Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
31-08-2011
pittige intervaltraining
Beste bloglezer
Vandaag moesten we 2 keer 4 km lopen aan ons wedstrijdtempo. In Hasselt zou ik graag 5'05"per km lopen. Liefst natuurlijk nog 5 secondjes harder, maar ik weet dat dat niet realistisch is. Met 5'05" zal ik al heel blij zijn.
De eerste vier km gingen vrij goed. Het was goed voelbaar dat het 10 seconden per km trager was dan in Bocholt. Mag ook wel, want DDH is 3x verder! De tweede reeks viel ook mee, al moet ik bekennen dat ik blij was toen het einde in zicht was. Ten opzichte van een wedstrijd had ik wel nog wat overschot. Mijn tong hing nog lang niet op de grond. Mag ook wel, want in Hasselt heb ik dan nog 7 km te gaan.
Het zal alleszins geen gemakkelijke opdracht worden, maar anderzijds ook geen onoverkomelijke. Denk ik. Hoop ik.
In het begin is het even schrikken omdat het tempo voor mij af en toe wel erg hoog ligt. Maar de wisselende snelheden en afstanden doen de tijd voorbij vliegen en voordat ik er erg in heb heb ik 11 km in de benen en sta ik terug stil op de piste. Een training, die in het algemeen, op veel enthousiasme onthaald werd. Ook door mij, al heb ik in het begin toch af en toe moeten grommen naar de trainer.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS1 Vorige week heb ik noodgedwongen twee trainingen overgeslagen, maar uiteindelijk toch nog 2 x 12 km gelopen.
PS2 'k heb per ongeluk mijn vorig blogje over mijn zolen geschrapt. Even voor mezelf noteren dat ik ze tot heden slechts 1x lopend uitgeprobeerd heb, met grote blaren tot gevolg. Ik heb de moed nog niet gevonden om een nieuwe poging te ondernemen.
Maandag heb ik niet kunnen uitlopen wegens tijdsgebrek. Maar ik heb wel uitGEWANDELD in de zoo van Antwerpen. Zal ook wel goed zijn zeker.
Woensdag: lichte intervaltraining. Gelukkig maar, want na een wedstrijd heb ik echt wel een week tijd nodig om volledig te recupereren. Eerst wat techniekoefeningen (vielen goed mee, ondanks de grote stappen die ik moest nemen met mijn korte pootjes), daarna een tempoloop van slechts 4 km (aan 5'44" per km) en tenslotte buikspieroefeningen.
Vrijdag: nog steeds spierpijn van de buikspieroefeningen, maar ik kan het toch opbrengen om 14 km te lopen. Hiermee is de voorbereiding op Dwars door Hasselt begonnen, kan je wel stellen.
Na een extreem luie zondag - lang in bed blijven liggen en na het middageten (ontbijt overgeslagen) op de zetel naar Moonstruck van Cher gekeken (af en toe zelfs met de ogen dicht) - begeven we ons naar Bocholt voor de 18e Bocholter avondloop. Het is een ander parcours dan vorig jaar. Gelukkig, want aan vorig jaar heb ik geen goede herinneringen. Mijn tijd was OK (gemiddeld 4'58"), maar ik had er bijna in mijn broek gep... Ik verwacht dit jaar geen betere tijd, maar hoop er wel minder begaaid vanaf te komen.
Ik ben blij dat mijn trainingsmaatje Nadine ook van de partij is. Ze heeft zich pas in maart bij de keep-on-runners aangesloten. In het begin waren mijn intervaltrainingen een tikkeltje te zwaar voor haar, maar op dat half jaar tijd heeft ze het verschil kunnen wegwerken. Toch is ze nog wat onzeker over haar tijddoelstelling en stelt ze haar Garmin 15 sec. per km trager in. Ze ziet het wel zitten om samen te vertrekken aan mijn vooropgestelde tempo, 5 minuten per km.
Tijdens de opwarming regent het. Aanvankelijk heel lichtjes en aangenaam, maar het begint steeds harder te regenen. Gelukkig vinden we een straat met bomen die ons beschutting geven en tegen dat het startschot wordt gegeven, is het terug opgeklaard.
