Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
06-01-2011
folterpraktijken uit de middeleeuwen
Gisteren hebben we een vrij intensieve intervaltraining gedaan. 4 versnellingen van telkens 10 minuten. Aanvankelijk had ik het verkeerd begrepen en dacht ik dat ik dit aan mijn beoogd wedstrijdtempo (5min/km) moest lopen. Dit bleek echter niet de bedoeling te zijn, doch er was geen tijd meer om mijn Garmin te herprogrammeren. Daarom besloot ik dapper om de virtuele trainer toch maar te volgen. Viel dat even tegen! 't Is te zeggen, het lukte wel, maar na de eerste versnelling was ik al behoorlijk uitgeput. En dat terwijl er nog 3 te gaan waren. Wijselijk heb ik dan toch maar wat gas terug genomen. Uiteindelijk heb ik het er nog vrij goed van afgebracht, vind ik. Ik liep resp. 2km, 1.87 km, 1,93 en dan nogmaals 2 km. Met de opwarming en cooling-down erbij hebben we toch weer minstens 11 km in de benen.
Onderweg werd ik gewaar dat mijn teennagels zich opnieuw in hun buurtenen geboord hadden. Nochtans was ik ze voor de tweede keer preventief te lijf gegaan met een nagelknipper. Helaas mocht dit niet baten. Zouden mijn schoenen dan toch te klein zijn, zoals Marc gesuggereerd heeft (cf. reactie op bericht van 3 jan. jl.)? Ik was ervan overtuigd dat dit niet zo was (cf. mijn reactie op zijn reactie), maar begin er nu toch sterk aan te twijfelen. Tijdens het lopen vroeg ik me af of het geen optie was om al mijn teennagels te laten uittrekken. Gewoon, weg die handel! Ik kreeg zowaar visioenen van folterpraktijken uit de middeleeuwen. Bij nader inzien, liever toch maar niet dan...
Ondanks dit kleine zeertje had ik na de training van gisteren een SUPERvoldaan gevoel. Eindelijk is de training voor de halve marathon begonnen. Weg 'pré-examenstress', ik zie het weer helemaal zitten om dit te lopen!
Neen, ik heb geen examens in het vooruitzicht. Gelukkig ligt die periode al even achter mij, maar soms ervaar ik een stress, vergelijkbaar met de pré-examenstress van vroeger.
Als ik mijn blog open en ik zie hoe de tijd wegtikt naar mijn eerste halve marathon toe, begin ik af en toe lichtjes te panikeren. In tegenstelling tot de examens vroeger, verlang ik er nu hevig naar om met de voorbereiding te beginnen. Eerst werd gezegd dat we half november voorzichtig zouden starten, later werd dit opgeschoven naar januari. Eindelijk zijn we dan zo ver, maar nu is het winterse weer een grote spelbreker.
Ik moet mij nog niet ongerust maken, wordt mij verteld. Ik hoef immers toch niet vanaf 0 te beginnen. Inderdaad, ik heb al een tiental (van de 21) hoofdstukken onder de knie, om de vergelijking naar de halve marathon door te trekken. Ik ben zelfs al eens tot hoofdstuk 15 geraakt, maar het zijn de laatste 6 hoofdstukken die me zorgen baren. Dat is nog volledig onontgonnen terrein voor mij! Er wordt gezegd dat ik niet alle hoofdstukken volledig op voorhand moet doorlopen om op het cruciale moment te kunnen slagen. Als ik er slechts 18 fatsoenlijk doorkruist heb, is dit naar alle waarschijnlijkheid voldoende. De laatste 3 bestaan, bij wijze van spreken, louter uit conclusies. Als je de rest goed beheerst, kan je die zelf ook wel trekken, al vergt dit misschien wat meer moeite tegen dat ze je werden voorgekauwd.
Minstens zo belangrijk echter is dat ik aan deze (naar schatting 18) hoofdstukken even veel tijd spendeer dan de tijd die ik denk nodig te hebben om ze allemaal af te haspelen. M.a.w. tijdens de voorbereiding moet mijn lichaam leren om 2u non-stop te lopen, ongeacht de afstand die er wordt afgelegd. Op 'le moment suprème' zal het vanzelf harder gaan, heeft de trainer me verzekerd. Hierdoor zal ik ongetwijfeld het volledige traject kunnen afleggen binnen de vooropgestelde tijd. Mijn lichaam is er immers op ingesteld om zolang in beweging te zijn.
In tegenstelling tot een echte cursus, kan je bij deze voorbereiding niet de draad oppikken en midden in het boek beginnen. Wil je bv. aan hoofdstuk 15 beginnen, zal je iedere keer opnieuw de 14 voorgaande moeten doorworstelen. En het is niet altijd beter om dit in een verhoogd tempo te doen. Integendeel. Bovendien kan je niet het berekend risico nemen om een deel niet te studeren. Bij een (mondeling) examen durf je nog hopen dat er niets gevraagd wordt over de leerstof uit de laatste hoofdstukken. Doch in dit geval kan je gegarandeerd uit élk hoofdstuk een vraag verwachten. Ik vermoed dat de eerste 5 én de laatste 5 de moeilijkste zullen zijn.
Ik sta echt te popelen om met de voorbereiding te beginnen!
Na de officieuze run en supergezellige après-run van gisteren volgt vandaag de eerste officiële jogging van dit jaar. Eerst echter nog wat clubgenootjes zoenen en het pas heringerichte clublokaal bewonderen. Van een verrassend resultaat gesproken: wat een spectaculaire make-over! Bijna zou je meer zin krijgen om daar te blijven in plaats van te gaan lopen. Enige minpuntje is de ontbrekende 'tap'. Maar overal is een mouw aan te passen, zeker?
