|
Guess what? Ik heb me door mijn man laarzen met hoge hakken laten aansmeren. Neen, ik druk het een beetje te straf uit. Ik was uiteraard akkoord. Beste bloglezer... dit is een mijlpaal in mijn leven. De laatste jaren kleed ik me wel al wat vrouwelijker dan vroeger, maar hoge hakken... dat was toch nog een brug te ver.
In een zotte bui heb ik vorig jaar eens een paar laarzen met stiletto-hakken gepast in een goedkope schoenenboetiek in shoppingcenter Wijnegem. Ik was stomverbaasd over het effect. Wie was dat, daar in de spiegel? Die slanke dame met de ellenlange benen tot aan haar gat? Ook mijn man was laaiend enthousiast. Die moet je kopen, die moet je kopen... stond hij naast me te scanderen. Totdat ik een poot probeerde te verzetten. Om je nek te breken, zo'n hakken. Ofwel scheelde er iets aan het ontwerp van die laarzen, ofwel klopt mijn eigen constructie niet helemaal. In ieder geval, een beginnend steltloper verplaatst zich eleganter en moeitelozer dan ik op dat moment. Terwijl ik verder zocht naar een lager exemplaar, ging mijn man samen met onze jongste dochter (toen 9 jaar) snuisteren bij de kleinere maten. Even later kwam mijn dochter, als een ervaren fotomodel, gratieus voorbij geparadeerd op een stel high heels in de kleinst beschikbare maat. Daar kon haar moeder nog wat van leren! Ik heb mij destijds niet tot een aanschaf laten overhalen, althans niet voor mezelf, wel voor ons Dagmar. Andere meisjes hadden immers de mogelijkheid om te spelen met de hakkenschoenen van hun mama. Omdat mijn dochter dit geluk niet te beurt viel, kreeg ze toen haar eigen paar, maatje 34, nog twee maten te groot, en uiteraard louter bedoeld als verkleedschoen.
Inmiddels ben ik alweer een jaartje ouder. Hoe ouder ik word, hoe meer de nood aan vervrouwelijking blijkbaar toeneemt. Aan een bescheiden hakje heb ik me de voorbije zomer al eens gewaagd. Stilaan wordt het tijd voor the real stuff. Geduldig heb ik de soldenperiode afgewacht om dan genadeloos (tov mezelf) toe te slaan.
Deze keer bezoeken we geen schoenenboetiek, doch een schoenenboutique. Een kleine nuance, die echter een groot prijs- en kwaliteitsverschil verraadt. Mijn man wijst me een trendy purperen paar aan. Tof, niet kitcherig ondanks de kleur, maar mijn praktische kant weigert resoluut om ze te passen. Met welke kleren moet ik dat in godsnaam combineren? Als ik verneem dat 1 paar 50% korting oplevert en een tweede paar 60%, staat mijn besluit vast, ik zal hoedanook (:wink:) met twee duo's de winkel verlaten. Er is nog keuze te over in mijn maat, ik leef gelukkig op kleine voet.
Het wordt een bruin stel met 6 cm verhoging en een grijs koppel met een stellage van maar liefst 9 cm. Beide van een soort leder dat nauwelijks poetswerk behoeft. Net wat ik zocht... Manlief content en ik ook tevreden. Hiermee kan ik naar hartelust combineren.
's Anderendaags wil ik al meteen mijn nieuwe aanwinst showen aan mijn collega's. Ik kies de laarzen ifv mijn outfit. Het worden dus de grijze. Geen goed idee om ze boven aan te trekken. Ik geraak nauwelijks zonder breuken de trap af. Na enkele minuutjes neem ik - op de tippen van mijn tenen - het wijze besluit om van schoeisel en dus ook van outfit te veranderen. Eerst leren lopen op 6 cm, dan zal het later met die andere ook wel lukken, praat ik mezelf moed in.
Zo heb ik dus het hele weekend geoefend. Ik heb opnieuw leren lopen, terwijl ik mijn loopschoenen nauwelijks heb aangehad. Ik heb gedanst op mijn high heels alsof mijn leven ervan afhing. Niemand heeft aan mij gemerkt dat het mijn eerste keer was. Om half vier 's morgens heb ik ze echter met veel plezier terug uitgegooid. De bruine vallen mee, maar de grijze blijven toch nog kleine marteltuigen.
Weet je wat het beste is aan heel deze zaak? Als ik die laarzen draag, zakt mijn BMI automatisch naar 20 à 21. Dus waarom zou ik het snoepen dan nog moeten laten?
|
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
