Wij besluiten de reeks met een gedicht over het kleine meisje dat nooit groot zou worden, maar dat toch in de herinnering blijft van heel veel kinderen: een mooi gedicht van Nisrine voor Amal.
Amal
Ik mis je.
Je was nog klein.
Met jou zijn was altijd fijn.
Maar je had een groot hart.
Jou leven was hard, maar nu ben je in de hemel.
Nu, daarboven ben je gelukkig en blij, je wordt zeker gemist door mij.
Je hebt een eigen boom, ik zie je nog in mijn droom.
Je was een leuke en lieve meid, dat is natuurlijk een feit.
Je was een goede vriendin.
Door jou kreeg ik in alles zin.
Er zijn heel veel mensen maar als jou is er geen één!
Mooi weer, dat betekent elke week het gras maaien!
Vandaag vernemen wij het overlijden van oud-collega Jan van Geel, vroeger meester van het tweede leerjaar en regelmatig aanwezig in het park om bloemetjes te verzorgen, wijze raad te geven of soms ook voor een gewone babbel. Om dat te verwerken trek ik naar het herinneringshoekje. Hier kan nog wel een bloemetje geplant worden... Aan de slag dus!
Gelukkig brengt de lente ook nieuw leven: de twee jonge gansjes lijken al flink gegroeid en enkele meeuwen cirkelen vrolijk boven het water van de vijver. Het is onder andere hier dat Jan van Geel heel wat uren doorbracht, gewapend met zijn hengel.
Bij die vijver passen weer enkele gedichten van het zesde leerjaar...
De volledige zandbak van het verspringen is grasvrij, ook stenen en takken zijn verdwenen. Als je de eerste foto (begin maart) vergelijkt met de tweede (23 april), zou je niet zeggen dat het hier om dezelfde plek gaat!
Ander werk dus, het verspringen is afgesloten... Naar aanleiding van de gedichtendag en de vele gedichten over het herinneringshoekje, trek ik naar die plaats, vlak bij de parkklassen. Veel groen maar vooral veel onkruid. Even wat plaats vrij maken voor een geranium en dan... De volgende weken gaan wij proberen om dit hoekje wat meer kleur te geven. Al wie een bloemetje heeft voor juf Tine of voor Amal, mag dat altijd bezorgen.
Als ik naar het kasteel wandel, merk ik dat onze ganzenfamilie niet stil heeft gezeten in deze lentetijd: twee nieuwe gansjes maken hun opwachting!
Daar horen weer gedichten bij: twee over het herinneringshoekje en ook eentje over de ganzen.
Herinneringshoek
Amal, je stierf jong.
Je had veel pijn maar meest aan je long.
Juf Tine, ik zat in jou klas, ik heb je goed leren kennen.
Ik had je wel eens gezien toen je ziek was, je moest voor je leven rennen.
Jullie keimooie bomen en prenten...
Die bomen zijn keimooi in elk seizoen, maar het meest in de lente.
Paasvakantie, zonnig en droog: perfect weer voor een namiddagje werken in het park.
Hout stapelen, ijzer demonteren en verzamelen, brood voor de vogels klaar maken, werken aan de zandbak van het verspringen en niet te vergeten, de wekelijkse grasmaaibeurt die door Dré wordt verzorgd. In de zandbak van het verspringen zien wij deze keer ook Steve, leerkracht L.O. in het ASO, die een schepje kwam meesteken. Verbazingwekkend toch hoe groot die zandbak intussen is geworden. Nog één middag hard labeur en onze verspringaccommodatie bevindt zich terug in zijn originele staat!
Dat vraagt natuurlijk weer om een gedicht over ons park, dit keer van Matias.
Het park
In het park is er een brug. Maar geen één mug.
Er zijn ook zwanen en veel verschillende hanen.
Het kasteel is van steen en veel kinderen voelen zich alleen.
