Nee hoor, dit is niet het einde van dit blogje. Ik beloof het jullie : we will be back.
Na het ongeluk van mijn broer, geraakte mijn papa serieus op de sukkel met zijn gezondheid. Onze steun en aanwezigheid was daar meer dan nodig.
En verder : we kochten een nieuw nestje in Bredene. Sinds eind september zijn we daar volop aan het renoveren. Elke vrije dag spenderen we daar en het schiet dan ook bijzonder goed op. Het benedenverdiep, tja, er is eigenlijk alleen maar een beneden, is zo goed als klaar. Maar onder de dakpannen moeten er nog twee slaapkamers gemaakt worden en daarvoor wachten we nu nog op de helpende hand. Nog eventjes doorbijten...
Het enige uitje dat we ons zelf gunden was een anderhalve dag naar Brussel, met bezoek aan de kerstmarkt en de markt aan het 't Zuid. En ja, het deed ons ontzettend deugd. We missen de weekendjes met onze Fons zo hard. We hopen dan ook dat we in het nieuwe jaar weer ten volle kunnen kilometers malen. De plannen zijn er in ieder geval.
Dus volgers van de blog : meer leesvoer is in aantocht.
Sabine, Max en Zoë : jullie doen het super, we zien dat het goedkomt met jullie, het gemis zal echter altijd blijven.
Mama, je bent een supersterke vrouw, bedankt voor de zorg voor papa, jij vindt het de normaalste zaak, maar het mag eens gezegd worden.
Papa, niet opgeven é!
Schat: bedankt om er voor me te zijn in de voorbije maanden, ik was niet altijd de vrolijkste, je steun zal me altijd bijblijven. Love you
To all the kids : het wordt niet altijd luidop gezegd: jullie zijn super, elk op jullie eigen manier zoeken jullie jullie eigen weg in het leven. Het komt goed, en ik ben fier.
Prettige eindejaarsfeesten en vooral een heel goed Nieuw Jaar! Veel dingen hebben we zelf in de hand, helaas niet alles.
Tja , hoe begin je aan een leuk reisverhaal als het vorige abrupt werd afgebroken? En hoe kan je een vakantie leuk vinden als je net een dierbare bent verloren? Laten we zeggen : deze vakantie was anders.
Laat ik maar beginnen met het begin : 8 juli , de dag voor Werchter Classic, stonden we op onze gebruikelijke plaats bij de plas van Rotselaar. We hadden er een leuke dag opzitten, mooi weer, een toffe cache-wandeling met helaas heel vervelende muggen, een drankje hier , een hapje en 's avonds gezellig in Fons met een lekker lang aperitief-uurtje. Het eten was net binnen, toen ik twee gemiste oproepen kreeg van mijn schoonzus Sabine uit Duitsland. Het derde telefoontje kon ik wel opnemen en wat toen volgde was het onvoorstelbare. Mijn broer Filip had er een dodelijk motor-ongeval gekregen. Eerst ongeloof, schrik, enorme angst om het nieuws aan mijn ouders te gaan vertellen, ... Voor verdriet was er op dat ogenblik nog geen tijd. Dat kwam later pas. De weken daarop waren hectisch, emotioneel zeer zwaar. Er moesten dingen geregeld worden, mijn ouders hadden onze steun nodig, ondertussen nog gaan werken... De steun van de familie en de vele vrienden van Filip deden deugd. Daarvoor langs deze weg ook onze dank, ook mijn enorme dank aan mijn ventje. Ik wist al langer dat hij er altijd voor mij is, dit was buitengewoon. Love you!
Overleggen , twijfelen, praten , we besloten toch maar op reis te vertrekken. Want dit jaar hadden we iets totaal anders voor ogen dan andere zomervakanties. We hadden een huisje gehuurd in Wales, gevonden op google. In alle vroegte namen we de boot in Calais, de DFDS-ferry was nog niet helemaal vertrokken of we hadden al ons Engels ontbijt achter de kiezen. Anderhalf uur later meerde de boot af in Dover en kon het avontuur beginnen. Links rijden bleek voor Marnix niet direct een probleem, mijn hersenen daarentegen moesten dubbel werken. Naar welke kant kijk je nu juist als je een rondpunt op rijd ? En die tegenliggers, zo dicht dat die passeren. Onze gps deed ook nog eens flink haar best en stuurde ons langs de kortste weg. Ja, maar dat betekende ook dwars door de bergen, langs de smalste weggetjes. Heel mooi ja, maar het moment was er nog niet om te genieten. Na een uurtje of zes rijden kwamen we aan in Blaenau Ffestiniog, een oud mijnwerkersdorpje, vol grijze, met leisteen beklede huisjes. Eentje daarvan konden we het onze noemen , toch voor een dag of tien. "Hier is't" stond aan de voordeur, nee dit is geen Welsch , want het huis heeft Nederlandse eigenaars. Het was wat je noemt een echt typisch Engels huis : vele kleine plaatsjes, vast tapijt, ouderwetse meubeltjes, retro behangpapier, maar behalve Wifi van alle andere comfort voorzien. En met een prachtig zicht op de omliggende bergen. Heerlijk om 's morgens de gordijnen in de slaapkamer op te schuiven en nog even vanuit je bed naar de omgeving te staren.
Het weer : wel heel afwisselend kan je het noemen, je zit uiteraard niet in het zonnige Zuiden, maar we hadden dagen met zon, dagen met regenbuien, met hevige wind, met bewolking,... geen verveling mogelijk in het weerbeeld. We vulden onze dagen met lange wandelingen. Slechts één keer moesten we totaal uitgeregend terugkeren, de mist boven belemmerde ons zicht en het leek ons raadzamer terug te keren. Een droogkast zijn en een warme douche zijn een zegen op dat moment. Wandelen kan je daar overal, een weiland en een erf mag je over. Er staan pijltjes van de wandeling bij aanvang en dan.. is het gedaan. Zoek het zelf maar uit en dat moesten we één keer dan ook echt doen. De beschreven wandeling klopte aan geen kanten, gelukkig zagen we een eenzame inwoner die ook een wandeling maakte en ons gelukkig weer op het juiste pad bracht. Alhoewel, een pad kon je het moeilijk noemen. Nog nooit was ik zo blij om na een uur of vier een pub te zien. De pint smaakte heerlijk.
Wat ook onvergetelijk zal zijn : de wandeling naar de top van de Mount Snowdon, grootste berg van Engeland en Wales en tweede hoogste van de Uk, na de Ben Nevis in Schotland. We startten de wandeling in Penn-y-pass en volgden de Miners Path, de op één na makkelijkste. Dat bleek ook de eerste kilometers, gezapig naar boven , een breed stenig pad. Maar daarna weet ik niet wat er makkelijk aan was. Een bijna verticale rotswand was de uitdaging. Had er niemand anders in de buurt geweest, dan zou ik gedacht hebben dat het niet kon. De kinderen zagen er geen graten in, dus ik tjokte ook naar boven, soms op handen en voeten, met een klein maar hard bonkend hartje. Was het nog ver? Terugkeren was ook geen optie, dus maar doorbijten en andere mensen aanmoedigen. Hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd, en de wind waaide stevig. Eindelijk na twee en een half uur bereikten we de top waar we helaas niet beloond werden met een fenomenaal zicht : we zagen geen tien meten ver en je moest je vasthouden om niet omvergeblazen te worden in deze bitterkoude wind. Maar toch was er voldoening dat we het haalden. Na een warme chocolademelk vatten we de afdaling aan : langs het Llanberis path, veel makkelijker alhoewel je natuurlijk wel je spieren dubbel en dik voelt. Het werd na een uurtje gelukkig ook weer zonniger en warmer. De rustdag de dag erna was welkom.