We zijn met een 100-tal lopers voor de 5 km. Eerst staan we vrij vooraan, maar wijselijk schuiven we een beetje naar achteren. Te veel voorbij gestoken worden is immers geen pretje. De eerste kilometer is niet zo zwaar als ik verwacht heb. Er staat geen km-aanduiding, maar dankzij onze Garmin, die elke km waarschuwend piept, weten we steeds hoever we zitten. We volgen trouw de virtuele trainer. Neen, klopt niet, we laten 'm ons volgen, want we hebben een lichte voorsprong. Twee lussen van 2,5 km moeten we lopen en na een klein kwartiertje zit de eerst er al op. Ik heb het zwaar, maar niet zo zwaar als vorig jaar, want dat staat in mijn geheugen gegrift. Nadine lijkt minder moeite te moeten doen dan ik. We praten niet, enkel als er weer een km op zit, peppen we elkaar wat op.
De laatste km valt me zwaar. Ik heb mijn horloge omgezet, van de virtuele trainer naar km-aanduiding. Af en toe werp ik er een blik op en telkens opnieuw ben ik teleurgesteld over de beperkte vordering die we gemaakt hebben. Ik probeer mezelf te troosten met de gedachte dat ik binnen 5 minuten uit mijn lijden verlost ben. Het duurt lang vooraleer we de finish zien. En als ze er is, lijkt ze verder weg dan de afstand die we nog moeten overbruggen. Laat het asjeblieft niet verder zijn dan 5 km.
Nog 600 meter zwoegen, nog 500 meter, nog... De laatste 100 meter slaag ik er toch nog in om een spurtje in te zetten. En Nadine? Zij spurt mee, ze haalt me zelfs in en gaat vlak voor me over de eindmeet! Knap!!! Moe, maar tevreden hijgen we uit. Onze Garmin geeft een gemiddeld tempo van 4'55" aan. 3 seconden sneller dan vorig jaar - niet veel en toen was het driekwart kilometer verder - maar dat deert me niet. De vorige keer was ik geradbraakt, deze keer niet, al kan ik vlak na de aankomst geen pap meer zeggen. Nadine heeft precies minder afgezien dan ik. Ik gun haar haar overwinning op mij, maar ben wel een beetje bang dat ze zoveel vorderingen gaat maken, zodat ik binnenkort wéér alleen moet trainen tijdens de intervaltraining. Ik zit immers op mijn limiet. Voor Hasselt heb ik alleszins mijn haas gevonden!
De uitslag volgt om 21.00u. Een aantal loopmaatjes verwachten om in de prijzen te vallen. Omdat er twee leeftijdscategorieën (+ en - 35) zijn en er uiteraard een onderscheid wordt gemaakt tussen de geslachten, weten we echter niet precies hoe het zal uitdraaien. Mijn verbazing is biezonder groot als ik plotsklaps zélf word afgeroepen voor de derde plaats bij de masters vrouwen. Ik sla letterlijk een kreet van verbazing. Mijn loopmaatjes lachen om mijn spontane reactie. Ik voel me rood kleuren, maar stap trots en een beetje onwennig naar voren. De rekening is vlug gemaakt. Als ik derde ben, moet Nadine tweede zijn en is ons natuurlijktalent Els nummer één. Helaas is Nadine vroegtijdig naar huis gegaan, waardoor ze niet in de vreugde kan delen. Ik krijg een protserige beker, maar ook een leerrijk boek over Bocholt en neem tevens de prijzen van Nadine in ontvangst. Zo jammer dat ze niet mee op de foto staat!
Ook bij de mannen zijn er twee bekers. Alex heeft eveneens een derde plaats en Ton, onze bijna vijftiger, eindigde als eerste maar is er jammer genoeg ook meer bij niet om in de feestvreugde te delen. We zijn met acht lopers van ons loopgroepje vertrokken en komen met 5 bekers terug! Een indrukwekkend resultaat!
Op de totale uitslag van de vrouwen sta ik als 10de vermeld (van de 42), maar met exact dezelfde tijd (24'29") als Nadine, die dus op 9 staat. Een ander (jonger) loopmaatje dat vierde werd, valt binnen haar categorie net buiten de prijzen, alhoewel ze ruim 3,5 minuut voor mij finishte.
Voor de eerste keer in mijn leven ben ik blij dat ik 35plus ben...
Binnenkort start voor mij een nieuw looptijdperk, want ik ben mijn zolen gaan afhalen. Het voelt vreemd aan, maar ik heb er wel een goed gevoel bij. Volgens Johan, die mij geobserveerd heeft tijdens mijn proefloopje in de winkel, loop ik nu véél rechter. Het zal echter nog even duren vooraleer ik ze aandoe tijdens het lopen, want ik kreeg het advies om dit, al wandelend, op te bouwen.