Sommige loopmaatjes stuurden vanavond om velerlei redenen hun kat, één clubgenootje zelfs haar man. Enjoy the club, zou ik zeggen. Onze traditionele winterroute langs het kanaal is weer beloopbaar. Hier en daar nog wat ijsplekken, maar al bij al valt het mee om niet te vallen. Vandaag wil ik absoluut 10 km lopen. We arriveren op 9 km 600. Vooruit gedreven door een hardnekkig autistisch trekje brei ik er nog een eindje aan vast totdat het piepsignaal de verlossende 10 aangeeft.
Eenmaal thuis stel ik vast dat ik weeral gelopen heb totdat het bloed letterlijk in mijn schoenen staat. Gisteren was dit zelfs het geval aan weerskanten. Dit indachtig heb ik vandaag preventief mijn teennagels, de boosdoeners, een beetje bijgeknipt. Maar de stiel van pedicure is blijkbaar niet voor me weggelegd. Mijn rechtertenen baden in het bloed en hebben zelfs het stof van de helft van mijn schoen rood gekleurd. 't Ziet er grillig uit en toch voel ik het nauwelijks. Als ik mijn schoenen uitdoe en even op kousenvoeten rondloop, zet ik overal rode stempels. Geen goed idee dus. Vlug met een dweil erover en alle verdachte sporen zijn uitgewist.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
Deze loop heeft me bloed, zweet maar gelukkig geen tranen gekost. Op naar de volgende 1.481 km voor dit jaar!
Op een onmenselijk vroeg uur gaat onze wekker af. Nu ja, onmenselijk...., 't is alvast een goede voorbereiding op morgen, voor mij de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Om 9 uur komen we met een 7-tal bijeen om eerst het nieuwe jaar in te lopen en er vervolgens samen op te klinken. Er wordt wat afgeklonken dezer dagen...
De boswegen zijn beter beloopbaar dan verwacht. Alhoewel? Op sommige plaatsen hadden we gerust onze schaatsen kunnen onderbinden. We lopen aan een rustig tempo. Naar mijn gevoel zou ik zo wel úren kunnen verdergaan. Totdat we, ongeveer halverwege, gedwongen worden om door de sneeuw te lopen, die zo een 10 à 20 cm hoog ligt. Dat wordt knietjes heffen en dat vreet echt energie. De hertjes die we hier en daar te zien krijgen onderweg, lijken er heel wat minder moeite mee te hebben en dartelen vrolijk rond.
9 km later arriveren we terug bij onze vertrekplaats, het thuisadres van één van ons. Zijn echtgenote heeft lekkere hapjes klaargemaakt. Jammer dat ik daar zo slecht aan kan weerstaan! De voorbije 10 dagen heb ik naar schatting minstens 3x meer calorieën opgenomen dan normaal. De 34 kilometers die ik de afgelopen week toch nog heb afgelegd - ondanks de slechte weeromstandigheden - hebben zeker en vast niet voldoende energieverbruik opgeleverd om dit te compenseren. Eénmaal als de feestdagen volledig achter de rug zijn en we bovendien deftig voor onze halve marathon beginnen te trainen, zal dit wel in orde komen zeker?
Geen Sylvesterloop wil niet zeggen dat er vandaag niet wordt gelopen. Tenslotte heb ik mijn collega toch niet voor niets met mijn spreekuur opgezadeld. We zijn met een tiental lopers om de rust in de Opoeterse bossen te verstoren. De eerste kilometers zijn loodzwaar, omdat het pad spiegelglad is. Echt uitkijken geblazen. Als we eenmaal midden tussen de bomen zitten, euh.... lopen, valt het wel goed mee. Veel kleine hellingskes, wat het parcours extra pit geeft. In de zomer vind ik het nochtans veel zwaarder omdat er veel zandwegen zijn. Nu zijn deze bedekt met sneeuw en dat stropt minder op dan zand, vind ik. Gelukkig gebeuren er geen incidentjes onderweg. Dat zou nogal roet in het eten gooien, zo op het jaareinde. Enkel een klein slippertje van mijne man, maar dat is hem bij deze vergeven! We leggen iets meer dan 8 km af in één uur tijd. Het lekkere vocht achteraf, vindt zijne weg veel vlugger...
Zo, dat was het dan voor 2010. Ondanks de ongunstige weersomstandigheden heb ik deze week toch nog 24 km gelopen. Vanaf 2 januari wordt de teller op 0 gezet en lopen we het nieuwe jaar letterlijk terug in.
Tegen alle verwachting in hebben we vandaag een intervaltraining gedaan. Ik dacht dat we het noodgedwongen weer op 't gemak zouden moeten doen. Maar we hebben een quasi-sneeuwvrij rondje van ongeveer 450 meter gevonden. De helft van de weg had in het midden wat sneeuwplekken en werd om deze reden gebruikt om te bekomen. De andere helft was echter volledig sneeuwvrij en hier konden we ons dus ongeremd laten gaan.
Het was er donker en er was geen 100-meter aanduiding. Bijgevolg was ik aangewezen op mijn Garmin om het juiste tempo te lopen. Dat heb ik echter niet gedaan. Ik heb gewoon gelopen op mijn gevoel en dat was in één woord HEERLIJK. Toen we stopten had ik de indruk dat ik op deze manier kon blijven doorgaan, maar tegelijkertijd had ik ook een heel voldaan gevoel. Maandag was ik het even kwijt, maar vandaag weet ik weer waarom lopen zo plezant is!
