Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
21-10-2012
hoe flink van mij
Beste bloglezer
Deze morgen lag ik pas om 4u30 in bed na een flink nachtje stappen. Gisteren vond immers het 40-jarigenfeest plaats en daar mocht ik uiteraard niet ontbreken. Zelfs al moest ik hiervoor het jaarlijkse AVT-feest missen. Helaas kan ik me niet opsplitsen in twee maal twintig. Ach, ik zou dit zelfs niet willen. Persoonlijk vind ik veertig jaar een veel plezantere leeftijd dan twintig.
Toen we in ons bedje kropen heb ik er bij Johan, die naast de wekkerradio slaapt, op aangedrongen om de alarmfunctie ZEKER uit te schakelen. Het zou zijn beste dag immers niet zijn mocht dat ding om 7u30 beginnen te kraaien . Om een lang verhaal kort te maken, het is zijn beste dag niet, al heeft de kater die hij op sleeptouw nam er wellicht ook wat mee te maken.
Op het intergemeentelijk bosloopje - in Bocholt deze keer - koos ik zoals gepland voor de langste afstand, terwijl manlief zich tevreden stelde met de helft. Zijn kater liep rustig op een drafje mee. Het is één van de mooiste parcours en ondanks mijn gebrek aan slaap heb ik er met volle teugen van genoten. Dit in tegenstelling tot mijn wederhelft. Het vervolg van het verhaal zal ik je echter besparen...
Grz
een fanatieke (aja, want dat was toch flink van mij om toch te gaan lopen, nietwaar) keep-on-runster
Pppfffffffff... Wat een dag. Druk, druk, druk, stress, stress, stress... En wat nog veel erger is... Pas om 18u15 thuis. Geen drama, als je dan je voetjes maar onder tafel hoeft te schuiven. Maar helaas... manlief had even andere prioriteiten en dat kon ik hem niet kwalijk nemen. Al hoef ik de soep maar op te warmen en al bereid ik een eenvoudige hoofdschotel... vandaag lukt het niet om op 19u00 op de piste te staan. En daar heb ik behoorlijk de pest in. Want wat snak ik toch naar een loopje. Mijn hoofd moet leeg en daar is maar één efficiënte manier voor.
Met volle maag en acht kilometer verder heb ik mijn maaltijd gedeeltelijk en mijn werkbeslommeringen helemaal verteerd. Een loopje kan toch oh zo deugd doen.
DDH 2012 : doelstelling niet bereikt en tóch dik tevreden
Beste bloglezer
Vorig jaar veroorzaakte Dwars door Hasselt een zwarte dag uit mijn loopgeschiedenis. Rugklachten, een verkoudheid, druilerig weer en vooral de blaar die ik onderweg opscharrelde, gooiden tonnen roet in het eten. De doelstelling, 1u15', werd niet bereikt. Erger nog, ik gaf er onderweg de brui aan, maar omdat 5 km wandelen ook lang duurt, liep ik toch weer op een drafje verder en finishte uiteindelijk in 1u17'25".
Nadat ik mijn wonden gelikt had, nam ik een belangrijke beslissing in mijn loopcarrière: gedaan met intervaltrainingen. Deze stelde ik immers mede verantwoordelijk voor mijn rugproblemen. Ook het steltlopen werd afgezworen en onze jongste dochter nam mijn laarzen met hoge hakken gretig in beslag. Dankzij deze ommezwaai kon ik de goesting om te lopen behouden en had de osteopaat een klant minder.
Ik liep nog enkele wedstrijden, ongeveer 10 seconden per km langzamer dan voorheen, maar zoveel relaxter...
Als iemand me vroeg hoe hard ik dit jaar wou lopen in Hasselt, was het antwoord verrassend : zeker niet sneller dan vorig jaar. Zo rond de tachtig minuten, maakte ik voor mezelf uit, want helemaal geen tijd vooropstellen, vond ik dan weer net iets te vaag en iets te gemakkelijk.
Omdat ons Dorien (14 j) in Bree de smaak te pakken kreeg, gaf ze aan mee te willen lopen met de 5 km. Zo togen we, enkele uren eerder dan voorzien, richting Hasselt. De sfeer zat er goed in, mede dankzij het zachte najaarsweer. Een honderdduizendste geluk, want de dag voordien viel het nog met bakken uit de hemel. Regenweer kan wel aangenaam zijn tijdens het lopen, maar nooit tijdens het supporteren.
