Deze morgen had ik het hier wel zo n beetje gehad. Eerst op weg naar yet palacio national. Mooi om te zien en netjes gevraagd of ik wel een foto mocht nemen. Ja soms leert men uit zijn fouten. Dan op weg naar De bus terminal om de bus van morgen te reserveren. So far so good. Bedoeling was om daarna naar downtown te trekken, de nieuwe stad. Maar wat een drukte, wat een lawaai wat een stank, pff, nee dit is also wandelen langs de ring van Brussel. Geen fun aan. Over naar plan b. Terug naar de kust. Eenmaal daar was het heel wat beter. Lekkere maaltijd, een drankje, en even later platte rust op een strandje. Volgt nog een Cuba libre voor twee euro, een pint kost meer al is het Dan een grote. Een douche en straks nog iets gaan eten. Gisteren was dan toch iets anders.
Het begon al met het ontbijt. De dame was vermist. Wanneer die zou arriveren, geen mens die het wist. Enfin rond 10 u was het toch zover. En dat het smaakte dat was zeker. We volgden daarna een wandeling in de oude stad om dan verder te trekken langs een brede boulevard. He wat nu weer. Een brommertje met 2 flikken volgt ons discreet, ze zeggen niks en houden af en toe een auto tegen om ons veilig over te laten. Als we bij een monument aankomen, zijn ze gerust. Dit is blijkbaar een politie Ter bescherming van toeristen. We willen daarna verder wandelen door een paar parken om De tres ojos, grotten, te bezoeken. Maar oh nee, we worden tegen gehouden. Waar gaan jullie heen ? Door het park? Nee veel te gevaarlijk! Je wordt overvallen, be stolen,... Door wie? Geen mens te zien. Als we dan toch doorgaan, langs de grote baan, blijven de agenten ons in De gaten houden. Wij beiden snappen er niks van. We zijn beiden niet vlug bang maar ook niet naief. We voelen hier geen negatieve vibes, maar op den duur, net door die agenten, stellen we ons toch vragen. De grotten met ondergrondse azuur blauwe meren waren de wandeling waard. Als we aan de uitgang terug komen staat de flik er nog.wijselijk en tegen onze zin nemen we een taxi terug. 1-0 voor de politie. Een frisse pint met een paar tapas en ,s avonds een lekkere pina colada en een heerlijke maaltijd met zicht op zee. Een leuke afsluiter van een bewogen dag
C en D zijn aan de beurt. Caraiben en Dominicaanse republiek
Een wijziging in het vluchtschema maakte het voor ons noodzakelijk om een nachtje bij the boeken. Ibis budget leek ons prima voor wat het diende : slapen. De speciale lijnbus naar De luchthaven wachtte ons om vijf uur op en een half uur later waren De rugzakken al weg en was het tijd voor ontbijt. En dan was het wachten op take-off. Stipt om acht uur steeg De jet air dreamliner op. Weet je wat? Ik zit hier een half te tokkelen op dit tabje, het verslag is geschreven en hup niks meer. Stress en frustatie op vakantie. Nee toch!!! Kleine opsomming dan maar : 9 uur vliegen, 25 graden warmer, half uur wachten op guagua, met 11 man in autootje, zeer chaotisch verkeer, door wat achterbuurt , politie stopt, zet ons af voor hotel, hotel niet zoals verwacht, verkenning, Cuba libre, mofonge specialiteit en vroeg nr bed. Sorry voor De schrijfwijze
Dichtbij de deur en toch een bezoekje waard. Camperplaats is wel gesloten wegens heraanleg , het weggetje ernaast was een optie, maar voelde niet goed aan. Dus een tiental km verderop Hondschote gaan verkennen. Er zijn daar een aantal plaatsen bij de oude molen, het is er rustig en om het hoekje is er een sanizuil waar water genomen en geloosd kan worden. Alle plannen waren voorzien voor Bergues, dus reden we eerst terug naar daar, parkeerden er op de parking en spijsden eerst onze magen met een sandwich en wat warme soep. Wandelschoenen aan en klaar voor een 27-delige cachereeks, in en om het mooie vestingstadje. Eerst volgden we een wandelpad om vervolgens in een wel heel slijkig bosje terecht te komen. Een aantal schuivers hoorden erbij, maar we konden ons recht houden, aan de takken van de bomen :). Daarna kwamen we wat meer in de bewoonde wereld terecht : Bergues was vroeger een Vlaams en Vlaamstalig stadje en noemt dan ook Sint-Winoksbergen. Af en toe zie je zelfs Vlaamse benamingen. De middeleeuwse stadsomwallingen zijn wel 5 km lang en af en toe kan je door een poort de stad binnen of buiten. Op de markt vind je het na de oorlog wederopgebouwde belfort. Ook daar werden de caches gevonden en zo hadden we tegen de avond heel wat smileys bij. Boodschappen werden gedaan, en de weg naar Hondschote werd aangevat. Plaats zat nog daar. Tijd voor de apero en een lekkere kaasschotel, alhoewel, ik heb al betere gegeten. Als je natuurlijk iets nieuws wil proberen , kan het alle kanten uit. Even schrikken als het plots al twintig voor twaalf is, man , waar is die tijd gebleven. Bed in dus. Na een rustige nacht, werd er ontbeten. Een hele avond verwarming hoog zetten is blijkbaar toch een aanslag op de batterij. Die stond dus betrekkelijk laag, waardoor de verwarming haperde. We besloten nog de hele dag in Bergues te blijven zoals voorzien en daarna naar huis te rijden. We kochten eerst nog een paar lekkere koffiekoeken voor onderweg en begonnen rond 11 uur aan de toer door het bos van Bergues, een heel groot en mooi aangelegd bos. Het was zonnig maar er stond een frisse strakke wind. Doorstappen is de boodschap maar cachen zonder stoppen is niet mogelijk. Op het einde van de dag hadden we toch weer 16 km op de teller. Mmm, een beetje verkleumd, maar toch deugd gehad er van en ook van die wafel met slagroom en chocoladesaus achteraf! Kort maar krachtig weekend.
Fons staat al véél te lang stil!!! Tijd om het seizoen in te zetten en alles eens goed op te laden. Starten ging feilloos, de weersvoorspellingen waren minder. De bestemming : Aarschot. Er zou een nieuwe camperplaats zijn aan de rand van de stad, met voorzieningen. Waar we ditmaal toch wel willen gebruik van maken, om de woonbatterij eens goed op te laden. Minimum aan water mee en met toch een flauw zonnetje op weg. De parking werd vlug gespot, maar helaas, geen plaats! Op naar plan nummer 2. Camping Schoonhoven, een eindje verderop. Twee gigantische honden stonden er ons al blaffend op te wachten. Tweemaal raden wie de honneurs mocht waarnemen en de chalet binnenstappen? Juist. Plaats was er zeker en toch maar beter op de betonnen plaat in plaats van op het sompige weiland. We konden aan de electriciteit en met een paar jetons te kopen voor warm water waren we voor 20 euro de nacht geholpen. Euh, wel, pas later bleek dat het water volledig was afgesloten wegens winterseizoen en er dus geen koud en dus ook geen warm water was en één geopende wc met een vieze bruine brui in. Schandalig! Sluit dan beter je camping of informeer je klanten op een correcte manier over de gesloten faciliteiten en vraag wat minder geld. Nee, hier maak ik absoluut geen reclame voor!
Enfin, je moet er altijd het beste van maken. Op dus naar Aarschot city, waar we eerst een croque gingen eten. Marnix had er zowaar touche van de 'waiter' himself. Haha. En het leverde zelfs een gratis croqueje op. Tja, wat zeg je daar op? Terug op stap dan maar met als doel : onze eerste wherigo - cache. Voor wie het nu hoort donderen in Keulen : Dit is een soort cache waarbij je op je gps een soort zoektocht hebt geïnstalleerd. Deze had als thema Beeldenroute en bracht ons met gebruik van de kompas naar verschillende beelden in Aarschot. Eenmaal je het beeld genaderd ben, krijg je uitleg erover en zo leer je wat bij. Er kwamen ook nog een paar quiz-vragen tevoorschijn maar uiteindelijk deed dat er eigenlijk niet echt toe. Deze tocht bracht ons alweer op mooi, minder bekende stukjes stad, natuur, waar je als toerist allesbehalve zou komen. En op het einde kwam je dan bij de bekende eind-caches waar we onze naam konden noteren. Het pré-aperitiefje was welkom. We bleven er wat langer plakken dan voorzien en deden daarna nog wat inkopen. 's Avonds voorzagen we lekkere hapjes met een drankje, meer moest dat niet zijn om de dag af te sluiten.
Na een voortreffelijke nacht en een ok-ontbijt, een 'geen' warme douche, gingen we op zoek naar het station van Aarschot. We kwamen er net op tijd om de trein naar Diest te nemen, zo'n vijftien minuutjes sporen. Daar aangekomen bleek dat we eigelijk al eens in Dienst geweest waren. Is dit het begin van Alzheimer light? :) Want er geweest zijn en niet echt iets herkennen? Wij alletwee trouwens niet. En nee, we waren bloednuchter. Enfin, we pakten hier deze keer wat caches, aten er een potteke warme soep en wel, we hadden het dan zowat gezien. Het weer was ook niet echt dat meer, dus we besloten de trein terug te nemen, nog wat boodschappen te doen en wat te relaxen in Fons. Voor 's avonds hadden we een tafeltje gereserveerd bij Kop of Munt. Jammer dat de hapjes maar kwamen als de aperitief al op was, maar verder was alles ok, en gezellig, zo voor een Valentijnsavondje. Nog een nachtelijke wandeling terug naar Fons in het pikdonker en we hadden het weer gehad.
Zondagmorgen was het weer al niet veel beter. Tijd om op te kramen en rustig naar huis te keren.
Ja Fons, we kunnen het nog!