Jammer, maar helaas... Ook de Oterse Sylvesterloop, georganiseerd door de Maas- en Kempenrunners in samenwerking met AVT Maaseik, is afgelast. Ik betreur dit nog meer dan de kerstcorrida van Meeuwen-Gruitrode. De Sylversterloop zou normaal doorgaan op 31 december 2010. Een gelegenheid waarbij lopers, zowel atleten als recreanten, voor de laatste keer dit jaar hun gezamelijke hobby beoefenen om dan achteraf alvast te klinken op het nieuwe jaar. Gezelligheid troef, vooral op de après-run!
Omdat het geen wedstrijd betreft, had ik deze annulatie niet verwacht. Maar als ik er dieper over nadenk kan ik de organiserende besturen toch geen ongelijk geven. Afgelopen maandag zijn we gaan lopen en het was bijna niet te doen. Af en toe leek het meer een kwestie van overeind blijven in plaats van vooruit gaan. Hoe zou een verzekering reageren op aangiftes van ongevallen bij verhoogd valrisico? In deze is een slippertje vlug gemaakt. Inderdaad, we moeten het niet gaan opzoeken.
Alhoewel? Hoe dan ook zal ik aanstaande vrijdag preventief veel calorieën moeten verbranden. Ik verwacht een vriendin, samen met haar gezin op logement, en heb hiervoor reeds het nodige lekkers ingeslagen. Omdat ik ervan uitging dat ik die dag toch nog stevig zou gaan sporten, heb ik hierbij niet op een calorietje gekeken. Dus, ofwel pas ik het menu aan, ofwel begeef ik me alsnog op glad ijs...
2010 is bijna definitief voorbij. Hoog tijd dus om kort terug te blikken, maar ook om even vooruit te kijken.
In 2009 nam ik voor het eerst voorzichtig deel aan wedstrijdjes met officiële tijdregistratie (via chip). Vanaf 2010 kreeg ik de smaak echter voorgoed te pakken. Alhoewel ik in 2009 qua snelheid het meeste vooruitgang boekte (van een tempo van 6'08 naar 5'27 per km), ben ik trotser op mijn loopprestaties in 2010. Niet alleen won ik nog een beetje aan snelheid, tevens liep ik voor het eerst 15 km aan één stuk. Bovendien heb ik het voorbije jaar het aantal trainingen en het bijhorende aantal kilometers fors opgedreven. Bijna durf ik zelfs luidop beweren dat ik best wel 'een sportieve' ben. Nochtans strookt dat diep in mij nog altijd niet met het beeld dat ik van mezelf heb. Een beetje zoals een alcoholist die van de drank af is, maar waarvan men zegt dat hij desalniettemin voor altijd een alcoholist zal blijven.
2010 is het jaar dat ik mezelf ruimschoots heb overtroffen. Eind 2008 hoopte ik nog om tegen 2011 tien kilometer te kunnen lopen in één uur tijd. Een klein jaartje later kon ik dit echter al waarmaken. In 2010 deed ik er zelfs nog een schepje bovenop. Ik kan nu 10 kilometer lopen in 51 minuten en 30 seconden (en mogelijks nog sneller, want ik dit was mijn tempo op DDH). Graag zou ik er nog anderhalve minuut van afpitsen, zodat ik exact 5 minuten per km vandoen heb. Dit staat gelijk aan een snelheid van 12 kilometer per uur. Hiervoor ben ik al even aan het trainen. Ik merk echter dat ik tegen de grens aan van mijn kunnen aanzit. Een goed half uurtje kan ik dit, voor mij althans, 'helse' tempo aanhouden, maar veel langer zit er voorlopig nog niet in.
In 2009 groeide het lopen an sich uit tot een verslaving, maar vanaf 2010 is er tevens de verslaving aan snelheid bijgekomen. Ik wil niet alleen alsmaar verder, maar ook alsmaar harder. Goed beseffende dat ik er wezenlijk niets mee opschiet, doe ik het telkens weer voor de kick. De sensatie die je voelt als je er weer eens in geslaagd bent om jezelf te overtreffen, is immers met geen pen te beschrijven. Steeds opnieuw wil je die sensatie ervaren. Dat kenmerkt toch een verslaving, niet?
Toch ben ik op het einde van dit jaar ook wat voorzichtiger geworden. Ik wil graag zo rap mogelijk, maar dit mag niet ten koste van mijn gezondheid gaan. Tot heden werd ik gespaard van enig blessureleed. Enkele loopmaatjes helaas niet en om niet in hetzelfde straatje te belanden heb ik beslist om wat gas terug te nemen. Uiteraard blijft mijn voornemen om volgend jaar al lopend minstens 1500 kilometers af te leggen wel bestaan.
Mijn doelstelling om 10 km in 50 minuten te lopen, blijft behouden. Tevens wil ik een dolgraag een halve marathon uitlopen. Hierbij zal ik de snelheid echter een minder grote rol laten spelen. Alhoewel met de nodige training volgens bepaalde calculators (cf. www.runinfo.nl) voor mij een tempo van 5'20 haalbaar is, gun ik mezelf 20 seconden per km meer tijd, zodat ik het traject op exact 2 uur tijd zal afleggen. Een bijkomend voordeel is dat de ruimte voor verbetering dan ook groter is.
Tenslotte wil ik iedere bloglezer een goede gezondheid toewensen in 2011! Een gigantisch cliché - ik weet het - maar met een enorm waarheidsgehalte.
Uiteraard wens ik alle 'lopende' bloglezers veel loopplezier, verstoken van blessureleed, toe.
Aarzel niet om via een reactie te laten weten wat jouw doelstellingen zijn voor 2011, dan kunnen we eind volgend jaar eens kijken wat we ervan gebakken hebben!
