De hagelstorm van zondagavond richtte in Merksem een ware ravage aan. Het park van Groenendaal leek wel in herfststemming, zoveel bladeren bedekten de grond. Jammer genoeg lieten daar ook heel wat vogels het leven bij: vooral kauwen, bosduiven en merels werden het slachtoffer en ongetwijfeld zullen wij in de komende weken nog heel wat lijken vinden.
Bladeren ruimen was dus het ordewoord voor 11 juni en daar begonnen wij samen aan: 3 man aan de brug bij de speelplaats vertrokken in de richting van het kasteel, Stan nam het stuk tussen kasteel en sporthal voor zijn rekening en ikzelf startte aan de sporthal zelf (een beetje historische misvorming waarschijnlijk...). Daarbij hadden wij nog de pech dat onze tractor het liet afweten zodat de kruiwagen met momenten een beetje overvol leek. Gelukkig scheen het zonnetje en werden wij regelmatig aangemoedigd door toevallige voorbijgangers (bedankt Zoë, voor je vriendelijke groetjes...).
Na een uurtje werd het terras rond de cafetaria opnieuw zichtbaar, de zijkanten van de dreef kwamen terug te voorschijn.
Als de kruiwagen vol is, dan blijkt er toch al een heel deel van de vloer rond de cafetaria bladvrij te zijn. Verder werken aan de dreef dus, zowel in de richting van het kasteel als in de richting van de ijzeren poort. Het bedankje en de aanmoedigingen van de directrice van de lagere school staken zeker een hart onder de riem maar uiteindelijk stopten wij naar goede gewoonte om 16.00 uur. Niet alle bladeren zijn weg, er komen nog woensdagen genoeg om verder te werken... Terloops ontdekten wij nog een appelboom in de dreef die niet al te veel van zijn vruchten had verloren. Gelukkig maar!
Ik wandel langs de speelplaatsen van de lagere school en ASO. Veel oud-leerlingen zouden aan de hand van de volgende foto's hun vroegere school niet terug kennen. Dank zij de hedendaagse ramen die pas geplaatst werden heeft de gevel een veel moderner uitzicht gekregen. Enkel de tweede verdieping vraagt nog om een ingreep. het is ook duidelijk dat de Rode Duivels naar Brazilië gaan: kijk maar naar de ramen van 4 A en 4 C!
Als het regent, wordt er uiteraard niet gewerkt in het park. Toch waag ik mij tussen 2 buien in naar het herinneringshoekje dat zoveel gedichten opleverde tijdens de gedichtendag.
Ik blijf even mijmeren bij de foto van juf Tine en ook Amal die ik amper gekend heb. Ondanks de geleverde moeite om hier wat bloemetjes te planten en te zaaien, blijft het resultaat wat miniem. Gelukkig geeft de geranium al wat kleur, maar de viooltjes en de afrikaantjes maken weinig indruk. De oorzaak? Het droge weer van de maand mei, ongetwijfeld. En natuurlijk het dichte bladerdek rond de 2 boompjes: veel licht komt hier niet tot op de grond. Na enig opknapwerk (onkruid verwijderen dus) en wat extra-aanplantingen kunnen wij alleen maar hopen dat het er volgende keer iets fleuriger uitziet. Daarom maar snel de gedichtjes van Mohamed, Brajan en Tristan, poëzie om de regenwolken te verdrijven...
In de maand mei draait de natuur op volle toeren: bomen, hagen, gras, alles groeit tegen een hoog tempo. Ook het dierenleven in ons park volgt die stroming. De ene eend loopt met 4 kleintjes door de dreef, de canadese ganzen pronken met hun drie telgen en ook onze oude ganzen lopen met hun kleintjes (al wat groter intussen) door het gras.
In sommige bomen vind je zelfs leven in de stam: een opening in één van de bomen achter het doel verbergt een hele nest insecten. Even proberen te fotograferen, dat lijken mij wel wantsen.
Misschien past daar wel het gedicht van Athar bij...
Wat ook groeit is het groen op de atletiekpiste. Sproeien met onkruidverdelger heeft geen zin als het regenachtig is en dus wordt het bruinrood hoe langer hoe meer overdekt door een groene laag. Ook het gras heeft nu een wekelijkse maaibeurt nodig. Blijft nog over: de hagen die langzaam aan beginnen te verwilderen. Hier komt Hugo met zijn elektrische snoeischaar, de taxus vliegt in het rond en bedekt al gauw de grond...