PS (bijgevoegd op 18/2) We contacteerden de eigenaar van de camping. Blijkbaar was de camping gesloten en dat werd niet doorgegeven aan de dochter die de camping enkele dagen runde. Mijnheer beloofd ons het betaalde geld terug te storten. Waarvoor dank voor zijn eerlijkeheid
Hoe kan je het jaar beter inzetten dan met een trip to the city of London? En niet alleen de stad op zich bezoeken was een punt, maar Marnix zou er ook een halve marathon lopen. Veel om naar uit te kijken. Ik hoefde natuurlijk alleen maar een kleine valies in te pakken, Marnix had meer voorbereidingen te doen. Trainingen werden in weer en wind afgewerkt, uitstapjes uitgedokterd, ...Klaar ? Go! De rit met de Eurostar verliep vlekkeloos en wat was het eerste werk dat we deden toen we buiten kwamen? Haha, niet lachen, een cache pakken, een piepkleine midden op een druk kruispunt. En geen mens die raar kijkt é. That's London, i guess. Daarna was het tijd voor een English Breakfast, met alles erop en eraan. Heerlijk en maagvullend voor een tijdje mee voort te kunnen. Voldaan en vol verwachting doken we de metro in. Een Indische tempel in Londen? Blijkbaar. Zou dit echt zo indrukwekkend zijn als op de foto's? Na een kwartiertje metro en een korte wandeling, zagen we in de verte vlaggetjes verschijnen. We waren op de juiste weg. Het parkje door, waar we tot tweemaal toe, zonder vragen, enthousiast de weg werden gewezen. En dan: wow, ja daar was het. Kippevel : De Shri Swaminarayan Mandir tempel. Onze rugzakken konden we afgeven aan de parkwachter en gratis konden we de tempel bezoeken. Echt adembenemend, ieder detail, vingers, tenen, lippen,...met de handen uitgehouwen uit het prachtige marmer. Voor twee pond, daar moet je het niet voor laten é, konden we ook een klein museum binnen waar we meer leerden over de bouw van de tempel en hun godsdienst. Dit is echt een a-typische bezoekswaardigheid als je naar Londen gaat, maar oh zo aan te raden. Even een paar haltes terug richting centrum, daar wat rondkuieren en wat caches zoeken (wat verrassend mooie en minder bekende plaatsjes opleverde). Want wie hoorde al van de Carreras Cigarette Factory, een prachtig Art Deco gebouw in Camden? Twee grote zwarte katten flankeren de statige trappen. Of al eens het huis gezien waar de opnames gebeurden van de Bbc-reeks van Sherlock? Strange dit live te zien. Zoals bijna elke keer dat we Londen bezoeken, mocht ook deze keer Camden niet ontbreken. Het was hier echter wel heel druk deze keer , mijn gedacht! Op dan maar naar ons hotelletje dichtbij Victoriapark. Hotel Citystay werd deze keer vooral gekozen voor zijn ligging ten opzichte van het loopparcours. Behalve een paar details, wel ok voor een paar nachtjes. Een douche, een avondwandeling in de buurt en een lekkere burger in de Greedy Cow, zo sloten we de eerste dag af.
Vroeg op dan maar, ontbijt in self-service, basic maar meer dan genoeg van alles, Marnix schoot in zijn loopkleren en een 'go'naar de start. De halve marathon ging door in Victoria park en bestond uit rondjes van ongeveer 3,5 km. Miezerregen was een beetje spelbreker, maar het kon erger. De grootste spelbreker was de verkoudheid waar Marnix sinds een paar dagen last van had. Het was de bedoeling zijn vorig record te verbreken, maar reeds na ronde 1 gaf hij aan dat hij zonder stress zou uitlopen en niet meer naar de tijd te kijken. Het leek dan ook alsof hij inderdaad zijn rondjes op het gemak afhaspelde. Maar de laatste halve ronde keek ik even naar de aftelklok. Hé, er is toch nog een mogelijkheid om dat record te breken??? Of niet? Ja komaan, geef nog een duwtje bij... En ja , he did it again. Man zeg, wat is dat, zonder verkoudheid en pijne bil, is dit zeker vatbaar voor nog een verbetering. Deze telt alvast voor twee. Well-done schat!Tijd om te rusten dan maar? No way, was het antwoord, ik ben hier niet in Londen om te rusten. Terug naar het centrum dus om verder heel wat plaatsjes af te dweilen, langs St-Pauls, Temple bar, kleine steegjes in de omgeving van Fleet Street, Covent Garden, Neals Yard , windowshopping in Regent 's en Oxford-street en een lekkere pasta om af te sluiten. Alvorens de metro terug te nemen, kon er nog een wandelingetje langs de Thames af , en dan was het op. Tijd om als een blok in slaap te vallen.
Enigszins uitgeslapen maar met stramme spieren begonnen we de alweer laatste dag van dit uitje. Met op het programma: eerst richting Olympic parc om dat zo langs de River Lee een cachereeks aan te vatten, richting centrum, en te eindigen bij de Thames. Dat was weeral eens een serieus reeksje. Weer een heel ander zicht op Londen, woonboten, graffity, stukjes natuur, een oud gebouw, prachtige nieuwe appartementsblokken, van alles wat. Eten en drinken was welkom! Wat we dan ook deden in een pub bij Borough Market. Lekker. En weer wat energie. De stalletjes op de markt waren meestal gesloten, maar we komen hier zeker eens terug. We hadden er ook een prachtig zicht op de Shard, nooit waren we er dichter bij als nu. De tijd was gekomen om richting station te sporen. Nog even wat proviand inslaan voor onderweg en versleten maar met een voldaan gevoel konden we huiswaarts trekken.
Londen, weer verrassend, weer een paar geheimen prijsgegeven, maar waarschijnlijk nog zo veel te ontdekken
Man wat gaat de tijd snel, nog een volledige dag te gaan en we klinken alweer op een nieuw jaar.
We wensen elkaar dan opnieuw veel geluk en een goeie gezondheid, zonder al te veel bij stil te staan hoe belangrijk die gezondheid wel is. Met mama ging het eventjes minder goed, maar gelukkig is het ergste achter de rug en geniet ze weer met volle teugen. Dit jaar zijn we extra dankbaar dat we nog allemaal samen het nieuwe jaar mogen ingaan.
Een nieuw jaar is niet alleen om vooruit te kijken en nieuwe plannen te maken , maar ook om eens terug te blikken op het voorbije jaar. En hier spreken we dan vooral over het Fons-jaar é.
We gingen in totaal 7 weekendjes op stap met de camper. Ik dacht eventjes, wat povertjes, maar nee, het jaar daarvoor waren we evenveel weg. Tweemaal gingen we ook voor een weekje op trektocht : eenmaal richting Normandië als pasgetrouwd koppel en eenmaal richting Eifel. En zoals jaarlijks een gewoonte is, gingen we ook een dag of tien met de kids op zomervakantie. Er kwamen dan ook 5290 kilometers bij op de teller. Voor de echte camperaars zal dit niet veel voorstellen, maar als werkend koppel, met kinderen , zijn we al blij dat we deze tijd toch met elkaar kunnen spenderen.
Vergeet niet het weekendje Londen, waar de oudjes nog met veel plezier van nagenieten, en het lang weekendje Rome, waar wij met ons tweetjes evenveel van nagenieten. Het weekje Rhodos zijn niet alleen herinneringen op fotopapier, maar vooral herinneringen in ons koppetje, die niet uit te wissen zijn.
Je hoort ons helemaal niet klagen over het voorbije jaar dus.
En we kijken ook al met veel enthousiasme uit naar het nieuwe jaar die al vol plannen zit : we starten eind januari in Londen waar Marnix een halve marathon zal lopen. In maart zijn we een kleine drie weken op tocht in de Dominicaanse Republiek. De voorbereidingen daarvan zijn zo goed als volledig. En we boekten zelfs al onze zomervakantie : We gaan naar Wales! Meer daarover ten gepaste tijde.
Vrienden, kennissen, familie, onbekende bloglezers : Ik wens jullie alvast een schitterend nieuw jaar toe. Gezondheid heb je niet zelf in de hand, maar probeer het geluk zelf te omarmen. Er zijn nog zoveel mooie dingen in de wereld, zet je hart er voor open. Een verdraagzamere wereld is zo veel mooier!
Het is eens iets anders : een city trip naar Rome laten voorafgaan door een weekendje Breda. Dat had natuurlijk een reden en die reden was dat Marnix een marathon zou lopen in Etten-Leur, dichtbij Breda dus. Een hele speciale marathon dan nog, al is het om heel persoonlijke redenen : De eerste marathon na de hersenoperatie van anderhalf jaar geleden. De voorbereiding liepen voortreffelijk, maar de dag zelf moet het natuurlijk ook allemaal in de plooi willen vallen. En meer dan dat. Ik zelf was dan ook de zenuwachtigste van de twee denk ik. Al met een krop in de keel namen we afscheid zodat ik een half uurtje voor de start met het Willytje naar km 4 kon rijden, waar ik hem de eerste keer hoopte te zien. Ik fietste van hier naar daar en kon toch zo'n 6 keer supporteren. Op km 34 kreeg ik het teken te zien dat hij moe was, ik crosste naar de finishplaats waar ik met een bang hartje stond te wachten tot hij weer in zicht zou komen. En ja hoor. Met zwierende armen kwam hij in minder dan 4 uur tijd over de meet gelopen. Wat een overwinning voor hem, wat een prestatie! Chapeau man, ik zie de chirurg nog ongelovig zijn hoofd schudden toen je de vraag stelde of het lopen er ooit nog zou inzitten. En je doet het toch maar!!!!
Op naar Rome dus, geen tijd om wat bij te komen. Om half vier uit bed om met een vroege trein naar Zaventem te sporen. En dan daar aankomen , op zoek gaan naar de B&B, wat toch zo'n kleine 4 km van het station lag, koffers uitpakken en direct weer op stap om een eerste wandeling aan te vatten langs de bekendste fonteinen van Rome. Te voet terug naar de B&B en het vat was op ! Nog nooit heb ik Marnix weten om half tien in bed liggen. De reden zal duidelijk zijn zeker? Ik had geen marathon in de benen, maar moest niet onder doen.