Dezelfde locatie als vorige zondag, hetzelfde adembenemende landschap, alleen was het sneeuwtapijt veel donziger en dikker. Je zo een weg moeten banen door de sneeuw, met nu en dan een horde, in de vorm van een omgevallen boom, is een training op zich. We hebben iets meer dan één uur moeten ploeteren om slechts een achttal kilometerkes op onze teller te zetten. Dankzij een ouderwets sneeuwballengevecht onderweg, waren sommigen compleet afgepeigerd. Een duvelke, koffieke of looza'tje red achteraf hielp ons er echter weer volledig bovenop.
Koude : ok, nat : al wat minder ok, maar koude, nat én glad : absoluut NIET ok. (wat niet wil zeggen dat we tijdelijk helemaal niet gaan lopen, maar meedoen aan een wedstrijd is toch nog andere koek)
Vandaag was er geen ontkomen aan. Vreemd, als ik zo eens een keertje oversla, heb ik mentaal altijd ietsjes meer moeite om de draad terug op te pakken. Of anders gezegd: hoe meer ik loop, hoe groter de goesting om te lopen. Omgekeerd geldt dat klaarblijkelijk ook. We waren met een vijftal en hebben echt in slakkengang gelopen. Iets meer dan 8 km en daar hebben we een volle uur over gedaan! Goed voor de vetverbranding en ook goed voor de hartslag, neem ik aan.
In het begin van mijn blog heb ik laten weten dat ik ongeveer 30 km per week loop. Dit geldt voor 'gewone' weken. In de winter of in de vakantie of door werkomstandigheden durf ik daar al eens, al dan niet noodgedwongen, van afwijken. Volgend jaar wil ik minstens 1500 km lopen. Dat lijkt me niet onoverkomelijk. Ik vermoed dat ik daar dit jaar ook niet zo heel ver vanaf zit.
Ziezo, op TV (Getest op mensen) gaat het nu over toenemend buikvet en menopauze. Nu moet ik vlug gaan luisteren. Meer bewegen, hoor ik ze zeggen. Ik ben dus goed bezig, maar dat wist ik uiteraard al!
Wat een ontnuchtering na de euforie van gisteren! Is het mogelijk om te hopen dat de winter vlug gedaan zal zijn, als hij nog niet eens is begonnen? Althans, zoals ze 't ons vroeger geleerd hebben: de winter begint op 21 december en eindigt op 20 maart. Weerkundig is dat natuurlijk een heel ander verhaal, maar toch...
Deze morgen heb ik ruim één uur nodig gehad om op mijn werk te geraken en later even lang om veilig thuis te komen. Leve de winterbanden, die mij toch wat zelfzekerder maken op de weg, maar hopelijk ook niet té overmoedig. Qua slipgevaar viel het nogal mee. Het was vooral de mist, die me parten speelde. Meermaals dook hij op uit het niets en verdween dan ineens weer even snel. Een eigenaardig fenomeen. Af en toe zag je gewoon geen steek voor je ogen en amper 100 meter verder was er geen vuiltje aan de lucht.
Wetende dat je, als je dan eindelijke thuis bent, amper een kwartier tijd hebt iets te eten, je om te kleden en je terug op de weg te begeven om naar de piste te gaan... Neen, dank u, voor mij hoeft dat vandaag dus niet! Ik voel me flauw en karakterloos. Anderzijds bedenk ik, dat je ook kan stellen, dat je af en toe je gezond verstand moet gebruiken. Bovendien krijg ik het troostende facebookberichtje dat 3 loopmaatjes evenmin van de partij zullen zijn.
Ach, vandaag even niet. Maar volgende week zal koning winter al vies moeten doen om mij tegen te houden! Dan loop ik mee op de kerstcorrida van Meeuwen-Gruitrode en hoop ik mijn tijd t.o.v. vorig jaar te verbeteren. Neen, ik formuleer het verkeerd. Sowieso zal ik mijn tijd van vorig jaar verpulveren, maar ik wil me ook verbeteren t.o.v. Dwars door Hasselt. Veel progressie zal er niet inzitten, want de trainingen stonden de afgelopen maanden toch wat op een lager pitje. Het traject binnen een uur afleggen, is nog wat te hoog gegrepen, al is het iets minder dan 12 km. Maar met een half minuutje extra moet het wel kunnen lukken, niet? Aan mijn hormoontjes zal het niet liggen en ook niet aan de vele, te verwachten (belofte maakt schuld!), aanmoedigingen langs de zijlijn. Kan het weer zich ook eens van zijn beste kant laten zien? Please, please, please...
Vandaag zijn we met een vijftal gaan lopen. Het is vrij laat, nogal impulsief beslist en we hebben niet goed afgesproken wie er wie zal verwittigen. Met het gevolg dat niet iedereen op de hoogte is gebracht. Niet netjes en bij deze mijn excuses aan loopmaatjes die dit lezen en uit de lucht komen vallen, zoals de sneeuwvlokjes op dit moment.
We vertrekken op een kersvers sneeuwtapijt in de bossen. Ook een vertrekpunt voor wandelaars en we passeren onmiddellijk een man met een hond. De labrador, een hondenras dat - voor zover ik er iets van afweet - toch niet als bijtgraag staat gecatalogiseerd, wil uithalen naar Johan. Zijn eigenaar kan hem nog bijtijds (niet bijttijds) terugtrekken. Het had immers niet veel gescheeld of de hond had letterlijk bot gevangen, nu deed hij het enkel figuurlijk. Johan grapt dat de hond van geluk mag spreken, want dat het hem vast en zeker een tand zou hebben gekost, mocht hij in zijn opzet geslaagd zijn.
