Ik ben altijd de hevigste fan van mijn marathonloperman, en als hij dan ook nog eens voorstelt om in het zonnige Valencia te gaan lopen, ben ik natuurlijk met volle goesting van de partij. Ah ja, mijn gedacht! De voorbereidingen van Marnix duren wat langer dan de mijne, ik heb enkel een valies in te pakken en te gaan supporteren, maar ik voel me goed in deze rol. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om de rollen om te keren.

Nog even de 2 uur durende vlucht tolereren en de pret kan beginnen. Onze Spaanse gastvrouw wacht ons op aan de metro, maar door taalperikelen lopen we elkaar voorbij en staan we even voor de gesloten deur van het gehuurde appartement.  Een smsje later en ze komt al aanhollen. We krijgen een rondleiding op de vijfde verdieping en ze ratelt maar door in het Spaans, maar enfin, uiteindelijk vertrekt de dame in kwestie en kunnen we uitpakken en één van de vier slaapkamers uitkiezen. Gelukkig maar dat we dezelfde kiezen :). We wandelen te voet naar de Ciudad des Artes, waar de marathon zal starten en aankomen. We hebben beiden een wow-gevoel als we daar aankomen. Zo overweldigend, zo'n organisatie, alles loopt gesmeerd om het loopnummer en de goodiebag op te halen. Even krijgen we een wat scary gevoel, maar dan beseft Marnix dat hij nogal eens een marathon liep en dat het dan ook niet uitmaakt waar of hoeveel deelnemers er zijn. En ik moet me even oriënteren waar de startplaats is en begin dan ook langzaam vertrouwen te krijgen dat ik de weg wel zal vinden. Op de terugweg doen we wat boodschappen en koken in het appartement een lekkere maaltijd.

De volgende dag moet Marnix heel vroeg uit bed en dat op een vakantiedag. Op de terugweg van zijn wandelingetje gaat hij langs bij de warme bakker op de hoek en na het ontbijt en de douche, stappen we naar de startplaats. Het is frisjes, de zon komt langzaam op. Het is dan ook nog maar 8u30 als het startschot weerklinkt. De zo'n 16000 lopers komen langzaam in beweging. Ik sta zo'n twee kilometer verder op wacht om een eerste glimp op te vangen en de gewoonlijke kus te ontvangen. Komaan, ga ervoor é, succes. En weg zijn ze. Ik haast me telkens naar een volgend punt en telkens is het spannend afwachten wanneer 'hij' tevoorschijn komt. Na 24 km zoek ik langzaam de aankomstplaats op. Ik kan er wonder boven wonder een prachtige plaats op de tribune bemachtigen. De sfeer is uniek, er wordt gezongen, in de handen geklapt, de muziek schalmt luid door de boxen, we schreeuwen de lopers toe. kippenvel momenten. Ik kan on-line volgen waar Marnix zich ongeveer bevindt en wat de verwachte aankomsttijd zal zijn. En toch groeit de spanning en denk je allé, waar blijft hij toch? En dan ja hoor, hij loopt om het hoekje, de blauwe mat over het blauwe water, hij kijkt om zich rond en ziet me dan toch hevig zwaaien. Gebalde vuisten, yes , you did it again!!! Sterke tijd 3u53. Proud! We zien elkaar terug op het afgesproken punt, want in die massa is dit al geen makkelijke opgave. Daarna slenteren we nog wat rond, drinken een teugsje in de nabijheid en gaan dan naar de flat terug voor opfrissingswerken. Marnix heeft wat pijn in de enkel, we nemen dan ook eens de metro naar de zee, waar we wat rondwandelen op het gemaksje en waar we uiteraard een terrasje meepikken. 's Avonds is het nagenieten.

We spenderen de andere dagen met Valencia te verkennen. De voet is nog niet helemaal ok, maar trunten staat niet in het woordenboek, dus de nodige kilometers worden toch weer gezet. De oude stad staat vol van statige oude gebouwen, er is veel groen en er zijn massa's terrasjes. De tijd van het jaar maakt echter dat de zon lager staat, en dat de oude gebouwen schaduw werpen op de terrasjes. Het moet in de zomer fantastisch zijn om hier zo wat schaduw te hebben, maar nu miste ik toch wat zon. De 22 gr voelde frisjes aan in de schaduw. Maar geen nood, de paella smaakte voortreffelijk, de cervecas ook. We probeerden hier ook wat caches te vinden maar helaas... Valencia liet zich niet zo maar oplossen. Dit was dan ook niet zo'n succes. Balen, ja maar hé, de zon schijnt, de sfeer zit goed, de omgeving is mooi, so what... it 's only a virtual smiley . We gaan ook een dagje naar zee, liggen zelfs wat op het strand, en wandelen ook op de Turia, een oude drooggelegde rivierbedding, die ze omtoverden in een kilometerslange tuin met wandel en fietspaden, vijvertjes, kunstwerken,... Een ontstressende omgeving.

Maar natuurlijk komt aan alles een eind, donderdagnamiddag gaat de vlieger weer de lucht in , ditmaal richting winter. Maar we hebben het dan toch maar weer gehad. Een mooie herinnering is geboren.

27-11-2017 om 21:12 geschreven door Heidi  

Zou wel eens kunnen, maar dan was het er wel eentje om U tegen te zeggen. Wat een prachtig en zacht herfstweer kregen we kado!

Op deze eerste dag van de maand november vertrokken we via de landelijke wegen richting Etretat, zo'n 380 km van hier. Opschieten doet het niet, maar we krijgen er vele mooie plaatjes voor in de plaats. Rond half drie komen we op de camperplaats in de Rue Guy de Maupassant aan. Bij ons staat er nog in groene letters : Libre. Een Belg net achter ons heeft wat problemen om binnen te geraken en daarna is het gedaan. 'Complet'. Niet verwacht in deze tijd van het jaar. Er zijn 30 plaatsen en alle gewenste voorzieningen. (8 euro per nacht, extra betalen voor electriciteit en water) Even verder aan het station is er ook nog een parking. Nog veel camperaars op de baan dus. Wij doen de jassen aan en fietsen naar het 2 km verderop gelegen dorpje. Het krioelt er van het volk, zelfs terrasjes zitten vol, er hangt een gezellige sfeer. We besluiten toch maar een plaatsje binnen te zoeken en eten een Normandische pannenkoek, Marnix eentje met zeevruchten, en ik éentje met Pont 'l Eveque kaas. De nodige voorraad is binnen om de klim aan te vangen naar de Chapelle Notre Dame de la Garde boven op de kliffen. Daar bezoeken we de Tuinen van Etretat : 8 euro ingang per persoon maar de moeite waard. Verwacht hier echter geen prachtige bloemenperken, geen kleurschakeringen, maar geniet van de eenvoud van alle groenschakeringen : buxus, taxus, bamboe, laurier,...Dit alles trapsgewijs aangelegd, met hier en daar een sculptuur ertussen. Mij kan het in elk geval bekoren. We keuvelen wat verder op de kliffen, genieten van het uitzicht op de falaise en het strand en de zee. Eenmaal beneden nestelen we ons nog wat op de onconfortabele keienstrand om de zon te zien ondergaan. Langzaam aan keren we terug naar de camperplaats waar we de avond doorbrengen met een aperitiefje en een ravioli met pesto en lamssteak en een spelletje yahtzee.

Op vrijdag staat er een cachereeks op het programma. Die begint zo'n 2 km verder landinwaarts. Het is heerlijk fietsen langs landelijke wegen en om de 300 meter kunnen we even stoppen om de cache boven te halen. We volgen ook een mountainbike route door het bos. Hier is het wat pittiger fietsen, en moeten we ook wat meer moeite doen om de caches te vinden. Rond 13 uur zetten we de fietsen, net buiten het bos, even aan de kant om de meegebrachte sandwiches op te eten. Stilstaan betekent echter afkoelen, dus springen we maar gauw weer op de fiets. Hier gaat alles opnieuw vlotjes. De herfstkleuren in de omgeving worden door het zonnetje extra in de verf gezet. Als we weer bij ons beginpunt aankomen is het nog maar 14 uur. En dan nemen we de beslissing  om er nog een stukje bij te doen. En pas later besef je dan dat dit niet zo'n schitterend idee was. Het kleine stukje bos die we zouden doorrijden, blijkt moeilijker terrein te zijn, op het punt waar we terug naar de grote baan zouden gaan, blijkt geen pad te zijn, en waar we uiteindelijk wel uit het bos kunnen geraken is het steil, modderig en moeten we serieuze inspanningen leveren om boven te geraken. Zo zijn we dan ook nog eens verderaf van het beginpunt. Eén meevaller : tot aan de camperplaats is het bergaf. We hebben het weer eens gelapt. Voor we naar het stadje gaan, besluiten we ons eerst te wassen en andere kleren aan te doen en dan is het aperotijd in een bar langs de boulevard. We drinken cider, de lokale drank. Er worden boodschappen gedaan en Marnix maakt een lekkere gepimpte bouillabaise. Deze avond kruipen we wel heel vroeg in bed en vallen alletwee prompt in slaap.

