Wat ook groeit is het groen op de atletiekpiste. Sproeien met onkruidverdelger heeft geen zin als het regenachtig is en dus wordt het bruinrood hoe langer hoe meer overdekt door een groene laag. Ook het gras heeft nu een wekelijkse maaibeurt nodig. Blijft nog over: de hagen die langzaam aan beginnen te verwilderen. Hier komt Hugo met zijn elektrische snoeischaar, de taxus vliegt in het rond en bedekt al gauw de grond...
Als alles groeit, dan valt er heel wat onderhoudswerk op te knappen. Zo zien wij Hugo die de taxushagen aan de sporthal korter knipt, Stan en Mark die overtollige plantengroei aanpakken in de dreef naar de speelplaats terwijl Dré met zijn grasmaaier rondtoert.
François verwijdert in het wild groeiende takken naast de afsluiting en komt daarna helpen bij het opruimen van het haagknipsel. Dat doe ik trouwens ook, terwijl ik af en toe een foto trek van de activiteiten of van plotse bezoekers, zoals de twee ganzen die duidelijk geen zin in een zwempartijtje hadden (laatste foto). Ook de bomen die in het grasperk naast de sporthal groeien krijgen een (te late) snoeibeurt. Een gelegenheid om de eerste twee gedichten van 6 C te publiceren, zodoende...
Bomen
Bomen zijn heel klein tot heel groot.
Bomen vol leven of omgevallen en dood.
Bomen kaal en bomen vol groen blad.
Bomen: op elke hoek zie je dat.
Bomen zijn vol met dromen
Bomen die stromen
Door mijn dromen
En bomen zijn vol met pracht
En hebben heel veel kracht!
Geen vermelding van de auteurs van deze bomengedichten, onbekend dus.
Terwijl de wekelijkse activiteiten (gras maaien, hout verhakselen, bloemetjes verzorgen) hun gewoon verloop kennen, neem ik de gelegenheid te baat om de weg van de maandelijkse jogging even onder handen te nemen. Inderdaad, sinds het schooljaar 2000 - 2001 lopen onze kinderen van de lagere school elke maand een jogging. Vroeger op woensdagvoormiddag, nu op vrijdagnamiddag. Daarbij volgen zij een parkoers van 900 meter dat hen door heel het park van Groenendaal voert. De start is op de speelplaats van de lagere school. Van daar gaat het over de speelplaats van ASO (vijvervelden) naar het park. Op het einde van die speelplaats loopt een onoplettende jogger de kans om met zijn hoofd in de doornstruiken te belanden... Even halt houden en de snoeischaar boven halen lijkt mij aangewezen.
Achter het voetbalveld door, wordt de weg versperd door enkele, grote afgebroken takken. Een overval? Een hinderlaag of een stakingspost? Gelukkig niet, eerder een flauwe grap; opruimen die handel en dan weer verder naar het kasteel lopen. Tijd om daar nog eens een gedicht over te publiceren!
HET KASTEEL
Het kasteel zit vol schietgaten
en dat gaan wij zo laten.
Sommige dingen zijn van hout
en o ja, het kasteel is al 147 jaar oud!
Het kasteel is natuurlijk gemaakt van steen
daarom ga ik er vaak heen.
In mijn ogen is het kasteel erg prachtig,
en nog één ding: het bestond al in de jaren tachtig!
Sven Le Page
Naast het kasteel zijn wij op het moeilijkste stuk van de joggingomloop want: steil (nou ja) naar boven! Gelukkig gaat het daarna ook bergaf naar de ijzeren ingangspoort toe.
Daar draaien wij naar links, het smalle weggetje in dat naast het hekken ligt. Aan het einde van dit pad komen wij aan een draad waar het herinneringshoekje achter verscholen is. Vandaag een gedichtje voor Amal, geschreven door haar lieve vriendin, Hellen.
AMAL
Je bent zo lief.
Je bent een hartendief.