De B&B was een beetje als zelfservice opgezet : koffie of thee kon gemaakt worden in de gemeenschappelijke keuken, het mandje met toastjes, voorverpakte croissants, confituurtjes, Nutella, koekjes stond klaar op de kamer en werd elke dag aangevuld. Ik heb het al met minder moeten doen als 'colazione' . Pijnlijke spiertjes of niet : vol moed begonnen we een nieuwe wandeling, weer gevonden op reisroutes.be. Elf kilometer langs de bekendste monumenten. Tja, kan ik hier woorden aan verspillen, is mijn woordenschat groot genoeg om de schoonheid van deze stad te beschrijven? Het besef dat deze gebouwen hier eeuwen geleden gebouwd werden, de rijkdom binnen de kerken, de sfeer, de vele toeristen,... Eén ding is toch wel jammer hé, ... we moeten nog eens terug :) De Trevi fontein was gesloten en stond droog, onmogelijk om er een centje in te gooien om het geluk af te dwingen dus, en ook de Spaanse trappen waren verboden terrein door restauratiewerken. En er zijn natuurlijk nog heel wat plaatsen dat we niet konden bezoeken door tijdsgebrek.
Aan pizze en paste geen gebrek trouwens, eenvoudig maar vol smaak. We konden er niet rap genoeg van krijgen. Ik was ook heel content dat ik nog een mondje Italiaans kon spreken. Zelfs een niet-alledaags gesprek aan de telefoon met de eigenaar van de B&B over de sleutel van de buitenvoordeur die ik gebroken had , en moest vervangen worden, enz, kon tot een goed einde gebracht worden. Misschien grammaticaal niet helemaal correct (maar grammatica is niet één van mijn specialiteiten en ook niet één van mijn favoeriten), maar we geraakten eruit en dat vind ik toch het voornaamste.
Dag drie werd de wekker aangezet. Om 10 uur hadden we ticketten gereserveerd om het Vaticaanse museum en de Sixtijnse kapel te bezoeken. Dit maal namen we de metro, poepsimpel en spotgoedkoop en we mochten lekker dicht op elkaar geplakt staan. Voordeel : omvallen was onmogelijk. Zonder aanschuiven vatten we de toer aan in de verschillende 'stanze' van het museum. Het ene al interessanter dan de ander, maar er was oh zo veel te zien. Nekpijn hou je er gegarandeerd aan over van constant naar die prachtige plafonds te kijken. Als apotheose kom je dan uiteindelijk in de Sixtijse kapel aan. Prachtig, overweldigend, maar een klein beetje teniet gedaan door de vele bazige bewakers, die constant tot stilte moesten aanmanen en ons constant naar een andere plaats lieten aanschuiven. Maar eenmaal in je leven dit zien, kan ik aanbevelen. Een beetje moe geslenterd, verorberden we eerst een broodje nog in het cafetaria van het museum zelf, en daarna gingen we op zoek naar het Sint-Pietersplein. Een nieuw wow-gevoel kondigde zich aan. Een cache werd er ook gelogd en daarna besloten we een lange polonaise mee te beleven. Bijna het hele plein rond was het aanschuiven geblazen om de baseliek binnen te kunnen gaan. Uiteindelijk stonden we na anderhalf uur binnen. Net toen het ophield met regenen. Maar het was het wachten waard! Wat een rijkdom, wat een schoonheid. Ik vrees dat als we voortaan gelijk welke kerk bezoeken deze in het niet zal vallen als we aan deze baseliek denken. Hier hadden we beslist nog meer uren kunnen spenderen, maar de avond valt snel en de hongerigen en dorstigen moeten ook geholpen worden natuurlijk.
Op onze laatste dag in Rome besloten we vooral wat rond te slenteren, hier en daar nog wat sfeer op te snuiven, wat winkeltjes te bekijken en te genieten van de heerlijke temperatuur. Na het lekkere eten, met zicht op het Colloseum, konden we nog wat lekker languit in het gras liggen zonnen. En dan werd het stilaan tijd om richting stazione Termini te gaan en de bus terug te nemen naar het vliegveld. Na een rustige vlucht, een treinreis en een kort autoritje kwamen we rond middernacht terug in onze eigen 'casa' aan.
Weersvoorspellingen maken het moeilijk. De volledige voorbereidingen waren klaar om een weekje in de Loire te vertoeven. Het weer zou er echter spelbreker zijn. Pas twee dagen voor vertrek maakten we een resolute beslissing :we gingen de andere kant uit. De Eifelstreek was ons nog onbekend, de grote lijnen werden uitgeschreven, de rest zou improviseren worden. Even mijn knopje omdraaien en er voor gaan. Alhoewel, het knopje moest even serieus omgedraaid worden, maar dan om heel andere redenen. Mama had slecht nieuws. We twijfelden serieus over al dan niet vertrekken, maar nu konden we toch niet veel meer doen dan de onderzoeken afwachten. En moesten we nodig zijn, op 3 uur sta je thuis é. Dus, wij op weg naar Hellenthal. Langzaam weliswaar, files en omleidingen waar schering en inslag. Het was dan ook al middag toen we aankwamen. Na de lunch en verkenning van het piepkleine, weinig levendige stadje, trokken we de wandelschoenen aan voor een toer rond de Olefstalsperre, een groot stuwmeer waar je volledig rond kan. We hadden door de beslissing niet zo veel tijd gestoken in caches te downloaden, dus werden het ouderwetse wandelingen: bordjes volgen en doorstappen. Onze kuitspieren werden op de proef gesteld, gelukkig wisten ze toen nog niet wat hen de volgende dag te wachten stonden. Dat werd de prachtige burchtenwandeling, op zich maar 17 km, maar met hier en daar een omweggetje om iets te bezoeken, hadden we toch minstens 20 km te stappen. De wandeling was best pittig, serieuze hellingen op, weer af, leuke dorpjes onderweg, heel mooi. De wandeling eindigt bij Blankenheim Walt. We dachten daar een welverdiende pint te kunnen drinken, maar nee, meer dan een aftands station was er niet. We namen de trein terug tot Kall en dan een bus terug naar Hellenthal. Man, ze moesten ons weer niet in slaap wiegen.
De volgende dag verplaatsten we ons naar Schalkenmehrmaaren. De camping lag bij het meer en behoorde bij een hotel. Schalkenmehrenen Maar is één van de drie Maaren, naast de Gemündener Maar en het Weinfelder Maar. De eerste dag namen we het rustiger: een tweetal caches werden gezocht en gevonden (zo vonden we ook een oud stationnetje en hadden we een prachtig zicht op de Maar) en liepen we rustig rond de Maar. Een frisse pint was er deze keer wel te vinden, levensmiddelen echter niet. Gelukkig hadden we nog een voorraadje mee in de frigo en moesten we zonder honger naar bed. De volgende morgen kon Marnix wel broodjes vinden en na een lekker ontbijt, gingen we terug op stap naar Daun. De wandeling ging door de bossen en af en toe hadden we zicht op alledrie de Maaren. We beklommen ook de Drunketurm bij het Weinfeldener Maar ( bijnaam Totenmaar), het stadje dat erbij hoorde werd in de 16de eeuw volledig verwoest door de pest. We kwamen Daun binnen via het Kurpark, een mooi aangelegd parkje net buiten de stad. We hadden van Daun meer verwacht. Het leek ons wat doods, of lag het aan de op zondag gesloten winkeltjes of aan het ondertussen slechte weer? We aten er een lekker broodje en dat was het . We keerden terug via een oude spoorwegbedding, door de regen. Tegen dat we terug bij Fons waren, waren we doorweekt. De rest van de namiddag werd dan ook doorgebracht binnen, met wat lezen, een beetje internetten en een spelletje. 's Avonds gingen we eten in het restaurant bij het hotel. De wildragout was lekker en werd zonder nonssens op het bord geschikt, een kommetje appelcompote en spätzel erbij en dat was het. Als afsluiter dronk Marnix een Irish Coffee en ik at nog een gigantische Banana Split, zonder bananen (tja als ze op zijn, zijn ze op hé ). Reken nog dat we begonnen met een aperitiefje, een half litertje wijn en afsloten met de rekening van net geteld geen 50 euro, mogen we toch concluderen dat het hier in België een stuk duurder is om uit eten te gaan.
En nu nog het toetje : Het moest er eindelijk eens van komen om mijn broer te bezoeken in Froschhausen bij Seligenstadt. En nu we maar 200 km verder moesten, konden we deze kans niet laten liggen. We werden van harte ontvangen en na de babbels, kwam ook mijn schoonzus thuis van haar werk. Samen bezochten we het mooie Seligenstadt, met de mooie kloostertuinen, de basiliek, de Main, het mooie marktplein,... We aten er lekkere taart op een terrasje en moesten daarna op de vlucht voor een regenbui. 's Avonds gingen we nog lekker eten met zicht op Königsee en sloten de avond af met een babbel en herinneringen ophalen. Het deed deugd even samen te zijn. Bedankt Filip en Sabine, voor de hartelijke ontvangst!
De terugreis was gelukkig minder filevol en we waren blij mama terug te zien. Achteraf gezien was het goed dat we er toch eventjes tussenuit waren, maar het was genoeg geweest. We zijn terug en paraat!
