De volledige zandbak van het verspringen is grasvrij, ook stenen en takken zijn verdwenen. Als je de eerste foto (begin maart) vergelijkt met de tweede (23 april), zou je niet zeggen dat het hier om dezelfde plek gaat!
Ander werk dus, het verspringen is afgesloten... Naar aanleiding van de gedichtendag en de vele gedichten over het herinneringshoekje, trek ik naar die plaats, vlak bij de parkklassen. Veel groen maar vooral veel onkruid. Even wat plaats vrij maken voor een geranium en dan... De volgende weken gaan wij proberen om dit hoekje wat meer kleur te geven. Al wie een bloemetje heeft voor juf Tine of voor Amal, mag dat altijd bezorgen.
Als ik naar het kasteel wandel, merk ik dat onze ganzenfamilie niet stil heeft gezeten in deze lentetijd: twee nieuwe gansjes maken hun opwachting!
Daar horen weer gedichten bij: twee over het herinneringshoekje en ook eentje over de ganzen.
Herinneringshoek
Amal, je stierf jong.
Je had veel pijn maar meest aan je long.
Juf Tine, ik zat in jou klas, ik heb je goed leren kennen.
Ik had je wel eens gezien toen je ziek was, je moest voor je leven rennen.
Jullie keimooie bomen en prenten...
Die bomen zijn keimooi in elk seizoen, maar het meest in de lente.
