|
Op 22 april werden er vakbondsacties voorspeld en zo geschiedde. Extra drukte op de weg naar Brugge met file vanaf afrit Loppem, maakte het stressgehalte iets hoger. Slechts 5 minuutjes voor vertrek van de Flibcobus stonden we aan de achterzijde van het station, klaar om aan de reis te beginnen. Gelukkig waren er geen acties op de luchthaven zodat we weer eens netjes op tijd door Ryanair in Rhodos afgeleverd werden. Er was wel een heel fris windje aanwezig toen we op de bus naar Rhodos stad stonden te wachten. Gelukkig hadden we ons vestje binnen handbereik. Het laatste stukje tot aan het Hotel-appartement 7 palms legden we te voet af, met de gps in de hand. Na een hartelijke ontvangst en verkenning van ons appartementje voor de komende tien dagen, moesten we nog iets van eten zoeken. Nee , het werd geen typisch Griekse maaltijd om de vakantie in te zetten maar een pizza bij de Italiaan op het einde van de straat.
Pas de volgende dag kon de vakantie echt beginnen. We dwaalden een paar dagen rond in de oude stad. En natuurlijk bezochten we ook de Acropolis, met de overblijfselen van 3 en een halve zuil en met de tempels van Zeus en Athea en nog ene, aja Apollo. Alles was er nog redelijk rustig. Rondneuzen, bekijken, een cache hier en daar,... van 's morgens tot 's avonds waren we meestal op de baan. Wat uiteindelijk leidde tot ... de ene blaar na de andere op mijn voeten. Pijnlijk, en soms met een al dan niet komische manier van lopen tot gevolg. Maar tja, je komt niet elke dag in Rhodos hé, de vele plakkertjes maakten het draaglijk om de wandelingen verder te zetten. De temperaturen gingen na drie dagen eindelijk de lucht in en het werd ook steeds netter in Rhodos. Blijkbaar zijn er veel bewoners van Rhodos tijdens de winterperiode weg naar het vasteland op zoek naar werk, blaast de winterwind alle vuil vanaf de kust van Turkije de stranden op en wordt dit maar bij het begin van het seizoen opgeruimd. Ik moet zeggen : bij terugkeer zag het er stukken aangenamer uit dan bij aankomst. Er waren ook nog veel restaurantjes gesloten.
Het waren ferme wandelingen naar ondermeer de thermen van Kalithea : prachtig gerestaureerd! Eerst sloegen we nog de weg in tot een kapelletje in Kokinou, waar er op een plek met prachtig uitzicht 'iets' te vinden was. Bij de thermen werkten ze ook nog maar op halve kracht, de ingang was er nog vrij en er werden enkel broodjes geserveerd. We besloten nog even op een verlaten strandje uit te rusten alvorens op goed geluk een bus terug te pakken te krijgen. En ja hoor, de goden waren ons goed gezind, geen 5 minuten later konden we al opstappen. Meer konden de voetjes die dag niet meer aan.
Het was ook een serieuze klim naar het klooster van Felerimos. We namen eerst de bus naar Ilalysos (we hadden dit eerder al vanuit Rhodos stad geprobeerd te voet te doen maar vandaar wees de gps nog 7 km aan ), en dan volgden we eerst een stukje weg door prachtige woonwijken en dan ging het bergop, en toch een paar kilometer lang. Het eerste wat nodig was toen we boven kwamen, was een hapje en een drankje. Daarna konden we op de site de toer aanvatten. Maar wel in alle stilte, want er waren filmopnames bezig. Wie er helemaal niet stil van was, waren de wel honderden pauwen. Wat we niet wisten en al aan getwijfeld hadden in het Rodinipark, was dat pauwen ook in een boom kunnen zitten. Grappig. En fier waren ze natuurlijk ook! Wilden ze indruk op mij maken door hun mooie veren te tonen of was het toch voor de vele vrouwelijke pauw-exemplaren die er ronddwarrelden? :) Als afsluiter konden we ook hier een cache meepikken. Even twijfelen of we toch geen taxi naar beneden zouden nemen, maar hé, natuurlijk niet, afdalen is toch niet zo moeilijk als stijgen? En toch, opgelucht om terug in Ilalysos in een gezellige bar een pintje te kunnen drinken en dan verder te strompelen tot aan de bushalte.
Dè uitstap in Rhodos is natuurlijk een bezoek aan het witte dorp Lindos. We namen de stadsbus tot aan de hoofdbaan bij Lindos. Daar was het al heel wat drukker. Tussen de vele winkeltjes in de smalle straatjes, met ontelbare trappen, slenter je naar boven waar de overblijfselen staan van alweer een Acropolis.
Opnieuw mooi gereconstrueerd en ongelofelijk hoe men dit vroeger allemaal voor elkaar kreeg. Prachtige vergezichten , kortom een mooie ervaring. Je zou soms vergeten dat tussen deze toeristische drukte ook mensen echt wonen, dat er kleine supermarktjes zijn, een schooltje, een politiekantoor, ... We daalden eerst verder af en aten een heerlijke maaltijd met zicht op het strand. En we sloten af met wat rust in Saint-Pauls bay, een schitterende lagune met een piepklein strandje.
Voor een uitstap naar de Vlindervallei was het niet het juiste seizoen maar het natuurgebied Seven Springs stond wel nog op het programma. Terug namen we de bus naar Lindos en stapten ergens halverwege af. Vandaar was het zo'n drie kwartier wandelen langs een autoweg naar de ingang van Epta Piges. We hadden gelezen dat er een 186 meter lange tunnel is waar je doorheen kunt wandelen. Die vonden we uiteindelijk. Iedereen leek er wat rond te draaien, lieten foto's nemen aan het ingang van het tunneltje en gingen toen weer weg. Wij stonden eerst ook nog wat te twijfelen omdat niemand er ook werkelijk in ging. Maar daarvoor waren we toch gekomen? Schoenen uit, want ja er loopt een stroompje door van zo'n 30 cm, koplampje op ( ja als cachers heb je je materiaal bij je hé), rug wat plooien en hoofd naar beneden, want het is maar zo'n 170 cm hoog, en hup weg waren we in het pikdonker. Je ogen passen zich uiteindelijk wel een beetje aan, en in de midden was er een lichtschacht, en heel in de verte kon je al een beetje het licht van de uitgang zien. Er zijn er ons nog een paar gevolgd, maar dat was het. Blijkbaar voelen er zich velen niet geroepen om het tunneltje in te gaan, alhoewel ik me nu toch ook niet zo'n held voel. Leuke ervaring toch? Je komt er uit bij een meertje, die eigenlijk minder voorstelt dan hetgene je verwacht. Zo ook voor de 7 bronnen. Al goed dat ze er een bordje met nummers bijgezet hadden, anders waren we ze zo voorbijgelopen. Dus, een aanrader? Niet zo, achteraf gezien. De bus naar huis terug was serieus te laat. We stonden er echter niet alleen te wachten, maar iedereen leek toch wat ongeduldig te worden. Opeens stopte er een auto en word er gezwaaid, wij keken nog even rond naar wie het was, maar het was naar ons? We hadden helemaal niet de schoonmaakster van het hotel herkend die daar toevallig passeerde en ons een lift aanbood. Of de bus uiteindelijk toch kwam, hebben we nooit geweten.
Vakanties gaan altijd snel voorbij en de laatste dag brachten we door op het strand. Twee boekjes werden verslonden, En 'Vrijdag' van Nicci French was weer 'top'. Vliegen vind ik nog steeds niet leuk, maar natuurlijk geraakten we weer veilig thuis op Belgische bodem.
|