Belouil, nog een paar dagjes weg om de vakantie mee af te sluiten
Tja, het kriebelt altijd een beetje é, maar nog een paar dagjes vrij om dan zaterdag weer aan de slag te gaan? Dat kun je niet beter opvullen dan nog even Fons te laten bollen. De bestemming werd voorgesteld door Marnix, dankzij de vele caches in de omgeving daar. Onze 1000ste cache komt eraan, dus ja, wij weg. In Belouil zelf was het even zoeken naar een geschikte parkeerplaats, het werd een verharde plaats aan de achterzijde van de dienst Toerisme. We kwamen aan rond het middaguur, dus smeerde ik eerst wat sandwiches, die we op een bankje in de zon opaten. En dan konden we eraan beginnen. De eerste cache van de reeks lag dichter dan verwacht. We reden de hele tijd door prachtige boswegeltjes, hier en daar moesten we een stukje te voet verder. Een lange broek was weer eens handig, é schat? De caches liggen nu eenmaal niet altijd langs het paadje. Dat hebben we ondertussen wel al geleerd, maar ja sommige ezels stoten zich ... jawel meer dan één keer aan de zelfde steen :) Zo'n 20 km verder kwamen we terug in de bewoonde wereld. Tijd dus voor een verfrissing. Het cafeetje kon duidelijk ook wat opfrissing gebruiken en de mensen die er zaten eveneens, maar als de nood hoog is, is alles goed. En ja, tweede les van de geocachers : reken niet te veel op cafeetjes of restaurantjes langs de weg. Ze zijn dun bezaaid, heel dun. We breiden er nog een rondje Ferrerro aan, slechts 6,5 km te gaan maar best wel pittig. Marnix kon er nog eens de aap uit hangen, daarmee bedoel ik alleen maar in een boom klimmen hé en we werden ook nog eens verrast door de aanwezigheid van een hertje die ons heel stil stond aan te kijken. Prachtig. Het was toch uiteindelijk 19 uur toen we terug op de parking waren. De apero was meer dan welkom en de kaasschotel smaakte meer dan dat. Voor de nacht kregen we nog gezelschap van een Italiaanse en een Duitse mobilhome.
De volgende morgen werden we gewekt door wat regendruppels. Gelukkig waren die bijna voorbij toen we op de fiets vertrokken voor een megacachedag. We konden onze 1000ste loggen en misschien een dagrecord neerzetten. De reeks begon in Quevaucamps op zo'n kwartiertje fietsen. In het begin ging het heel vlotjes, de fietspaden lagen er redelijk bij, terug midden in de bossen. En ja hoor: de 1000ste werd een feit!!!!! Ongeveer in het midden van de reeks aten we onze picknick en met nieuwe energie reden we er verder op los. We waren dan ook rond half zes in Belouil terug. Ik at er een ijsje en we dronken er ook een lokaal gebrouwen biertje. Onze laatste krachten, oei dat klinkt een beetje overdreven, werden bovengehaald om nog een rondje rond het kasteel te doen. Prachtig hoor, zo met de ondergaande zon. We waren terug op het zelfde uur bij Fons. Wat een leuke dag!
Nog één toertje voor we naar huis terugkeerden, dat stond op het programma. Maar het toertje viel wat tegen. Na de prachtige ritten door de bossen, reden we nu meer tussen de huizen en langs kerkwegeltjes langs de achterzijde van huizen. Niet alle caches waren even verzorgd, een paar 'did not finds', nieuwsgierige 'dreuzels', en gewoon , misschien ook minder fut zeker. Het was lekker warm, zalig om buiten te zijn, maar we besloten er toch maar mee op te houden. Terug naar fons dan maar waar we eerst de boterkoeken opaten en daarna naar huis terug.
Dit jaar brachten we de zomervakantie door in het piepkleine Saint-Michel-en l'herm op camping La Dive. Doorgaan op een zondag bleek een hele goeie zet, er was nauwelijks verkeer op de baan. Om 15 uur stond dan ook al alles geïnstalleerd en waren we klaar om op ontdekking te gaan in het stadje. De kids doken ook nog even het zwembad in en probeerde alle 4 de glijbanen uit en we sloten de avond af met een etentje op de camping. Aguillon-sur mer ligt op zo'n 7 km, daar waren de wat grotere winkels en was er meer te doen. Ook in het daarnaast liggende Faut-sur-Mer slenterden we in het enige toeristische straatje en lagen we een paar uur op het strand. Het ijsje was superlekker en we pakten er een paar caches. Verder werd er vooral veel gelezen, ja zelfs door Aäron dit jaar, kubb gespeeld, af en toe een duik in het zwembad,... We deden ook mee aan de plaatselijke sneukeltocht. We waren met de groep van de camping ingeschreven en begonnen vrij laat aan de toer. We begonnen met de lokale aperitief, nee vraag ons niet verder wat het juist was maar het smaakte. Het animatieteam van de camping deed hard hun best om ons te animeren en hoe later het werd hoe meer animatie. Dat lag vooral aan de wijn die aan volonté geschonken werd en die ook nog eens meegenomen werd om de dorst onder de baan te lessen. Hoe donkerder het werd hoe minder ze de weg nog wisten. Nu, uiteindelijk geraakten we er wel en iedereen had een leuke avond. De hele tijd hadden we mooi weer, eentje op een late middag regen, zodat we ook 's avonds binnen moest koken en eten.
Het bezoekje aan La Rochelle was een meevaller, net niet meer in de Vendée, maar heel levendig en vol toeristen. Niet erg hoor, we zijn ook toeristen é en we aten er heerlijk verse vis! In la Tranche sur mer hebben we ook nog een keer rondgelopen en op het strand gelegen.
Na een dag of tien konden we met min of meer even weinig verkeer terug huiswaarts keren.
De laatste donderdag van juni en het eerste weekend van juli trokken we naar Werchter, ja eenmaal tijdens het weekend voor de jonge gasten en eenmaal voor de leeftijdsgenoten. En genoten hebben we ook ja :). Die donderdag hadden we tickets gekocht om de Foofighters te zien, maar helaas, den David brak zijn voet en kwam niet af. Gelukkig was het weer prachtig en konden we ook genieten van de andere optredens. Paul and the broken bones deed ons even denken dat we in Alabama waren, tijdens Angels of death and Royal Blood was heerlijk in het zonnetje liggen en van het optreden van Florence and the Machine kreeg je volop energie , alleen al van de zangeres te zien. Faith no more moest de Foofighters doen vergeten waar ze maar half in slaagden. Ik had graag Elbow gezien maar The Barn was overvol, niet te doen om ook maar één glimp op te vangen van het optreden.
Het volgende weekend vertrokken we al op een snikhete donderdagavond, om aan de drukte te ontsnappen. De file aan de wegenwerken in Wetteren omzeilden we door langs Lokeren, Mechelen,.. te rijden. 's Avonds laat was het nog 28 graden. Slapen was moeilijk maar nog moeilijker was het de dag daarna. We probeerden wat caches te vinden wat ons niet zo heel goed lukte. Veel zaliger was het om aan het strand te liggen aan de plas in Rotselaar en even verkoeling te zoeken in het water. Met een temperatuur van 35 graden was afkoeling zalig. Daarna konden we in het zwembad nog een douche nemen en iets eten in het restaurant daar : de Meander. Het was niet te doen in Fons, dus bleven we zo lang mogelijk buiten zitten. De volgende dag waren uitzonderlijke maatregelingen genomen op de wei van Werchter. Je mocht liter flessen water mee doen, parasols, er stonden wat shelters en sprinklers om de massa af te koelen. Gelukkig was het ook af en toe bewolkt en viel het wel mee. De paar druppels regen die uit de lucht kwamen vallen werden op applaus onthaald. Wie ook applaus kreeg die dag waren The Scabs, Anastacia, Texas Anouk en driedubbel applaus voor Robbie Williams : schitterend vanaf minuut 1 tot de allerlaatste a cappella klanken van Angels. Kippevel. Faithless mocht het feestje afsluiten, maar dat bekeken we niet helemaal meer. Nog een pakje frieten om de avond af te ronden en dan met de Willietjes terug naar Fons.
Op zondagmorgen konden we enkel inpakken en wegwezen. De gasfles was op, geen frisse dranken meer of voedingswaren, en geen kopje koffie. Dan maar ontbijt langs de autostrade en om 13u15 waren we thuis. En , ondertussen was het toch onophoudelijk beginnen regenen. Waarschijnlijk leuk voor velen na deze superwarme dagen, maar het steekt zo rap tegen é die regen
Het is eens iets anders : na de middag vertrekken naar een bijna buur-gemeente Torhout. En waarom zou een mens dat doen vragen jullie zich dan af? Wel, Marnix was ingeschreven om 's avonds de halve marathon te lopen tijdens de Nacht van Vlaanderen. Een hele belevenis, als je nog weet dat hij ongeveer 14 maanden geleden geopereerd werd en de dokters toen wat meer dan bedenkelijk keken als je van lopen sprak. Maar ja hoor, de trainingen waren afgewerkt en hij was er klaar voor. Weliswaar toch nog met de nodige twijfel. In Torhout was het eerst wat heen en weer kijken en rijden om een geschikt plaatsje te vinden voor Fons. Helemaal ok was het niet, maar het was maar voor een nachtje. Daarna gingen we toch nog even op pad om een paar caches te zoeken. Nee hoor, niet zot doen, alleen een kort wandelingetje, gevolgd door platte rust en op tijd wat pasta verorberen. We waren ruim op tijd aan de start. Het startnummer werd afgehaald en tussen de andere loopvrienden was het wachten tot de start. Marc en Sandra waren ook present om te supporteren en samen vatten we post even voorbij de startlijn om Marnix op gang te schreeuwen. Met zijn twee blauwzwarte vrienden aan zijn zij passeerde hij met een brede glimlach op zijn gezicht. Wij gingen er eentje op drinken op de markt en maakten dat we ruim op tijd aan de finish stonden om hem zeker te zien arriveren. En ja hoor, ondanks dat hij zonder tijdsdruk wou lopen, zette hij toch maar een fantastische tijd op de klok van 1u53. Is dat geen comeback om U tegen te zeggen? Dat moest natuurlijk gevierd worden met een biertje en rond 1 u lagen we moe maar voldaan in bed.