Binnen 25 minuten na haar vertrek, begroetten we onze opgetogen dochter. Ze had er met volle teugen van genoten. Geen podiumplaats deze keer, doch dat deed geen afbreuk aan haar enthousiasme.
Enkele uurtjes later vond ik op het afgesproken tijdstip in de massa mijn occasioneel loopmaatje Els terug, met wie ik in Bree quasi simultaan over de finish liep. We spraken af om samen te starten, maar niet noodzakelijk samen te finishen. Ik was alleszins reuzeblij met mijn gezelschap, want veel goesting om te lopen had ik eigenlijk niet.
Dat veranderde echter zodra het startschot gegeven werd. Lopen werd weer fun, zeker als je nog wat adem overhoudt om onderweg een beetje te babbelen. De kilometers vlogen voorbij. Na 5 km werd er een eerste voorzichtig prognose gemaakt. Als we het tempo konden aanhouden, zat een eindtijd van 1u18' er echt wel in en ik had er zelfs vertrouwen in dat dit effectief zou lukken. Els gaf halverwege aan dat ze nog wat wou versnellen zodra we aan het kanaal waren. Dat zag ik zelf dan weer minder zitten. Dus toen zij na tien kilometer (op exact 52 minuten) een tandje bijstak, liet ik haar rustig (en zonder frustraties hieromtrent) begaan.
Vanaf dan begon het voor mij zwaarder te worden. In tegenstelling tot vorig jaar liet ik de moed echter niet zakken. Ik kon het tempo handhaven, beter nog, de laatste vijf kilometer liep ik zelfs nog een tikkeltje sneller dan voorheen. Ongeveer twee km voor de finish kreeg ik nog een kleine opsteker dankzij mijn supporterende dochter en loopmaatjes van de 5 km. De laatste honderd meter werd er nog een bescheiden spurtje ingezet en ik klokte mijn horloge af op 1u16'25". Eerlijkheidshalve moet ik erbij vermelden dat mijn Garmin 14km750 meldde, een kwart kilometer korter dan voorzien, wat uiteraard de gelopen tijd in een ander perspectief zet. Maar met mijn gemiddelde tempo van 5'11" per kilometer was ik meer dan tevreden.
Het duurde even vooraleer ik me realiseerde dat ik mijn doelstelling niet bereikt had. Ik wou trager lopen dan vorig jaar, een makkie zou je denken, en toch was het me niet gelukt. Desondanks was ik supertevreden. Achteraf liet ik me, voor de eerste keer na een wedstrijd, verwennen met een gratis massage. Heerlijk! Ook man- en dochterlief lieten het zich welgevallen.
Enkele uren later maakte ik mijn spectaculaire opwachting in een brasserie. Een onopgemerkt opstapje deed me bijna letterlijk over de tafel vliegen. Wat was ik weer elegant! Daarna bleken mijn ogen groter dan mijn maag en kreeg ik een onfatsoenlijk opgehoopt bord steppegras voorgeschoteld, wat zelfs voor een veelvraat als ik onbegonnen werk was. Kwatongen beweerden dat ze het zelfs nog een grotere prestatie dan DDH zouden vinden, mocht ik alles opeten. Neen, ook deze keer werd de doelstelling niet bereikt. Toch liet er er mijn dessertje niet voor staan...
Nu rest me nog slechts één ding: me zo rap mogelijk aanmelden voor de halve marathon van Venlo!
Gisteren was ik zo gemotiveerd om te lopen dat ik besloot om na de training naar huis te lopen om zo nog wat extra kilometers te sprokkelen.
Kreeg ik onderweg plotsklaps last van buikkrampen, waardoor ik vreesde een alternatief Hans en Grietje te zullen doen. Dus zette ik noodgedwongen een spurtje in zodat ik toch nog net op tijd letterlijk de pot op kon. Laat me dat ajb niet in Hasselt overkomen!
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Voor de dag na Hasselt hebben we een ontstressingsarrangement geboekt (massage en sauna). Ik kan moeilijk zeggen waarnaar ik het meeste uitkijk.
Dat kan ik beter dan zingen voor het klimaat. Als het immers louter van mijn gezang moet afhangen, is de wereld om zeep, lang voor de achterhaalde Maya-theorie.