Als alles groeit, dan valt er heel wat onderhoudswerk op te knappen. Zo zien wij Hugo die de taxushagen aan de sporthal korter knipt, Stan en Mark die overtollige plantengroei aanpakken in de dreef naar de speelplaats terwijl Dré met zijn grasmaaier rondtoert.
François verwijdert in het wild groeiende takken naast de afsluiting en komt daarna helpen bij het opruimen van het haagknipsel. Dat doe ik trouwens ook, terwijl ik af en toe een foto trek van de activiteiten of van plotse bezoekers, zoals de twee ganzen die duidelijk geen zin in een zwempartijtje hadden (laatste foto). Ook de bomen die in het grasperk naast de sporthal groeien krijgen een (te late) snoeibeurt. Een gelegenheid om de eerste twee gedichten van 6 C te publiceren, zodoende...
Bomen
Bomen zijn heel klein tot heel groot.
Bomen vol leven of omgevallen en dood.
Bomen kaal en bomen vol groen blad.
Bomen: op elke hoek zie je dat.
Bomen zijn vol met dromen
Bomen die stromen
Door mijn dromen
En bomen zijn vol met pracht
En hebben heel veel kracht!
Geen vermelding van de auteurs van deze bomengedichten, onbekend dus.
Terwijl de wekelijkse activiteiten (gras maaien, hout verhakselen, bloemetjes verzorgen) hun gewoon verloop kennen, neem ik de gelegenheid te baat om de weg van de maandelijkse jogging even onder handen te nemen. Inderdaad, sinds het schooljaar 2000 - 2001 lopen onze kinderen van de lagere school elke maand een jogging. Vroeger op woensdagvoormiddag, nu op vrijdagnamiddag. Daarbij volgen zij een parkoers van 900 meter dat hen door heel het park van Groenendaal voert. De start is op de speelplaats van de lagere school. Van daar gaat het over de speelplaats van ASO (vijvervelden) naar het park. Op het einde van die speelplaats loopt een onoplettende jogger de kans om met zijn hoofd in de doornstruiken te belanden... Even halt houden en de snoeischaar boven halen lijkt mij aangewezen.
Achter het voetbalveld door, wordt de weg versperd door enkele, grote afgebroken takken. Een overval? Een hinderlaag of een stakingspost? Gelukkig niet, eerder een flauwe grap; opruimen die handel en dan weer verder naar het kasteel lopen. Tijd om daar nog eens een gedicht over te publiceren!
HET KASTEEL
Het kasteel zit vol schietgaten
en dat gaan wij zo laten.
Sommige dingen zijn van hout
en o ja, het kasteel is al 147 jaar oud!
Het kasteel is natuurlijk gemaakt van steen
daarom ga ik er vaak heen.
In mijn ogen is het kasteel erg prachtig,
en nog één ding: het bestond al in de jaren tachtig!
Sven Le Page
Naast het kasteel zijn wij op het moeilijkste stuk van de joggingomloop want: steil (nou ja) naar boven! Gelukkig gaat het daarna ook bergaf naar de ijzeren ingangspoort toe.
Daar draaien wij naar links, het smalle weggetje in dat naast het hekken ligt. Aan het einde van dit pad komen wij aan een draad waar het herinneringshoekje achter verscholen is. Vandaag een gedichtje voor Amal, geschreven door haar lieve vriendin, Hellen.
AMAL
Je bent zo lief.
Je bent een hartendief.
Kijk: je prachtige boom!
Ik zie je altijd in mijn droom.
En bij wiskunde vloog je er ineens in.
Je was een fiere pauw.
En ik hou nog steeds van jou!
Nu dat je in de hemel zit voel je, je vrij.
En daarom ben ik blij.
Liefs, Hellen
Wij lopen naar links nu, richting vijver. Oei, hier stoot een min of meer grotere loper zich vast het hoofd... Na het betere snoeiwerk zien wij terug het bos door de bomen en de dreef naar het kasteel. Een laatste bocht naar rechts brengt ons terug naar het vertrekpunt: de brug. De betere lopers van het zesde leerjaar leggen deze omloop een tiental keren af in 50 minuten, toch goed voor zo'n 9 kilometer, bravo!