We lopen verder en vanaf het begin is het écht genieten. Mijn woordenschat is ontoereikend om het natuurschoon 'schoon' te omschrijven. Ik wil zelfs geen poging doen, want ik weet dat ik grandioos tekort zal schieten. We genieten niet alleen van de omgeving, maar ook van het zachte geknisper onder onze voeten. We zien dat er heel wat mensen ons zijn vooraf gegaan, met of zonder Nordic Walking stokken. En ook dieren, welk soort is me niet duidelijk, alleszins zonder sticks. We zoeken tot we een ongerepte weg vinden om er als eersten onze sporen achter te laten. Wat een sneeuwpracht, wat een rust... Totdat ik plots achter me een kreet hoor...
Twee van ons (ik noem geen namen) zijn hun kindertijd nog niet ontgroeid en scheppen al lopend sneeuw op om hun vrouwelijke voorgangers van een verfrissing te voorzien. Al lopend ontstaat er een kort sneeuwballengevecht. Absoluut mijn ding niet - nooit geweest eigenlijk - en gelukkig blijf ik buiten schot. We lopen op smalle boswegen, waar de takken van de bomen aan weerszijden, over onze hoofden heen, elkaar raken. Opnieuw, zó mooi dat dat is... onbeschrijflijk. Ik loop nu als laatste en zie hoe mijn voorganger bedolven wordt onder een laagje sneeuw. De voorganger van mijn voorganger heeft immers aan een overhangende tak getrokken, die zich al losverend van zijn wit laagje ontdoet, uiteraard net op ogenblik dat de volgende passeert... Mannen en sneeuw, het maakt hen precies nostalgisch.
Op het einde van de rit hebben we meer dan een uur gelopen en bijna 10 km op de teller staan. Ik zou er nog graag een drietal kilometertjes bij doen, maar de meerderheid denkt er anders over. We zijn het er wel unaniem over eens dat het een fantastische loop was. Zo heb ik mijn loopweek (35 km!) onverwachts toch nog in schoonheid afgesloten. In die mate zelfs dat deze afsluiter een extra verslagje verdient.
de laatste week voor de voorlaatste week van december 2010
maandag: vrij laat terug van werk en winkel; tomatensoep; geen zin om te gaan; berekoud; lange onderbroek vergeten; rustige duurloop; koude billen en knieën; dwarrelende sneeuwvlokjes; voornemen om lange onderbroek nooit meer te vergeten; ruim 8 km extra op de loopteller; kip, aardappelen en schorseneren; opsommingske op de blog; doucheke; beddeke...
woensdag : tomatensoep (andere soort dan maandag); ietsjes meer gemotiveerd ; berekoud; lange onderbroek (een ezel stoot zich etc. ...); intervaltraining (8x 400 meter aan 28 sec/100 m); van aangenaam warm tot bijna oververhit ; goesting om lange onderbroek uit te gooien; ruim 9 km extra op de loopteller; vissticks en wittekoolpuree; opsommingske op de blog; doucheke; beddeke...
vrijdag : best wel gemotiveerd ; spaghetti ; motivatie zakt recht evenredig met de spaghetti ; berekoud ; lange onderbroek ; rustige korte duurloop (51 min.) op besneeuwd fietspad ; ruim 8 km extra op de loopteller ; opsommingske op de blog ; doucheke ; WALL-E/humo ; beddeke...
Quote van de week : het verlangen naar het WILLEN lopen is groter dan het verlangen naar het lopen AN SICH. (En dat komt niet door een loopdipje, maar door een looplustremmend sneeuwtapijtje. De weergoden zijn letterlijk het noorden kwijt.)
Vandaag hebben we meegedaan aan de zevende en tevens laatste bosloop van het intergemeentelijk recreatief bosloopcriterium. Tweewekelijks hebben we op elke grondgebied van de organiserende gemeentes al lopend de bossen verkend. Behalve in Peer, toen hadden we andere katten te geselen. We zijn wat laat vertrokken naar Opglabbeek. Slechts 5 minuten voor het startschot van de kinderen komen we aan. Gelukkig verloopt het vlot aan de inschrijvingen. De kinderen lopen 1 km. Zelf kunnen we kiezen tussen 3-6-9 of 12 km. Johan kiest voor de 12, ik houd het bij 9. Alhoewel er veel bekenden zijn, zal ik het traject toch alleen moeten afleggen.
Het is een prachtige route, m.i. zelfs de mooiste van alle boslopen waaraan we deelnamen. Bovendien vrij pittig, met veel kleine heuveltjes, boswegen met uitpuilende boomwortels, zompige graszones en losse zandpartijen. Tijdens het lopen richt je je ogen best niet op oneindig, want dat is om je nek te breken. Ik struikel bijna enkele keren, maar weet mij gelukkig telkens te handhaven. De oefeningen van de looptechnische training komen op zo'n parcours echt wel van pas. Stiekem ben ik blij dat ik mij niet heb ingeschreven voor de 12 km. Ik slaag erin om de gekozen omweg af te leggen aan een gemiddeld tempo van 5 minuten en 24 seconden. Het had harder gekund, maar dat hoeft niet. Voor dit traject is de bereikte snelheid ruim meer dan voldoende.
Na afloop worden we vergast op lekkere tomatensoep met ballekes. Bovendien krijgt iedere loper die minstens 5 bossen heeft doorkruist, een mooie toiletzak. Dat komt even goed uit, net een artikel dat we nog kunnen gebruiken. En vermits we er een gezinsactiviteit van maakten, krijgen we zelfs 4 exemplaren. In iedere zak blijkt een flacon mannendouchegel te zitten. Aan de vrouwelijke runners heeft men kennelijk niet gedacht. Of is dit het ultieme bewijs dat mannen meer stinken?