Wat ik bijkomend positief vind aan Runners Mol is dat ze me niet, kost wat kost, nieuwe schoenen aangesmeerd hebben. Het was mijn bedoeling om daar een nieuw paar te kopen, maar mijn maat ontbrak. Ze wilden ze uiteraard bijbestellen, maar omdat het zo ver gelegen is voor ons, heb ik de boot afgehouden. Schoenen kan ik hier immers ook kopen. Er waren schoenen bij, die eventueel wel in aanmerking kwamen, doch die waren 30.00 duurder dan de andere paren. De verkoper gaf aan dat hij vond dat die geen meerwaarde bieden voor mij. Dat vond ik heel fair van hem, iemand anders zou ze gewoon verpatsen.
Over zes weken gaan we misschien op nacontrole. Dat moet enkel in het geval de zolen toch niet zo goed meevallen en er iets aan moet veranderen. Mocht dat het geval zijn, dan koop ik mijn schoenen alsnog daar. Mijn huidige schoenen zijn nog niet totaal versleten. Dus ik kan nog wel even wachten.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Morgen staat er een (voorlopig nog) zoolloos wedstrijdje van 5 km op het programma
dreigt een valpartij roet in het eten te gooien. Afgelopen maandag ben ik domweg gestruikeld, niet eens tijdens het lopen. Mijn man en kinderen zaten nog in de auto toen het gebeurde en ze gierden het uit. Geen van allen had het verstand om me even recht te helpen. Zelf wist ik niet goed of ik moest lachen of huilen. Het is geen van beide geworden en ik ben op eigen krachten recht gekrabbeld. Ik kwam er met schaafwonden vanaf en mijn kleren waren lichtjes bebloed. Desondanks ben ik maandag toch gaan lopen. Ik heb een lichte pijn aan de linkerknie en -scheenbeen.
Vandaag voel ik tijdens het lopen alleen nog pijn aan mijn scheenbeen. Mijn knie voel ik enkel nog als ik erop duw. Hopelijk is het tegen zondaag volledig van de baan, want dan staat er een wedstrijdje op het programma.
Vandaag hebben mijn man en ik een loopanalyse laten doen bij de Runners in Mol. We hadden nog een ander adres doorgekregen, maar kozen gemakshalve toch voor Mol, ook al is er dan geen teruggave van de mutualiteit voorzien bij de aanschaf van steunzolen. Dit zou wél kunnen als we een voorschrift van een specialist bezorgen, maar we hebben geen zin om een omweg te nemen, dus kiezen we voor de gemakkelijkste (en duurste) weg.
Eerst ben ik aan de beurt. Ik word verzocht om blootvoets op een doorschijnende plaat, met eronder een spiegel, te gaan staan. Mijn voetstand blijkt vrij normaal (jawel, beste meelopers, echt waar!), maar mijn bekken staat gekanteld. Ik trotseer de flauwe grappen van mijn echtgenoot over zijn scheve vrouw. Doe zo voort zou ik zeggen, en ik rijd een dezer dagen nog eens een scheve schaats Vervolgens moet ik een stukje lopen voor de observerende podoloog en zorgen dat mijn linker-en rechtervoet beurtelings op een mat met scanfunctie belanden. De scan wijst uit dat ik mijn voeten naar binnen afwikkel. Dit komt omdat ik mijn voeten scheef zet. Nog niets dramatisch aan de hand, volgens de podoloog, maar gezien mijn rugklachten adviseert hij om tijdens het lopen toch steunzolen te gebruiken. Deze zullen gemaakt worden obv de scans, de observaties en de informatie die ik hem gaf. Maatwerk, maar niet volgens een exacte wetenschap, dus wordt het afwachten hoe dit gaat meevallen.
Dan is mijn man aan de beurt, een geboren en getogen platvoeter, die de geneugtes van steunzolen al lang kent. Ook hij staat scheef in elkaar. Ik verzoek de podoloog vriendelijk om even hardop uit te spreken dat hij schever in elkaar staat dan ik, maar de brave man blijft wijselijk uit deze huwelijkskwestie. De oudste dochter, die het hele gebeuren heeft meegevolgd, uit speels haar misnoegen over haar scheve ouders. 'Als we beiden scheef staan naar een andere kant, sta jij recht!' troost ik haar.