Nochtans had ik beslist om vandaag een training over te slaan wegens een opkomende keelpijn. Bovendien voel ik mijn rug een klein beetje, een ietsiepietsie beetje, eigenlijk het vermelden niet waard, maar gecombineerd met de lichte keelpijn, toch voldoende argument om een training over te slaan. Jammer, want ik had deze maand graag 180 km gelopen. Dat zal dus niet meer lukken. Ik wil trouwens niets forceren voor DDH.
Vandaag moest mijn auto binnen voor een onderhoudsbeurt. De garage ligt bijna vier km van ons verwijderd en in het verleden durfde ik mijn vader als eens lastig vallen om even apart mee te rijden, zodat ik dan met hem terug kon komen. Dat heb ik deze keer dus niet gedaan. Ik ben tot daar gereden, heb de sleutel overhandigd en ben daarna netjes terug gejogd. Enkele uren later volgde het omgekeerde scenario.
Zo heb ik bijna 7,5 km gelopen. Je kan dus zeggen dat ik ongeveer 15 km onnodig autogebruik heb vermeden, waarmee ik bij deze de titel heb verduidelijkt.
En wat mijn keelpijn betreft? Die is er natuurlijk niet mee verholpen. Maar durf me niet te adviseren om melk met honing te drinken. Bwèèèèkes.
Vandaag begon het intergemeentelijk boscriterium. Tweewekelijks zullen we joggend één van de bossen van de zeven organiserende gemeentes verkennen. Bree (lees Opitter) was als eerste aan de beurt.
Van vorig jaar weet ik reeds dat het één van de pittigste parcours betreft. Een kuitenbijter aan het begin die zich vier keer herhaalt als je kiest voor de langste afstand, twaalf km. Gelukkig stond ik er weeral niet alleen voor.
De eerlijkheid gebiedt me om te schrijven dat de kilometers in Bree volgens mijn Garmin honderd meter korter zijn dan in werkelijkheid. Alhoewel het geen wedstrijd betreft - nochtans zijn er altijd lopers die menen van wel - hadden we toch onze beste goede beentjes voorgezet. Desondanks finishten we als laatsten. Moe maar voldaan. En laat nu vooral dat laatste de reden zijn waarom het allemaal te doen is!
't Was toch even slikken toen ik vernam dat mijn haas zich niet kiplekker voelde en besloot om in de plaats een hazenslaapje te doen. Bovendien had ik niet gecontroleerd of mijn Garmin voldoende opgeladen was. Ik was er immers van overtuigd dat dat zeker het geval was. Niet dus.
Desondanks waren de loopgoden mij gunstig gezind! Onverwachts kreeg ik een andere haas voorgeschoteld, vanaf de start zelfs. Mijn virtuele trainer was wel nog bereid om gedurende een drietal kilometertjes het tempo (10 miles in 1u30') aan te geven. Daarna gaf hij onverbiddelijk de virtuele geest en was het aan ons om te proberen het tempo aan te houden.
Dat lukte behoorlijk, méér dan behoorlijk zelfs. Bovendien hadden Els en ik zelfs nog wat tijd en puf over om te babbelen tussenbeide! Elk om beurt hadden we nu een dan wel eens een dipje, doch zonder er erg in te hebben, loodsten we elkaar doorheen het lange traject. Vlak voor de finish konden we zelfs nog een klein spurtje inzetten en zo liepen we in minder dan 1u en 26 minuten over de matten. De exacte tijd zal ik pas over enkele dagen weten, als de uitslagen online staan.
Loopmaatje Mariet die deze keer niet meeliep, maar enthousiast supporterde - waarvoor dank, want dat was écht wel een oppepper - stond me aan de finish op te wachten. Manlief, daarentegen, was in geen velden en wegen te bekennen. Nochtans moest hij al binnen zijn. Reeds twintig minuten, bleek achteraf. Ook dochterlief, die meedeed aan de 4 km, zag ik nergens. Mariet wist me echter te vertellen dat ze gewonnen had in haar categorie. Met mijn laatste adem haastte ik me naar de prijsuitreiking. Ik zag haar nog net op het podium staan met een 'big smile'. Als ik een half minuutje langzamer had gelopen had ik haar 'moment of glory' gemist.