Behalve wandelen bezochten we ook een Geocache-event in het mooie plaatsje Llangollen. We bezochten er de Maze, nog maar de derde keer in Europa te zien. Het is een soort tentoonstelling over het ontstaan van cachen en wat het precies is. Je kon op het terrein ook wat labcaches doen (verschillende spelen waardoor je dan een code kan krijgen) en we wandelden ook naar een kleine waterval langs een leuk riviertje.
Als afsluiter en op de terugweg stopten we in Leatherhead, de auto werd geparkeerd, de trein genomen en na een dik half uur waren we in hartje Londen. Waar we ook veel gewandeld hebben, een nachtje geslapen in een eenvoudige jeugdherberg en nog een dag veel gewandeld hebben, maar hé in Londen hé. Altijd leuk om hier terug te komen.
Dit was dus onze zomervakantie in een notendop : geen Fons, geen zonnige zuiden maar wel enkele pittige wandelingen en prachtige natuur. Een aanrader als je niet alleen van zonnebaden houdt.
Puffen in Puurs en daarna op adem komen in de Loire, of niet?
Ja, vorige week zondag stond Marnix aan de start van de eerste Brewery Marathon in Puurs, met aankomst in de Duvelfabriek. Ondanks het vroege startuur was het al drukkend warm. Het werd dan ook eentje om af te zien. Dit was de eerste keer dat hij totaal op over de meet kwam. Ja later dan verwacht, maar wat doet het ertoe? Je liep toch maar mooi een marathon uit é. Chapeau daarvoor hoor! Een duveltje drinken achteraf was wat moeilijk door de ellenlange rij voor de bar, maar een fris pintje na de even frisse douche in de sporthal smaakte waarschijnlijk even goed.
Diezelfde dag nog vertrokken we richting Héricy om een bezoekje te brengen aan Kenneth, Tanya en Kaitlynn. De rit verliep vlot. We brachten een gezellige avond door en daarna sliepen we als vanzelfsprekend vlug in. De volgende dag was het plan om naar Orléans te rijden. Maar de aanhoudende regen van de laatste voorbije weken , maakten dat we de plannen moesten aanpassen. Ook in de lager gelegen straten van Héricy was er wateroverlast en zo dus ook in Orléans. De camperplaats was gesloten. Even verder rijden dan maar richting Cheverny waar we een camping vonden die wat verder van de Loire was gelegen. Ook daar waren er bepaalde plaatsen niet beschikbaar, maar er waren ook al wat drogere plekken. In ieder geval, we stonden daar goed. In de namiddag reden we even naar Cheverny-city en zochten we wat caches in de nabije omgeving. 's Avonds aten we de paëlla en waanden we ons in het Zuiden van la douce France.
Marnix kreeg niet veel kans om uit te rusten want de volgende dag trokken we met de fiets richting Blois, zo'n 25 km verder. Eenmaal daar gingen we te voet verder , op verkenning in de oude gezellige stad. We aten er een lekkere salade op een gezellig pleintje en slenterden verder wat rond, pikten ook wat caches hier en daar mee. Het kasteel zelf was weer goed weggestoken, zelfs een foto nemen was hier niet mogelijk. Op de terugweg deden we wat boodschappen. We moesten ook al eens een ommetoertje doen wegens afgesloten straten. En tegen de avond hadden we zo zo'n 55 km op de teller. Als mijn benen al wat zwaar aanvoelden, wat moest Marnix dan niet zeggen. En dan nog moeten koken ook :) Tja , bbq-en is toch mannenwerk é, of niet soms?
Nee de volgende dag was er weer geentje om uit te rusten want een bezoek aan Chambord stond op het programma. Amai, wel indrukwekkend hoor. De vorige week stonden er nog foto's op internet waarbij hij helemaal omringd werd door water. Dit was al ietsje beter, maar de schade was er wel degelijk. De souveniershop was nog gesloten door de waterschade. Na het eten van een broodje, kochten we een ticket voor een rondgang in het kasteel. Wat een weelde was er in die tijd en hoe fijn werd dit gebouw niet afgewerkt. Fantastisch hoor! Een aanrader. Maar dan moesten we weer terug é en ja we hadden ongeveer evenveel km in de benen als de dag voordien. 's Avonds was het gewoon gezellig buiten zitten met wat drankjes en hapjes en doodop in bed.
Nog één dag om verder te reizen en dat ging richting Amboise. We stonden er op een prachtig aangelegde camperplaats op ile d'or, gelukkig niet onder water gelopen. De camperplaats is op wandelafstand van het gezellige levendige centrum. Vandaag deden we het echt rustig aan. En om de middaghonger te stillen , verorberden we een lekkere hartige pannenkoek. En ja, we kunnen het wel : we zaten ook wat bij de camper een boekje te lezen. Ok, ik geef toe : niet zo heel lang want er lag nog een cachereeksje te wachten. Deze viel wat tegen, ook al omdat vele caches aan de waterkant lagen en waarschijnlijk verdwenen waren. Maar dit was de avondwandeling om de dag af te sluiten. Met een lekkere koude pla (nee niet de klassieke met hesp en asperges uit blik en macedoine) was de honger alvast gestild en de strijd aangebonden voor het spel yahtzee. En helaas, met spijt in mijn hart moest ik wel even 'revenge' nemen op de vorige overwinning van Marnix. :)
Op vrijdag reden we huiswaarts. Rond Parijs was het heel druk en was het maar met mondjesmaat kilometers aftellen.
Maar er was nog tijd genoeg om de dag af te sluiten met de kids en een heerlijke bbq.
Vorig weekend waren we te gast bij broer en schoonzus in Froschhausen en dit om het communiefeest van nichtje Zoë mee te maken. Zoals gewoonlijk vertrokken we rond 10 uur, dit om de files in Brussel te vermijden. Helaas deze keer, al van voor Affligem stonden we stil en was het stilletje aanschuiven. Na twee uur waren we nog maar net de ring van Brussel voorbij. Het ging daarna even vlot tot een beetje voor Köln, daarna begon het hevig te regenen en waren we de hele tijd aan het aanschuiven. Ondertussen tikte de klok voort, de mis was om 17 uur. De laatste 35 km zat het weer helemaal dicht, de plannen werden aangepast en in plaats van eerst naar Froschhausen te rijden, reden we direct naar de kerk in Seligenstadt. We vonden een parkeerplaatsje voor Fons nog even voorbij de kerk, de kledij werd in een recordtempo gewisseld en met een stevige tred haastten we ons naar de kerk. Net op tijd om de vormelingen te zien plaatsnemen. Oef, de spanning was er even af en als beloning na de 7 uren rijden, mochten we 2 uur uitrusten in de mis :) . 's Avonds had Zoë gekozen voor een maaltijd bij de plaatselijke Vietnamees en daarna praatten we nog tot een eind na middernacht over ditje en datjes.
