Weersvoorspellingen maken het moeilijk. De volledige voorbereidingen waren klaar om een weekje in de Loire te vertoeven. Het weer zou er echter spelbreker zijn. Pas twee dagen voor vertrek maakten we een resolute beslissing :we gingen de andere kant uit. De Eifelstreek was ons nog onbekend, de grote lijnen werden uitgeschreven, de rest zou improviseren worden. Even mijn knopje omdraaien en er voor gaan. Alhoewel, het knopje moest even serieus omgedraaid worden, maar dan om heel andere redenen. Mama had slecht nieuws. We twijfelden serieus over al dan niet vertrekken, maar nu konden we toch niet veel meer doen dan de onderzoeken afwachten. En moesten we nodig zijn, op 3 uur sta je thuis é. Dus, wij op weg naar Hellenthal. Langzaam weliswaar, files en omleidingen waar schering en inslag. Het was dan ook al middag toen we aankwamen. Na de lunch en verkenning van het piepkleine, weinig levendige stadje, trokken we de wandelschoenen aan voor een toer rond de Olefstalsperre, een groot stuwmeer waar je volledig rond kan. We hadden door de beslissing niet zo veel tijd gestoken in caches te downloaden, dus werden het ouderwetse wandelingen: bordjes volgen en doorstappen. Onze kuitspieren werden op de proef gesteld, gelukkig wisten ze toen nog niet wat hen de volgende dag te wachten stonden. Dat werd de prachtige burchtenwandeling, op zich maar 17 km, maar met hier en daar een omweggetje om iets te bezoeken, hadden we toch minstens 20 km te stappen. De wandeling was best pittig, serieuze hellingen op, weer af, leuke dorpjes onderweg, heel mooi. De wandeling eindigt bij Blankenheim Walt. We dachten daar een welverdiende pint te kunnen drinken, maar nee, meer dan een aftands station was er niet. We namen de trein terug tot Kall en dan een bus terug naar Hellenthal. Man, ze moesten ons weer niet in slaap wiegen.

De volgende dag verplaatsten we ons naar Schalkenmehrmaaren. De camping lag bij het meer en behoorde bij een hotel. Schalkenmehrenen Maar is één van de drie Maaren, naast de Gemündener Maar en het Weinfelder Maar. De eerste dag namen we het rustiger: een tweetal caches werden gezocht en gevonden (zo vonden we ook een oud stationnetje en hadden we een prachtig zicht op de Maar) en liepen we rustig rond de Maar. Een frisse pint was er deze keer wel te vinden, levensmiddelen echter niet. Gelukkig hadden we nog een voorraadje mee in de frigo en moesten we zonder honger naar bed. De volgende morgen kon Marnix wel broodjes vinden en na een lekker ontbijt, gingen we terug op stap naar Daun. De wandeling ging door de bossen en af en toe hadden we zicht op alledrie de Maaren. We beklommen ook de Drunketurm bij het Weinfeldener Maar ( bijnaam Totenmaar), het stadje dat erbij hoorde werd in de 16de eeuw volledig verwoest door de pest. We kwamen Daun binnen via het Kurpark, een mooi aangelegd parkje net buiten de stad. We hadden van Daun meer verwacht. Het leek ons wat doods, of lag het aan de op zondag gesloten winkeltjes of aan het ondertussen slechte weer? We aten er een lekker broodje en dat was het . We keerden terug via een oude spoorwegbedding, door de regen. Tegen dat we terug bij Fons waren, waren we doorweekt. De rest van de namiddag werd dan ook doorgebracht binnen, met wat lezen, een beetje internetten en een spelletje. 's Avonds gingen we eten in het restaurant bij het hotel. De wildragout was lekker en werd zonder nonssens op het bord geschikt, een kommetje appelcompote en spätzel erbij en dat was het. Als afsluiter dronk Marnix een Irish Coffee en ik at nog een gigantische Banana Split, zonder bananen (tja als ze op zijn, zijn ze op hé ). Reken nog dat we begonnen met een aperitiefje, een half litertje wijn en afsloten met de rekening van net geteld geen 50 euro, mogen we toch concluderen dat het hier in België een stuk duurder is om uit eten te gaan.

En nu nog het toetje : Het moest er eindelijk eens van komen om mijn broer te bezoeken in Froschhausen bij Seligenstadt. En nu we maar 200 km verder moesten, konden we deze kans niet laten liggen. We werden van harte ontvangen en na de babbels, kwam ook mijn schoonzus thuis van haar werk. Samen bezochten we het mooie Seligenstadt, met de mooie kloostertuinen, de basiliek, de Main, het mooie marktplein,... We aten er lekkere taart op een terrasje en moesten daarna op de vlucht voor een regenbui. 's Avonds gingen we nog lekker eten met zicht op Königsee en sloten de avond af met een babbel en herinneringen ophalen. Het deed deugd even samen te zijn. Bedankt Filip en Sabine, voor de hartelijke ontvangst!

De terugreis was gelukkig minder filevol en we waren blij mama terug te zien. Achteraf gezien was het goed dat we er toch eventjes tussenuit waren, maar het was genoeg geweest. We zijn terug en paraat!