Dat zijn zo momenten, beste bloglezer, dat een moeder al eens een traantje durft plengen.
De geslaagde avond werd tenslotte bezegeld met twee bolletjes van Oma's ijsje. Mmmmmmmmmmmmmm. Algemene conclusie : de generale repetitie voor Dwars door Hasselt kan een succes genoemd worden en moeder zal dochter in de toekomst helaas niet meer kunnen hazen.
Geen goesting om hier wat op het virtuele papier te zetten, maar des te meer goesting om te lopen! Na mijn verlofdipje ben ik er in augustus toch nog flink ingevlogen.
De eerste drie trainingen van augustus had ik overgeslagen onder het mom van allerlei flauwe smoesjes. Daarna heb ik me wonderwel herpakt. Drie klopjes op mijn eigen schouder! Enkel het personeelsfeest (als er lekker te bikken valt, wijkt alles bij mij) heeft op loopvlak een beetje roet in het eten gegooid. Dat heb ik echter grotendeels gecompenseerd door die week één training van 10 miles in te lassen.
Meteen een goede voorbereiding op de groene tien mijl van Bree op 15 september a.s. Zonder wedstrijdambitie - dus niet lopen zo hard als ik kan - maar toch aan een pittig tempo uitlopen, dat is mijn doelstelling.
De sportfunctionaris van Bocholt heeft zich de moeite getroost om me alsnog een bronzen medaille op te sturen!
Tijdens de gedenkwaardige avond zelf werd mij reeds gepresenteerd om een medaille bij te laten maken, waarop ik liet weten dat ik dit niet nodig vond en dat ik mij tevreden stelde met een rechtzetting op de uitslagenlijst die online zou verschijnen. Alzo geschiedde.
Desondanks deden ze de moeite om me alsnog een medaille op te sturen. En weet je wat: ik kan dit gebaar echt wel appreciëren! Later, als ik oud en versleten ben, kijk ik er met een glimlach op terug. Als ik me tenminste nog kan herinneren hoe ik ze bekomen heb...
Op het moment dat ik zag dat de sportdienst van Bocholt de uitslag online geplaatst had, was ik tegelijkertijd content en miscontent. Inderdaad, ik werd erkend als derde finisher bij de vrouwelijke masters. Maar was het nodig om me 10 jaar ouder te maken? ook al zag ik er misschien wel 50 uit bij de aankomst. Geen enkele vrouw die dat graag heeft. En al ben ik geen poppemieke, ik ben echt wel vrouw genoeg om dat niet tof te vinden. Na het sturen van een vriendelijk mailtje was dat euvel spoedig verholpen.
Enfin, Johan en ik trakteerden ons afgelopen zaterdag op een nieuw paar loopschoenen. Hij kocht zelfs twee paar! Ik hield het braaf bij eentje. Voor de eerste keer draag ik nu asics. Zwarte. Het alternatief, knalroze, was echt geen optie voor mij. Inmiddels heb ik ze al twee keer gedragen en ze vallen goed mee. Eerst was ik wat ongerust dat ik ze te groot had gekocht. Maar nu de trainer me geleerd heeft om mijn veters deftig te binden, is ook dat euvel verholpen.
Verder moet ik nog melden dat ik na mijn loopdipje van juli goed bezig ben. De voorbije weken had ik telkens meer dan 40 km op de loopteller en dat zelfs bij slecht loopweer (lees: te warm). Vandaag was het gelukkig terug wat frisser. Alhoewel het dorstig weer bleef. Gelukkig was er na de training cava, dankzij een jarig loopmaatje, waardoor...je raadt het al... dat euvel ook weer was verholpen.
Euvels verhelpen gaat me momenteel goed af, maar heuvels wil ik met dit weer liever vermijden.
Grz
een (h)euvelvrije keep-on-runster
PS vandaag liep ik 10 km aan 5'44" per km. Lang geleden dat ik nog eens zo pittig gelopen heb op een gewone training.
Alhoewel ik me goed herpakt heb (zie vorige blog), lijkt het alsof ik tegenwoordig geen meter meer vooruit geraak. Lopen met zwoele temperaturen gaat me echt niet goed af. Om 10 km te lopen had ik de afgelopen week telkens ruim een uur nodig en daarna hing mijn tong zowat op de grond. Het lijkt wel alsof ik mijn conditie achtergelaten heb op een hoge bergtop in Oostenrijk.