We sluiten als laatsten de tent af. Om de goede afloop te vieren stoppen me met ons vieren bij 't Frituurke. Jammie! Terug thuis gekomen kiezen we voor een verkwikkende douche of een ontspannend bad. Ikzelf kies als laatste voor het laatste. Na ruim één uur kom ik compleet opgekalefaterd, maar tegelijkertijd helemaal verfomfaaid (ik lijk wel een verouderingskuur te hebben ondergaan) uit het water. Johan en de kinderen zijn inmiddels de kerstboom aan het opzetten. Een titanenwerk, maar het resultaat mag er zijn!
Ken je dat gevoel? Dagen naar iets uitkijken en als het dan eindelijk zo ver is, is de goesting ver te zoeken. Bij mij is dat vandaag een beetje het geval, bij Johan zelfs een beetje veel. In die mate dat hij uiteindelijk besluit om thuis te blijven. Om te kijken hoe de kinderen samen met Mario wii-gewijs de vijand bestrijden.
Gelukkig is er toch iemand mét karakter in huis. Vol goede moed, gehuld in een fluovest en met een imitatie-mijnwerkerslamp op mijn hoofd, begeef ik me naar het verzamelpunt. Weeral een zwakke opkomst, maar een evenredige verdeling tussen de 2 seksen, 3 tegen 3. Het wordt een gezamelijke duurloop aan een rustig tempo. 't Is te zeggen: een compromis tussen de twee niveaus. De sterkeren lopen wat langzamer en de langzameren wat sneller.
Het is enkele graadjes boven het vriespunt en het voelt behaaglijk aan. Onze perceptie van warmte en koude is helemaal veranderd door de koude die we de laatste weken willensnillens hebben doorstaan. We joggen een 4-tal kilometers langs het kanaal, één derde van het geplande traject zit erop. Twee van ons besluiten echter om het vandaag bij 8 km te houden en keren om. De rest, waaronder ikzelf, loopt ijverig verder. Gezamelijk beslissen we om er nog enkele extra kilometerjes bij te doen. Hierdoor passeren we Kim Clijsters in drievoud. Wie deze kunstige fontein nog niet gezien heeft, kan een kijkje nemen op google-earth, waar mijn huisfotograaf, Johan dus, een foto van het pronkstuk gepost heeft.
Even later passeren we bijna aan Kims achterdeur. Daarna lopen we verder door de Opitterse bossen. Het is hier glad en donker en op de koop toe laat mijn lamp het afweten. Weg dat nutteloze ding, ik drop het aan mijn eigen achterdeur. We zitten immers terug in de bewoonde, dus verlichte wereld. Even belletje trek doen bij manlief en weg zijn we. Er staat ruim 10 km op te teller en we hebben iets meer dan een uur gelopen. We doorkruisen mijn vertrouwde gehucht, passeren de plaatselijke sporthal, sorry ik bedoel de architecturaal-onverantwoorde kerk, en trappen met beide voeten in enkele grote plassen water onder de brug. Natte voeten, maar het geeft niet, we zijn er bijna.
1 u 21 minuten en 13 seconden later staat er 13,66 km op mijn teller, alsook 934 verbruikte calorieën. Wat zal het worden om het weekend in te zetten: nootjes, chips of chocolade?
Woensdag = intervaltraining, bij ons toch. Door de looptechnische training werd de intervaltraining echter een maand op 'hold' gezet. En eindelijk is het weer zover. Ik heb er echt naar uitgekeken. Zal ik het nog kunnen, 6x 1 km lopen aan een tempo van 5 minuten per km met de nodige actieve rustpauzes? Of krijgen we een andere combinatie te verwerken? Ik heb mijn conditie op peil gehouden met de duurlopen, dus normaliter mag het, hoe dan ook, helemaal geen probleem opleveren.
Maar dat was buiten de hormoontjes gerekend. Net vandaag bereik ik, zonder verder in detail te treden (vooral de vrouwelijke lezer zal het zo ook wel begrijpen), een hormonaal dieptepunt. Op de website www.runinfo.nl, waarop ik nu en dan eens een kijkje neem, wordt vermeld dat men bij het opstellen van trainingsschema's rekening moet houden met de menstruatiecyclus van de vrouwen. Dus Frank en Peter, mochten jullie dit lezen: jullie weten nu wat jullie te doen staat!
Vandaag zijn er bij ons, zeer uitzonderlijk, geen trainers te bespeuren. We worden op voorhand wel even gebriefd wat er op het programma staat, jawel de 6 x 1 dus. Bovendien zijn we met weinig lopers, slechts 3 mannen en 4 vrouwen. Een aantal is verhinderend, maar helaas zijn er ook enkelen die kampen met blessureleed. De piste is momenteel onbruikbaar, dus begeven we ons naar het vertrouwde fietspad.
Voor mij is het duidelijk. Deze intervaltraining ga ik geen volle gas geven. Ik gun mijn hormonaal verstoorde lichaam een beetje rust. Geen slechte beslissing, te meer omdat de weg nog een tikkeltje glad is. Volgende week zal ik er wel weer volledig voor gaan, tenzij koning winter het opnieuw verbrodt. De twee jongsten van het gezelschap, 2 viriele knapen, geven er na 4 versnellingen bewust de brui aan, omdat ze nogal blessuregevoelig zijn. Uiteindelijk loop ik zelf 5:09, 5:15, 5:04, 5:07 en dan zelfs 4:56 en 4:49. Yes, ik ben het nog niet verleerd!
Voilà. In minder dan één maand tijd heb ik mijn 2,75-jarige loopcarrière volledig uit de doeken gedaan. Mijn pensioen is gelukkig nog lang niet in zicht. En ook 'op ziekenkas gaan' is helemaal niet aan de orde. Goddank heb ik tot heden nog geen blessureleed mogen ervaren. Hout vasthouden!