Een klokje rond slapen? Geen probleem. Na het ontbijt vertrekken we richting Dieppe. Daar vinden we een plaatsje op de Quai de la Marne (45 plaatsen met alle voorziening, 12 euro per nacht voorzieningen inbegrepen). Het zonnetje doet weer zijn best en we vertrekken voor een stadswandeling. We zoeken wel hier en daar een cache, maar dit is het hoofddoel niet. (maar als ze er toch liggen, en je moet passeren kan je ze niet laten liggen é :)) We lunchen in een soort strandbar met zicht op zee. We nemen wat er nog beschikbaar is maar de kaasplank en bruschetta met zeevruchten smaken heerlijk. We wandelen verder op de dijk tot aan de kliffen en gaan daarna de stad in via de oude stadspoort, gaan even de Saint-Jacques kerk binnen en doen wat aan windowshopping. En als afsluiter van de wandeling doen we nog even een terrasje aan de oude jachthaven. Het is heel rustig op de camperplaats en de apero, een lekkere spaghettie en een babbel is het weer tijd om tevreden in bed te kruipen.

De volgende morgen worden we wakker met de voorspelde regen. Het is grijs en er lijkt geen beterschap in zicht. Stilletjesaan kramen we op en rijden eerst nog even naar een Auchan in de buurt. En dan gps op 'thuis' richten. Het is mooi geweest!!!

05-11-2017 om 20:51 geschreven door Heidi  

Wel, er is hier ergens een ongeschreven 'houserule' : gaan we niet één keer per jaar naar London?? En we zijn al oktober, tijd om te gaan toch? Maar wanneer? De marathonvoorbereiding van Marnix neemt toch ook wat tijd en beslag en we zijn al weekendjes weg met Fons. Staat er ook nog een trip naar Valencia op het programma in november. Dus... ? Moet dat persé in het weekend? Hadden we niet al een dagje verlof geboekt op de maandag na Brugge-marathon dag? Kunnen we nog een paar dagjes bijnemen? Ja, waarom niet? En zo geschiedde : Marnix liep op zondag eerst een marathonneke met zijn twee vingers in zijn neus :) en de volgende dag waren we om 5 u paraat om de trein naar Brussel-Zuid te nemen en vandaar de Eurostar.. Twee uur later begonnen we met het verorberen van een stevig Engels ontbijt en konden de spieren losgelopen worden via een stevige wandeling in en rond London. Ja , in London moesten er ook een paar cachen aan geloven en zo ontdekten we weer leuke , voor de toeristen verborgen plaatsjes. Via, via kwamen we zo aan de Tate Modern, waar we onze artistieke  onkundigheid wat konden opkrikken. Best wel een meevaller, alhoewel je natuurlijk bij bepaalde stukken serieuze vragen moet stellen hoe en waarom dit in godsnaam een museum waardig is. Maar, zoals in alles, smaken verschillen. Toch een bezoek waard. Buiten werden we opgewacht door een creepy, beige-oranje gekleurde lucht. De wind waaide hard, was dit een staartje van de storm Ophelia die het westelijk gelegen Ierland teisterde? Via de Thames wandelden we verder tot aan de Vauxhall-bridge en bereikten zo het hotel Enrico. Eventjes rust en dan op zoek naar een pub en resto om de avond en de hongerigen en dorstigen te laven.

De volgende dag waren we al vroeg op stap. En het werd een serieuze wandeling. Behalve een paar klassiekers kwamen we bij het voor ons onbekende Hampstead Heath. Daar bezochten we een eeuwenoud kerkhof, waar heel wat bekenden en onbekenden liggen. We kochten een ticketje voor de East-side en aan de hand van het bijhorende plannetje konden we hier en daar een bekende spotten. De vorige jaar overleden popster George Michael, waar ik in mijn jonge jaren fan van was, ligt begraven in het westelijk gedeelte en dan nog in een privé gedeelte. Maar, zo zei de mevrouw aan de kassa, er is wel een gedenkplaats wat verderop in het dorp waar hij woonde. En dat was helemaal zo ver niet. Dus , heuvelopwaarts, en jawel , een graspleintje vol met bloemen, foto's, kaarsjes, vlaggen , .. van fans van over de hele wereld, en zelfs een paar fans die daar gewoon met hun stoeltje even zaten te babbelen. Wat verderop hadden we een prachtig zicht op de skyline van London, dit in een prachtig park. Het was al bijna avond toen we centrum London weer bereikten, zo'n 24 km in de benen. Er was niet zo heel veel tijd meer over om nog iets te eten en dan op tijd te zijn om de musical Les Misérables te bekijken. Wow, wat een show, indrukwekkend!! Nadien zat er niet veel meer in om dan toch maar een metro te nemen naar het hotel.

Gisteren dan zat de laatste dag er alweer aan te komen. We probeerden op tijd via Covent Garden in de Freemason's hall te zijn want om 11 u begon er een gratis toer. Wat een prachtig gebouw en een heel Engels-humoristische gids vertelde ons heel wat over de Vrijmetselaars. We zijn al een beetje wijzer, maar vragen blijven toch hangen. In ieder geval , een aanrader! Tijdsgebrek en regen, vroegen een aanpassing van het plan, en in plaats van Shoreditch te gaan, kwamen we in de buurt van Covent Garden terecht. Na een Italiaanse lunch , gingen we nog gauw even shoppen en een pub binnen. Zo heel veel tijd hadden we dan niet meer over om richting St-Pancras te trekken en in te checken.

Het was weer top!

19-10-2017 om 20:59 geschreven door Heidi  

Jaja, 't is gelukt, eindelijk naar de Ardennen. Marnix begon de dag met een vroeg loopje en toen moesten we nog naar Brugge om bij Rijmenan gas te halen. Dus waren we maar echt goed op weg rond 11 uur. Verwacht je dan nog file? Die ochtendspits is toch al lang voorbij ? Niet dus : we hoorden op de radio over een brandend voertuig in Aalst en over file op de buitenring in Brussel, en nog net op tijd werd de beslissing genomen om via Kortijk, Mons, Charleroi te rijden. Dat leek heel lang een schitterend idee, tot... file... een volledige autostrade was afgesloten wegens een zwaar verkeersongeval. Iedereen aanschuiven dus, afrit nemen en even verder er weer op. Uiteindelijk kwamen we pas om 14 uur aan bij Camping Le Relais, die ook een aantal camperplaatsen verhuurt aan 10 euro per nacht. De ondergrond is gras, je kan electriciteit nemen en er zijn sani-voorzieningen. De plaats is wel wat afgelegen, maar Marche en Famenne ligt op 5 km. Het is er wel niet zo rustig want de auto's op de N4 zoeven hier heel dichtbij voorbij.

Maar verder, we eten eerst nog iets en nemen dan de fiets om nog een cachereeks aan te vatten. Dit had maar een 5tal km's mogen zijn, maar uiteindelijk bleek het veel verder via de binnenwegen, en euh.. de Ardennen zijn niet plat. Met een serieuze verkoudheid en niet opgewarmde spieren bleek dit een serieuze opgave, en de tijd stopte niet. Om rond vier nog een 12 tal km aan te vangen en als je weet dat je door het cachen niet zo rap opschiet dan als je gewoon aan het wandelen bent, leek plots niet meer zo'n goed idee. Dat vond toch de verstandigste onder ons. Een beetje serieus balen, en de rest van de dag werd dan ook rond Fons doorgebracht : wat lezen, en verder tja, we noemen het dan maar chillen. Not my kind off thing, but what else? Uiteindelijk werd het dan toch een gezellige avond. Maar mag er morgen wat meer actie zijn?

Ons zicht werd de volgende dag belemmerd door dichte mist. We besluiten om met de camper naar Marche te rijden en we parkeren ons daar op de grote baan, niet ver van Delhaize. We kopen eerst onze lunchvoorraad en vertrekken dan voor een serieuze voettocht. Die hebben we weer uitgestippeld via een paar cachereeksen. Rond de middag trekt de mist op en kunnen we genieten van enkelen prachtige vergezichten. Het gaat op en neer, af en toe passeren we een klein dorpje, we gaan door velden en door bossen. De cachen zijn niet altijd even makkelijk te vinden en soms ook helemaal niet. Het grootste obstakel dat we tegenkomen is een uitgebroken baby-stiertje. Zo vlug gaat hij niet uit de weg en als we er uiteindelijk voorbij kunnen, krijgen we ferm boe en gebrul van de koeien in de wei, die een beetje in paniek zijn. Na 20 km beginnen de spieren en voetjes pijn te doen, tja als je gewoon bent om in de Vlaamse polders te wandelen, zijn de Ardennen een andere koek. Na het verfrissende pintje op de markt van Marche, wordt het nog moeilijker om opnieuw op te staan. Komaan, nog eventjes doorbijten, boodschappen doen en dan wacht er rust. En een lekkere pasta Vongole gemaakt door mijn schat. Thx

Door de verslechterende verkoudheid werd de nacht een nachtmerrie. Bijna niet geslapen. Nog een Dafalgan slikken en dan toch maar weer op weg voor een afsluitende wandeling. De mist is niet zo hardnekkig als de dag voordien. We rijden een tiental kilometer verder en parkeren Fons naast een waterstation. Daar doen we nog een 7 km lange wandeling in de buurt van Sinsin. Meestal over rustige landwegen en soms door een stukje slijkig bos. Het is 13 uur als we naar huis vertrekken. Ik spring even binnen bij ma en pa en Marnix trekt zijn loopschoenen nog maar eens aan om de 30 km naar huis te lopen. Man man, je moet er wat voor over hebben als je een marathon wilt lopen. Het is dan ook al bijna 19 uur als hij eindelijk thuiskomt. Een frietje met stoofvlees, aan huis geleverd door Frituur Alaska sluit de dag af.