De volgende morgen vertrokken we na het ontbijt richting Locquignol, gelegen in het Nord -Pas de Calais. Het was rond 11u30 toen we toekwamen op een camping die zijn beste tijd wel had gehad. Sanitair? Ja was er wel, maar dan toch maar liever in Fons. Ach ja, we stonden er rustig en het was toch maar om te slapen. Eerst wat eten en dan de fiets op tot het begin van een 90-delige cache reeks die we in tweemaal wilden afwerken. De reeks 'De Pont du Mormal' was op sommige stukken wel heel erg pittig. Mountainbikes een must, of te voet, maar dan ben je wel heel lang bezig. Soms was het zelfs met de fiets aan de hand te doen. Het pad was bijna niet te zien, volledig overwoekerd, en af en toe putten vol slijk. En om de 200 meter was het weer dat been over de buis zwieren om op of af te stappen. En dan zoeken maar, tegen alle adviezen in, in het hoge gras midden in het bos. Maar blijkbaar moeten de teken ons toch niet hebben, allé, deze keer toch niet. Af en toe werd er eentje niet gevonden, vooral te wijten aan de gps die niet meewerkte in het dichtbegroeide bos. Gelukkig waren er ook leukere grintbaantjes om op te rijden en zat er ook wel eens een makkelijk te pakken cache tussen. Uiteindelijk hadden we de eerste lus achter de rug rond zeven uur en kon er nog een terrasje gedaan worden bij een aftands cafeetje langs de weg. Behalve een apero en wat eten zat er verder niet te veel meer in deze avond.
En de volgende dag was het nog meer van dat. We startten wat verder op in Pont sur Sambre, waar we Fons parkeerden. Weer waren de routes en caches heel afwisselend en leuk : een stukje langs het kanaal, terug een stuk door het bos, door de velden en een beetje door het stadje. Het was een stukje genieten ,een stukje puffen, af en toe een lachbui en ons meer dan eens afvragen waar we eigenlijk mee bezig waren. Maar goed, opdracht voldracht, ongeveer 80 van de 90 konden we in een smiley omzetten en ons maandrecord werd verbeterd. En op het einde van de rit een verbazende blik toen we beseften dat we al eens in dit stadje waren geweest tijdens een vorig camperweekend.
Rond 16 uur vertrokken we naar huis en gingen eerst nog iets eten alvorens terug thuis te komen in Gistel
Dit weekendje begon alvast met een valse noot. Vrijdag jl. werd Suzanne begraven , de mama van mijn beste vriendin Rita. De week daarvoor zaten we nog met zijn allen samen om de verjaardag van Dirk te vieren en twee dagen later was het gedaan. Ongeloof alom, maar onomkeerbaar. Suzanne genoot met volle teugen van het leven en ze liet dan ook een mooie boodschap na : Geniet vandaag, morgen kan alles anders zijn! R.I.P. Suzanne, we zullen je woorden in gedachtig zijn.
Na de begrafenis vertrokken we naar Westdorpe, een klein dorpje bij ' t Sas Van Gent, net over de grens. Slechts 50 km ver, maar oh zo'n hectisch gedoe op die expressweg naar Antwerpen. De vrachtwagens vliegen je zo voorbij, terwijl ze weten dat het stoplicht een eindje verder zo op rood kan springen. Nu, de camperplaats bij het binnenrijden van Westdorpe is voorzien voor twee campers, maar eigenlijk kunnen er wel meer staan : geen voorzieningen, harde ondergrond, rustig, op wandelafstand van 't Sas. Het zonnetje scheen, tijd om eerst iets te eten buiten in de zon. En daarna op stap voor een smurfen-cache reeks in het natuurgebied het Canisvliet. Een mooi stukje natuur en leuke smurfenhuisjes te ontdekken. Nog even de bonus proberen te ontcijferen, en dan een drankje op het terras van het boerderijrestaurant de Braeckman. Daarna nog te voet naar 'Sas van Gent', aan de overkant van het kanaal, zo'n kwartiertje stappen. Even ronddwalen, nee verdwalen kan niet, wegens te klein. Maar een cafeetje hebben ze overal, dus een fris pintje nuttigen en daarna weer naar Fons voor avondmaal.
Na een rustige nacht werden we rond half tien wakker. Na het ontbijt vertrokken we met de Willy's richting kanaal. Daar lagen een aantal caches op een rij, een beetje saai, maar goed voor de statistieken. We pikten er nog een paar op en deden er nog een reeks bij. Jammer genoeg kregen we toen een regenbui te verwerken. We waren gelukkig al op de terugweg en niet zo ver meer van Fons, dus zetten we een sprintje in om wat te kunnen schuilen en ondertussen wat op te warmen, iets te eten en de kleren wat te drogen. Gelukkig hield het daarna op met regenen en was het voor de rest van de dag droog. We gingen nog maar eens terug naar 't stad, ditmaal om weeral een paar caches te nemen en ondertussen wat leuke bezienswaardigheden te ontdekken. Het werd algauw weer aperotijd, dus we gingen maar weer naar ons 'stamcafeetje'. Nog even boodschappen doen bij Albert Heyn en daarna zeer lekker, maar heel veel gegeten bij de plaatselijke Chinees. Het wandelingetje terug was welkom om ons eten te laten zakken. Nog een spelletje Rummicub en daarna ons heerlijke bed in.
Op zondagmorgen stonden we weer op met heerlijke zonnestralen. De rest van de kanaalreeks werd gedaan en daarna was het weer tijd voor een drankje bij de Braeckman. Nog even tijd om in het zonnetje te zitten en iets te eten en daarna Fons klaarmaken voor vertrek. Kort na de middag gingen we nog even goeiedag zeggen aan andere geocachers die een mini-eventje georganiseerd hadden. Ze stonden er ook met hun camper, en hadden een hapje en drankje voorzien. Leuk initiatief !
Daarna reden we naar huis terug en stopten we nog even bij ma en pa, waar we samen naar de laatste match voetbal van het seizoen keken. Niet dat het er veel toe deed, de kampioen was al gekend.
Op 22 april werden er vakbondsacties voorspeld en zo geschiedde. Extra drukte op de weg naar Brugge met file vanaf afrit Loppem, maakte het stressgehalte iets hoger. Slechts 5 minuutjes voor vertrek van de Flibcobus stonden we aan de achterzijde van het station, klaar om aan de reis te beginnen. Gelukkig waren er geen acties op de luchthaven zodat we weer eens netjes op tijd door Ryanair in Rhodos afgeleverd werden. Er was wel een heel fris windje aanwezig toen we op de bus naar Rhodos stad stonden te wachten. Gelukkig hadden we ons vestje binnen handbereik. Het laatste stukje tot aan het Hotel-appartement 7 palms legden we te voet af, met de gps in de hand. Na een hartelijke ontvangst en verkenning van ons appartementje voor de komende tien dagen, moesten we nog iets van eten zoeken. Nee , het werd geen typisch Griekse maaltijd om de vakantie in te zetten maar een pizza bij de Italiaan op het einde van de straat.
Pas de volgende dag kon de vakantie echt beginnen. We dwaalden een paar dagen rond in de oude stad. En natuurlijk bezochten we ook de Acropolis, met de overblijfselen van 3 en een halve zuil en met de tempels van Zeus en Athea en nog ene, aja Apollo. Alles was er nog redelijk rustig. Rondneuzen, bekijken, een cache hier en daar,... van 's morgens tot 's avonds waren we meestal op de baan. Wat uiteindelijk leidde tot ... de ene blaar na de andere op mijn voeten. Pijnlijk, en soms met een al dan niet komische manier van lopen tot gevolg. Maar tja, je komt niet elke dag in Rhodos hé, de vele plakkertjes maakten het draaglijk om de wandelingen verder te zetten. De temperaturen gingen na drie dagen eindelijk de lucht in en het werd ook steeds netter in Rhodos. Blijkbaar zijn er veel bewoners van Rhodos tijdens de winterperiode weg naar het vasteland op zoek naar werk, blaast de winterwind alle vuil vanaf de kust van Turkije de stranden op en wordt dit maar bij het begin van het seizoen opgeruimd. Ik moet zeggen : bij terugkeer zag het er stukken aangenamer uit dan bij aankomst. Er waren ook nog veel restaurantjes gesloten.
Het waren ferme wandelingen naar ondermeer de thermen van Kalithea : prachtig gerestaureerd! Eerst sloegen we nog de weg in tot een kapelletje in Kokinou, waar er op een plek met prachtig uitzicht 'iets' te vinden was. Bij de thermen werkten ze ook nog maar op halve kracht, de ingang was er nog vrij en er werden enkel broodjes geserveerd. We besloten nog even op een verlaten strandje uit te rusten alvorens op goed geluk een bus terug te pakken te krijgen. En ja hoor, de goden waren ons goed gezind, geen 5 minuten later konden we al opstappen. Meer konden de voetjes die dag niet meer aan.
Het was ook een serieuze klim naar het klooster van Felerimos. We namen eerst de bus naar Ilalysos (we hadden dit eerder al vanuit Rhodos stad geprobeerd te voet te doen maar vandaar wees de gps nog 7 km aan ), en dan volgden we eerst een stukje weg door prachtige woonwijken en dan ging het bergop, en toch een paar kilometer lang. Het eerste wat nodig was toen we boven kwamen, was een hapje en een drankje. Daarna konden we op de site de toer aanvatten. Maar wel in alle stilte, want er waren filmopnames bezig. Wie er helemaal niet stil van was, waren de wel honderden pauwen. Wat we niet wisten en al aan getwijfeld hadden in het Rodinipark, was dat pauwen ook in een boom kunnen zitten. Grappig. En fier waren ze natuurlijk ook! Wilden ze indruk op mij maken door hun mooie veren te tonen of was het toch voor de vele vrouwelijke pauw-exemplaren die er ronddwarrelden? :) Als afsluiter konden we ook hier een cache meepikken. Even twijfelen of we toch geen taxi naar beneden zouden nemen, maar hé, natuurlijk niet, afdalen is toch niet zo moeilijk als stijgen? En toch, opgelucht om terug in Ilalysos in een gezellige bar een pintje te kunnen drinken en dan verder te strompelen tot aan de bushalte.