De volgende dag kregen we een heerlijk uitgebreid ontbijt , genoeg om er even met zijn tweetjes op uit te trekken in de nabije bossen. En uiteraard was er naast de sportieve wandeling, een doel aan verbonden : wat geocaches pakken, what else? Tevreden, met heel wat founds en een 17 tal km op de teller, waren we rond 17 uur terug. 's Avonds na het eten nog wat samen naar het Eurovisiesongfestival gekeken en dan toch maar wat vroeger in bed gedoken.
De volgende dag , na het ontbijt, vertrokken we met twee terugreizende passagiers, ma en pa, huiswaarts. Ditmaal schoten we prima op, droog weer en geen vrachtwagens op de baan. Zalig. De tweede helft van de reis verliep wat zenuwachtiger. Op de radio konden we de match Club Brugge-Anderlecht volgen, nooit een gewone match maar ditmaal kon Club kampioen worden als het won. En ze deden met verve : 2 - 0 voorsprong aan de time, en de rest van de match konden we nog op tv in Assebroek volgen. Maar eigenlijk was het toen al binnen, al was er nog steeds een beetje vrees. Na het fluitsignaal, het werd 4 - 0 , kon de feestvreugde in Brugge na 11 jaar nog eens uitbarsten. Eindelijk !!!
Geen twijfel mogelijk deze keer, het zou een prachtig weekend worden. Niet zo ver van huis, op zo'n 10 km van hoofdstad Brussel, vonden we een plaatsje bij het kasteel van Beersel. Ja Ruben, bekend van het Suske en Wiske verhaal : de Schat van Beersel. De schat hebben we er niet gevonden, wel een heleboel kleinere schatten, met andere woorden : caches dus. En de grootste schat zat natuurlijk naast me, ook altijd bereid voor een volgend avontuur. :)
Op vrijdag deden we nog voor de middag een mooie wandeling, waar we verschillende keren de Zenne kruisten. Zo rustig hier en dat zo dicht bij de drukke hoofdstad. Vanop het hoogste punt van Beersel had je er een prachtig zicht op de skyline. Onderweg aten we een picknick op een bankje en zo hadden we weer brandstof voor de volgende km's. In de namiddag, na een terrasje, hadden we nog wat tijd en energie over om ook wat verderop met de fiets wat te gaan cachen. Deze reeks liep voornamelijk langs het kanaal Charleroi-Brussel. We leerden er ook dat windmolens behoorlijk wat lawaai kunnen maken. En dat het hier helemaal niet vlak is, maar dit was pas een voorproefje van wat we de volgende dag te doen stonden. De weg naar Beersel-dorp was een dooddoener, de kuitspieren deden overuren. 's Avonds aten we bij het kasteel een lekkere salade (Marnix had er zich wel iets beters van voorgesteld) en konden we tot laat buitenzitten.
Op zaterdag volgden we de Lambiek-route, nee niet die van dat Suske en Wiske boek, maar wel van de befaamde Geuze-Lambiek. De reeks, dat we per fiets deden, begon in Alsemberg en daar had je dan ook een bezoekerscentrum van de brouwerij. Die ging maar om 11 uur open. Geen proevertje voor ons dus hier, maar wel een hele toffe mysterie-cache die in een biertonnetje verstopt zat. Toen begon het parcours, nooit had ik me kunnen voorstellen dat het hier zo heuvelachtig, corrigeer : steil, was. Man man, ik heb afgezien, echt waar. Het warme weer zal er wel voor iets tussengezeten hebben, maar toch ook wel een beetje gebrek aan conditie. (daar wordt aan gewerkt :)). Een versnelling meer op de fiets zou ook geholpen hebben. Ik miste iets bergop, Marnix iets bergaf : al gehoord van remmen? Mm, niet zo handig zonder op die kleine landweggetjes vol kiezelsteentjes. Soms kan een bos ook wat verlichting brengen in het warme weer, niet deze keer. Op een steil pad lag een ferme met kruin en wortel en al over het voorziene pad. Rond dan maar, maar dat was ook niet zo eenvoudig. Maar zoals alles, t komt wel goed. Alleen zag ik deze keer echt wel sterren. Bij de dichtbijzijnde cache in Beersel besloten we er mee op te houden. Die pint smaakte voortreffelijk en gaf wat energie terug, maar toch keerden we naar Fons terug voor nog een rustige avond.
Zondag: moederdag. 's Middags werden we verwend met een lekkere maaltijd in Assebroek, met goeie ouderwetse koeietong in Madeirasaus en 's avond bleven we in Zuiderse sferen met een voortreffelijke paëlla in Oostende bij memeetje. Bedankt mamaatjes, we hopen nog vele moedertjesdagen met jullie te mogen vieren.
Nooit maar dan eens nooit ben je hier zeker van de weersvoorspellingen. Het was dan ook weer twijfelen tot het laatste ogenblik of we zouden vertrekken. Maar wie niet waagt, blijft ... :), en 'den Frank' leek toch weer wat optimistischer naar het weekend toe te kijken. De bloesemmeter vertelde ons dat de peren-en kersenbomen volop in bloei staan en gelijk had hij. Zoals 'onze kalle' , dat is dus de auto-gps, wel meer doet, zond ze ons direct door de velden, prachtig dat wel, maar smalletjes en toch 5 km korter dan langs de grote baan.
In Borgloon deden we een paar keer hetzelfde toertje, op zoek naar parking Nieuwland, waar er de zaterdag een geocache-event zou plaatsvinden. Uiteindelijk kwamen we terecht op de juiste plaats, een lokale politieman wees ons zelfs een plekje aan. Maar dan kwam de mevrouw aan die meehielp aan het event, en zij reed dan met haar auto voor naar de voorziene parking voor campers. We stonden er heerlijk rustig, en hadden twee nachten zelfs alle plaats voor ons alleen.
Aangezien het toen al middag was, aten we eerst een paar sandwiches en trokken dan de wandelschoenen aan. Het werd een mooie cachewandeling tussen de bloesems. Het bleef de hele dag droog en het was zelfs nog lekker warm in het zonnetje. Alle caches werd gevonden en we konden ook de bonus vinden. Tijd om nog een paar enkelingen te zoeken, wat boodschappen te doen en een terrasje. Na de apero in Fons volgde er nog een kaasschotel.
De volgende dag konden we vanaf 10u30 terecht in de tenten van het event. We kregen een boekje met de nieuwste cachen in de streek in en we besloten eerst een toertje van ongeveer 7 km te doen. Door de andere cachers was het bij aanvang nogal druk, maar gelukkig ging het vanaf nr 4 beter. Er passeerden ook vele wandelaars. Ja , het is hoogseizoen in Limburg. 's Middags keerden we even naar de tenten terug en we aten er een lekker vettige braadworst. Brandstof genoeg voor de tweede ronde : deze keer namen we de fietsen. Wow, zalig , kilometers downhill, dat ging vooruit. Het toertje 'de verzetstrijders' was heel afwisselend, best pittig af en toe, maar we slaagden er toch maar weer in alles netjes te loggen. De terugweg was wat minder, ja, terug was dus de hele weg klimmen é. En net op dat moment was er een stevige regenbui. Midden de helling konden we gelukkig wat schuilen en ... op adem komen. We waren nog op tijd in de tent om een frisse pint te drinken en de trekking van de tombola mee te maken. Helaas, geen prijs, maar wel leute. Tussen de bloesems en met een ondergaande zon deden we nog een klein wandelingetje en sloten dan de avond af met een aperitiefje en een lekkere maaltijd.