25-09-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Super super veel regen staat er op het programma, maar niet getreurd, we passen ons aan aan de omstandigheden en zo vallen wat dingen in de juiste plooi.

Mama en papa zijn in het huis van Ruben en Liss ,die op reis zijn naar Kaliningrad, en passen op de twee katjes. Wij hadden hen al eens beloofd hen mee te nemen naar de Auchan en zo paste het plaatje. Wij komen aan In Kortrijk en parkeren ons aan het sportcentrum De lange Munt, de reden waarom vertel ik straks wel. Trouwens : voor de camperaars onder jullie : er is wel degelijk een camperplaats met voorzieningen in Kortrijk, en dat aan de Broeltorens, lekker dicht bij het centrum. Nadat we van een kleine lunch genoten hebben, stappen we te voet naar het huis van zoonlief. Daar zitten mijn ouders al klaar. Zijn we weg? Vol enthousiasme stappen ze in en na een klein half uurtje rijden, zijn we aan dit megagrote shoppingcentrum. Wat ik voorspelde , wordt waarheid : de kar wordt gretig gevuld, twaalf flesjes wijn, een fruit-de -mer schotelke, assortiment aan kazen, ... Mijn ouders zijn dan ook echte Bourgondiërs. Eenmaal voorbij de voedingsafdeling was de belangstelling er van mijn papa gauw af. We drinken nog een koffietje en rijden dan terug naar  Kortrijk. 's Avonds maken we er een gezellige avond van , de kaasschotel met stokbrood smaakt voortreffelijk , alsook het bijhorende wijntje. Het is al bijna negen als we de terugtocht aanvatten, en na een goed half uurtje stappen zijn we terug bij Fons. Die nacht valt de regen met bakken uit de lucht.

Gelukkig is het de zaterdagmorgen wat droger en af en toe is er zelf een zonnetje te zien. We wandelen via een aantal caches naar het centrum, Marnix ziet de film van zijn jeugdjaren weer afspelen als we zijn oude kot terugzien en zijn stamcafé. Die staat helaas leeg zodat we elders een aperitiefje moeten zoeken, maar wel op diezelfde Veemarkt. We hoorden al vele verhalen over Broeder Isidoor, en ja , die had ook de eer ons te mogen ontvangen.  Daarna verkennen we de stad via een paar Multi-caches, dat is meer opgevat als een soort zoektocht en op die manier leerden we ook wat over de bekendste plaatsjes en zagen we de mooiste toeristische plaatsen. Kortrijk bevalt me wel. 's Middags, of beter het is al late middag, als we ergens aan het Buda-eiland in een Vegetarisch restaurant belanden. De veggieburger smaakt voortreffelijk. En onze timing is perfect : tijdens het eten is het aan het gieten. En als we weer buiten komen, is het weer over. We zoeken verder, en gaan daarna ook nog een shoppen in de K. Het is nog een eindje terug stappen en alvorens we in Fons gaan zitten, gaan we eerst nog even gedag zeggen.

Want dat was dan een tweede reden van ons bezoek aan Kortrijk. Van zaterdag tot zondag is het Levensloop, een initiatief van Stichting tegen Kanker. Bij een loopmaat van Marnix werd er enkele weken geleden slokdarmkanker vastgesteld. Aangezien Philip al meerdere malen lopers naar hun gehoopte eindtijd van een marathon 'pacet' (brengt), willen zijn loopmaten, op initiatief van zijn vrouw, hem nu ook 'pacen' (begeleiden) gedurende zijn behandeling. 24-uur aan een stuk kan er gelopen of gestapt worden, in team, of zoals enkele helden, op hun eentje. Zaterdagavond gaan we een kijkje nemen, en wandelen even langs de eindeloze kaarsjes die langs het parcours aangestoken worden. We horen ook enkele getuigenissen, en staan zo ook even stil bij bekenden, die de strijd verloren of gewonnen hebben, of bezig zijn met hun behandeling. Helaas komt die vreselijk 'K' altijd een beetje dichterbij. En wij kunnen enkel toekijken en hier een heel klein steentje bijdragen aan dit prachtig initiatief.

Zondagmorgen vat Marnix zijn 20 km training aan en ondertussen wandel ik , en loop zowaar ook af en toe een rondje, toch zo'n 8 km. Het eindresultaat :

Kortrijk 2017 - 09 sep & 10 sep 2017

Restte ons nog één opdracht die dag : kippen halen. Bij het nabijgelegen Floralux stappen we vol verwachting binnen, plantjes vinden we in overvloed, kippen daarentegen :(. Dus : keerdekiwere : op naar Moeskroen, waar we gelukkig wel kippen kunnen kopen. Spek en Ei worden onze twee nieuwe bewoners.

11-09-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Nu moeten jullie weten, Marnix is een Ardennen fan, en zegt ten pas en ten onpas, 't is lang geleden dat we in de Ardennen geweest zijn; we gaan nooit naar de Ardennen; ... Dus ja hoor, we zouden naar de Ardennen gaan het voorbije weekend. Jullie voelen het al aankomen, we waren helemaal niet in de Ardennen. Nochtans zag het er veelbelovend uit : plaatsje gevonden in Hogne, niet ver van Marche-en-Famenne, de caches waren opgeladen in de Gps, en gezien de weinige winkels in de nabije omgeving van Hogne was de frigo extra gevuld.

Vrijdagmorgen staat Marnix een beetje vroeger op om nog eerst een loopje te doen. Ik kijk tijdens het ontbijt nog even de krant in, en zie dat er onweders voorspelt worden voor de Ardennen. :( Ik besluit nog niks te zeggen, maar als Marnix thuiskomt is het het eerste wat hij zegt. Wat doen we , zegt hij. Tja, alles is gepland, en het is DE Ardennen; Maar willen we in de regen en onweders zitten of willen we droog zonnig weer? Het blijft aarzelen, maar we moeten toch een beslissing nemen. Hmm, twijfel, welke andere bestemming dan? Vraag ons niet waarom, maar het wordt Hasselt.

We staan aan parking sportcentrum Alverberg, in gezelschap van een vijftal andere campers. We eten een kleinigheidje en vertrekken te voet richting centrum. De kortste weg is ongeveer 3 km, maar aangezien we via een paar caches wandelen, doen we er wat langer over. In het centrum doen we aan wat windowshopping, en kunnen het niet laten toch in de Primark binnen te wippen. Daarna is het terrasjestijd op de markt. We gaan nog even langs bij het infocentrum en met het plannetje in de hand zoeken we de Japanse tuinen. Helaas , als we daar aankomen , is het net nog geen sluitingstijd, en geraken niet meer binnen. Terug dan maar. Wat ons opvalt in Hasselt zijn de prachtige nieuwbouwappartementen langs het kanaal. Wow, wat moet het prachtig wonen zijn daar. Die dag wandelden we ongeveer 12 km, en werd de dag afgesloten met het onontbeerlijke aperitiefje en een lekkere maaltijd en natuurlijk een spelletje.

We sliepen deze nacht allebei als een blok, bijna het klokje rond. Na het ontbijt, trekken we de stapschoenen aan. In de wijde omgeving zoeken we een 30-tal caches en komen zo op leuke, minder bekende plaatsjes. Wisten jullie bvb dat er in Hasselt geluksplekjes zijn? Deze werden gekozen door de Hasseltnaren en ze willen die graag delen met de toeristen. Op elk plekje krijg je ook 3 tips om het geluk in het leven te leren herkennen. We hebben ook een paar caches gevonden om U tegen te zeggen, tof dat sommige leggers zo creatief kunnen zijn, het is een voorbeeld hoe het zou moeten zijn.  Het was zeer warm, en terrasjes vinden stonden weer niet op het plan. Hoe doen we het toch? Ik krijg amper nog speeksel in mijn mond, als we eindelijk, na 18 lange km's, een voetbalkantine tegenkomen, die gelukkig open is. Nog nooit smaakte een pint zo heerlijk. En pas op, we waren nog niet direct aan de camperparking dan. Na zo'n 5 km waren we bij een Hypercarrefour, waar we de inkopen voor 's avonds deden. Nog de baan overgeraken, en dat was het voor die dag. Eten en slapen.