Bijgevolg zag ik het niet echt zitten om nog eens een wedstrijdje te lopen, zijnde de Bocholter avondloop die traditiegetrouw steeds doorgaat op 14 augustus. Vorig jaar sleepte ik er geheel onverwachts een derde prijs in de wacht. (zie verslag dd. 15.08.2011) Bij een gelijkaardig deelnemersveld zou dat dit jaar opnieuw moeten lukken, temeer omdat mijn loopmaatjes die me vorig jaar letterlijk vooraf gingen, niet meededen of kozen voor een andere afstand. Anderzijds waren er dit jaar enkele verzwarende omstandigheden, namelijk de drie extra kilo's die als een zwembandje rond mijn lijf plakken en het gebrek aan snelheidstraining. Wat dit laatste betreft heb ik tijdens vorige wedstrijden echter bewezen dat dit geen onoverkomelijke struikelblok is.
Een extra motiverende factor daarentegen was het feit dat ik mijn oudste dochter zou kunnen hazen, alhoewel ik er de afgelopen week stiekem aan begon te twijfelen of de rollen niet eerder omgekeerd zouden zijn. Helaas had het lieve kind hoofdpijn, waardoor ik de klus alleen moest zien te klaren. De verleiding was groot om een schaduwrijk supportersplekje op te zoeken. Doch in tegenstelling tot het weer was ik niet laf en schreef ik me uiteindelijk in voor de vijf kilometer.
Vlak voor de start schalde mijn naam en adres klaar en duidelijk door de speaker. Blijkbaar had ik mijn geboortedatum verkeerd ingevuld en ik werd vriendelijk verzocht om dit recht te komen zetten. Op enkele seconden tijd werd ik zowaar veertig jaar ouder. Ik begaf me terug naar de start waar iedereen zich inmiddels gepositioneerd had. Gemakshalve koos ik een plekje achteraan. Deze keer moest ik het zonder gebruikelijke aanmoedigingszoen van mijn sportieve wederhelft stellen. Maar ik ben onromantisch genoeg om te beseffen dat dit het verschil niet zou maken.
Zoals verwacht werd het een zware wedstrijd. Ik had de virtuele trainer ingesteld op 5 minuten en 5 seconden per kilometer en het kostte me alle moeite van de wereld om dit tempo te handhaven. Ik stelde vast dat ik niet de enige loper was die het zwaar te verduren had. Door mijn startpositie achteraan kon ik immers toch nog heel wat mensen inhalen. Dit werkte net voldoende motiverend om het niet op te geven en belette dat de goesting de overhand nam om nu en dan een klein stukje te wandelen. Ik prees mezelf gelukkig dat ik niet gekozen had voor de afstand van tien kilometer, zoals sommige loopmaatjes en troostte mezelf voortdurend met het gegeven dat het leed spoedig geleden zou zijn.
Op 25 minuten en 9 seconden (volgens mijn horloge) bereikte ik, na een klein spurtje, de finish. Toen ik wat bekomen was en mijn interesse terug verder reikte dan louter aankomen, was ik best tevreden met deze prestatie. Volgens één van mijn loopmaatjes zat een podiumplaats erin. Ik betwijfelde dit sterk, maar had wel een beetje spijt dat ik niet meer vooraan gestart was. De tijd die ik verloren was door achteraan te starten, speelde immers in mijn nadeel omdat de tijdregistratie niet per chip gebeurde. Ik genoot ervan om de loopmaatjes die voor de langere afstand hadden gekozen aan te moedigen. Inmiddels zorgde een fris windje voor een beetje verkoeling.
Bij de prijsuitreiking werd er een opsplitsing gemaakt naargelang het geslacht en de leeftijdscategorie (-/+ 35 jaar). Van minstens vijf loopmaatjes waren we reeds zeker dat ze in de bij de eerste drie finishten. Toen mijn categorie aan de beurt was, was ik lichtjes gespannen... Helaas... het mocht niet zijn. Omdat ik benieuwd was naar mijn plaats in de rangschikking deed ik de moeite om de uitslag te gaan halen. Tot mijn verbazing bleek ik er niet eens in voor te komen! Ik overliep de uitslag en stelde bovendien vast dat ik eigenlijk een bronzen medaille verdiend had. De loopster die deze prijs in de wacht gesleept had, had een tijd van 25'44" neergezet. Alhoewel ik wist dat mijn horlogetijd niet zou overeenkomen met de geregistreerde tijd (door de ongunstige startpositie), was ik er toch vrij zeker van dat mijn tijd beter was.