Zondag zou dan de slechtste dag worden met winterse buien. Maar 's morgens vroeg was er nog een stralend blauwe lucht, dus we besloten er nog een wandeling aan te breien. We reden naar Sint-Truiden en begonnen er een wandeling aan het bekende kazerne. Onderweg hadden we dus inderdaad een hagelbui te verduren, gelukkig duurde het niet te lang. We stekten nog een frietje en vertrokken rond 13 uur naar huis. Onderweg kregen we zowat alle weertypes te verduren, maar we kwamen veilig thuis.
Onder het motto, t moet niet ver zijn om leuk te worden : Machelen aan de Leie
Vrij weekend, tamelijk droog weer voorspeld en zondag vroeg terug moeten zijn om naar het Brugs Beertje Geocache-event te gaan. We moeten het dus niet te ver zoeken : En het werd Machelen, bij Zulte aan de Leie. Een prachtige camperplaats aan de rand van het kraaknette stadje. Kostprijs : 8 euro voor 72 uur, gratis electriciteit, gratis water en wc lozen, en vers water voor 1 euro extra. Prima voor ons. En voor de camperliefhebbers met kids : er is ook een speelpleintje.
En wij konden er ook fijn spelen : op korte afstand zo'n 50 heel afwisselende caches te vinden. We deden een toertje vrijdagnamiddag, waar we wel een paar regenbuitjes moesten trotseren. En ook zaterdag hadden we 17 km op de gps-teller. We kregen er heel wat smileys als beloning bij. Ondertussen was het echt genieten van de mooie streek, langs de Leie, langs enkele zijtakken van de Leie, door kleine bosjes, langs enkele kerkwegels. En onder een stralend zonnetje ziet alles er nog mooier uit.
Verder viel er in Machelen niet zo veel te beleven. Er is een supermarktje, een beenhouwer, een apotheker, een Frans militair kerkhof en niet zo heel veel cafeetjes. Wij gingen tweemaal bij dezelfde zaak langs ; meer een soort tea-room waar ze lekkere chocolaatjes verkochten. Maar ze hadden er ook een pintje en een nogal witte kirr. Maar : t smaakte.
Onze eerste nacht op deze camperplaats was heel rustig en dat zal het meestal wel zijn. De tweede nacht konden we een fuif van de Chiro meemaken vanop de eerste rij :) Tot in de vroege uurtjes konden we discodansen in bed. 't Is weer een keer wat anders é.
Zondagmorgen was het opruimen en op weg naar Brugge. Het event was weer 'mega' en rond 15 uur waren we thuis, nog op tijd om de finale van Paris-Roubaix te volgen.
Nog even geduld voor we het vliegtuig opgaan, tijd om alvast even terug te blikken. De laatste dagen in Bavaro waren een rustige afsluiter. Het uitzicht was machtig, de azuurblauwe zee, hagelwitte stranden, palmbomen,... Het cliche van een vakantie in de Dominicaanse republiek. Hier ben je echter ver weg van het echte Dominicaanse leven. Het is goed dat we beiden leerden kennen.En onze voorkeur gaat uit naar hoe het leven er echt is. Ik onthou vooral : de vriendelijkheid van de mensen, de schoonheid van het bergachtige groene binnenland, de bachata en merengue die overal luidop speelt, de chaos in de hoofdstad, de prachtige watervallen, de wandelingen, de stranden,...maar toch ook de armtierige huisje, met niet meer dan een golfplaat gemaakt, maar waar de was evengoed hangt te drogen, de vele straathonden ( mijn ventje verdient hier een medaille voor hoe hij ondanks zijn angst hiermee omging),,de vele motoconcho's, de vele flikken op straat (nog nooit zoveel geweren gezien in mijn leven). Nog een pluim voor het openbaar vervoer die steeds op tijd vertrok. De vele vooroordelen over dit land wil ik ook ten stelligste tegenspreken. Ja, je kan hier heus buiten je resort komen zonder overvallen te worden.
Onze tweede grote reis, na Maleisie, mogen we zeker meer dan geslaagd noemen. We steken er veel voorbereiding in, maar het loont. We vroegen ons af, na Maleisie, als we dan echt gewoon chance hadden gehad, maar he, we did it again e. Echt super gevoel!! Wij twee samen.
Het laatste dagje in Las Terrenas werd vooral op het strand doorgebracht. Wat zonnen, en wat voorbereiding voor de volgende verplaatsing. S avonds dan nog happy hour in een mojitobar en een lekkere maaltijd met krab. En de volgende dag wat vroeger uit bed : eerst met de bus naar Santo Domingo, een taxi gedeeld met een jong duits koppeltje en dan nog vier uur bus naar bavaro, waar we een klein beetje te vroeg uitstapten en daardoor zo n 2,5 km moesten stappen naar ons appartementje op het strand. Prachtige ligging.Maar wat verder Bavaro betreft : echt het cliche, het ene resort na het andere, zo ver je kan wandelen, en dat deden we ook. Dag 1 al 15 km in de benen, rode voeten van in het water te lopen, een schorteblauwe arm van tegen ee hutje gesmeten te worden door de onstuimige zee, tja moeilijk uit te leggen maar het mag ook niet te saai worden e,... Toch twee volle uren in de zon gelegen en s avonds toch lokaal restaurant gevonden en lekker gegeten en beseffen dat drie cuba libres er ene teveel was.
Vroeg uit de veren vandaag want om 7u45 komen ze ons oppikken om vanuit El Limon te vertrekken naar Samana. Elk jaar komen hier honderden bultruggen vanuit het noorden naartoe om te paren of hun baby s te baren. Het is vandaag officieel het einde van dit seizoen, maar Santi verzekert ons dat we ze te zien krijgen. Na ongeveer een drie kwartier rijden, komen we in Samana aan, waar onze boot al ver in de baai start. We gaan full speed vooruit, de boot vaart tegen de golven in en valt dan terug met een harde klap naar beneden. Ik ben niet geboren met zeebenen en probeer me te concentreren op de horizon. Na zo n kwartier wordt er 'iets' gespot, de motor wordt stilgelegd en we wachten. De boot rolt nu alle kanten uit ,pff ik voel me niet zo goed. Nee, niks te zien. De schipper krijgt tips binnen, hup weer volle gas vooruit. Weer even stilliggen, in de verte zien we het gespuit van de bultruggen maar tegen dat we daar zijn is het weer niks. Onze gids wordt alsmaar stiller. Zo gaat het meer dan een uur door. Mijn maag begint te protesteren, op een gegeven moment kunnen die vissen me gestolen worden. Maar dan zijn ze er en zo dichtbij. Ik kan er maar half van genieten, want intussen hangt mijn kopje overboord, je weet wel. Het schouwspel maakt veel goed, wat een beesten zeg. Eentje duikt er zowaar onder onze boot. Prachtig! Daarna varen we nog naar cayo levando, met hagelwitte stranden. Hier werden de bacardi rum reclame filmpjes opgenomen. Marnix snorkelt wat en ziet kleurrijke visjes passeren. Rond half een varen we terug. We eten nog een lekkere maaltijd, inktvis en ja, iets wat uit zo n grote exotische schelp komt, het heet hier lambi. Het heeft iets weg van wulloks. Heerlijk. We worden teruggebracht naar ons hotel,waar we verder niet zoveel doen . kan ook niet want de electriciteit is uitgevallen, wat hier wel meer gebeurd en de generator werkt ook niet altijd even goed mee. Morgen rustdag en verplaatsing naar volgende en laatste stop voorbereiden.