Wij zijn het mooie weer intussen gewoon en het verbaast dus niemand dat wij nu, begin april, de eerste blaadjes aan de bomen zien. De paardenkastanjes bijten de spits af met hun frisgroen bladerdek. Andere bomen twijfelen nog een beetje maar je ziet de groene puntjes op de kale takken boven de bunker.
De mooiste plek in ons park is momenteel het grasplein voor het kasteel. Dank zij de onafgebroken inspanningen van de parkploeg waan je, jezelf in een bloementuin. De borders raken prachtig opgevuld met diverse bloemsoorten: een echte lust voor het oog!
Het onderstaande wintergedicht van Sergei komt eigenlijk wat laat, de lente was hem te snel af.
Op het voetbalveld zie je de keerzijde van de medaille... Behalve de gebruikelijke,lege drankflesjes ligt er ditmaal een hoop papier in het doel. Goed gescoord vanwege de vervuilers! Een vuilbakje bevindt zich op minder dan 20 meters maar toch wordt alles in het voor de rest lege doel achtergelaten. Jammer!
Dit maken wij dan zelf maar goed door de rommel op te ruimen en het gedichtje van Divine te lezen.
Het voetbalveld
Het veld is bekleed met een groene laag
Tegen het veld zeggen de voetballers: "Daag!"
We zitten met velen
op je droge gras te spelen
Maar als we weg zijn,
dan is iedereen niet meer op je terrein.
En als we terug op je plein staan,
dan is iedereen er tegenaan aan't gaan
Divine
Naast het kasteel staat voorlopig een container waar een deel van het materiaal, dat uit het kasteel moet verdwijnen, wordt verzameld. De oude tafels en stoelen worden door de parkploeg gedemonteerd, zodat het ijzer kan gerecupereerd worden.
Tenslotte worden de graafwerken in de verspringbak verder gezet tot (binnen enkele weken) alle gras weg is en onze jonge atleten terug 5 of 6 meter ver kunnen springen.
Deze middag, alweer onder een stralend zonnetje, werden diverse karweitjes opgeknapt. Terwijl Stan zwerfvuil verzamelde en onkruid wiedde, was Dré druk bezig met het aanplanten van rhododendronscheuten aan de straatzijde van het park en wilgenscheuten aan de afvoerbeek achter het voetbalveld.
Hugo, Mark en François zorgden voor het verzagen en afvoeren van het resthout dat na het snoeien van de populieren was achtergebleven.
Daar hoort weer een gedicht bij, ditmaal geschreven door Jobo.
Intussen blijf ik zelf verder werken aan de zandbak van het verspringen. Eerst maar eens zoeken waar die zich juist bevindt... Daarna kan ook hier het overbodige gras verdwijnen.
Tussendoor merk ik een vreemdeling in het park die voorzichtig over de muur wandelt met een zijwaartse blik op mijn activiteiten. Bij zo'n bezoek past dan ook een gedicht over de dieren!
De dieren van het park
In het park heb je dieren, zoals mieren.
De kippen hebben een kippenhok, ik hoor.
Je hebt ook onze konijnen: pas op ze leven niet in ravijnen.
Opnieuw mooi weer: het gras is klaar voor een eerste maaibeurt waar meester-maaier Dré zich over ontfermt. Intussen zijn Stan, François en Hugo bezig met de constructie van een nieuw vogelverblijf in beschermd gebied. Hopelijk blijft dit bouwwerk beter gespaard van ongewenste bezoekers dan het vorige.
Aansluitend opnieuw 2 gedichten over het park, geschreven door de woordkunstenaars van het zesde leerjaar. Het eerste is van Amelia, naar aanleiding van het bezoek aan de herinneringshoek, het tweede is van Jarne.
Verdriet
Verdriet is niet leuk, want daarvan krijg ik veel jeuk.
Huisdieren, familieleden, iedereen gaat wel eens naar boven.