Alvorens we op zondag huiswaarts reden, fietsten we nog even naar de Japanse tuin terug. Voor 5 euro de persoon waren we binnen met een plannetje in de hand. We volgden netjes het pad, en lazen de bijhorende uitleg. De tuin is mooi aangelegd, sober zoals Japans hoort te zijn, maar we misten toch de wow-facter.  Jammer ook van het geluid van voorbijzoevende auto's, helemaal zen werden we er niet van. Nu , we hebben de tuinen gezien en daarna fietsten we terug. De terugreis werd aangevat, en weer hadden we file rond Gent. We gingen eerst nog op de koffie bij ma en pa vanwaar Marnix ten lope vertrok naar huis.

27-08-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Wat een zootje maken die weermannen er van! En wat een kwakkelzomer is me dat zeg. Was het voorjaar warm en droog, dan is het nu eerder van de drup in de regen. Een kletsnat weekend zat er aan te komen. Maar we willen er zo graag eens uit met Fons. Door de vele afwezigen op het werk van Marnix heeft hij het superdruk, veel lange dagen tot zeven en extra zaterdagen zijn schering en inslag. Nee we laten ons dus niet afschrikken door de voorspellingen en gaan er volledig voor. Met een doel deze keer : ons dagrecord van het cachen verbreken en als het enigszins meezit ook onze 3000 ste loggen. De bestemming werd dan ook gekozen in functie van dat doel. In Herentals ligt een ferme trail van meer dan 200 caches, De Datltons genaamd. Allemaal kunnen we ze niet doen, maar toch een stuk langs het kanaal en nog een paar andere rondjes erbij.

Eén ambetantigheid : we moeten weer voorbij Antwerpen en dat betekent : file! En ja hoor, vanaf Kruibeke , ruim voor de Kennedytunnel is het van dat. En veel kun je er niet tegen doen, aanschuiven en geduld hebben. Eenmaal op de ring blijft het druk maar we gaan vooruit. Rond 13 u arriveren we aan de parking van het Netepark, niet echt een camperplaats maar het wordt er oogluikend toegelaten. We besluiten geen tijd te verliezen en nemen de lunch mee voor onderweg. Net de grote baan over komen we terecht in een mooi stukje natuur van de Kempen. De purperen heide staat volop in bloei, het is er rustig, er zijn mooie bewegwijzerde wandelpaden. We zoeken en vinden zo'n 30-tal caches die allemaal mooi verstopt werden. En we genieten. Onderweg komen we zowaar een terrasje tegen bij de plaatselijke tennisclub, waar we ja hoor, lekker in het zonnetje kunnen zitten. Waar is die regen nou? Rond half zeven zijn we terug aan de camper. Na de apero is Marnix kok van dienst. Hij maakt een lekker stukje vis met inkvisringetjes in een roomsaus en gaat dan frietjes halen voor erbij aan de andere kant van de baan.

De volgende dag gaan we ervoor : met de fiets vertrekken richting kanaal om dan telkens om de zo'n 400 meter onze remmen toe te trekken, af te stappen en de cache te zoeken. Af en toe valt er een beetje miezer, maar daar blijft het bij. Rond de middag vinden we langs het water een gezellige taverne waar we een warme soep nemen. Het interieur ziet er een beetje uit als een rommelmarkt, ogen te kort om hier alles waar te nemen, maar super gezellig en vriendelijke bediening. En dan fietsen we weer met volle courage verder. En ja hoor, dagrecord verbroken en uiteindelijk 3007 caches op het eind van de dag. We zijn moe en moeten nog een heel eind terugfietsen en krijgen er op de koop toe nog twee stevige regenbuien op onze kop bij. De broek droogt echter snel en droog komen we weer bij Fons. 70 km gefietst, doodop , leeg, maar content. Vinden we nog de courage om ons aan het plan te houden en naar de plaatselijk Griek te wandelen? Andere optie is op zoek gaan naar een grootwarenhuis, maar de keuze is snel gemaakt. Helaas, is het de vermoeidheid?, lopen we eerst de verkeerde kant op, hebben geen gps bij en geraken op de dool. We zijn een beetje pissed, keren onze kar en gaan eerst weer terug naar de parking. We nemen de gps, de fietsen en spoeden ons helemaal de andere kant. Nogmaals, hoe stom zeg. De maaltijd bij 'El Greco' is overheerlijk. Uiteindelijk roept het bedje heel luid, maar nogmaals, we zijn content.

Op zondagmorgen krijg ik pistoletjes , nee niet op bed, maar hier is de tafel maar een stapje verwijderd van dat bed. Voor we naar huis terugkeren, maken we nog een wandeling in het Peertsbos, vlakbij onze camperplaats. Trouwens, voor de nog jongere lezers, voor de kinderen is hier ook van alles te doen op wandelafstand : speelplein, zwembad en Hidrodoe, een interactief doe-park over water. Maar voor ons dus een korte wandeling van zo'n 8 km, we zoeken deze keer Rode Duivels, :) caches natuurlijk, in het teken van de Rode Duivels. Het bos ligt er wat nat bij, de vele varens zullen er dankbaar voor geweest zijn.

Nu nog naar huis, wat weeral eens een opgave bleek te zijn , want ja, file....

13-08-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Ja een mondvol als titel, ik probeer het verslag wat beknopter te houden.

We begonnen onze vakantie met een weekendje rocken in Werchter. Camping Klokkenberg belooft dat er altijd plaats is, maar dit jaar konden ze deze belofte niet waarmaken. Het was er een ware overrompeling. Over naar plan B: wat we helemaal niet hadden. Na wat rondvraag werd er ons aangeraden om het te proberen op parking C16. De medewerkers verzekerden ons dat zij er geen probleem van zouden maken als we daar ook overnachten, dus voor 15 euro stonden we daar tot maandagochtend. Verbazingwekkend hoe het 's nacht eigenlijk nog rustig was. Die vrijdag snoven we de festivalsfeer wat op, op zaterdag gingen we met de bus naar Leuven. Jammer genoeg viel het weer niet zo mee en moesten we na een overheerlijke maaltijd bij de Mexicaan, naar Fons terugploeteren door de intussen in een slijkboeltje veranderde parking. We hadden die dag ook een technisch probleempje, de woonbatterij liet het afweten. Ik contacteerde de firma Dicar, ook een verdeler van de Font Vendome, die ons vriendelijk telefonisch probeerde te helpen. Blijkbaar zou de batterij leeg zijn, maar zou het geen probleem mogen zijn als we aan de electriciteit lagen. Dus geen zorgen proberen te maken. Raar genoeg was diezelfde avond al niets meer te bespeuren van het probleem. Een mysterie ... Zondag trokken we naar de weide, met de rubberen botjes aan, wat eigenlijk niet nodig bleek. De weide lag er netjes bij, en een enkel buitje kort na de middag bracht daar geen verandering meer in. Top of the bill was het optreden van de Foo Fighters, fan of niet, het concert is gewoon af. Wel een beetje verkleumd van de kou, konden we rond 1u30 in ons bed kruipen. Op naar de volgende episode van de reis : Een dagje bezoek aan schoonzus Sabine in Froschhausen.

De rit ernaar toe verliep rustig, de avond ook, enkel een bezoekje aan het graf van Filip en voor de rest wat bijpraten met een glaasje wijn.

De volgende dag reden we verder naar de volgende bestemming : Marianske Lazne, ofwel Mariënbad , een dorpje net voorbij de Tsjechische grens.  De bijna enige camping daar dichtbij is in Stanovice, een klein gehucht met amper 30 inwoners. Behalve de camping, waar je 450 kronen (17 eur) per nacht betaalt, is er niets. De camping is eenvoudig, proper, je kiest zelf je plaatsje uit en je kan er iets eten en drinken. That's it. Voor boodschappen moet je richting Marianske. Waar e in het doorgaan nog langs een grote drukke baan liepen, vonden we in het teruggaan een mooi wandeling, een stuk korter en door groene, mooie aangelegde parken. We zagen er enkele van de vele natuurlijke bronnen. Tijd om de dorst te lessen en onze gezondheid een boost te geven, maar viel dat even tegen zeg, bah, echt niet te drinken, ik kan het echt niet beschrijven, maar vermoeden dat dit water vol ijzer of magnesium zit. Geneeskrachtig of niet, dat moet ik echt niet hebben. De stad zelf staat vol prachtige gebouwen, allen netjes in verschillende kleurtjes geschilderd. De neo-barokke kolonade werd in 1888 gebouwd en is het symbolisch centrum van de stad. Daarnaast vind je de zingende fontein. Elk uur wordt er  een ander lied gespeeld en gaat de fontein 'dansen ' op de tonen van de muziek. Het is dan ook telkens het moment dat de vele toeristen verzamelen op dit plein om het spektakel mee te maken. Behalve de indrukwekkende gebouwen is er ook veel groen in het straatbeeld. Het is wel een serieuze klim naar de bossen op de heuvels rondom de stad, maar je kan ook rustig in het park vertoeven , waar de verschillende bronnen zich bevinden. In de ruimere omgeving van Mariënbad zijn er ook ferme bossen en ligt er een meer waar de inwoners in het weekend gaan zwemmen en relaxen. Dit ontdekten op onze tweede dag al cachend. We stonden er zelfs oog aan oog met een hertje, die waarschijnlijk even hard schrok van ons te zien, dan wij hem. En als je dan al een beetje uitgeput terugkomt op de camping en geen zin meer hebt om te koken , dan schuif je gewoon mee aan tafel. Eten wat de pot schaft , heet dat, wij hadden keuze tussen Goulash en ... Goulash, maar het smaakte en voor de prijs moest je het niet laten : 15 euro voor twee maaltijden, twee groten pinten en een cola. Onze eerste kennismaking met Tsjechië is een meevaller. Op naar de volgende bestemming : Praag