Gisteren vroeg uit de veren want er gaat maar 1 busje per dag naar Las Terrenas en die vertrekt om kwart na zeven. In Sanchez moeten we overstappen in een al weer overvolle guagua.het gaat steil de bergen in, soms lijken we meer stil te staan dan vooruit te gaan, maar geleidelijk aan raakt het aftandse busje toch boven. Voor de prijs van ongeveer 18 euro voor ons twee hebben zijn we vijf uur onder de baan geweest en zijn we 200 km verder. We logeren bij El Balata en ja hoor, terug een Italiaanse gastvrouw. Onze kamer is al vrij, we checken in en nemen een welkome douche. Even op adem komen en dan gaan we op verkenning in wat eens een vissersdorpje was en nu ingenomen is door Fransen en Italianen. Toch geraken we heel onverwacht in een cafeetje tussen de locals, waar net een vissersbootje arriveert. Mannen snellen toe m de boot op het strand te helpen trekken met behulp van twee boomstammen, en de vis wordt van boord gehaald en ter plaatse gefileerd. Er zijn drie joekels van vissen bij ,zij noemen ze dorados. Prachtig toch om dat te zien!!! Op de terugweg eten we calamares en we kruipen vroeg in bed. Ik met verschrikkelijke tandpijn die zelfs met twee pijnstillers niet overgaat. Waar dit vandaan komt, i don t know. Gelukkig sta ik de volgende morgen en is het zo goed als verdwenen. Vanmorgen opgestaan met regen. Moeilijk om plannen te maken, want blijft het zo of klaart het op? Niemand heeft een pasklaar antwoord. We gaan alvast naar de stad, regenvesten worden aangedaan enweer afgedaan ,warm is het wel. Op een gegeven moment is het een stortvlaag, we schuilen en blijven twijfelen of we naar El Limon gaan om de watervallen te bezoeken of niet. Als het even ophoudt met regenen, komt er net een guagua die die richting uitgaat en voor we het weten zijn we op weg. We zijn er na een half uurtje rijden. We stappen binnen bij Santi die excursies aanbiedt en een restaurantje uitbaat. Hij is Spanjaard en wordt zo n beetje aanbevolen door vele toeristische boekjes. We gaan per paard!!! Het kan ook soms te voet maar door de hevige regenval is het nu toch wat riskant. We krijgen een gids mee, die leidt ons paard op een paar plaatsen de rivier over. Soms gaat het steil omhoog en soms weer even omlaag. Scary soms, vooral als dat paard even zijn voet misplaatst. We rijden toch zo n drie kwartier en moeten dan nog zo'n twintig minuten te voet verder. We kunnen al een glimp opvangen van de 55 meter hoge waterval, schitterend! Maar eerst moeten we ja tevoet een rivier over. De gids houdt me goed vast, marnix moet zijn plan trekken. We komen heelhuids bij de waterval aan en genieten van het zicht en de verfrissende douche. Daarna volgt de tocht in omgekeerde volgorde. Wat een belevenis. Volgt nog een typische Dominicaanse maaltijd en een guagua terug. De dag is weer geslaagd, dit nemen ze ons weer niet meer af.
Hier ben ik weer,hopelijk gaat het nu wat vlotter.ok, de reis naar sosua met de guagua. Hoe werkt dat nu juist? Wel, het is een klein minibusje, het ene oogt al mooier dan het andere, als je meewilt steek je je hand op, ze stoppen, vol of niet, en dan proppen ze je erbij. Onze rugzakken werden op de schoot van een oude man gesmeten , ik schaamde me dood en dan werden wij erbij gepropt, de deur kon met moeite toe. Helaas waren wij dan nog niet de laatste , zeker vijf man teveel. Als je eruit wilt dan roep je wat voor ons moeilijk is als je geen spaans spreekt en niemand anders engels of wat dan ook. Ok, we zijn op de juiste plaats uitgestapt, wonder boven wonder en daarna was het nog zo n tien minuutjes stappen naar b&b pavillion. Wat een prachtig huis weeral en opnieuw met een Italiaanse gastvrouw. En dat voor een spotprijsje van 17 euro de nacht, blijkbaar een vergissing op de site maar goed voor ons. De dag bracht verder alleen maar rust, wat zonnen ,even het zwembad in, even naar het strand op vijf minuten wandelen, lezen,... S avonds konden we mee aan tafel schuiven voor nog geen vier euro de man , je eet wat de pot schaft maar niks mis met de eenvoudige eerlijke italiaanse keuken he. Heerlijk stille nacht, lekker ontbijt, wat bewolkt maar we gaan voor die ene cache die we na een korte tijd kunnen loggen. Tijd voor het strand in sosua zelf, het Blankenberge van de Dominicaanse republiek maar dan in Caraibean style. We starten onder de paraplu, ahum ja tegen de regen, maar gelukkig duurt dit liedje hier nooit niet lang en kunnen we eens een dag bakken in de zon en zwemmen in de zee. Op de terugweg zien we een konvooi van wel 100 wagens allen voor de promotie van de huidige president die hoopt in mei te worden herkozen. En ja, the president himself zien we ook staan zwaaien. De verdere activiteiten van de dag zijn, douchen, pintje drinken, wat internetten, lezen en straks weer allen samen aan tafel. Benieuwd wat de pot straks schaft. Ik gok op Italiaans.
