|
Het is eens iets anders : een city trip naar Rome laten voorafgaan door een weekendje Breda. Dat had natuurlijk een reden en die reden was dat Marnix een marathon zou lopen in Etten-Leur, dichtbij Breda dus. Een hele speciale marathon dan nog, al is het om heel persoonlijke redenen : De eerste marathon na de hersenoperatie van anderhalf jaar geleden. De voorbereiding liepen voortreffelijk, maar de dag zelf moet het natuurlijk ook allemaal in de plooi willen vallen. En meer dan dat. Ik zelf was dan ook de zenuwachtigste van de twee denk ik. Al met een krop in de keel namen we afscheid zodat ik een half uurtje voor de start met het Willytje naar km 4 kon rijden, waar ik hem de eerste keer hoopte te zien. Ik fietste van hier naar daar en kon toch zo'n 6 keer supporteren. Op km 34 kreeg ik het teken te zien dat hij moe was, ik crosste naar de finishplaats waar ik met een bang hartje stond te wachten tot hij weer in zicht zou komen. En ja hoor. Met zwierende armen kwam hij in minder dan 4 uur tijd over de meet gelopen. Wat een overwinning voor hem, wat een prestatie! Chapeau man, ik zie de chirurg nog ongelovig zijn hoofd schudden toen je de vraag stelde of het lopen er ooit nog zou inzitten. En je doet het toch maar!!!!
Op naar Rome dus, geen tijd om wat bij te komen. Om half vier uit bed om met een vroege trein naar Zaventem te sporen. En dan daar aankomen , op zoek gaan naar de B&B, wat toch zo'n kleine 4 km van het station lag, koffers uitpakken en direct weer op stap om een eerste wandeling aan te vatten langs de bekendste fonteinen van Rome. Te voet terug naar de B&B en het vat was op ! Nog nooit heb ik Marnix weten om half tien in bed liggen. De reden zal duidelijk zijn zeker? Ik had geen marathon in de benen, maar moest niet onder doen.
De B&B was een beetje als zelfservice opgezet :  koffie of thee kon gemaakt worden in de gemeenschappelijke keuken, het mandje met toastjes, voorverpakte croissants, confituurtjes, Nutella, koekjes stond klaar op de kamer en werd elke dag aangevuld. Ik heb het al met minder moeten doen als 'colazione' . Pijnlijke spiertjes of niet : vol moed begonnen we een nieuwe wandeling, weer gevonden op reisroutes.be. Elf kilometer langs de bekendste monumenten. Tja, kan ik hier woorden aan verspillen, is mijn woordenschat groot genoeg om de schoonheid van deze stad te beschrijven? Het besef dat deze gebouwen hier eeuwen geleden gebouwd werden, de rijkdom binnen de kerken, de sfeer, de vele toeristen,... Eén ding is toch wel jammer hé, ... we moeten nog eens terug :) De Trevi fontein was gesloten en stond droog, onmogelijk om er een centje in te gooien om het geluk af te dwingen dus, en ook de Spaanse trappen waren verboden terrein door restauratiewerken. En er zijn natuurlijk nog heel wat plaatsen dat we niet konden bezoeken door tijdsgebrek.
Aan pizze en paste geen gebrek trouwens, eenvoudig maar vol smaak. We konden er niet rap genoeg van krijgen. Ik was ook heel content dat ik nog een mondje Italiaans kon spreken. Zelfs een niet-alledaags gesprek aan de telefoon met de eigenaar van de B&B over de sleutel van de buitenvoordeur die ik gebroken had , en moest vervangen worden, enz, kon tot een goed einde gebracht worden. Misschien grammaticaal niet helemaal correct (maar grammatica is niet één van mijn specialiteiten en ook niet één van mijn favoeriten), maar we geraakten eruit en dat vind ik toch het voornaamste.
Dag drie werd de wekker aangezet. Om 10 uur hadden we ticketten gereserveerd om het Vaticaanse museum en de Sixtijnse kapel te bezoeken. Dit maal namen we de metro, poepsimpel en spotgoedkoop en we mochten lekker dicht op elkaar geplakt staan. Voordeel : omvallen was onmogelijk. Zonder aanschuiven vatten we de toer aan in de verschillende 'stanze' van het museum. Het ene al interessanter dan de ander, maar er was oh zo veel te zien. Nekpijn hou je er gegarandeerd aan over van constant naar die prachtige plafonds te kijken. Als apotheose kom je dan uiteindelijk in de Sixtijse kapel aan. Prachtig, overweldigend, maar een klein beetje teniet gedaan door de vele bazige bewakers, die constant tot stilte moesten aanmanen en ons constant naar een andere plaats lieten aanschuiven. Maar eenmaal in je leven dit zien, kan ik aanbevelen. Een beetje moe geslenterd, verorberden we eerst een broodje nog in het cafetaria van het museum zelf, en daarna gingen we op zoek naar het Sint-Pietersplein. Een nieuw wow-gevoel kondigde zich aan. Een cache werd er ook gelogd en daarna besloten we een lange polonaise mee te beleven. Bijna het hele plein rond was het aanschuiven geblazen om de baseliek binnen te kunnen gaan. Uiteindelijk stonden we na anderhalf uur binnen. Net toen het ophield met regenen. Maar het was het wachten waard! Wat een rijkdom, wat een schoonheid. Ik vrees dat als we voortaan gelijk welke kerk bezoeken deze in het niet zal vallen als we aan deze baseliek denken. Hier hadden we beslist nog meer uren kunnen spenderen, maar de avond valt snel en de hongerigen en dorstigen moeten ook geholpen worden natuurlijk.
Op onze laatste dag in Rome besloten we vooral wat rond te slenteren, hier en daar nog wat sfeer op te snuiven, wat winkeltjes te bekijken en te genieten van de heerlijke temperatuur. Na het lekkere eten, met zicht op het Colloseum, konden we nog wat lekker languit in het gras liggen zonnen. En dan werd het stilaan tijd om richting stazione Termini te gaan en de bus terug te nemen naar het vliegveld. Na een rustige vlucht, een treinreis en een kort autoritje kwamen we rond middernacht terug in onze eigen 'casa' aan.
Dit hebben we toch maar weer mooi gehad!
|