Dè uitstap in Rhodos is natuurlijk een bezoek aan het witte dorp Lindos. We namen de stadsbus tot aan de hoofdbaan bij Lindos. Daar was het al heel wat drukker. Tussen de vele winkeltjes in de smalle straatjes, met ontelbare trappen, slenter je naar boven waar de overblijfselen staan van alweer een Acropolis.
Opnieuw mooi gereconstrueerd en ongelofelijk hoe men dit vroeger allemaal voor elkaar kreeg. Prachtige vergezichten , kortom een mooie ervaring. Je zou soms vergeten dat tussen deze toeristische drukte ook mensen echt wonen, dat er kleine supermarktjes zijn, een schooltje, een politiekantoor, ... We daalden eerst verder af en aten een heerlijke maaltijd met zicht op het strand. En we sloten af met wat rust in Saint-Pauls bay, een schitterende lagune met een piepklein strandje.
Voor een uitstap naar de Vlindervallei was het niet het juiste seizoen maar het natuurgebied Seven Springs stond wel nog op het programma. Terug namen we de bus naar Lindos en stapten ergens halverwege af. Vandaar was het zo'n drie kwartier wandelen langs een autoweg naar de ingang van Epta Piges. We hadden gelezen dat er een 186 meter lange tunnel is waar je doorheen kunt wandelen. Die vonden we uiteindelijk. Iedereen leek er wat rond te draaien, lieten foto's nemen aan het ingang van het tunneltje en gingen toen weer weg. Wij stonden eerst ook nog wat te twijfelen omdat niemand er ook werkelijk in ging. Maar daarvoor waren we toch gekomen? Schoenen uit, want ja er loopt een stroompje door van zo'n 30 cm, koplampje op ( ja als cachers heb je je materiaal bij je hé), rug wat plooien en hoofd naar beneden, want het is maar zo'n 170 cm hoog, en hup weg waren we in het pikdonker. Je ogen passen zich uiteindelijk wel een beetje aan, en in de midden was er een lichtschacht, en heel in de verte kon je al een beetje het licht van de uitgang zien. Er zijn er ons nog een paar gevolgd, maar dat was het. Blijkbaar voelen er zich velen niet geroepen om het tunneltje in te gaan, alhoewel ik me nu toch ook niet zo'n held voel. Leuke ervaring toch? Je komt er uit bij een meertje, die eigenlijk minder voorstelt dan hetgene je verwacht. Zo ook voor de 7 bronnen. Al goed dat ze er een bordje met nummers bijgezet hadden, anders waren we ze zo voorbijgelopen. Dus, een aanrader? Niet zo, achteraf gezien. De bus naar huis terug was serieus te laat. We stonden er echter niet alleen te wachten, maar iedereen leek toch wat ongeduldig te worden. Opeens stopte er een auto en word er gezwaaid, wij keken nog even rond naar wie het was, maar het was naar ons? We hadden helemaal niet de schoonmaakster van het hotel herkend die daar toevallig passeerde en ons een lift aanbood. Of de bus uiteindelijk toch kwam, hebben we nooit geweten.
Vakanties gaan altijd snel voorbij en de laatste dag brachten we door op het strand. Twee boekjes werden verslonden, En 'Vrijdag' van Nicci French was weer 'top'. Vliegen vind ik nog steeds niet leuk, maar natuurlijk geraakten we weer veilig thuis op Belgische bodem.
Na een fantastisch huwelijksfeest en rustig-aan-weekendje trokken we vol verwachting naar één van mijn favoriete dichtbijhuis streek tussen Pas- de Calais en het begin van Haute Normandie. Zonder op ons uurwerk te kijken, stonden we op het gebruikelijke uur van vertrek in de startblokken. We waren al wakker genoeg om nog net op tijd te beseffen dat het paasmaandag was en dat we beter hier al onze voorraad konden opslaan. Het was redelijk rustig op de baan. We hadden aan 'kalle' gevraagd om tolwegen te vermijden, dus moesten we net voor Boulogne de autoweg af. Netjes dirigeerde ze ons langs pittoreske dorpjes, talloze ronde punten en glooiende landschappen. Heel mooi allemaal, maar je schiet er helemaal niet mee op. Maar hey, de tijd speelde eigenlijk geen rol, dat is het vakantiegevoel. Rond half twee kwamen we aan op een redelijke volle camperplaats langs de dijk in Criel sur Mer. Maar voor onze 'kleine' is er meestal wel een plaatsje vrij tussen al die grote broers. De soep werd warm gemaakt en het broodje gehakt smaakte voortreffelijk. Daarna vertrokken we voor een kleine verkenningstocht in Criel, maar aangezien we een paar caches op onze gps zagen staan, is het uiteindelijk toch wat meer geworden dan een korte wandeling. We liepen eerst een beetje door het kleine dorpje en eindigden boven op de kliffen. We moesten zelfs even in een bunker klauteren om een cache te kunnen loggen. Het was alweer avond toen we bij Fons arriveerden. En zo werd de toon gezet voor de volgende dagen.
Want de volgende dag, met schitterend weer trouwens, was het plan om de helft van een cachereeks van 89 te doen, op de Chemin Vert, langs een oude spoorwegbedding. Ik zeg wel : dat was het plan. Want dat plan moest lichtjes aangepast worden toen bleek dat de caches wel heel moeilijk weggestoken waren. We moesten serieuze toeren uithalen om ze te pakken te krijgen : een boom inklimmen, een ravijn afdalen, een helling opklauteren,...zware arbeid zou ik zeggen, en dat als prille vijftiger (ja schat, ik spreek enkel over mezelf). De avond kwam sneller dan verwacht en er moesten nog boodschappen gedaan worden. Dat feit en de al pijnlijk aanvoelende spieren en het besef dat we ook nog eens een eindje moesten terugfietsen op een niet zo vlak parcours, deden ons het wijselijk besluit nemen om ermee te stoppen. Het was goed geweest! En hoe komt het nu dat Marnix zo goed slaapt in Fons?
Op dag drie reden we verder naar Yport, een klein vissersdorpje tussen Fécamp en Etretat. We mochten ons zelf een plekje toe-eigenen op camping La Rivage, met een prachtig uitzicht over de baai. Stoelen en tafel werden buitengehaald, de pannenkoeken gebakken en genieten maar. Nog even op verkenning, in het dorpje en nog naar een klein gehucht dichtbij. Ja, we hielden het redelijk rustig vandaag.
Op donderdag besloten we naar Fécamp te wandelen op zo'n 6 km. Het was even zoeken naar het begin van de GR-route. Die begon redelijk pittig maar daarna konden we redelijk vlak lopen tussen de velden. In Grainval verlieten we de route om een cache te pakken en door het laagtij konden we via het kiezelstrand verder wandelen tot Fécamp. Leuke stad waar we even rondliepen, een paar kerken bezochten, en door de haven liepen. 's Middags konden we op een terras eten op de dijk, heerlijk in de zon met zicht op zee. Marnix genoot van de mosselen, ik koos voor een stukje zalm met tagliatelli. Dat in gezelschap van een glaasje wijn : heerlijk. Toch even opletten want natuurlijk moesten we ook nog de weg terug. Maar dat lukte prima , om dan de avond nog af te sluiten met een aperitiefje en een spaghettie.
Normaal gezien zouden we de vrijdag naar huis terugrijden. Maar het weer was zo zalig dat we besloten er nog een dagje aan bij te breien. We bekeken de kaarten op de gps en besloten nog een cachetoer te doen in Veulettes sur Mer. De wandeling was in lusvorm, bevatte 43 makkelijke caches en was ongeveer 15 km lang.
Ik weet het, velen zullen waarschijnlijk denken ,zijn ze daar nu weer met het cachen? Maar ja, we wandelen graag en dit is gewoon een andere manier. Je bent in beweging, ondertussen heb je iets te zoeken, is er een uitdaging, je bent in de natuur, en je komt op plekjes waar je anders helemaal niet zou komen. Tja, we zijn een beetje gebeten door de microbe.
Wel, wij hebben van het weekje genoten en hopelijk jullie ook een beetje van de verhalen
Bedoeling was om het weekend te starten met het afhalen van de trouwringen. Die pasten uitstekend maar waren helaas nog niet gegraveerd. Maar niet getreurd, die halen we wel op een andere keer. Via Kortrijk reden we richting Ronse. Door allerlei wegenwerken en omleidingen moesten we wat zigzaggen tussen de werken in, maar toch arriveerden we rond de middag aan het zwembad van Ronse. Daar zijn 4 gratis mobilhomeplaatsen, afgesloten door een slagboom waar je een code kan van krijgen bij het zwembadpersoneel. De redder van dienst deed de slagboom direct open en kwam ons daarna hartelijk begroeten. Een pluim voor het personeel dus ! En een mooi initiatief van de stad Ronse. Met een stralende zon als gezelschap trokken we naar 't centrum, met een wandelbeschrijving in de hand gedownload van reisroutes.be. Deze wandelroute liet ons alle mooie plekjes van Ronse zien : de Hoge Mote waar het infokantoor gevestigd is, het Bruulpark en het Must , een museum voor textielnijverheid waar een oud weefgetouw buiten staat, de kerk van St-Hermes met de beroemde crypte. De crypte was gesloten maar we konden even rondlopen in de kerk waar het merkwaardigste 'het schrijn van St-Hermes' was. Het meest eigenaardige is de houten balk met haken. Het is te zien als je met je rug naar het schrijn staat. Krankzinnigen werden hier, na het baden in de crypte, vastgebonden, een ganse nacht, in het aanschijn van het schrijn van de Heilige Hermes. Een beetje een enge gedachte. Terug naar buiten dan maar. In Ronse kun je je vergapen aan de vele art-deco en art-nouveau huizen. En nu komt de quiz-vraag : hoe is het mogelijk om het stationsgebouw van Brugge in Ronse te zien? Wel, het station van Ronse komt van Brugge ('t Zand aan het Concertgebouw) en was het eerste stationsgebouw (1841) in België. Toen het Brugse station te klein was en Ronse dringend een nodig had werd dat van Brugge steen voor steen afgebroken en hier opnieuw opgebouwd (1881). Het werd gerestaureerd in 1989 en 2001.