Kijk: je prachtige boom!
Ik zie je altijd in mijn droom.
En bij wiskunde vloog je er ineens in.
Je was een fiere pauw.
En ik hou nog steeds van jou!
Nu dat je in de hemel zit voel je, je vrij.
En daarom ben ik blij.
Liefs, Hellen
Wij lopen naar links nu, richting vijver. Oei, hier stoot een min of meer grotere loper zich vast het hoofd... Na het betere snoeiwerk zien wij terug het bos door de bomen en de dreef naar het kasteel. Een laatste bocht naar rechts brengt ons terug naar het vertrekpunt: de brug. De betere lopers van het zesde leerjaar leggen deze omloop een tiental keren af in 50 minuten, toch goed voor zo'n 9 kilometer, bravo!
Regen, hoognodige regen voor het uitgedroogde park. Jammer genoeg niet het moment om in het park te werken dus ideaal om nog wat kindergedichten op deze blog te plaatsen, met foto.
Tijdens de parkwandeling kwamen wij voorbij de (versleten) containerklassen van het eerste leerjaar en dat werd het onderwerp van het gedicht van Dino.
En dan is er natuurlijk het kasteel: inspiratiebron voor Bnedicth uit 6 B! Een gedicht dat al even verwarrend is als de oorlog en misschien juist daarom.
Het kasteel
Het kasteel is gemaakt om te bewonderen.
Toch niet om te bedonderen!
Pas op!
Let op! Lieve mensen er brandt iets op het perron!
Want dat is namelijk een reuze kanon!
Soldaten die vechten voor het vaderland, die bloeden van het kwaad.
Deze oorlog zit vol met verschrikkelijke haat
Samen leuk, gezellig naar het nieuws luisteren met zijn allen.
Vlug! Vlug! Langs gangen en alles uit de stallen.
Gevaar! Gevaar! Overal waar je wel komt...
En daar staat ook al een hond vol pijn en verlegenheid die naar ons gromt.
Wij besluiten de reeks met een gedicht over het kleine meisje dat nooit groot zou worden, maar dat toch in de herinnering blijft van heel veel kinderen: een mooi gedicht van Nisrine voor Amal.
Amal
Ik mis je.
Je was nog klein.
Met jou zijn was altijd fijn.
Maar je had een groot hart.
Jou leven was hard, maar nu ben je in de hemel.
Nu, daarboven ben je gelukkig en blij, je wordt zeker gemist door mij.
Je hebt een eigen boom, ik zie je nog in mijn droom.
Je was een leuke en lieve meid, dat is natuurlijk een feit.
Je was een goede vriendin.
Door jou kreeg ik in alles zin.
Er zijn heel veel mensen maar als jou is er geen één!
Mooi weer, dat betekent elke week het gras maaien!
Vandaag vernemen wij het overlijden van oud-collega Jan van Geel, vroeger meester van het tweede leerjaar en regelmatig aanwezig in het park om bloemetjes te verzorgen, wijze raad te geven of soms ook voor een gewone babbel. Om dat te verwerken trek ik naar het herinneringshoekje. Hier kan nog wel een bloemetje geplant worden... Aan de slag dus!
Gelukkig brengt de lente ook nieuw leven: de twee jonge gansjes lijken al flink gegroeid en enkele meeuwen cirkelen vrolijk boven het water van de vijver. Het is onder andere hier dat Jan van Geel heel wat uren doorbracht, gewapend met zijn hengel.
Bij die vijver passen weer enkele gedichten van het zesde leerjaar...
De volledige zandbak van het verspringen is grasvrij, ook stenen en takken zijn verdwenen. Als je de eerste foto (begin maart) vergelijkt met de tweede (23 april), zou je niet zeggen dat het hier om dezelfde plek gaat!