Hoe moet het nu verder met deze blog? Ga ik het nog boeiend kunnen houden? Alle positieve, schriftelijke én mondelinge reacties, ook van niet-lopers, deden én doen me veel plezier. Zoals in een soap beschreef ik alle hoogte- en dieptepunten. Vanaf nu zal ik het echter over een andere boeg gooien en vooral alledaagse jogervaringen weergeven. Met ingang van volgend jaar wil ik sowieso wekelijks het aantal gelopen kilometers registreren om hopelijk uit te komen op een jaartotaal van minstens 1.500. Van hier tot diep in Spanje, zeg maar.
Ook tijdens onze wekelijkse duurlopen en intervaltrainingen maken we soms plezante dingen mee. Dat is echter niet iedere keer zo. Wel is het ALTIJD heel gezellig, dankzij mijn sympathieke loopmaatjes, inclusief trainers natuurlijk. Uiteraard kan ik hier niet neerpennen wat ze onderweg zoal te vertellen hebben. Kwestie van hun privacy te respecteren. Alhoewel? Ik vrees dat ik meestal zelf het hoogste woord voer.
Enkele anekdotes wil ik jullie toch niet ontzeggen. Ik zou ze in volgende verslagjes kunnen verwerken, maar dan doe ik de waarheid geweld aan. Uiteraard zijn mijn verhalen sterk gekleurd door mijn persoonlijke kijk op de dingen, maar een zekere mate van objectiviteit in de gebeurtenissen wil ik toch nog behouden.
Ik herinner me nog haarfijn hoe we eens op de piste liepen en er plots een wild konijn op de baan verscheen. Het liep zig-zag, was precies het noorden een beetje kwijt. En wat deed mijn man? Hij liep erachter aan alsof hij het wou vangen. En het konijn? Dat maakte zich snel uit de voeten, vond zichzelf blijkbaar toch niet zo geschikt als 'haas'. De konijnenpijp waarin het verdween, bleek zelfs voor mijn man een beetje te smal te zijn!
Een andere keer liepen we in een bos om er een intervaltraining te doen. We waren nog aan het opwarmen. Opeens kwam er een paard in volle galop aangelopen. Zonder ruiter! We zagen het van ver afkomen. Spontaan zette iedereen een stapje opzij om het losgeslagen paard door te laten. Iedereen? Neen, opnieuw nam Johan het voortouw. Stoer ging hij wijdbeens in het midden van de doorgang staan. Ik had het er niet op, was heel bang dat het mis zou gaan ('k zag in gedachten al een krantenkop: jogger vertrappeld door losgeslagen paard), maar anderzijds veel te laf om hem te assisteren. 'k Was niet de enige, want ook de anderen bleven veilig aan de kant. Gelukkig begreep het paard zijn goede bedoelingen en liet het zich gedwee tegenhouden. Samen met 2 anderen ging mijn man de ruiter zoeken. De vrouwelijke jockey was goddank ongedeerd en heel dankbaar dat haar paard terecht was.
Zo zie je maar, nu en dan gebeurt eens wat grappigs of wat spannends. Wie weet beleven we ook nog avonturen met herten, everzwijnen, weerwolven.. of noem maar op.
'k Zou zeggen - al worden mijn verslagjes vanaf nu misschien wat eentoniger - neem af en toe toch nog eens een kijkje op mijn blog. Ik zal mijn uiterste best doen om het boeiend te houden, zelfs al is de inhoud vrij banaal!
Inmiddels is mijn loopstijl maar half zo hilarisch meer. Zo beweert mijn echtgenoot althans. En vermits hij mij steeds onverbloemd de waarheid zegt, wil ik hem, wat dit betreft, graag geloven. Niet voor niets luidt het spreekwoord: oefening baart kunst.
Ik was mijn 'kunstige' loopstijl bijna helemaal vergeten totdat de trainer onverwachts het woord 'looptechnische' training liet vallen.
Even terzijde. Kan je een dokwerker omscholen tot balletdanser? Ik denk het niet. Je kan hem misschien wel wat basispassen bijbrengen, maar daarmee houdt het dan ook op. De natuurlijke gratie van een professionele danser zal hij nooit verwerven, zelfs al zou hij dag en nacht trainen. Of ken je dat varkentje van de reclame. Ik weet niet meer welk product er gepromoot werd, maar herinner me wel nog het filmpje. Je ziet hoe een varkenshoeder met veel geduld tracht om een zwijntje door een hoepel te laten springen. Twee kleine varkensoogjes kijken hem echter niet begrijpend aan. Nochtans begrijpt het beestje volgens mij heel goed wat de bedoeling is. Varkens mogen er dan wel lomp uitzien, het zijn superintelligente dieren, naar 't schijnt. Het zwijntje kijkt niet-begrijpend omdat het niet begrijpt dat zijn baasje niet doorheeft dat zijn fysiek het niet toelaat om de gevraagde oefening uit te voeren.
Deze voorbeelden dienen louter om te illustreren waarom ik het Spaans benauwd kreeg toen ik het woord 'looptechnische' taining hoorde. Ik voelde me een beetje zoals de dokwerker en het zwijntje. De betreffende training werd gegeven door een laatste jaarsstudente bachelor in het secundair onderwijs, lichamelijke opvoeding en bewegingsrecreatie. Ik hoopte van harte dat haar slaagkansen voor deze stage niet zouden afhangen van het geboekte resultaat bij mij, want dan was het op voorhand al een uitgemaakte, lees: verloren, zaak.