Ik kon het niet nalaten om te reclameren. De vergetelheid bleek veroorzaakt te zijn door mijn eigen stommiteit (ik had immers geboortejaar 2012 opgegeven ipv 1972). Men had dit laattijdig kunnen aanpassen, maar verzekerde me dat het geen invloed had op de uitslag van de eerste drie. Toen ik aangaf dat dit volgens mij wél het geval was, was men bereid om dit te controleren op de aangepaste uitslag. Met rode kaken kwam de brave man me vertellen dat ik gelijk had. De medailles waren echter uitgedeeld en het was niet meer mogelijk om dit recht te zetten. Hij stelde voor om een bronzen medaille bij te laten maken. Uiteraard vond ik dit niet nodig. Het betrof immers niet de Olympische Spelen! Ik stelde me tevreden met een correcte weergave van de uitslag op het internet, een 'moet-je-nu-eens-horen-wat-ik-aan-de-hand-heb-verhaal' aan mijn loopmaatjes, de 'dat-kan-er-maar-eentje-overkomen-reactie' die hierop volgende én een lekkere kipkebab achteraf.
Volgend jaar ben ik geboren in 1972. Zeker weten!
Grz
een fanatieke een keep-on-runster
PS Een dikke proficiat aan de loopmaatjes die in de prijzen vielen (liefst 6 medailles, exclusief de mijne) én aan alle loopmaatjes die meeliepen. Deelnemen is belangrijker dan winnen, nietwaar?!
Verlof. Ze moesten het afschaffen! Je wordt er alleen maar lui en vadsig van. Ik toch.
Alhoewel we in Oostenrijk op de juiste hoogte (2020m) zaten om aan onze conditie te werken en er bovendien een spiksplinternieuwe looppiste was, heb ik nauwelijks gebruik gemaakt van deze troeven. Met als enige flauwe smoes dat de schoenen die ik meegezeuld had (een ouder paar) zoolloos bleken. Amper vijf kilometerkes heb ik gelopen en toen vond ik dat mijn voetjes te veel pijn deden. Nochtans had ik vooral veel pijn aan mijn goesting.
En zo heb ik de laatste weken dus schandalig weinig gelopen en des te meer gevreten en gezopen. En nu zit ik dus met een conditie om bij te janken om nog maar te zwijgen van de zwembandjes die ik gekweekt heb.
Gelukkig is mijn verlof voorbij en kan ik mijn reguliere, sportieve leven weer oppakken! Yes, vandaag terug een flinke start genomen met 11 kilometer.
Ik verschiet er zelf van dat het zolang geleden is dat ik nog eens iets gepost heb.
De tijd neemt een loopje met mij en ik neem een loopje als ik tijd heb.
Ik probeer toch minstens 3x per week te gaan lopen, zelfs als ik pas naar de kapper ben geweest.
Geen goed idee bleek (dit woord mag je letterlijk opnemen!) achteraf. Want de koperkleur had zich verplaatst van mijn haar naar mijn nek!
Sinds ik niet meer gericht ben op snelheid is de inspiratie hier wat zoek. Toch wil ik dit blogje nog wat bijhouden, gewoon voor mezelf, al leest hier buiten mij mogelijks geen kat.
Eergisteren deden we mee aan de teutenjogging in Zonhoven.
Voor ons Dorien was het haar eerste échte wedstrijd met tijdregistratie. In Meeuwen (kerstcorrida) had ze ook al met een chipke gelopen, maar toen liepen we verkleed als beddenbak en was de snelheid van minder belang. Wel sleepten we (terecht) de hoofdprijs voor de meest originele outfit in de wacht.