Ander werk dus, het verspringen is afgesloten... Naar aanleiding van de gedichtendag en de vele gedichten over het herinneringshoekje, trek ik naar die plaats, vlak bij de parkklassen. Veel groen maar vooral veel onkruid. Even wat plaats vrij maken voor een geranium en dan... De volgende weken gaan wij proberen om dit hoekje wat meer kleur te geven. Al wie een bloemetje heeft voor juf Tine of voor Amal, mag dat altijd bezorgen.
Als ik naar het kasteel wandel, merk ik dat onze ganzenfamilie niet stil heeft gezeten in deze lentetijd: twee nieuwe gansjes maken hun opwachting!
Daar horen weer gedichten bij: twee over het herinneringshoekje en ook eentje over de ganzen.
Herinneringshoek
Amal, je stierf jong.
Je had veel pijn maar meest aan je long.
Juf Tine, ik zat in jou klas, ik heb je goed leren kennen.
Ik had je wel eens gezien toen je ziek was, je moest voor je leven rennen.
Jullie keimooie bomen en prenten...
Die bomen zijn keimooi in elk seizoen, maar het meest in de lente.
Paasvakantie, zonnig en droog: perfect weer voor een namiddagje werken in het park.
Hout stapelen, ijzer demonteren en verzamelen, brood voor de vogels klaar maken, werken aan de zandbak van het verspringen en niet te vergeten, de wekelijkse grasmaaibeurt die door Dré wordt verzorgd. In de zandbak van het verspringen zien wij deze keer ook Steve, leerkracht L.O. in het ASO, die een schepje kwam meesteken. Verbazingwekkend toch hoe groot die zandbak intussen is geworden. Nog één middag hard labeur en onze verspringaccommodatie bevindt zich terug in zijn originele staat!
Dat vraagt natuurlijk weer om een gedicht over ons park, dit keer van Matias.
Het park
In het park is er een brug. Maar geen één mug.
Er zijn ook zwanen en veel verschillende hanen.
Het kasteel is van steen en veel kinderen voelen zich alleen.
Wij zijn het mooie weer intussen gewoon en het verbaast dus niemand dat wij nu, begin april, de eerste blaadjes aan de bomen zien. De paardenkastanjes bijten de spits af met hun frisgroen bladerdek. Andere bomen twijfelen nog een beetje maar je ziet de groene puntjes op de kale takken boven de bunker.
De mooiste plek in ons park is momenteel het grasplein voor het kasteel. Dank zij de onafgebroken inspanningen van de parkploeg waan je, jezelf in een bloementuin. De borders raken prachtig opgevuld met diverse bloemsoorten: een echte lust voor het oog!
Het onderstaande wintergedicht van Sergei komt eigenlijk wat laat, de lente was hem te snel af.
Op het voetbalveld zie je de keerzijde van de medaille... Behalve de gebruikelijke,lege drankflesjes ligt er ditmaal een hoop papier in het doel. Goed gescoord vanwege de vervuilers! Een vuilbakje bevindt zich op minder dan 20 meters maar toch wordt alles in het voor de rest lege doel achtergelaten. Jammer!
Dit maken wij dan zelf maar goed door de rommel op te ruimen en het gedichtje van Divine te lezen.
Het voetbalveld
Het veld is bekleed met een groene laag
Tegen het veld zeggen de voetballers: "Daag!"
We zitten met velen
op je droge gras te spelen
Maar als we weg zijn,
dan is iedereen niet meer op je terrein.
En als we terug op je plein staan,
dan is iedereen er tegenaan aan't gaan
Divine
Naast het kasteel staat voorlopig een container waar een deel van het materiaal, dat uit het kasteel moet verdwijnen, wordt verzameld. De oude tafels en stoelen worden door de parkploeg gedemonteerd, zodat het ijzer kan gerecupereerd worden.
Tenslotte worden de graafwerken in de verspringbak verder gezet tot (binnen enkele weken) alle gras weg is en onze jonge atleten terug 5 of 6 meter ver kunnen springen.