Een zalige nacht gehad, een heerlijk uitgebreid ontbijt, klaar zijn we om de Torres di Isabel aan te vallen. Het grote kruisbeeld, gemaakt naar het grote Jesus beeld in Rio, zie je al van ver stain, het ziet er eerst nog piepklein uit, maar hoe meer we naderen hoe indrukwekkender het er uitziet. We nemen De kabelbaan, die wwarschijnlijk een afdankertje is van italie en Na zo n tiental minuutjes bereiken we De top. Het uitzicht is nog mooier en spectaculairder dan verwacht. Wow!! Een aanrader!!! We wandelen nog even rond in de botanische tuinen en blijven genie ten. Eenmaal terug beneden wandelen we door de drukke hoofdbaan naar de zee. In de oude stad bestellen we een knabbeltje en een verfrissingstje. De km s zitten toch weer een keer in de benen. Nog even doorbijten tot het hotel. We kijken plots allebei raar op. Zien we nu wel goed? Er staat daareen te kakken in een kokosnoot.en were is t prijs. Net een half uur blog bijgevuld en weer alles weg. Ik krijg er t schijt van. Ah nee, sorry voor taalgebruik maar dit hier gaat al zo traag. Kortere versie dan maar weer. S avonds pizza laten komen en met glaasje wijn erbij zitten praten met de italianen. En beseffen dat daar wonen ook niet altijd rozegeur en maneschijn is. Volgende dag guagua genomen naar sosua. En weet je wa? Voor de derde keer is tekst weg. T zal voor een andere keer zijn gasten
Gisteren een superdagje gehad. Ondanks de vele verhalen dat De jimenoa 1 waterval niet te voet te bereiken is, hebben wij, de twee oudjes, het toch maar weer gelapt. Weliswaar ja langs de baan,maar .daar waar de jonge amerikaan vond dat het te druk, te ver, te lastig was, gingen wij door en bereikten we na 7,5 km de toegangspoort naar de water val: steil naar beneden op een glibberig pad. Maar dit was zo de in spanning waard! Hier zou de opening scene van Jurassic park opgenomen zijn. De dino s kwamen deze keer niet in beeld. Maar wij waren onder de indruk. Na de picknick was het werken geblazen, mijn cancelara s kuiten werkten helemaal niet mee. Man man, Mr natuurlijk is opgeven geen optie. Dan nog eens evenveel km s terug en meer want we moesten nog geld afhalen en wat broodjes halen voor de volgende dag. Wat deed het deugd een boekje te lezen op ons terras met ja een Cuba libre erbij. Ondertussen waren hier heel wat nieuwe jonge gasten bijgekomen. De gedeelde kamers zijn hier heel gegeerd onder de jonge lui. S avonds deden we iets super zot: gewoon met de taxi(8 Euro) enkel naar een super bekend restaurant in de bergen, met een prachtig zicht op de stad.een tafel vol kaarsen , lekkere inktvis, en dezelfde taxi die op ons wachtte, mag het eens iets meer zijn? Onze laatste nacht in de bergen was helaas niet zo super. De jeugd besloot een feestje te bouwen tot zo maar Liefst drie uur in de morgen. Me not like e. Om acht uur uit bed want de bus naar LA Vega vertrekt om tien uur. Stipt! In LA Vega is de vorige bus naar Puerto plata wat in retard zodat wij eigenlijk vroeger dan voorzien onze aansluiting hebben.De rit verloopt euh goed maar hobbelig. We rijden door mooie landschappen maar zien ook armtierige huisjes, waar de kleurrijke was hangt te drogen. Na zo'n twee uur worden we afgezet aan het station en nog eens bewijst de gps zijn diensten en staan we 3,5 km verder voor een slagboom. 'T is ne keer wa anders zeggen we dan. Gelukkig , Na een paar telefoontjes komt de eigenaar van ons volgend verblijf ons tegemoed. We zijn bij een italiaanse familie terechtgekomen. Wat een huis zeg! We nestelen ons in de tuin bij het zwembad. Marnix moet even de knop omdraaien want er lopen hier drie honden rond waaronder 1 jonge schaper. Een uurtje later lopen we langs de caraibische zee, drinken een pintje en eten we wat. Marnix waagt zich aan geitevlees, ik hou het wat simpeler. Lang hou ik het niet meter uit nu na de voorbije korte nacht. Slaapwel.
Gisteren wat vroeger opgestaan. Ontbijtdame niet te zien dus trommelden ze een jonge gast uit bed om ons vlug wat toasten te maken. Ja sorry, we hebben een bus te halen. Tot het bus station was het zo n drie km stappen,wel te verstaan in 28gr. Als ik hier iets uit kan leren, wel dit doe ik waarschijnlijk geen tien jaar meer. Ja schat mss geraak je toch eens in een all in met me. De bus vertrok netjes op tijd en onderweg gaven we onze ogen goed de kost. Veel wegenwerken, veel armtierige hutjes langs De Kant, kleurrijke tapijten te koop,... De laatste km s reed de bus langzaam de berg op.rond De middag kwamen we aan en was het weer tijd om de rugzakken op te hijsen en de gps in route te steken. Na zo n 15 minuutjes wandelen kregen we toch onze bedenkingen. De baan ging over in grintweg, de grintweg werd euh ik weet niet, iets met veel putten en plassen. Was dit de juiste weg? Even vragen, maar spaans spreken wij niet en niemand hier Engels. Met handen en gebaren en ja een slag in en we waren er toch.onze gastvrouw bood ons een kop koffie aan en toonde ons onze maker in dit prachtig huis. Onze eerste boeking via air. Benb is geslaagd. We settelden ons, namen een douche en wachtten, tot De serieuze tropische bui over was. Daarna trokken we het stadje in. Zowat halverwege hadden we toch prijs. Een serieuze vlaag op onze nek en nat tot op t vel. Gelukkig blijft het warm en drogen de kleren snel. We doen wat boodschappen en drinken een grande cervessas. De bachata en meringue knalt uit de boxen. Heerlijk!! S avonds brengen we de tijd door in de villa en maken zelf een pasta klaar. Dag twee. Na het ontbijt maken we onze zakjes klaar voor een wandeling naar 1 van de watervallen. Het gaat goed tot we aan de rivier komen die we volgens plan moeten oversteken. Door de hevige regenval lijkt deze ons toch wat te omstuimig , te diep en te breed. Helaas, geen plan b. Terug en alles opnieuw bekijken. We gain voor De baiguate waterfall deze keer, volgens de boekjes De minst spectaculaire, maar we zien wel. We genieten in ieder geval van de wandeling, iedereen zegt vriendelijk ola, en ja het blijft wel een eindje wandelen. Geen enkele andere toerist te zien en zij krijgen geen gelijk. We hebben uiteindelijk De waterval voor ons zelf. En die viel ons helemaal niet tegen. De weg terug leek alweer heel wat korter en we konden zelfs een cache pakken. Terug een frisse pint bij ons stamcafeetje aan het park, wat boodschappen voor de avond en chillen geblazen.
Deze morgen had ik het hier wel zo n beetje gehad. Eerst op weg naar yet palacio national. Mooi om te zien en netjes gevraagd of ik wel een foto mocht nemen. Ja soms leert men uit zijn fouten. Dan op weg naar De bus terminal om de bus van morgen te reserveren. So far so good. Bedoeling was om daarna naar downtown te trekken, de nieuwe stad. Maar wat een drukte, wat een lawaai wat een stank, pff, nee dit is also wandelen langs de ring van Brussel. Geen fun aan. Over naar plan b. Terug naar de kust. Eenmaal daar was het heel wat beter. Lekkere maaltijd, een drankje, en even later platte rust op een strandje. Volgt nog een Cuba libre voor twee euro, een pint kost meer al is het Dan een grote. Een douche en straks nog iets gaan eten. Gisteren was dan toch iets anders.