Regen, hoognodige regen voor het uitgedroogde park. Jammer genoeg niet het moment om in het park te werken dus ideaal om nog wat kindergedichten op deze blog te plaatsen, met foto.
Tijdens de parkwandeling kwamen wij voorbij de (versleten) containerklassen van het eerste leerjaar en dat werd het onderwerp van het gedicht van Dino.
En dan is er natuurlijk het kasteel: inspiratiebron voor Bnedicth uit 6 B! Een gedicht dat al even verwarrend is als de oorlog en misschien juist daarom.
Het kasteel
Het kasteel is gemaakt om te bewonderen.
Toch niet om te bedonderen!
Pas op!
Let op! Lieve mensen er brandt iets op het perron!
Want dat is namelijk een reuze kanon!
Soldaten die vechten voor het vaderland, die bloeden van het kwaad.
Deze oorlog zit vol met verschrikkelijke haat
Samen leuk, gezellig naar het nieuws luisteren met zijn allen.
Vlug! Vlug! Langs gangen en alles uit de stallen.
Gevaar! Gevaar! Overal waar je wel komt...
En daar staat ook al een hond vol pijn en verlegenheid die naar ons gromt.
Wij besluiten de reeks met een gedicht over het kleine meisje dat nooit groot zou worden, maar dat toch in de herinnering blijft van heel veel kinderen: een mooi gedicht van Nisrine voor Amal.
Amal
Ik mis je.
Je was nog klein.
Met jou zijn was altijd fijn.
Maar je had een groot hart.
Jou leven was hard, maar nu ben je in de hemel.
Nu, daarboven ben je gelukkig en blij, je wordt zeker gemist door mij.
Je hebt een eigen boom, ik zie je nog in mijn droom.
Je was een leuke en lieve meid, dat is natuurlijk een feit.
Je was een goede vriendin.
Door jou kreeg ik in alles zin.
Er zijn heel veel mensen maar als jou is er geen één!
Mooi weer, dat betekent elke week het gras maaien!
Vandaag vernemen wij het overlijden van oud-collega Jan van Geel, vroeger meester van het tweede leerjaar en regelmatig aanwezig in het park om bloemetjes te verzorgen, wijze raad te geven of soms ook voor een gewone babbel. Om dat te verwerken trek ik naar het herinneringshoekje. Hier kan nog wel een bloemetje geplant worden... Aan de slag dus!
Gelukkig brengt de lente ook nieuw leven: de twee jonge gansjes lijken al flink gegroeid en enkele meeuwen cirkelen vrolijk boven het water van de vijver. Het is onder andere hier dat Jan van Geel heel wat uren doorbracht, gewapend met zijn hengel.
Bij die vijver passen weer enkele gedichten van het zesde leerjaar...
De volledige zandbak van het verspringen is grasvrij, ook stenen en takken zijn verdwenen. Als je de eerste foto (begin maart) vergelijkt met de tweede (23 april), zou je niet zeggen dat het hier om dezelfde plek gaat!
Ander werk dus, het verspringen is afgesloten... Naar aanleiding van de gedichtendag en de vele gedichten over het herinneringshoekje, trek ik naar die plaats, vlak bij de parkklassen. Veel groen maar vooral veel onkruid. Even wat plaats vrij maken voor een geranium en dan... De volgende weken gaan wij proberen om dit hoekje wat meer kleur te geven. Al wie een bloemetje heeft voor juf Tine of voor Amal, mag dat altijd bezorgen.
Als ik naar het kasteel wandel, merk ik dat onze ganzenfamilie niet stil heeft gezeten in deze lentetijd: twee nieuwe gansjes maken hun opwachting!
Daar horen weer gedichten bij: twee over het herinneringshoekje en ook eentje over de ganzen.
Herinneringshoek
Amal, je stierf jong.
Je had veel pijn maar meest aan je long.
Juf Tine, ik zat in jou klas, ik heb je goed leren kennen.
Ik had je wel eens gezien toen je ziek was, je moest voor je leven rennen.
Jullie keimooie bomen en prenten...
Die bomen zijn keimooi in elk seizoen, maar het meest in de lente.