Iemand die gaat, blijft altijd in je hart bestaan en de herinnering blijft bestaan.
Je had een leuke tijd, nu is het gedaan.
Je hoort de wind ritselen door de bomen, je hoort de wind in je oren fluisteren,
dat is de persoon die naar boven is gegaan.
Je energie gaat veel beter doordat je huisdier het heeft gebracht.
Ik wens je heel veel sterkte, want dat ga ik heel goed merken.
De werken aan de aanlooppiste van het verspringen vorderen prima. Vandaag werd het laatste gras verwijderd. In totaal zijn er 18 volle kruiwagens gras van deze strook afgeschraapt en weggevoerd. Hoera!
Aanlopen kan opnieuw, voor het verspringen zelf wacht je beter nog even. Je ziet eerst drie foto's van de toestand in januari en daarna drie van vandaag.
Een prachtige dag in het park: stralende zon, vliegende en rustende vlinders, een onverwacht grote zwerm meeuwen op de vijver. Kortom een middag om rond te wandelen en niet direct om te werken! Genieten van de natuur, de vele madeliefjes in het gras, op de rand van de piste en zelfs tussen de stenen. Ik spotte ook een vogel die zich ijlings verschool in een boom: jammer genoeg kan je enkel de ingang van zijn schuilplaats zien op de foto...
Intussen is het ganzenbestand teruggebracht van zeven naar vijf. De twee steeds wegvliegende exemplaren zijn verhuisd naar een andere locatie... Uiteraard werd er ook nog gewerkt: een deel van de parkploeg hielp het kasteel leeg halen (in het vooruitzicht van de verbouwingen) en plantte bloemetjes in de bakken aan de voorzijde van het kasteel. De aanlooppiste van het verspringen werd verder vrijgemaakt, een zware klus die nog wel enkele woensdagen in beslag zal nemen...
Dat vraagt natuurlijk om enkele gedichten van onze leerlingen uit het zesde leerjaar: ditmaal Chams en Jonas. Tussen haakjes, bedankt voor je steun aan onze parkblog, Chams!
De dieren
Het park is echt een wonder,
en de dieren die daar terechtkomen zo bijzonder.
De konijnen huppelen in het rond,
ze vallen uiteindelijk niet op de grond.
En de eenden en ganzen zijn zo prachtig!
De vogels die er langs komen zo schattig!
Als je nog meer wil te weten komen over het park van Groenendaal?
Surf dan naar onze blog: doe het allemaal!
Chams
De ganzen
Het zijn leuke beestjes maar ze zijn wel gevaarlijk.
Sommige ganzen zijn mooi en de andere zijn lelijk.
Wij toonden twee weken geleden al enkele beelden van de aanloopstrook van het verspringen. Vandaag: deel 2.
Grote verbazing wanneer de rechterzijkant van die aanloopstrook wordt vrijgemaakt. Was die echt zo breed? Gelukkig was ik er ongeveer 35 jaar geleden bij toen wij met de volledige sportraad de atletiekvoorzieningen hebben aangelegd. Zo was ik in staat om de originele strook terug te vinden...
Veel werk aan de winkel dus, opnieuw 5 volle kruiwagens onkruid en gras weggeschraapt en er blijft nog de middenstrook over. Maar dat is voor de volgende keer!!!
In de gedichten van de kinderen wordt soms verwezen naar de 'grot' waar hard zou gevochten zijn. Dat is uiteraard een misverstand. Er was ooit wel een Maria-grot maar die kennen de huidige generaties niet want zij is al meer dan dertig jaar geleden verwijderd (op die plek staat het stenen scoutslokaal van de vierentwintigste Sint-Frans). De dichters hebben het waarschijnlijk over de bunker achter het voetbalveld waar je enkele foto's van te zien krijgt. In zijn huidige staat is die bunker redelijk verwaarloosd en door het wegstromen van de laag grond bovenop, wordt hij hoe langer hoe beter zichtbaar.