De huidige steunzolen van mijn man zijn gebasseerd op een moussemal. Eigenlijk is hij er nooit erg tevreden over geweest. Hij heeft er zelfs zélf een correctie op aangebracht toen hij last kreeg van bepaalde gewrichtjes. Daarna was het probleem van de baan en de scan wijst uit dat hij correct gehandeld heeft. Heeft hij zijn roeping gemist?
Volgens de podoloog is de werkwijze die bij hen gehanteerd wordt vollediger, omdat zij ook rekening houden met de voet in beweging. Ik ben hier het schoolvoorbeeld van. Mocht ik in een zachte substantie gaan staan om een mal te maken, wordt er enkel rekening gehouden met het feit dat ik meer op de buitenkant van mijn voeten steun, terwijl ik tijdens het lopen net naar binnen afwikkel. Maar dit zou dan niet aan bod komen, waardoor het gevaar bestaat dat mijn probleem nog versterkt gaat worden. Tja, dat lijkt me een plausibele uitleg.
Vanaf 11 augustus mogen we onze zolen afhalen. Ben benieuwd...
kilometers op de loopteller voor dit jaar. Goed op schema dus, ondanks de spinnenbeet en rugproblemen. Ik heb zelfs nog een kleine voorsprong, maar dat zou ik graag zo houden.
Morgen staat er een loopanalyse op het programma. Ben benieuwd!
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS vandaag 8 versnellingen afgewerkt van 600m aan 28 sec. per 100 meter met telkens 300 meter actieve rust. Zwaar, maar ik heb het gehaald!
Even terzijde: gisteren hebben we een pittig duurloopje gedaan van 11 km. Het tempo van 5'45 aanhouden ging goed, totdat er een bergje voor ons opdoemde. Maar ach, we hebben het overleefd, alsook het slippertje dat per uitzondering NIET mij te beurt viel. Gelukkig voor mijn anonieme loopmaatje zonder kwalijke gevolgen...
Vandaag hadden mijn man en ik iets te vieren: onze veertiende huwelijksverjaardag, voor zover ik weet zonder slippertjes! Omdat hij in de late namiddag nog een klusje moest helpen klaren bij zijn ouders, konden we niet te ver weg om dit heuglijke feit te vieren. Dus deden we een gezinsuitstapje per fiets. Niet helemaal naar de zin van onze dochters, maar tot heden zijn wij nog altijd degenen die beslissen wat we doen! Tegen het etentje en het ijsje onderweg hadden ze echter geen bezwaar.
Wel kloegen ze, ongeveer vanaf de vijftiende kilometer, over pijn aan hun gat. Een perfecte gelegenheid om onze jongste, die heel vaak niet al te vleiende opmerkingen maakt over de omvang van het mijne, achteraf lik op stuk te geven. 'Wie heeft er het meeste pijn aan z'n gat?' vroeg ik quasi-onschuldig en terzelfdertijd vooruitziend wie me van antwoord zou dienen. 'Ikke, ikke!' riep onze jongste vol overtuiging uit. 'Tja,' concludeerde ik 'dan moet jij toch wel het dikste gat hebben van ons allemaal, als jij er het meeste pijn aan hebt!' Hilariteit alom en één groen lachje.
Ongetraind een marathon fietsen laat zich inderdaad voelen. Hopelijk wordt mijn coupe aardbeien niet omgezet in een coupe ..m.....!
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Gekken zijn het, die deze afstand lopend (willen) doen!
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Ik kwam er met schaafwonden vanaf en mijn kleren waren lichtjes bebloed. Desondanks ben ik maandag toch gaan lopen. Ik heb een lichte pijn aan de linkerknie en -scheenbeen.
Vervolgens moet ik een stukje lopen voor de observerende podoloog en zorgen dat mijn linker-en rechtervoet beurtelings op een mat met scanfunctie belanden. De scan wijst uit dat ik mijn voeten naar binnen afwikkel. Dit komt omdat ik mijn voeten scheef zet. Nog niets dramatisch aan de hand, volgens de podoloog, maar gezien mijn rugklachten adviseert hij om tijdens het lopen toch steunzolen te gebruiken. Deze zullen gemaakt worden obv de scans, de observaties en de informatie die ik hem gaf. Maatwerk, maar niet volgens een exacte wetenschap, dus wordt het afwachten hoe dit gaat meevallen.
