Wij besluiten de reeks met een gedicht over het kleine meisje dat nooit groot zou worden, maar dat toch in de herinnering blijft van heel veel kinderen: een mooi gedicht van Nisrine voor Amal.

Amal

Ik mis je.

Je was nog klein.

Met jou zijn was altijd fijn.

Maar je had een groot hart.

Jou leven was hard, maar nu ben je in de hemel.

Nu, daarboven ben je gelukkig en blij, je wordt zeker gemist door mij.

Je hebt een eigen boom, ik zie je nog in mijn droom.

Je was een leuke en lieve meid, dat is natuurlijk een feit.

Je was een goede vriendin.

Door jou kreeg ik in alles zin.

Er zijn heel veel mensen maar als jou is er geen één!

Toen je ziek werd, bleef je mijn vriendin.

Ook toen je uit mijn leven verdween...