Wat volgt zijn de gedichten van Aaliyah en Quinten over dit onderwerp. Een beetje fantasie mag best...
De bunker
De bunker diende vroeger om te schuilen,
als je er een kijkje gaat nemen zie je er nog kuilen
Ze verstopten er vroeger spullen die ze nodig hadden.
Ik wil weten wat de soldaten aan hadden.
Het stinkt daar wel naar ratten,
zijn er daar wel katten?
De soldaten hadden heel veel pijn.
Dat vonden ze niet fijn.
Ze hebben hun best gedaan, maar nu is het wel vergaan. Aaliyah
De Grot
Indie grot is er voor mensen gevaar.
De grot is voor de mensen openbaar.
Dat zien de mensen graag.
De oude grot is ook heel diep.
En er was een man die heel luid riep.
In die enge grot was er ook oorlog.
Dat staat op meester Jan zijn blog.
Maar die grot is ook heel eng!
De grot, de mensen zijn heel streng. Quinten Boeykens
Deze week werd er een aardig stukje (hout) gezaagd in ons park. De zone vlak bij de cafetaria werd onder handen genomen door Hugo, Stan en Marc. Wij zien op de eerste foto's het resultaat, de acteurs, de bewonderaars en tenslotte de kettingzaag . Eerst in rust, daarna in werking maar met redelijk veel uitlaatgassen zodat de man met de zaag nog nauwelijks te herkennen is.
De volgende foto's passen bij twee gedichten waarin het kasteel en zijn geschiedenis bekeken worden door de ogen van twee jongens die nu in 6 B zitten. Een persoonlijke interpretatie van bijna 150 jaar geschiedenis. Vooral de kogelgaten maken een diepe indruk...
Het mooie kasteel
In onze school is er een kasteel:
met kogelgaten, het zijn er best veel.
Dat was gebeurd door andere heren,
ze hebben geschoten met hun geweren.
Toen hadden ze een telefooncentrale gemaakt,
want als dat niet mocht hadden de heren het kasteel nog erger geraakt!
Zoals afgesproken met alle dichters (kinderen) van het zesde leerjaar, worden hun gedichten over het park op deze blog gepubliceerd. Iedereen kon zelf kiezen welk stukje park zijn / haar inspiratiebron kon zijn. Vandaag de gedichten van Benedicth en Yasser uit 6 B, de klas waar ik 49 jaar geleden ook in het zesde leerjaar zat!
Eerst een gedicht over het oorlogsverleden van het kasteel, geschreven door een meisje dat het gegeven van een oorlog blijkbaar heel goed lijkt te kennen.
Het kasteel
Het kasteel is gemaakt om te bewonderen
toch niet om te bedonderen
Pas op! Let op! Lieve mensen er landt iets op het perron.
Want dat is namelijk een reuze kanon!
Soldaten die vechten voor het vaderland, die bloeden van het kwaad.
Deze oorlog zit vol met verschrikkelijke haat.
Samen leuk, gezellig naar het nieuws luisteren met z'n allen.
Vlug! Vlug! Langs gangen en alles uit de stallen.
Gevaar! Gevaar! Overal waar je wel komt...
En daar staat ook al een hond vol pijn en verlegenheid die naar ons gromt.
Die in mijn verschrikte hartje bond.
Verdriet, verdriet, stop nu maar.
Want al die schuilen, zijn nu hopelijk klaar!
Benedicth 6 B
Daarna een mooi gedicht over de vijver waarin ook de nodige dosis humor verwerkt zit.
Wat een mooie namiddag! Weinig wind vandaag en een lekker zonnetje dat aan zet tot dromen van de lente.
Terwijl de verhakselaar op volle toeren draaide om het afvalhout te verwerken, koesteren de kippen zich in de winterzon en staan de krokussen al flink in de bloei. Genieten!