Het is zo'n 170 km rijden, maar het is zeer rustig op de baan. Onze 'kalle' (autogps) slaat weer even tilt, maar brengt ons dan toch naar Camping Caravan, op een schiereilandje in de Moldau. We betalen er 24 euro per nacht, groot is het stuk niet, maar we zijn maar 3,5 km van het centrum verwijderd. Toch een kleine waarschuwing voor de wat preutsere mensen onder ons : de douches zijn gemeenschappelijk, weliswaar mannen en vrouwen apart, misschien is dit een minpuntje ? We eten eerst een slaatje in het restaurant van de golfplaats naast de camping en gaan daarna te voet naar Praag. We snuiven de sfeer wat op, en zoeken er onze weg wat uit en ontdekken dat we een veerbootje hebben naar het schiereiland. Dat kost ons 2 euro en we zijn vlugger weer ter plaatse. Die avond is er wat regen en wat onweer maar het belet ons niet buiten te zitten onder de luifel tot half tien. De volgende dag volgt het echte werk : aan de hand van een gedownloade wandeling van reisroutes.be verkennen we deze keer de stad wat meer uitgebreider. We beginnen met een serieuze trappenloop onderaan de Praagse Burcht. Daar moeten we even aanschuiven om door de controlepoortjes te geraken, maar daarna valt de drukte goed mee. We kopen een toegangsticketje zodat we ook enkele gebouwen van binnen kunnen bewonderen, o.a. de St-Vituskathedraal, gebouwd in verschillende stijlen, omdat het zo lang duurde. De klokkentoren bevat de grootste klok van Tsjechië. Ook de Vladislavzaal en de St-Jorisbaseliek zijn een bezoek waardig en natuurlijk het gouden straatje : wereldberoemd, en misschien wat overroepen. Er zijn karaktervolle huisjes meestal gebouwd in de 16de eeuw. De naam zou ontleend zijn aan de goudsmeden die er hebben gewoond in de 17de eeuw, maar dat is dan ook de enige link met het 'goud', volgens mij. Het is al een paar uur later en dan moeten we eigenlijk nog aan de wandeling beginnen. Onze magen knorren dus eerst wat te eten zoeken. En daarna slenteren we verder, we zoeken ook een paar caches en komen zo op een paar plaatsjes die niet op onze wandeling voorkomen. Zo zien we een lange graffitimuur ter ere van John Lennon, prachtig om te zien. Zoals vele anderen gaan we over de Karelsbrug naar de overkant van de rivier. Hier zouden 10.000 mensen per uur passeren. Aan de andere zijde passeren we de Joodse wijk en blijven onder de indruk van de prachtige gebouwen. Tegen de avond zijn we doodop, maar tevreden dat we zoveel gezien hebben. Op onze volgende dag in Praag bezoeken we vooral de buitenwijken en Vysehrad, wat betekent 'hooggelegen kasteel'. Het kerkhof ligt er prachtig bij en er zijn schitterend parken. We pikken een paar caches mee en sluiten onze dag af met een lekkere gin tonic/Bacardi cola op een boot aan de oevers van de Moldau. Het veerpontje brengt ons weer terug naar ons stekje op het eiland. Conclusie : wie er nog zou aan twijfelen : Praag moet je eens in je leven gezien hebben. We pretenderen niet dat we alles al gezien hebben, maar hebben zeker een goeie indruk kunnen opdoen. Misschien komen we hier ooit nog eens terug.

In Decin hopen we wat meer de natuur te kunnen intrekken. We staan er op een kleine camping waar we 57 euro betalen voor 3 nachten. Het is dicht bij het stadje, een winkelcentrum, een zwembadcomplex en naast de Elbe. Het stadje heeft iets zuiders en als je de moed hebt om de trappen naar het kasteel op te lopen wacht er je een schitterend zicht op de weidse omgeving. De rozentuin staat vol beelden en is verzorgd aangelegd. Helaas is het weer hier wat minder stabiel. We moeten dan ook de plannen wat aanpassen, we gaan voor een paar caches, komen in mooie en minder mooie buurten en eindigen uiteindelijk op een ferme heuvel, waar de zoo gevestigd is , en tevens het eindpunt van een via ferrata. Op het weer kunnen we niet blijven wachten , dus nemen we de volgende dag te fietsen en rijden langs een mooi fietspad langs de Elbe tot Hrensko. Daar moeten we met een bootje naar de overkant. Vanaf daar is het al toerisme wat de klok slaat : het ene kraampje naast elkaar met goedkope spullen die door Chinezen verkocht worden. We eten eerst een stuk pizza en gaan daarna op stap tot aan de ingang van de Kamenice. Er is een mooi pad aangelegd langs het water, de natuur is er wondermooi en wordt ook niet voor niets 'klein Zwitserland' genoemd. Het pad houdt op een gegeven moment op en je moet dan een soort gondel op, samen met zo'n 15 tal andere toeristen. Over iedere rots vertelt de gids een mopje en heel wat figuren passeren de revue. De in de brochures vermelde spectaculaire waterval blijkt nep te zijn, een klein straaltje wordt een grote straal als de gondelier aan het touw trekt, stom zeg. Na een twintigtal minuten is de rit gedaan en gaat de wandeling verder. Onze volgende bestemming is de Pravcicka Brana, de oudste natuurlijke stenen brug. Maar dat wordt een stevige wandeling, waarin we dan ook nog eens getrakteerd worden op een stevige regenbui. Opgeven heeft geen zin, terugkeren ook niet, dus vooruit is de enige mogelijkheid. Maar we worden beloond, al is het niet met het mooiste uitzicht. De vele wolken maken dat er van vergezichten niet veel in huis komt. Het wordt nog een stevige wandeling terug en dan nog eens een 13 tal km fietsen , dus 's avonds hoeven ze ons weer eens niet te wiegen.

Wegens het wat mindere weer, besluiten we de plannen aan te passen en naar Dresden te rijden, tot 1990 nog deel uitmakende van het communistische DDR. We parkeren ons ditmaal op een camperplaats, Schaffer, gelegen bij een camperverkoopbedrijf. Je kan er douchen, gebruik maken van de wc's, water nemen, lozen, en eventueel je camper laten herstellen. Goed gezien van die mannen. Daar vragen ze 15 eur per nacht voor, maar alles is super netjes. We gaan met de fiets naar Dresden langs een mooi fietspad. Dresden heeft prachtige gebouwen, maar hier is het toch allemaal zo'n beetje grauw en grijs. Jammer genoeg staan er ook veel gebouwen in de stellingen, en zijn er veel straatwerken, wat toch een beetje invloed heeft op de schoonte van de stad. Dit bezoek hebben we niet zo goed voorbereid, dwalen dan ook zomaar wat rond en geven onze ogen de kost. Er is ook een supermodern gedeelte, alle wereldberoemde shoppingketens zijn er aanwezig. Het weer is ondertussen beter geworden , dus is het heerlijk vertoeven langs de oevers van de Elbe, met een glaasje wijn en een Pretzel als hapje. Verder maken we ook een mooie fietstocht. Misschien verdient deze stad meer punten, maar misschien mag je dit niet doen nadat je net Praag hebt bezocht. Het verschil in frisheid en netheid is net iets te groot.

Stilletjesaan is het tijd geworden huiswaarts te keren. We doen nog één stop in Kassel, waar er net een kunsthappening bezig is. De stad is dan ook overspoeld met duizenden mensen die geduldig staan aan te schuiven om de vele musea binnen te kunnen. We staan er op een camperplaats , de faciliteiten zijn voor eén of andere reden afgesloten, maar we kunnen alle faciliteiten gebruiken van de camping aan de overkant van de weg. Dit voor 4 euro per persoon per nacht. We sluiten de vakantie af bij de plaatselijke Chinees. Een mongools buffet kost hier 14 euro en je eet zoveel je wilt.

De weg naar huis is ontzettend rustig, zo heb ik het graag. Het zit er weer op voor dit jaar. Een totaal andere, maar geslaagde vakantie.

