Regen, hoognodige regen voor het uitgedroogde park. Jammer genoeg niet het moment om in het park te werken dus ideaal om nog wat kindergedichten op deze blog te plaatsen, met foto.
Tijdens de parkwandeling kwamen wij voorbij de (versleten) containerklassen van het eerste leerjaar en dat werd het onderwerp van het gedicht van Dino.
En dan is er natuurlijk het kasteel: inspiratiebron voor Bnedicth uit 6 B! Een gedicht dat al even verwarrend is als de oorlog en misschien juist daarom.
Het kasteel
Het kasteel is gemaakt om te bewonderen.
Toch niet om te bedonderen!
Pas op!
Let op! Lieve mensen er brandt iets op het perron!
Want dat is namelijk een reuze kanon!
Soldaten die vechten voor het vaderland, die bloeden van het kwaad.
Deze oorlog zit vol met verschrikkelijke haat
Samen leuk, gezellig naar het nieuws luisteren met zijn allen.
Vlug! Vlug! Langs gangen en alles uit de stallen.
Gevaar! Gevaar! Overal waar je wel komt...
En daar staat ook al een hond vol pijn en verlegenheid die naar ons gromt.
Wij besluiten de reeks met een gedicht over het kleine meisje dat nooit groot zou worden, maar dat toch in de herinnering blijft van heel veel kinderen: een mooi gedicht van Nisrine voor Amal.
Amal
Ik mis je.
Je was nog klein.
Met jou zijn was altijd fijn.
Maar je had een groot hart.
Jou leven was hard, maar nu ben je in de hemel.
Nu, daarboven ben je gelukkig en blij, je wordt zeker gemist door mij.
Je hebt een eigen boom, ik zie je nog in mijn droom.
Je was een leuke en lieve meid, dat is natuurlijk een feit.
Je was een goede vriendin.
Door jou kreeg ik in alles zin.
Er zijn heel veel mensen maar als jou is er geen één!