Zo leert een mens ook nog eens wat bij é. We vervolgden onze weg door smalle fabriekssteegjes en kwamen uiteindelijk op de Grote Markt terecht. Tijd om een hapje te eten, op het terras met een zalige temperatuur. Een mens zou er even een beetje lui van worden. Maar nee , hup het vervolg van de wandeling, nog wat caches oppikken en op de grote baan dichtbij Fons nog wat boodschappen doen. Ik was een beetje bluts gelopen. De rust deed goed en de avond brachten we door met een drankje, wat hapjes en een spelletje yahtzee.
De volgende dag was al even zonnig. De fietsen werden losgemaakt en vertrokken richting Elzele in de provincie Henegouwen. Niet ver, maar de weg er naartoe was oh zo bergop. Niet zo steil maar zo lang, er leek geen eind te komen aan die helling. Mijn longen deden er letterlijk pijn van. En ik was niet alleen, het was een beetje doodgaan... Haha, we konden er uiteindelijk wel mee lachen. Eenmaal een beetje op adem vertrokken we voor een 8 km lange wandeling met de bedoeling een 20 tal caches op te pikken. Elzele of Ellezelles ligt in het hart van 'Pays des Collines' en ligt net over de taalgrens. Elzele zelf is een vrij groot dorp, dat vooral op folkloristisch gebied furore heeft gemaakt. Zo wordt er een heuse Heksensabbat gevierd .Nog een weetje : Het hoofd boven de deur van het infocentrum komt je allicht niet onbekend voor? De Britse detectiveschrijfster Agathie Christie liet haar held Hercule Poirot uitgerekend in Ellezelles ter wereld komen.
Alle caches werden vlot gevonden en voor we de terugweg aanvatten (die was gelukkig niet zo lastig) warmden we ons nog even op bij de plaatselijke middenstand. Het zonnetje was ondertussen verdwenen en al gauw voelde je de kilte vallen. Terug in Ronse gingen we er nog ene drinken op de markt, in het beschermde café Local Unique. De inrichting is nog steeds zoals het in 1925 werd aangekocht. Spiegels, zitbanken en twee grote opvallende faïence tegeltableaus. Eentje daarvan is met zicht op Ronse. Santé of schol, al eender, Frans en Nederlands worden hier vlotjes door elkaar gebruikt. De avond was weer zo voorbij en ik kon lekker smullen van een wok met garnaaltjes gemaakt door mijn schat.
De zondagmorgen was heel wat grijzer en af en toe viel er wel een druppel. Na het ontbijt en het opruimen reden we nog een 10 tal km verder om daar nog een cachewandeling te doen in de bossen rond de Koppenberg. De gps had kuren, of was er gewoon een slechte satelietontvangtst? Geen nummer 4 en geen bonus. Jammer maar helaas. Het uitzicht was er niet minder mooi om, alhoewel we net een beetje te vroeg waren om de boshyacintjes in bloei te zien.
We maakten al langer plannen, maar met twee prille tachtigers en een bijna zeventigjarige, moet je vooral niet langer uitstellen maar er vooral voor gaan. En dus vertrok de taxidienst heel vroeg op een vrijdagmorgen eerst naar Oostende om daarna nog een stop te maken in Brugge. De trein naar Brussel was netjes op tijd en ik was de eerste om achter een stuutje met spek en eieren te vragen. Dit smaakte naar lang vervlogen tijden. De check-in voor de Eurostar verliep vlotjes en we hadden nog even tijd voordat de hogesnelheidstrein richting Londen voltrok. Om 10 uur plaatselijke tijd kwamen we aan. De oystercards werden opgeladen en onze reisgezellen maakten voor de eerste keer kennis met de drukte van de Londense metro. Gelukkig zijn de Engelsen echte 'gentlemen' (of women) en ruimen dan ook direct de plaats zodat ma , pa en schoonma konden zitten. Een paar haltes verder , in Baron's court, stapten we af en op een paar honderden meters stappen kwamen we aan in het gehuurde appartement in Kensington. Een vlugge inspectie maakte ons tevreden en we stapten even verder naar de halte van de Big Bus toer, ideaal om iemand te laten kennismaken met Londen op een relaxte manier. Je kan er veel door zien op een korte tijdspanne. Slechts tweemaal stapten we af : eenmaal om te eten (we kwamen terecht bij een Mexicaan) en de andere keer om even te wuiven naar de Queen aan Buckingham Palace. En daarna was het zo goed als op. De knieën kraakten, de billen werden stram en de rug protesteerde waarschijnlijk even hard. Maar niemand die ook maar één woord klaagde natuurlijk. Nog even doorbijten om de metro in en uit te komen, een kort wandelingetje en oef, dag 1 zat erop. 's Avonds dronken we een wijntje, haalden wat kaas en een stokbrood en maakten de plannen voor de volgende dag.
Die bewuste volgende dag hadden we een mannen en een vrouwenploeg. En ja , het is cliché : de vrouwen gingen shoppen in Harrods. Of nee, shoppen kon je het niet noemen, het was eerder met grote ogen rondkijken, naar allerlei van alles en nog wat met nog grotere prijskaartjes. Na een uurtje hadden we het al gehad, maar voor we de weg naar buiten zochten, gingen we nog even naar de kelderverdieping om naar het beeld van wijlen prinses Diana te kijken. En de mannen? De mannen bezochten het voetbalstadium van Chelsea. Ik was er natuurlijk zelf niet bij, maar aan de verhalen te horen genoot pa met volle teugen. Ze wisten zelf dat hij er aankwam want op een bord met lichtreclame verscheen er : Eden Hazard en Thibeau Courtois welcome Robert Ysenbaert from Bruges. Hoe ze dat wisten é. We zagen elkaar terug in een pub in Kensington en verhalen werden uitgewisseld met het nodige teugsje erbij. Even later namen we de metro naar Camden. We aten er in een Indisch restaurant en daarna waagden we ons in het drukke straatgeweld van Camden town. We waren nog maar vertrokken of pa had een paar hippe schoenen gekocht. De ogen werden goed de kost gegeven en we hoorden vooral pa zeggen: man man man. Tja Camden is nu eenmaal, ja hoe noem je het : speciaal is maar lichtjes uitgedrukt. Net voor de donker viel waren we weer thuis.
Op zondagmorgen was het al tijd om de valiezen te maken. Het zonnetje scheen en alvorens de Eurostar terug te nemen, wandelden we nog even door Leicester square, Chinatown and Covent garden. Ruim op tijd waren we in het station en om 19 uur werden ma en pa netjes weer thuis afgeleverd. Zo ook voor de schoonma, maar dan een half uurtje later en in Oostende.
Eindelijk was het zover. Het eerste weekend van het jaar dat we geen andere verplichtingen hadden. De weersvoorspelling ? Dat is iets wat tegenwoordig moeilijk is denk ik : de eerste voorspellingen beloofden een zonnig weekend, toen kwam het bericht dat er enkele regenbuien mogelijk waren en uiteindelijk werd het een 'schitterend' weekend. Zondag leek het wel lente.
Na een hele winter stilstaan kan het nuttig zijn om Fons eens aan de electriciteit te leggen, dus besloten we een camping te zoeken in de Zwalmstreek. Dichtbij en ongekend. We arriveerden uiteindelijk bij camping Canteclaer in Munkzwalm. Het hele jaar open, netjes verzorgd en verwarmd sanitair, vriendelijk onthaal en ruime standplaats. De meegebrachte broodjes werden rijkelijk besmeerd met américain preparé en de Willy's (voor degenen met een goed geheugen, ja dat zijn onze piepkleine mini-plooifietsjes) werden in gereedheid gebracht. Al gauw bleek dat die Willy's eigenlijk niet zo geschikt waren om te toeren in de streek waar de Ronde van Vlaanderen gereden wordt en dus moesten we bij de eerste de beste helling al te voet verder. We waren dan ook niet echt naar hier gekomen om te fietsen maar vooral om te wandelen en ondertussen een paar caches mee te pikken. Het cachen is ondertussen toch wel een beetje verslaving geworden. Maar uiteindelijk gaat het om het wandelen é, weliswaar met een welkome afwisseling. Zo'n 5 km verder legden we de fietsen vast en het wandelen kon beginnen. Het zonnetje scheen maar af en toe was er een strakke wind. De wandeling rond de Beekmeersen was heel afwisselend, het was genieten. We verplaatsten ons daarna even met de fietsen en breiden er nog een rondje rond Dikkele aan. Nipt konden we deze reeks afwerken maar veel tijd om te zoeken naar de bonus was er niet. De duisternis viel snel en het was sprinten geblazen naar de camping. Fietslampjes zijn inderdaad handig, vooral als ze in Fons liggen. Die pint smaakte voortreffelijk en was dubbel en dik verdiend. Eerste een douchke, dan een aperootje en ja , natuurlijk kon de kaasschotel weer eens niet ontbreken.
De volgende morgen werd er heerlijk lang uitgeslapen. Met een lekker ontbijt achter de kiezen vertrokken we richting station. Daar namen we de trein richting Oudenaarde, een volle 7 minuten ver. We liepen wat door de winkelstraten, gingen hier en daar eens binnen en al gauw was het tijd voor de lunch. We besloten iets kleins te eten in Brasserie de Flandrien, naast het museum 't Centrum van de Ronde van Vlaanderen. Met een kadobon die we nog liggen hadden , brachten we daarna een bezoek aan dit museum. Wel eens tof om te doen hoor :veel foto's uit de oude doos, oude fietsen, filmpjes, ....Om af te sluiten kregen we nog 2 waterbidons van de Ronde, een fietskaart en 2 lekkere Flandrien-biertjes. Het regenbuitje was ondertussen al gepasseerd, en zo konden we nog even ronddwalen alvorens de trein terug te nemen. Met een koffietje en een mattetaartje konden we even op rust komen in Fons. Om daarna onze 'soireé kleren' aan te doen, want we werden verwacht op het Valentijnsdiner in de taverne bij de camping. Waar we bij de reservering niet opgelet hadden, was dat er ook een 't-dansant' bij georganiseerd werd en dus zaten we daar gezellig samen tussen de vaste campingbewoners. Gelukkig kregen we wel een tafeltje voor twee, zodat we onder ons tweetjes konden keuvelen (of noem je dat roddelen?) over al die andere gasten, die we ons eigen verhaal toedienden. Het eten? Wel, ok hoor, dat was het , maar de mevrouw van de taverne straalde van trots over haar Valentijnsetentje. Marnix had er ook bijna een maat voor het leven bij. De kunst was om weg te zijn voor de muziek begon en zo geschiedde. Valentijn 2015 : In elk geval, eentje om niet te vergeten. In Fons was het berekoud. Wat is er dan beter dan gezellig samen onder die heerlijke dons te kruipen?