17-07-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Plichtsbewust eerst kine en dan een rustige rit via Gent-richting Antwerpen , afrit Sint-Niklaas met als einddoel Sint-Amands. Daar zijn twee camperplaatsen met sanizuil (geen electriciteit), adres Parking Emile Verhaerenstraat . We hebben geluk, er is nog een plaatsje vrij en parkeren ons naast een Noorderbuur. We gaan eerst op zoek naar de plaatselijk Aldi waar we wat inkopen doen voor de komende dagen. Ja, wij sponseren ook graag de lokale middenstand (euh Aldi). Eerst eten we een slaatje en doen daarna onze wandelschoenen aan. Het wordt een mooi toertje met enkele caches op het programma en we zijn aardig verrast over het piepkleine dorpje maar waar er toch redelijk wat te zien en te doen is. Er is ruime keuze aan cafeetjes, een pannenkoekenhuisje, een kunstatelier,... En er zijn ook veel versierde gevels : veel spreuken, gedichten, objecten toverden de kale muren om tot plaatje. We leren dat Emile Verhaeeren hier geboren werd in 1855 en een beroemd dichter en schrijver van toneelstukken, kortverhalen,... was. Vandaar de vele gedichten langs de weg ter ere van hun beroemde inwoner. We eindigen op een prachtig terras, den Amandus, we genieten van de zonneschijn, het uitzicht op het water en de lekkere verfrissende Liefmans on the rocks. We zouden hier wel blijven zitten, maar het is nog eventjes wandelen tot de parking. Daar nemen we nog een aperitiefje en eten we gebakken patatjes met een kippesateetje en wat tomaatjes.

De volgende dag is het wat bewolkter, maar nog warm genoeg. Dit voorjaar mogen we echt niet klagen, alhoewel, de klagers zullen dan zeggen dat het te droog is. En ja, dat is ook wel een beetje zo, maar we veranderen er toch niks aan é. We vertrekken weer voor een zelf uitgestippelde wandeling , langs enkele landelijke wegen. Niet elke cache wordt bovengehaald, maar 't is de leute die telt é. We picknicken ergens onderweg op een bankje en vervolgen de weg. Rond 15u zijn we bij Fonske terug, we pakken in, ledigen de wc en gaan eerst richting Delhaize om weer wat voorraad in te slaan. We rijden dan naar de parking De Schalk in Willebroek, om de eenvoudige reden dat Marnix hier de volgende dag 25 km zal lopen. Zo staan we op zo'n 3 km van de start en kunnen we er met de fiets naartoe. Ja , een klein eindje fietsen gaat ook al. Maar om deze namiddag nog af te sluiten , gaan we nog een klein eindje op wandel, gaan een hele grote kringloopwinkel binnen en relaxen dan wat bij de camper. Kwestie van de spieren wat te laten rusten met het oog op de volgende dag.

Om 8 u gaat de wekker ; een stevig ontbijt volgt. En dan gaan we op weg naar Breendonk-Dorp waar aan de brouwerij van Duvel de wedstrijd start. De marathonners zijn al weg, het is nog even wachten op de start van de 25 km om 11u15. Het is snikheet. Volgen zit er deze keer voor mij niet in, dus kan ik niet anders doen dan wachten, wachten tot Marnix en aan de eindstreep verschijnt. En ja hoor, daar is ie : voor op de geschatte tijd, dus ik kon helemaal geen last van stress krijgen. Hij ziet er goed uit en is tevreden met zijn eindtijd. Well done schat!

We fietsen terug naar de camper, Marnix verfrist zich wat en de fietsen worden ingeladen. Another adventure came to the end.

21-06-2017 om 20:31 geschreven door Heidi  

Lekker dichtbij en toch helemaal anders : havenstad Calais, die enorm zijn best doet deze stad weer aantrekkelijk te maken . De oude camperplaatsen zijn verdwenen, een splinternieuwe kwam er in de plaats. Even buiten de stad richting Bleriot. 10 euro per nacht, geen mogelijkheid om electriciteit te nemen, wel om wc te legen en water te lozen en nieuwe te tappen. Het is eventjes stappen naar het centrum (20 minuutjes), maar stappen is voor ons geen probleem en het weer is fantastisch (25 °) We wandelen even rond, en zoeken een plaatsje op een zonnig terras. We lunchen en nemen de tijd, geen hikes op het programma dit keer, maar wat rondkuieren, toch een paar caches genomen maar die liggen dan ook bij de toeristische bezienswaardigheden :

 la tour du Guet, de phare, het kantmuseum. En wat een prachtig aangelegde tuin aan het stadhuis. We proberen er wat ideeën op te doen voor thuis, maar zo mooi kunnen we het nooit nadoen. We keren terug langs de boulevard en aperitieven op een zalig terras. We zoeken het plaatselijke carrefourtje op en kopen wat hapjes om 's avonds te verorberen. We kunnen nog tot rond 21 u buitenzitten en ronden de avond rond 23 u af.

De zaterdag begint Marnix met een loopje. Daarna nemen we de bus naar Sangatte, vandaar wandelen we langs de kliffen over de GR120 naar de Blanc Nez en vinden onderweg heel wat caches. Het weer is wat frisser geworden, de wind wakkert aan maar het blijft t-shirt weer. Aan het monument van de Blanc Nez eten we onze meegebrachte wrap op en steken de drukke baan over. We wandelen de Mont Hubert op en keren vandaar langs een Via Francigenaroute terug tot aan Sangatte. Lang hoeven we niet op een bus te wachten , we maken even een plasstopje bij Fons en gaan daarna naar het gekende terrasje terug, de Kriek Max on the rocks is heerlijk verfrissend. We waren voorbeeldig vandaag, op een deftig uur terug na de wandeling en 'slechts' 18 km op de teller. We worden ouder en wijzer :)  Die avond is er te veel wind om nog buiten te zitten, we aperitieven binnen en Marnix serveert een lekkere couscous. De yahtzee wordt bovengehaald en ik kan toch al één spel met mijn rechterhand de teerlingen gooien. Met als gevolg de volgende dag een stijve arm, blijkbaar heb ik niet alleen de pols gedraaid maar mijn hele arm tot de schouder toe. Tja, truukjes leer je rap als dat minder pijn betekend.

Op zondag slapen we eerst wat uit, en na het ontbijt gaan we een stuk via het strand tot aan Bleriot Plage. We moeten ook een duin op om tot aan een bunker te geraken waar een cache verstopt ligt. Daarna maken we een rondje rond Fort Lapin, overblijfsels van een oude batterie. Daarna maken we een wandeling rond een groot meer die vooral gebruikt wordt voor watersporten. Daar eten we ook een broodje en kunnen even van de faciliteiten gebruiken maken in het centrum. De wandeling gaat voor het eerst een stukje langs een wat drukkere baan , even later slaan we rechts een wat overwoekerd pad in om er nog een paar caches te zoeken. Die zijn echter niet zo goed verzorgd of weg, we keren terug en komen langs Fort Nieulay. Zo vervolgen we onze weg terug naar de camperplaats. We doen boodschappen en hebben daarna de courage niet meer om nog de stad in te gaan. Maar geen nood, de avond verloopt rustig en de stappensteller heeft weer zo'n 17 km aan.

Maandag is terugreisdag, door de afstand zijn we rond de middag thuis. Tijd om de bloemetjes , nee niet buiten te zetten, maar dringend water te geven.

07-06-2017 om 21:19 geschreven door Heidi  

Vanaf nu kijken we niet meer naar weerberichten : weer regen voorspeld en toch droog weer gehad. Een mens had maar eens thuis moeten blijven. Al heel vroeg moest ik de dag beginnen, want weggaan zonder een dag kine , daar was de kinesist niet mee akkoord. Dus gingen we eerst naar Moere, waar hij ook een praktijk heeft, om dan rond 9u30 te kunnen vertrekken richting Noord-Frankrijk. We begonnen met de inkopen te doen in de Auchan, net voorbij Duinkerke. Veel te veel keuze en veel te veel lekkere dingen. Dan op zoek naar het kleine gehucht naast Helfaut, met de prachtige naam Le parfum des Sapin. Veel hoef je er niet te zoeken, maar er zijn twee campings op de ene straat die het dorpje rijk is. We waren de enige camper tussen de vele stacaravans, maar het was er rustig en de douches proper en warm.

Alvorens de wandeling te beginnen , aten we eerst ons buikje bijna vol en met de wandelschoenen aan vertrokken we zoektocht. Naar wat? Tja, eentonig verhaal zeker ? Naar caches dus. We moesten eerst een stukje langs een drukke baan, daarna konden we door een stukje bos om dan uit te komen aan La Coupole. Helaas liep het stukje bos bijna mis af. Het grintpaadje liep lichtjes af , waardoor ik heel voorzichtig werd en toen was er een houten trap met leuning. Oef, het slechtste was achter de rug, maar trap é, zwiep, een stukje nat mos en Heidi viel pardoes van de trap. Je zou er kunnen mee lachen , ware het niet dat ik weer boets als reflex mijn hand zet en hard op de pols terechtkwam.  Ik moest toch een tiental minuten bekomen en wachten tot de pijn een beetje verminderde. Pas toen ik weer rechtstond, voelde ik ook de pijn in mijn bips, wat later een gigantische blauwe plek werd. Die pols, ik denk dat het redelijk goed afliep, maar de schrik liet me niet meer los. Elk steentje, elke helling zag ik als gevaar, pff, ik werd er kwaad van op mezelf. Een mens valt anders nooit é en nu... Gelukkig waren de volgende km's voornamelijk op verharde wegen, door de velden meestal. De caches werden meestal vmlot gevonden en de km's , wel die telden op en op. Het was weer wat teveel van het goede.  De energie geraakte op, de dorst nam de bovenhand en gelukkig kwamen we op het einde nog een bakkerijtje tegen. De boterkoek en de cola deden goed. Uiteindelijk kwamen we om 19u45 terug op de camping met 22 km op de teller. Eerst douchen maar anders zou dat niet meer lukken, want eenmaal gezeten zou je blijven zitten. De apero, de fruit de mer schotel en het glaasje wijn verzachten de arbeid.