Het begon al met het ontbijt. De dame was vermist. Wanneer die zou arriveren, geen mens die het wist. Enfin rond 10 u was het toch zover. En dat het smaakte dat was zeker. We volgden daarna een wandeling in de oude stad om dan verder te trekken langs een brede boulevard. He wat nu weer. Een brommertje met 2 flikken volgt ons discreet, ze zeggen niks en houden af en toe een auto tegen om ons veilig over te laten. Als we bij een monument aankomen, zijn ze gerust. Dit is blijkbaar een politie Ter bescherming van toeristen. We willen daarna verder wandelen door een paar parken om De tres ojos, grotten, te bezoeken. Maar oh nee, we worden tegen gehouden. Waar gaan jullie heen ? Door het park? Nee veel te gevaarlijk! Je wordt overvallen, be stolen,... Door wie? Geen mens te zien. Als we dan toch doorgaan, langs de grote baan, blijven de agenten ons in De gaten houden. Wij beiden snappen er niks van. We zijn beiden niet vlug bang maar ook niet naief. We voelen hier geen negatieve vibes, maar op den duur, net door die agenten, stellen we ons toch vragen. De grotten met ondergrondse azuur blauwe meren waren de wandeling waard. Als we aan de uitgang terug komen staat de flik er nog.wijselijk en tegen onze zin nemen we een taxi terug. 1-0 voor de politie. Een frisse pint met een paar tapas en ,s avonds een lekkere pina colada en een heerlijke maaltijd met zicht op zee. Een leuke afsluiter van een bewogen dag
C en D zijn aan de beurt. Caraiben en Dominicaanse republiek
Een wijziging in het vluchtschema maakte het voor ons noodzakelijk om een nachtje bij the boeken. Ibis budget leek ons prima voor wat het diende : slapen. De speciale lijnbus naar De luchthaven wachtte ons om vijf uur op en een half uur later waren De rugzakken al weg en was het tijd voor ontbijt. En dan was het wachten op take-off. Stipt om acht uur steeg De jet air dreamliner op. Weet je wat? Ik zit hier een half te tokkelen op dit tabje, het verslag is geschreven en hup niks meer. Stress en frustatie op vakantie. Nee toch!!! Kleine opsomming dan maar : 9 uur vliegen, 25 graden warmer, half uur wachten op guagua, met 11 man in autootje, zeer chaotisch verkeer, door wat achterbuurt , politie stopt, zet ons af voor hotel, hotel niet zoals verwacht, verkenning, Cuba libre, mofonge specialiteit en vroeg nr bed. Sorry voor De schrijfwijze
Dichtbij de deur en toch een bezoekje waard. Camperplaats is wel gesloten wegens heraanleg , het weggetje ernaast was een optie, maar voelde niet goed aan. Dus een tiental km verderop Hondschote gaan verkennen. Er zijn daar een aantal plaatsen bij de oude molen, het is er rustig en om het hoekje is er een sanizuil waar water genomen en geloosd kan worden. Alle plannen waren voorzien voor Bergues, dus reden we eerst terug naar daar, parkeerden er op de parking en spijsden eerst onze magen met een sandwich en wat warme soep. Wandelschoenen aan en klaar voor een 27-delige cachereeks, in en om het mooie vestingstadje. Eerst volgden we een wandelpad om vervolgens in een wel heel slijkig bosje terecht te komen. Een aantal schuivers hoorden erbij, maar we konden ons recht houden, aan de takken van de bomen :). Daarna kwamen we wat meer in de bewoonde wereld terecht : Bergues was vroeger een Vlaams en Vlaamstalig stadje en noemt dan ook Sint-Winoksbergen. Af en toe zie je zelfs Vlaamse benamingen. De middeleeuwse stadsomwallingen zijn wel 5 km lang en af en toe kan je door een poort de stad binnen of buiten. Op de markt vind je het na de oorlog wederopgebouwde belfort. Ook daar werden de caches gevonden en zo hadden we tegen de avond heel wat smileys bij. Boodschappen werden gedaan, en de weg naar Hondschote werd aangevat. Plaats zat nog daar. Tijd voor de apero en een lekkere kaasschotel, alhoewel, ik heb al betere gegeten. Als je natuurlijk iets nieuws wil proberen , kan het alle kanten uit. Even schrikken als het plots al twintig voor twaalf is, man , waar is die tijd gebleven. Bed in dus. Na een rustige nacht, werd er ontbeten. Een hele avond verwarming hoog zetten is blijkbaar toch een aanslag op de batterij. Die stond dus betrekkelijk laag, waardoor de verwarming haperde. We besloten nog de hele dag in Bergues te blijven zoals voorzien en daarna naar huis te rijden. We kochten eerst nog een paar lekkere koffiekoeken voor onderweg en begonnen rond 11 uur aan de toer door het bos van Bergues, een heel groot en mooi aangelegd bos. Het was zonnig maar er stond een frisse strakke wind. Doorstappen is de boodschap maar cachen zonder stoppen is niet mogelijk. Op het einde van de dag hadden we toch weer 16 km op de teller. Mmm, een beetje verkleumd, maar toch deugd gehad er van en ook van die wafel met slagroom en chocoladesaus achteraf! Kort maar krachtig weekend.
Fons staat al véél te lang stil!!! Tijd om het seizoen in te zetten en alles eens goed op te laden. Starten ging feilloos, de weersvoorspellingen waren minder. De bestemming : Aarschot. Er zou een nieuwe camperplaats zijn aan de rand van de stad, met voorzieningen. Waar we ditmaal toch wel willen gebruik van maken, om de woonbatterij eens goed op te laden. Minimum aan water mee en met toch een flauw zonnetje op weg. De parking werd vlug gespot, maar helaas, geen plaats! Op naar plan nummer 2. Camping Schoonhoven, een eindje verderop. Twee gigantische honden stonden er ons al blaffend op te wachten. Tweemaal raden wie de honneurs mocht waarnemen en de chalet binnenstappen? Juist. Plaats was er zeker en toch maar beter op de betonnen plaat in plaats van op het sompige weiland. We konden aan de electriciteit en met een paar jetons te kopen voor warm water waren we voor 20 euro de nacht geholpen. Euh, wel, pas later bleek dat het water volledig was afgesloten wegens winterseizoen en er dus geen koud en dus ook geen warm water was en één geopende wc met een vieze bruine brui in. Schandalig! Sluit dan beter je camping of informeer je klanten op een correcte manier over de gesloten faciliteiten en vraag wat minder geld. Nee, hier maak ik absoluut geen reclame voor!
Enfin, je moet er altijd het beste van maken. Op dus naar Aarschot city, waar we eerst een croque gingen eten. Marnix had er zowaar touche van de 'waiter' himself. Haha. En het leverde zelfs een gratis croqueje op. Tja, wat zeg je daar op? Terug op stap dan maar met als doel : onze eerste wherigo - cache. Voor wie het nu hoort donderen in Keulen : Dit is een soort cache waarbij je op je gps een soort zoektocht hebt geïnstalleerd. Deze had als thema Beeldenroute en bracht ons met gebruik van de kompas naar verschillende beelden in Aarschot. Eenmaal je het beeld genaderd ben, krijg je uitleg erover en zo leer je wat bij. Er kwamen ook nog een paar quiz-vragen tevoorschijn maar uiteindelijk deed dat er eigenlijk niet echt toe. Deze tocht bracht ons alweer op mooi, minder bekende stukjes stad, natuur, waar je als toerist allesbehalve zou komen. En op het einde kwam je dan bij de bekende eind-caches waar we onze naam konden noteren. Het pré-aperitiefje was welkom. We bleven er wat langer plakken dan voorzien en deden daarna nog wat inkopen. 's Avonds voorzagen we lekkere hapjes met een drankje, meer moest dat niet zijn om de dag af te sluiten.