Het lijkt me niet eenvoudig om een groep, met zowel speelse lopers (o.a. mijn man) als lopers die de training reeds bij voorbaat met argusogen bekijken (o.a. ikzelf), onder de knoet te houden. Hanne heeft dat echter voortreffelijk gedaan. Ze stond bijzonder zelfzeker voor de 'klas', wist duidelijk waarover ze sprak en kon alle oefeningen vloeiend voordoen. Het was de bedoeling om ons soepeler te leren lopen en om ons alle zinloze en energievretende bewegingen (zoals bv. een beenzwengel) af te leren. Dit zou dan vooral de snelheid ten goede komen. De training was in se meer gericht op sprinters, maar kon voor ons, joggers, ook wel van nut zijn.
We kregen enkele basisoefeningen die betrekking hadden op het heffen van de tenen, knieën en hielen. Gedurende 4 weken deden we er allerlei varianten op die steeds ingewikkelder werden. Het moeilijkste vond ik de coördinatie tussen mijn linker- en rechterlichaamshelft. Al joggend aan één kant je knie heffen en aan de andere kant niet, is geen evidentie en bovendien een bespottelijk zicht, bij iedereen eigenlijk. Voor één keer viel ik dus niet uit de toon. Ik werd ook geconfronteerd met mijn gebrek aan lenigheid. Ondanks de, ahum, mooie ronde vormingen van mijn zitvlak, slaagde ik er niet in om het met mijn hielen te raken.
Uiteindelijk is het allemaal nogal meegevallen. Het was geen must voor mij en ik ben er evenmin van overtuigd dat het iets wezenlijks heeft veranderd aan mijn loopstijl. Kan ook niet als je hoort dat er jaren voor nodig zijn om alles onder de knie te krijgen. Desalniettemin was het tof om het eens meegemaakt te hebben. Wie weet, misschien heeft het toch meer afgedaan dan ik zelf in de gaten heb en loop ik wel nog als een gans, maar dan zonder gebroken poot. Alhoewel? Ik betwijfel het sterk. Maar de gedachte alleen is ook wat waard!
Je hebt lopers die heel licht lopen, letterlijk tippelen. En anderen lopen heel zwaar, stampen met hun poten, excuseer voeten, in de grond. Je hebt er die sierlijk lopen, als een hinde. Of net heel plomp, zoals de diplodocus zich naar alle waarschijnlijkheid plachtte te verplaatsen. Sommigen lopen met opgetrokken schouders en gebalde vuisten, helemaal verkrampt. Anderen verplaatsen zich met zo'n gemak, alsof er geen enkele inspanning mee gemoeid is. Kortom, iedereen heeft zo zijn eigen loopstijl.
Ik dus ook en die van mij is niet te evenaren! Gelukkig maar. Mijn schoonbroer liet eens voorzichtig horen dat ik loop zoals Charlie Chaplin. Mijn man windt er geen doekjes om. Dat moet toch kunnen in een goed huwelijk, nietwaar? Boudweg zegt hij dat ik loop gelijk een gans met een gebroken poot. Ik kan er wel om lachen. Nog harder zelfs toen ik mezelf eens in actie zag op een video. Ik lag gewoon dubbel, kwam niet meer bij, zo'n idioot zicht vond ik het.
Ik moet toegeven dat mijn wederhelft zijn vergelijking bijzonder treffend heeft genuanceerd. Ik loop niet alleen even onelegant als een gans, met V-vormige voetafdrukken. Bovendien maak ik een kleine zwaaibeweging met één been. Als een gans haar poot zou breken en dit op natuurlijke manier (zonder spalkjes e.d.) liet genezen, zou zij waarschijnlijk een soortgelijke pootzwengel hebben. Er schuilt misschien wel iets droevigs in.
Uiteraard liep ik liever veel eleganter. Maar ik zet me over mijn schaamte heen. Wie het voor de eerste keer ziet, moet er misschien (neen, hoogstwaarschijnlijk) wel om lachen. Maar als je het gewoon bent om te zien, went het wel. Denk ik toch. Hoop ik toch. Ach, ik raak ermee vooruit. Dus wat maakt het uit?
Op de nacht van de atletiek, waaraan we afgelopen de zomer voor 't eerst deelnamen, echt waar! als helper dan toch, heb ik mijn ogen uitgekeken. Die atleten... Prachtige gespierde lichamen, zonder uitzondering. Afhankelijk van de discipline die men beoefent zijn bepaalde spiergroepen sterker ontwikkeld. Speerwerpers of kogelstoters hebben uiteraard een heel ander postuur dan bv. hoogspringers. Verreweg het mooist gespierd zijn de lopers. En dan steekt de bruinere medemens er nog eens met kop en schouders bovenuit... vind ik toch. Een donkerbruin gespierd dijbeen is nu eenmaal veel indrukwekkender dan de blekere versie.
Tja, als ik dan die lijven moet vergelijken met het mijne. Zij hebben alle voordelen, waarvan ikzelf verstoken ben: ellenlange benen, daarenboven rechte benen, een platte buik, smalle heupen en een fijne taille. Ze hebben ook zonder uitzondering een elegante, lichte loopstijl. Als ik ernaar keek had ik toch wel wat gemengde gevoelens: mateloze bewondering met een snuifje (gezonde) jaloezie.
Maar ik tracht het positief te benaderen. Ik heb al die voordelen niet en tóch kom ik vooruit! Hoe zouden zij het er vanaf brengen als ze 'gezegend' waren met mijn handicaps. Zijnde korte, kromme benen, een hardnekkig zwangerschapsbuikje, brede heupen en een quasi-onbestaande taille? Met een energievretende loopstijl op de koop toe. Het zou gegarandeerd een pak minder zijn met hen! Ik zou het wel eens willen zien...
DUS wie is er dan het meest sportief? Wie is er dan de naam atleet waardig in de oorspronkelijke betekenis van het woord? Wie is er hier in feite de TOPatleet? IK TOCH WEL ZEKER !!!
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Bij nader inzien, liever toch maar niet dan...