Op zaterdag sliepen we wat langer uit en na het ontbijt waren we weer klaar om de tweede ronde aan te vatten. Met de picknick bij de hand en de flessen gevuld waren we er klaar voor. Al snel leek het terrein dit keer heel wat moeilijker begaanbaar en lagen de caches toch wat van het paadje verwijderd. Telkens moesten we eerst de vele netels omslaan, om er te geraken. Het schoot dan ook voor geen kanten op. Ook doordat ik iets banger ben dan gewoonlijk om uit te glijden en dus trager wandelde en de zoektijd om de cache te vinden was ook langer.  Behalve een picknickstop wandelden we constant door. Ondanks de vroegere start, waren we toch maar rond 18 u terug, en hadden we 26 km gestapt. Dat verdiende een frisse pint, die we vonden op de andere camping een halve km verderop.  Moe maar tevreden, genoten we 's avonds van een babbel, een drankje en een lekkere kaasschotel. Veel wiegen hoefde je ons niet te doen voor we in slaap vielen.

Op zondag hadden we niet echt plannen, wat langer slapen, ontbijt en de camping betalen. We besloten nog even naar De Panne te rijden naar een grote bloemenzaak maar net toen we daar kwamen, werd de deur gesloten. Geen goeie timing dus. Dan maar naar huis.

22-05-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Hier zit ik dan, een beetje bluts gelezen, want wat kan je meer doen met een rechterhand in het gips? Ja, ik leer bij, ik strijk nu al links en aangezien dat supertraag gaat is de dag ook al weer gevuld. ik schrap de woordzoekers met mijn linkerhand en ook dat ziet er een beetje beverig uit. En ik doe boodschappen , ja zoals de bomma met mijn caddytje. Je mag je dan vooral niet aantrekken van de blikken aan de kassa als het laden en betalen niet zo vlotjes verloopt, maar ik blijf mijn coole zelf :)

Zou het dan niet fijn zijn er even tussenuit te knijpen; tenslotte hier of in het zuiden, wat is het verschil? De personeelsdienst wordt even geraadpleegd of dit wel kan, maar ook zij zien er geen graten in. De bestemming wordt min of meer gekozen op basis van prijs vlucht en logiemogelijkheden. En hoorde ik tijdens onze verbouwingen niet iemand af en toe verzuchten dat hij liever in Ibiza zou zitten? Toeval of niet, maar deze bestemming komt zowaar in aanmerking.  Onze Ryanair vlucht vertrekt weer eens prima op tijd met de captains words : welcome on our two houres flight to party-Island Ibiza, relax and enjoy the flight. Euh, dat is altijd het moeilijkste gedeelte maar inderdaad, twee uur later en 15graden warmer, stappen we voor 3,5 euro op de stadsbus tot Playa d'en Bossa, waar we een appartementje huurden op zo'n 800 meter van het strand. We hebben er alles wat we nodig hebben en kunnen er 's avonds nog even genieten van de zon.

Voor de partys zijn we nog te vroeg, de befaamde en beruchte discotheken gaan er maar eind mei open, is me dat even pech zeg voor partyanimals zoals wij. :)

Ibiza maakt zich volop op voor het komende seizoen, hotels krijgen een nieuw laagje verf, tuinen krijgen nieuwe plantjes, het wier wordt van het strand gehaald. Het is er heerlijk rustig. De oude stad verkennen zal vast een heel ander gegeven worden binnen een maand of twee. Nu kunnen we er stiekem verdwalen in de nauwe straatjes, we kunnen er nog onopgemerkt caches loggen, en een plaatsje bemachtigen op een hip terrasje. Op het oude bastion , in Dalt Villa, kun je foto's nemen zonder horde toeristen op de achtergrond.

We vullen onze week met ferme wandelingen langs de rotsige kustlijnen, heuvels over, kiezelpaadjes zoekend, bossen door. Zo ontdekken we al cachend ses Salinas, de bekende zoutvlakten waar ze al eeuwen op dezelfde manier zout ontginnen. We gaan met de bus naar de andere kant van het eiland en bezoeken San Antoni, beroemd voor zijn schitterende zonsondergangen. We gaan te voet het binnenland in en moeten onderweg de geplande route aanpassen. (wegens waarschijnlijk een beetje te smal/steil/lossesteentjesachtig voor een eenarmige). Maar door deze aanpassing komen er wel een paar stevige kilometers bij. Ja, we lagen ook een dagje aan het strand, maar dat is dan weer niet goed voor de huid. We keken voetbal in een Engelse sportsbar tussen de Manchestersupporters en na een etentje in een lokaal restaurantje om de hoek, zaten we opeens tussen de Spanjaarden, die elk ofwel voor Madrid of voor Barca supporterden, wat soms wel even wat wrevel gaf tussen een broer en zus.

De week was vlug voorbij maar bewees zijn nut. Een beetje courage voor de komende weken, nog een weekje gips en dan is het afwachten. Jammer dat we het warme zonnetje niet mee konden nemen, maar met de maand mei zal het hier ook wel veranderen zeker.

(indien veel foutjes, komt door getypt met linkerhand die nu ook alweer overwerkt is)

25-04-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Heel ver is het niet rijden naar Doornik en druk was het ook niet, we konden dus rond lunchtijd een plaatsje zoeken aan de Halle des Sports. Al heel wat andere camperaars hadden een plaatsje ingenomen maar op deze ruime verharde parking met sani-station was er nog plaats genoeg om er onze kleine tussen te plooien. Met een stuutje met verse vissalade (kadootje van de mama) en een stukje ingelegde zeehondje(!) (gekregen van de schoonmama), laadden we ons energiepijl weer de hoogte in, zodat we , ja hoor het is een verslaving, een toertje cachen kunnen aanvangen. Het weer was zalig, het gewatteerde jasje ging al gauw uit, wat niet zo vlot ging door dat verdomde gips. Maar rustig blijven is het motto van de voorbije weken. Het is verrassend rustig rond Doornik, niet iets wat je zou verwachten. We genoten dan ook van de wandeling, de rust, het zoeken en het meestal vinden, maar waren ook blij bij het naderen van de stad, want de cafeetjes onderweg waren weer schaars, of euh beter gezegd, onbestaand. Op de markt was er echter keuze genoeg. Wow, zomergevoel : prachtige gebouwen, in de zon zo'n 27 graden, een frisse kriek on ice, bakje kaas en cool gezelschap. What else? Misschien de moed om recht te staan en boodschappen te gaan halen. En die voeten van me doen verschrikkelijk zeer. Gelukkig offert Marnix zich op om de inkopen te gaan doen en strompel ik terug naar Fons en maak ondertussen de bedden. Ja, met de linkerhand maar traag gaat ook. Als Marnix terug is, zetten we de tweede ronde van de apero in. Na een gekochte en gepimpte paëlla en een spel Yahtzee duiken we ons favoriete bed in.

Op zaterdag hadden we een wandeling langs de Schelde gepland. Het weer was er weer eentje om in te kaderen, alhoewel er aan de waterkant wel een fris windje stond. Rond 16 uur kwamen we weer in de bewoonde wereld, deze keer langs de andere kant van 't stad, zodat we ook een 'heel' klein beetje aan sightseeing konden doen. Maar de batterijen waren weeral bijna op om nog meer cultuur op te snuiven, dus leidde ons instinct ons weer richting marktplein. Het was bijna vechten geblazen voor een vrij plekje in de zon. Iedereen wou profiteren van de zomerse temperaturen. Deze keer gingen we samen de boodschappen doen . De namiddag werd al gauw avond, tijd om af te ronden.

Zondag stond er niet veel meer op het programma. Rond de middag werden we bij zoon en schoondochter in Kortrijk verwacht. En daarna was er nog wat tuinwerk te doen.

Maar conclusie van het weekend: dit nemen ze ons weeral niet meer af 

11-04-2017 om 21:30 geschreven door Heidi  

Als alles volgens planning was gelopen, zat ik nu met een arm in het gips en werd het weekend vol regen. Maar één : de operatie aan mijn pols werd in extremis uitgesteld en twee : de weerkaarten hadden weer eens kuren waardoor de regen verdreven werd door een stralende zon. Van drie had ik nog niets gezegd , want er waren helemaal geen andere plannen, dus werd de beslissing vlug genomen. Wij zijn weg. Want zeg nu zelf, niet thuis zijn wil ook zeggen : geen verleidingen om hier en daar een werkje te doen en dit dan moeten beboeten met pijn, ondanks de pijnstillers. En als weggaan de gezondheid te goed doet, dan moet je gaan é.  En Marnix is solidair natuurlijk.