Dorien zou één ronde van vijf km lopen en ik twee rondes. Vermits het vertrek voor beide afstanden gelijktijdig verliep, konden we samen lopen. Ik zou haar hazen, want zonder ervaring is het moeilijk om de snelheid te doseren. De garmin werd ingesteld op 5'20" per km. Maar reeds vanaf de eerste km liepen we te snel. Omdat ik het gevoel had dat ze het wel aankon, heb ik slechts een beetje vertraagd, waardoor zij op 25'37" finishte, ruim één minuut sneller dan de vooropgestelde tijd. En fier dat ze was! En wij natuurlijk ook!! Zelf deed ik er tot op de seconde dubbel zo lang over, dus 51'14". Een tijd waarmee ik heel tevreden was, omdat ik vrij comfortabel gelopen had, uitgezonderd de laatste 50 meter toen ik nog even mijn beste beentjes wilde voorzetten.
Na de wedstrijd kregen we een groot bord spaghetti en een chocomousseke voorgeschoteld. Het was lekker en supergezellig. Er waren slechts een honderdtal deelnemers en achteraf was er ook nog een tombola voorzien. Alleen Dorien viel in de prijzen. Fijn voor haar. Wacht eens even. Shame on me! Ik vergeet nog te vermelden dat er twee échte prijzen werden uitgereikt aan evenveel clubgenoten. Tuur was de snelste op de vijf km en Annick was de snelste vrouw op de tien. Alweer een mooie (!) beker als aandenken.
Kortom, het was echt een fijne jogging: kleinschalig, goedkoop, gezellig en hongerstillend. Wat wil een mens nog meer?
's Anderendaags had ik nergens last van, waardoor ik ijverig ononderbroken 1 km zwom tijdens de zwemparty van ons Dagmar die 12 kaarsjes mocht uitblazen. Het was al bijna 10 jaar geleden dat ik deze afstand in één keer zwom en dankzij mijn conditie bleek dat geen probleem te zijn. Vandaag piep ik echter anders. Pijn in de schouders en bovenarmen. Misschien in de toekomst wat meer zwembewegingen maken tijdens het lopen!
Ik weet het... Ik ben zowat uitgeschreven, maar gelukkig nog niet uitgelopen. Alles loopt zijn gewone gangetje hier. Nergens meer last van, maar ik doe het dan ook heel erg op het gemak.
Met dit berichtje wil ik even laten weten dat ik nog steeds in de running ben.
April was niet zo een beste maand voor me: een ferme verkoudheid, waarvan ik moeilijk leek af te geraken en lager rugpijn, waardoor ik, telkens als ik van mijn stoel opstond, krom liep als een oude banaan. En neen, het feit dat ik veertig ben geworden heeft daar niets mee te maken.
Gelukkig heeft de osteopaat me weer opgelapt voor zolang het duurt. Zodoende heb ik deze halve meimaand al meer kilometers in de benen dan voor de hele maand april.
Vandaag een moederdagloopje gedaan: 12,5 km en ook nog eens heuveltje op en heuveltje af, al kan je dat laatste heuveltje bezwaarlijk van een tje voorzien. Enfin, hierdoor had ik dan wel de mayonaise op mijn frietjes verdiend. En reken maar dat die gesmaakt hebben. De coupe aardbeien achteraf trouwens ook!
... en het lijkt wel alsof ik daar eentje van ben.
Veertig jaar worden bleek niet zo gunstig te zijn voor mij, anderzijds was het ook geen optie om het niet te worden.
Ik ben nog altijd niet volledig van mijn verkoudheid af. Ach, dat staat mijn looploopbaan niet in de weg, maar mijn onderrug speelt me weer parten.
Dus heb ik woensdag een medische verwendag (nu ja, heel geslaagd is deze woordkeuze niet) ingelast: in de voormiddag naar de huisarts en in de namiddag naar de osteopaat.
Alleszins zal het deze maand gene vette worden op loopgebied. Op ander gebied helaas wel... die paaseieren, ik kan er niet van afblijven!
Nog weinig kilometers op de teller deze maand. Komt omdat ik een beetje ziekjes ben geweest. En daarnaast ook een beetje jarig. Een beetje veel jarig zelf : eindelijk 40, eindelijk snotneus af. En we hebben dat fantastisch gevierd. 30 atleetjes is mijn living (partners krijgen even hetzelfde statuut toebedeeld) tot bijna 3 uur 's ochtends. En 's anderdaags om 9.30u braaf gaan trainen om de calorietjes van de kaasschotel en de lekkere (al zeg ik het zelf) dessertjes te verbranden.
Gelukkig terug op de been, vanaf nu 40 km per week trainen, helemaal conform mijn leeftijd!