Na een voortreffelijke nacht en een ok-ontbijt, een 'geen' warme douche, gingen we op zoek naar het station van Aarschot. We kwamen er net op tijd om de trein naar Diest te nemen, zo'n vijftien minuutjes sporen. Daar aangekomen bleek dat we eigelijk al eens in Dienst geweest waren. Is dit het begin van Alzheimer light? :) Want er geweest zijn en niet echt iets herkennen? Wij alletwee trouwens niet. En nee, we waren bloednuchter. Enfin, we pakten hier deze keer wat caches, aten er een potteke warme soep en wel, we hadden het dan zowat gezien. Het weer was ook niet echt dat meer, dus we besloten de trein terug te nemen, nog wat boodschappen te doen en wat te relaxen in Fons. Voor 's avonds hadden we een tafeltje gereserveerd bij Kop of Munt. Jammer dat de hapjes maar kwamen als de aperitief al op was, maar verder was alles ok, en gezellig, zo voor een Valentijnsavondje. Nog een nachtelijke wandeling terug naar Fons in het pikdonker en we hadden het weer gehad.
Zondagmorgen was het weer al niet veel beter. Tijd om op te kramen en rustig naar huis te keren.
Ja Fons, we kunnen het nog!
PS (bijgevoegd op 18/2) We contacteerden de eigenaar van de camping. Blijkbaar was de camping gesloten en dat werd niet doorgegeven aan de dochter die de camping enkele dagen runde. Mijnheer beloofd ons het betaalde geld terug te storten. Waarvoor dank voor zijn eerlijkeheid
Hoe kan je het jaar beter inzetten dan met een trip to the city of London? En niet alleen de stad op zich bezoeken was een punt, maar Marnix zou er ook een halve marathon lopen. Veel om naar uit te kijken. Ik hoefde natuurlijk alleen maar een kleine valies in te pakken, Marnix had meer voorbereidingen te doen. Trainingen werden in weer en wind afgewerkt, uitstapjes uitgedokterd, ...Klaar ? Go! De rit met de Eurostar verliep vlekkeloos en wat was het eerste werk dat we deden toen we buiten kwamen? Haha, niet lachen, een cache pakken, een piepkleine midden op een druk kruispunt. En geen mens die raar kijkt é. That's London, i guess. Daarna was het tijd voor een English Breakfast, met alles erop en eraan. Heerlijk en maagvullend voor een tijdje mee voort te kunnen. Voldaan en vol verwachting doken we de metro in. Een Indische tempel in Londen? Blijkbaar. Zou dit echt zo indrukwekkend zijn als op de foto's? Na een kwartiertje metro en een korte wandeling, zagen we in de verte vlaggetjes verschijnen. We waren op de juiste weg. Het parkje door, waar we tot tweemaal toe, zonder vragen, enthousiast de weg werden gewezen. En dan: wow, ja daar was het. Kippevel : De Shri Swaminarayan Mandir tempel. Onze rugzakken konden we afgeven aan de parkwachter en gratis konden we de tempel bezoeken. Echt adembenemend, ieder detail, vingers, tenen, lippen,...met de handen uitgehouwen uit het prachtige marmer. Voor twee pond, daar moet je het niet voor laten é, konden we ook een klein museum binnen waar we meer leerden over de bouw van de tempel en hun godsdienst. Dit is echt een a-typische bezoekswaardigheid als je naar Londen gaat, maar oh zo aan te raden. Even een paar haltes terug richting centrum, daar wat rondkuieren en wat caches zoeken (wat verrassend mooie en minder bekende plaatsjes opleverde). Want wie hoorde al van de Carreras Cigarette Factory, een prachtig Art Deco gebouw in Camden? Twee grote zwarte katten flankeren de statige trappen. Of al eens het huis gezien waar de opnames gebeurden van de Bbc-reeks van Sherlock? Strange dit live te zien. Zoals bijna elke keer dat we Londen bezoeken, mocht ook deze keer Camden niet ontbreken. Het was hier echter wel heel druk deze keer , mijn gedacht! Op dan maar naar ons hotelletje dichtbij Victoriapark. Hotel Citystay werd deze keer vooral gekozen voor zijn ligging ten opzichte van het loopparcours. Behalve een paar details, wel ok voor een paar nachtjes. Een douche, een avondwandeling in de buurt en een lekkere burger in de Greedy Cow, zo sloten we de eerste dag af.
Vroeg op dan maar, ontbijt in self-service, basic maar meer dan genoeg van alles, Marnix schoot in zijn loopkleren en een 'go'naar de start. De halve marathon ging door in Victoria park en bestond uit rondjes van ongeveer 3,5 km. Miezerregen was een beetje spelbreker, maar het kon erger. De grootste spelbreker was de verkoudheid waar Marnix sinds een paar dagen last van had. Het was de bedoeling zijn vorig record te verbreken, maar reeds na ronde 1 gaf hij aan dat hij zonder stress zou uitlopen en niet meer naar de tijd te kijken. Het leek dan ook alsof hij inderdaad zijn rondjes op het gemak afhaspelde. Maar de laatste halve ronde keek ik even naar de aftelklok. Hé, er is toch nog een mogelijkheid om dat record te breken??? Of niet? Ja komaan, geef nog een duwtje bij... En ja , he did it again. Man zeg, wat is dat, zonder verkoudheid en pijne bil, is dit zeker vatbaar voor nog een verbetering. Deze telt alvast voor twee. Well-done schat!Tijd om te rusten dan maar? No way, was het antwoord, ik ben hier niet in Londen om te rusten. Terug naar het centrum dus om verder heel wat plaatsjes af te dweilen, langs St-Pauls, Temple bar, kleine steegjes in de omgeving van Fleet Street, Covent Garden, Neals Yard , windowshopping in Regent 's en Oxford-street en een lekkere pasta om af te sluiten. Alvorens de metro terug te nemen, kon er nog een wandelingetje langs de Thames af , en dan was het op. Tijd om als een blok in slaap te vallen.
Enigszins uitgeslapen maar met stramme spieren begonnen we de alweer laatste dag van dit uitje. Met op het programma: eerst richting Olympic parc om dat zo langs de River Lee een cachereeks aan te vatten, richting centrum, en te eindigen bij de Thames. Dat was weeral eens een serieus reeksje. Weer een heel ander zicht op Londen, woonboten, graffity, stukjes natuur, een oud gebouw, prachtige nieuwe appartementsblokken, van alles wat. Eten en drinken was welkom! Wat we dan ook deden in een pub bij Borough Market. Lekker. En weer wat energie. De stalletjes op de markt waren meestal gesloten, maar we komen hier zeker eens terug. We hadden er ook een prachtig zicht op de Shard, nooit waren we er dichter bij als nu. De tijd was gekomen om richting station te sporen. Nog even wat proviand inslaan voor onderweg en versleten maar met een voldaan gevoel konden we huiswaarts trekken.
Londen, weer verrassend, weer een paar geheimen prijsgegeven, maar waarschijnlijk nog zo veel te ontdekken
Ik ben Heidi
Ik ben een vrouw en woon in Bredene () en mijn beroep is Administratief bediende.
Ik ben geboren op 04/04/1965 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, linedance, muziek, lezen, handwerk, wandelen, geocaching.
De souveniershop was nog gesloten door de waterschade. Na het eten van een broodje, kochten we een ticket voor een rondgang in het kasteel. Wat een weelde was er in die tijd en hoe fijn werd dit gebouw niet afgewerkt. Fantastisch hoor! Een aanrader. Maar dan moesten we weer terug é en ja we hadden ongeveer evenveel km in de benen als de dag voordien. 's Avonds was het gewoon gezellig buiten zitten met wat drankjes en hapjes en doodop in bed.