We moesten nog even naar Gistel want hier hebben we nog geen buitenkraantje met stadswater om de tank te vullen. Telt daar nog een tankbeurt bij op en omleidingen troef en dus is het al rond 11 uur als we de autostrade oprijden. Het gaat vlotjes tot net voor de ring van Brussel, waar we wegens een ongeval zo'n drie kwartier mogen aanschuiven. Maar niet getreurd, de camperplaats in Oud -Rekem , met zicht op het Albertkanaal, is nog volledig maagdelijk. Plaats zat , al moeten we wel even wachten met parkeren tot een grote vrachtwagen met aanhangwagen gepasseerd is. Chapeau voor die chauffeur hoor : een heel eind in achteruit, op een smal weggetje met een bocht, en een grachtje aan één kant. Terwijl we een sandwich opeten slaan we hem gade en na zo'n poging of tien geraakt hij toch de baan op.

Het plan voor de komende dagen was vlug gemaakt : we wandelen een stuk van de Lanaker Trail, in totaal 100 caches te pakken, maar aangezien ik niet zo lang kan fietsen met de pols, rijden we enkel het kleine stukje tot het startpunt en wandelen in lussen. Die vrijdagnamiddag wandelen we zo'n 15 km. Gelukkig gaat de zon al een beetje later onder, zodat we nog net voor het donker in Rekem terug zijn. Een bezoekje aan het 'wereldbekende' cafeetje De ouden God valt in het water. Vrijdag sluitingsdag. Dan maar naar het enige andere café/eetgelegenheid voor het welkome pintje. De camperplaats is ondetussen behoorlijk vol gelopen. 's Avonds hebben we weer zoveel te vertellen dat er geen tijd meer is voor een spelletje yahtzee. Man ,man, waar halen we toch die inspiratie voor dat getetter. De volgende dag zijn we al voor tien uur op stap met de picknick mee. De wandeling gaat voornamelijk langs de kanalen en kleine ons onbekende dorpjes zoals Smeermaas, Gellik,.. en gaan zijdelings langs de grens met Nederland. Het zonnetje laat zich vandaag minder zien, maar we kunnen toch meestal zonder jas lopen. We pikken de caches op, al dan niet met wat langer zoeken, maar de meesten zijn helemaal niet zo moeilijk te vinden. We lunchen in de berm aan het kanaal, want nee hoor, cafeetjes of andere gelegenheden komen we weer eens niet tegen. Na zo'n kleine 20 km komen we terug bij het vertrekpunt aan, daar zien we een pijltje naar een brasserie. Ondanks de stramme spieren, en de groter wordende dorst en honger, gaan we daarnaar op zoek. Het vinden was niet zo moeilijk, maar wat denk je : gesloten !!! Balen! Dan maar terug, rijsttaartje en een cola kopen bij een carrefourtje en zo hebben we uiteindelijk 22 km gestapt. Nu moet de "Oude God" ons toch genade schenken. Maar, onze zonden zijn zeker niet te overzien, want net als we rond 17 uur binnenstappen, gaan ze sluiten. Hoe willen ze dan nog dat we blijven 'geloven' ;). Fut om iets anders te zoeken hebben we niet meer, dus zijn we vrij vroeg terug op de camperplaats. De apero en het diner zijn avondvullend en heel vroeg duiken we onder de wol.

Zondag besluiten we nog een toertje Oud-Rekem te doen. We volgen de beschrijving op de gps en komen zo het een en ander te weten over Oud-Rekem, die zowaar in 2008 tot mooiste dorp van Vlaanderen werd uitgeroepen. Groot is het niet maar de met kasseistenen belegde straatjes en steegjes maken het geheel charmant. Precies een beetje openluchtmuseum. Wat we niet hadden verwacht , dat we ook een stukje natuur zouden aandoen tijdens deze Multi. We moesten bomen tellen, een vogeltje herkennen, de spijlen van een brug bekijken, enz. om stapje voor stapje dichter bij het uiteindelijke doel te geraken : de cache zelf; We doen zo'n Multi niet veel, maar eigenlijk is het wel een hele leuke manier om een plaats te leren kennen. We genoten hier echt van, de 17 graden, de natuur, het dorp  en de cache die verstopt zat in een vogelhuisje.  Het was al middag en dringen voor een plaatsje op het enige open terrasje. Maar we hadden geluk toen we een tweede keer voorbijkwamen. We besloten hier te lunchen en daarna naar huis terug te keren.

Het was zalig; ook even de pijn vergeten (al gaat die niet weg natuurlijk), de eerste lentezon en de natuur.

We zullen ook deze camperplaats met stip bewaren : geen voorzieningen , maar gratis, zicht op het water, rustig. Misschien voor onze grotere broers wat smalletjes, maar daar hebben wij geen last van.

12-03-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Hé allemaal, zoals beloofd zijn jullie nog niet van ons af.

De verhuis is achter de rug, het meeste staat op zijn plaats, en we hebben geen andere afspraken op de agenda. De keuze hing dan nog enkel af van het weer. Of eigenlijk toch niet, want we waren zo gebrand op dit langverwachte uitje dat het weer ons eigenlijk niet kon stoppen. Maar geen nood, hadden we onder de weg nog bakken regen te ondergaan, na de boodschappen en de kop soep met pistolet, kwam de zon er zowaar door.

De camperplaats van Peruwelz ( provincie Henegouwen) is gelegen aan de jachthaven, zo'n halve kilometer van het centrum. Je kan er overnachten voor 2 euro, wil je ook stroom dan betaal je 6 euro, democratische prijzen dus voor een portie rust met zicht op het kanaal en de plezierbootje. In het gezellige Sam Suffit jachthavenhuis kun je er eentje drinken (hebben we gedaan) en de gerechtjes op de kaart leken ons typisch en betaalbaar (hebben we niet gedaan).

Even troubels met de boiler (toch niet weer hé?), maar nee, ik steek de boiler aan zonder het water aan te steken. Dus, boiler slaat in alarm en spuuwt zijn water uit. Gelukkig kon ik dit nog stoppen en helemaal opnieuw beginnen. Oef, opgelost. je ziet, zolang niet weggaan is helemaal niet goed, de routine is totaal weg. Maar goed dus, na de soep, sprongen we de fiets op en reden we naar het 4 km verderop gelegen Beau Secour, om daar een cachereeks in een bos te doen. De wandeling was heel mooi, de caches niet altijd even makkelijk, maar hier en daar konden we er toch eentje of meer vinden. Dikke fun dus, genieten, ontstressen in het kwadraat. Nog even een duwtje op de pedalen om terug bij de camper te geraken en dan belonen we ons zelf met een apertiefje , of twee. Marnix was van corvée en toverde alweer een lekkere maaltijd op tafel. En hoe deden we dat om de avond af te ronden? Een spelletje Yahtzee, ja , doen we. 

Wat we duidelijk niet verleert zijn, is de goeie nachtrust in Fons. Fris en monter staan we de volgende morgen al om tien uur klaar om de dag aan te vangen. Vandaag staat een cachereeks gepland in en rond Peruwelz zelf. Het eerste stuk is zalig fietsen over een Ravel fietspad. Zoals jullie waarschijnlijk weten is dit een oude spoorwegbedding die omgetoverd werd tot fietspad. De storm van de voorbije week lieten wel heel wat takken achter zodat we niet alleen naar caches moesten speuren maar ook de ogen openhouden en hier en daar wat te slalommen. De caches waren ook hier niet zo snel te vinden, de tijd ging veel te snel voorbij en we besloten een andere reeks aan te vatten. Wat helemaal ook niet zo beviel : smalle kerkwegeltjes, op zich geen probleem ware het niet dat je voorbij een opspringende blaffende hond moest zien te geraken, een kerkpleintje vol hondendrollen, een boze buurtbewoner met een boze hond, desolate vuile plekjes, maar laat ons ook nooit het positieve vergeten : een heel vriendelijke bewoner die ons de cache kwam aanwijzen en een babbeltje wilde doen. Zo kan het dus ook. In het bos rond het kasteel zijn we niet meer geraakt, de pols begon serieus pijn te doen, het werd stilletjes aan donker en er moesten nog boodschappen gedaan worden. Maar tijd voor een lokaal biertje in een taverne op de markt was er toch ook nog. Apero, eten en een spel en de dag zat er weer op.

Normaal gezien vertrekken we op zondag naar huis na het ontbijt. Maar het weer was droog , niemand die thuis op ons wacht, dus nog tijd voor een wandelingetje in de omgeving. Dat ommetje werd uiteindelijk toch nog zo'n slordige 8,5 km. Tijd om tevreden de terugtocht aan te vatten.

28-02-2017 om 21:13 geschreven door Heidi