Venloopt 2012 : een negatieve split in een uitermate positieve dag
Beste bloglezer
Gisteren had ik een fantastische dag en ik ben er zeker van dat ik niet de enige was
Om te beginnen genoot ik al van de voorafgaandelijke wedstrijdspanning.
Beduidend minder stress dan vorig jaar, maar zo'n lichte aangename spanning, je kent dat wel... Geen zorgen over het feit of ik wel genoeg gegeten en gedronken had. 10 km is immers te kort om je hier druk over te moeten maken. Geen zorgen over het feit dat ik nog niet gekakt had (want dat had ik al).
Een mooie ontspannen start dus, waarbij ik genoot van de ambiance naast en op de straat, de warme zonnestralen op mijn gelaat en de kleurige sliertjesregen die terzelfdertijd met het startschot vrolijk naar beneden dwarrelde.
Al spoedig bleek ik een slechte en onloyale haas te zijn voor mijn loopmaatje met wie ik samen tegen 5'20" zou gaan lopen. Na 2 à 3 te snelle kilometers koos ik immers het hazenpad en muisde er - met permissie weliswaar - vanonder. Bij de vijfde kilometeraanduiding (volgens mijn horloge 100 meter verder) klokte ik 26'21" en ik besefte dat ik mijn doelstelling zou kunnen halen. Dat motiveerde me des te meer om nog een tandje bij te steken en ik begon stiekem te dromen van een tijd van maximum 52 minuten.
Zoals geprogrammeerd stopte mijn horloge op 10 km bij met een tijd van 51'23", maar in de praktijk had ik nog - shit, shit, shit - honderd meter te gaan. Dus finishte ik in 51'51" horlogetijd en in 51'58" geregistreerde, dus officiële tijd. Zeven seconden meer is wel een groot verschil, but who cares, ik zit onder de 52 minuten. In mijn leeftijdscategorie haalde ik zelfs een 22ste plaats op 222 leeftijdsgenoten. En dan werd er hierbij rekening gehouden met de brutotijden en niet met de nettotijden, want dan mocht ik zelfs nog 6 plaatsen naar voren schuiven.
Zonder intervaltraining liep ik voor mijn doen een meer dan aanvaardbare tijd. En dit versterkt mijn besluit om de intervaltrainingen tot een minimum te herleiden. Voor amper 8 seconden tijdwinst per km wil ik mijn rug nog wel wat sparen.
Na de wedstrijd ging ik nogal heftig op in mijn rol van supporter voor de lopers van de halve marathon, waaronder mijn halve trouwboek. Ik brulde en riep heel wat onbekenden bij hun naam - deze stond immers genoteerd op het startnummer - en dat lokte wel enkele verraste reacties uit van lopers die mij van haar noch pluim kennen. Mijn supportersenthousiasme werd echter abrupt onderbroken toen er plots een loper recht voor mijn neus begon heen en weer te zwalpen, van de ene op de andere seconde wit wegtrok en vervolgens in elkaar stuikte. Gelukkig werd hij net op tijd letterlijk onder de arm genomen door een loopmaatje, waardoor hij, amper 10 meter van mij verwijderd, niet al te hard met de grond in aanraking kwam. De hulpdiensten kwamen snel ter plaatse en de organisatie zorgde ervoor dat de weg deels werd vrijgemaakt zodat andere lopers niet over hem zouden struikelen. Een twintigtal minuten later stond hij terug recht als een pasgeboren kalfje dat probeert te lopen. Maar zijn finishmedaille kon hij wel vergeten, dit amper 500 meter van zijn doel verwijderd.
Ook mijn man stond een beetje wankel op zijn benen na een puike eindtijd van 1u31'40". Heel tevreden met het resultaat, doch behoorlijk uitgeput. Zodanig zelfs dat hij 's avonds in de brasserie, in afwachting van onze bestelling, bijna ter plaatse in slaap viel. Zelf voelde ik me nog zo fris als een hoentje. Geen haan echter die daar die avond naar zou kraaien !
Grz
een fanatieke keep-on-runster (die volgend jaar opnieuw een halve marathon ambieert)
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Achteraf liet ik me, voor de eerste keer na een wedstrijd, verwennen met een gratis massage. Heerlijk! Ook man- en dochterlief lieten het zich welgevallen.
!