Op zondagmorgen werd er rustig gegeten en opgeruimd en op het gebruikelijke uur vertrokken we. Eerst nog even op zoek naar wat spijs en drank om de middag door te komen en daarna parkeerden we aan de kerk van Lemberge, een deelgemeente van Merelbeke. Het weer was zalig !!!Stralende zon en geen lovertje wind. Ideaal om de 9,5 km lange wandeling aan te vatten en 34 caches proberen binnen te rijven. De tocht liep langs kerke-en boerewegels en de caches lieten zich vlug spotten. Deze caches lagen in de vorm van een hart, een mooi kadootje om ons Valentijnsweekend af te sluiten.
Al vroeg op het jaar gingen we voor de eerste keer op stap met Fons. Ons enthousiasme werd al gauw even de kop ingedrukt toen bij Marnix een tumor werd vastgesteld. Het vervolgverhaal is gekend en kende gelukkig een goeie afloop. Van zodra het maar een beetje ging (en dat was dus heel vlug) werd de camper weer van stal gehaald. Zeven weekendjes waren we erop uit. Tweemaal trokken we richting Italië, een weekje Garda om uit te rusten en een weekje met de kids naar Lago Maggiore. In de herfst reden we wat rond in de Moezelstreek. In totaal reden we 7627 km's. En oh ja, we waren ook nog een weekje in Marokko en het jaarlijkse uitje naar Londen mocht ook niet ontbreken.
Gedaan met terugblikken, we kijken nu vooral vooruit : naar een jaar zonder kopzorgen, naar ons huwelijk, naar een jaar vol vriendschap en naar vele tripjes met en/of zonder Fons.
Aan iedereen : we wensen jullie fijne feestdagen en vooral, ja het is cliché maar toch het allerbelangrijkste, een goede gezondheid in het nieuwe jaar!!
Nog een weekje zon zoeken en gevonden aan de Moezel
Nog een paar dagen verlof te nemen, dus vlug alle weersites afspeuren. Het plan was om via een bezoekje aan mijn broer in Froschhausen door te reizen naar het Zwarte Woud. Het zag er daar helaas niet zo droog uit. Ook niet aan de Loire, niet in Bretagne en zelfs niet aan de Cote d'Azur, de Provence of de Ardèche. Nu, we weten ondertussen wel uit ervaring dat de verschillende weersvoorspellingssites niet altijd even duidelijk of eensgezind zijn, maar toch... Twijfel, twijfel, de enige streek waar het er redelijk stabiel en droog uitzag was de Moezelstreek. Dus, andere plannen werden opgeslaan op de harde schijf voor een volgende keer en er werd nog vlug een voorlopig reisplan opgesteld. Te beginnen met : Triêr. Ooit in een ver verleden wel eens bezocht, maar dat zijn nog slechts vage herinneringen. Bij aankomst op de enorme parking langs de Moezel, regende het nog een klein beetje, maar tegen dat de boterhammetjes verorberd waren, was het alweer droog. Op zo'n half uur stappen langs de rivier ligt het centrum, met verrassend veel, andere dan bij ons, toffe winkels, echt vernieuwend en betaalbaar. De tijd ging dan ook echt snel voorbij en het werd stilaan tijd om een Moezelwijn te proeven. Helaas, en dat zou dan de trend van de week worden, waren niet alle zaken geopend, of het waren meer tearooms, om een koffietje te drinken. We kwamen dan uiteindelijk in een plaatselijke pub terecht, en voor ons toch echt niet meer zo evident, waar er gerookt werd. Ik dacht echt dat het rookverbod overal in Europa van tel was. Niet dus, en ja ik geef het toe, echt aangenaam voelde het niet. Maar de wijn smaakte , de pint ook en dit was een perfecte aanloop naar een avondmaal in een origineel aardappelrestaurant: Kartoffelrestaurant Kiste. Lekker, niet verfijnde maar smakelijke maagvullende Duitse kost. Met het buikje rond vatten we de wandeling terug aan , om nog met een Duits wijntje de avond af te sluiten. De volgende dag bleven we in Triër, bezochten de toeristische hoogtepunten en pakten ondertussen ook een paar caches mee.Deze stad was een echte meevaller. We betaalden 18 euro voor 2 nachten op een geheel automatisch ingerichte parking voor mobilhomes. Jammer dat ze de dag voordien net de douches afsloten voor de winterperiode.
Onze volgende stop was in Neumagen-Dhron, het oudste wijnstadje van Duitsland. Bij aankomst bij de camperplaats Parktplatz Gaststätte Beim Ketsch, moesten we blijkbaar de eigenaar bellen. Je kan je er ook zelf je plaatsje uitkiezen, maar wij hadden electriciteit nodig en de sleutel van het sanitaire blok. Ja, heerlijk om toch een douche te kunnen nemen. Der Michael was daar snel, dus na installatie konden we het stadje intrekken. Het is er klein, wel karaktervol, en vooral doods in deze tijd van het jaar. We keuvelden er wat rond, aten onze boterhammetjes op op een bankje achter de kerk, om dan een lekker hete sambalsoep te gaan drinken in het bijna enige geopende restaurant met zicht op de Moezel. Daar het ook nog zondag was en de plaatselijke supermarkt dus ook dicht, moesten we bijna een alcoholvrije avond tegemoet gaan. Maar: hoor wie klopte daar aan ons deurtje: Het was der Michael, tevens wijnboer, met de vraag of we soms zin hadden om een flesje wijn te kopen? Daar moesten we geen twee keer over nadenken. En zo sloten we het avondje af met een lekkere Riesling, een Rivaner en een lekkere pasta met pesto saus en kip. De volgende dag namen we de fiets naar Piesport. Behalve dat we er een paar caches namen, weten we er niet veel meer over te vertellen. Op de weg terug deden we wat boodschappen en waren net op tijd bij Fons om het kleine kortdurende regenvlaagje te ontwijken. Daarna sprongen we terug de fiets op richting Leiwen, waar we een wandeling maakten tussen de wijnvelden en er ook telkens uitleg kregen over het hele proces van de wijnvelden tot de oogst tot het uiteindelijk in de fles komt. Eenmaal boven bij de kapel hadden we een prachtig zicht op de omliggende velden en de vallei. En ja, die dag vonden we er een cafeetje die open was zodat we voor het duister werd, nog een aperitiefje konden nuttigen. Voor deze standplaats betaalden we 24,5 euro, electriciteit in en de douche.
Bedoeling was de volgende morgen door te rijden naar Bernkastel-Kues. De mobilhomeparking was er echter gesloten, en ook in alle andere volgende dorpjes die we tegenkwamen. Uiteindelijk vonden we een prachtige plek in Traben-Trabarch, eveneens met alle voorziening, zelfs wifi, en dit voor 10 eur per nacht. Na installatie trokken we op verkenning aan de kant van Traben. We aten er een lekkere pizza in een Italiaans restaurantje en wandelden dan verder over de brug tot in Trabarch. We stapten er redelijk wat kilometers om ondertussen een paar caches te zoeken. Zo kom je wel op prachtige plekjes waar je anders nooit zou komen. Pittig dat wel, maar met schitterende vergezichten. Nog even wat boodschappen ophalen en we sloten de avond af met een Duitse kaasschotel, natuurlijk met een bijhorend wijntje. We maakten ook even gebruik van de gratis wifi om mails te checken en alvast de caches te loggen. Zoals gewoonlijk sliepen we weer heerlijk, wat wil je eigenlijk anders als je van 's morgens tot 's avonds in de buitenlucht vertoeft. Het schoonheidslaapje (of beter energieslaapje) was dan ook nodig om te volgende dag de kilometers naar Bernkastel af te malen. Fietspaden zijn daar echt prachtig, en zowel aan weerszijden van de Moezel. Meestal vlak, maar soms ook wel eens op en neer. Bernkastel was meer 'alive' dan de andere dorpjes, mooie huizen, leuke winkeltjes, wat meer toeristen en wat meer restaurantjes. We aten er 's middags als enigen in dat restaurant maar het was wel lekker : hertegoulash, rode kool en spätzle. Pff, daarna nog bergop naar de Sint-Annakapel, dat was puffen. En weten dat we ook nog terug moesten fietsen. Soms wordt er toch uit het oog verloren welke zware operatie Marnix in maart onderging. En alhoewel alles supergoed gaat, zijn zo'n inspanningen voor hem er echt wel een beetje erover. Maar klagen of opgeven, nee nooit! Love u schat, geef het nog wat tijd.
Onder een stralende zon konden we vertrekken en in één trek naar huis rijden.
Het was een toffe week, leuke dorpjes, mooie herfstkleuren, goed uitgeruste camperplaatsen, leuk gezelschap,... één klein minpuntje : jammer dat er zo veel zaken gesloten waren, maar dit lieten we niet aan ons hart komen.
Ik ben Heidi
Ik ben een vrouw en woon in Bredene () en mijn beroep is Administratief bediende.
Ik ben geboren op 04/04/1965 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, linedance, muziek, lezen, handwerk, wandelen, geocaching.
