Maar aandacht krijgen is niet wat hij wilt, dus over na de volgende dagen die we doorbrachten in gastvrij Limburg. Onze eerste stop brachten we door in een klein gehuchtje Helshoven. We stonden er in de boomgaard heerlijk rustig. De dag na de marathon stapten we al zo'n 10 km in de omgeving van Hoepertingen, veel tijd om de beentjes te laten rusten was er dus niet bij. De dag erna fietsten we vooral tussen de appel -en perengaarden. Helemaal droog bleef het niet, maar dit konden we omzeilen door net op tijd een cafeetje binnen te stappen. 

Volgende bestemming was Zonhoven, waarvan we vertrokken voor een fietstocht naar Bokrijk, waar we fietsten door het water. En natuurlijk ook in de omliggende gemeenten Kiewit, Stokrooie, ... Wat zijn knooppunten toch een mooie uitvinding. De camping in Zonhoven is gelegen net naast natuurpark De Teut, wat moet het hier en in de andere Limburgse parken prachtig zijn als de heide in bloei staat. Maar zo is het ook genieten hoor. 

Verder bezoeken we ook nog de Lommelse Sahara, waar we de uitkijktoren beklimmen, we gaan fietsen door de bomen in Hechtel-Eksel en staan even stil bij een Duitse militaire begraafplaats, de grootste van West-Europa. We maken prachtige lange wandelingen op de Mechelse Heide en in het Nationaal Park Hoge Kempen, toegangspoort Connecterra.  We dwalen zelfs eventjes in het bekende shoppingcenter Maasmechelen Village. En brengen  tot slot een bezoekje aan C-mine in Genk waar je een interactieve tentoonstelling kan bezoeken over het mijnleven van toen. 

Limburg heeft nog veel meer in petto. We mochten er even van proeven, en het proeft naar meer... wordt vervolgd

Na een rustige nacht vertrekken we via Luxemburg, ja je kunt er nog steeds goedkoop tanken, richting Duitsland. Onze eerste stopplaats is Gengenbach, typisch Duits stadje met in de Altstadt nog een paar 17de eeuwse toegangspoorten en oude, charmante huisjes. Na een ferme coupe caramel opgesmukt met stukjes Mars, een ijskoffie en stukje taart, laten we het stadje achter ons om langs steile wandelweggetjes het kerkje op de top te bereiken. Het ligt er midden de wijnvelden, waar we rustig doorheen wandelen. We halen nog even proviand in de plaatselijke supermarkt en spenderen de avond bij onze Fons, die op de camperplaats staat langs het water. (15 euro).

Slechts 50 km overbruggen we langs mooie gewestwegen naar onze volgende stop Triberg. De camperplaats is gelegen in Nussberg. Er zijn geen voorzieningen, het is er gratis en heel rustig. Om naar het centrum van Triberg te gaan, moet je er wel een wandeling van 3 km bijnemen. Ofwel neem je het voetpad ofwel neem je het weggetje door het bos, wat we dan ook doen. We bezoeken de waterval, dat zou de grootste van Duitsland moeten zijn. Vanop een hoogte van 160 meter stort het water van de Guttach zich naar beneden, maar doordat het zich in zeven stukjes heeft verdeeld, kan je niet zo goed de werkelijke hoogte inschatten. Hier betaal je 6 euro pp ingang en volg je de goed aangelegde wandelpaden. Boven stappen we ook nog even naar de Bergsee, die kleiner uitvalt dan verwacht. Wel top te lezen dat hier 's winters op geschaatst kan worden. In het toeristische stadje stappen we nog even een soevenierswinkelje binnen. In deze stad werd in de 18de eeuw de eerste koekoeksklok gemaakt en dit kan je in dit winkeltje met de 1000 Uhren zeker nog zien. Wat een gekoekoek... het prachtige houtsnijwerk heeft dan ook een zeer prijzig kaartje eraan hangen.

De volgende dag wordt er eentje om te vergeten. De eerste km's worden we vooral opgehouden door tractoren, vrachtwagens, werken in een stadje, maar enfin, de omgeving is mooi en maken ons niet druk. Eenmaal de autostrade op, worden we vooral opgehouden door wegenwerken, en niet zo'n klein beetje. Ook na de afrit naar Konstanz aan het Bodensee blijft het aanschuiven. We zijn al 2 en een half uur onderweg en dat voor een 100 km. We rijden de camping binnen waar we een weekje willen verblijven, maar deze blijkt vol. Ook de camping er naast is volzet. We rijden even verder en parkeren ons om te overleggen. Ik bel vele (zoniet alle) campings in de buurt af; ofwel nemen ze niet op, of er is een bandje waarop staat dat het volgeboekt is tot oktober, we worden stilletjes aan stil... We besluiten dan maar Konstanz te laten voor wat het is, of beter gezegd de Bodensee, en terug wat verder van het meer te zoeken. We nemen geen risico en bellen eerst of er een plaatsje vrij is. In Engen hebben we prijs, en rijden 40 km terug. Engen hebben we duidelijk niet voorbereid, en lopen dat ook wat verloren in het a-typisch Duitse centrum. Het heeft in ietwat Zuiderse sfeer, maar veel meer kan ik er niet over zeggen. We besluiten de volgende dag een ferme wandeling te maken in Stetten, op zich al een stevige wandeling maar de Panoramische rondwandeling maakt zoveel goed : afwisselend bos, velden en vergezichten tot aan het meer. Wow. Genieten! Zo krijgt Engen toch een positieve noot. 

We ruilen Engen in voor Titisee waar we 2 nachten boeken op camping Buehlhof. We staan niet direct aan het meer, ook hier is het razend druk. Maar we staan op een heuvel, er is plaats zat en als je je best doet zie je het meer mooi liggen. We wandelen terug naar beneden en gaan even de stad in. Wat is het hier toeristisch, wat is het hier druk. We spelen dan maar even het spel mee, bezoeken een paar winkeltjes, drinken een pint in de Biergarten en ja, op vraag van Marnix trappen we even met de pedalo het meer rond. De dag daarna is het gedaan met toeristje spelen, we maken een pittige wandeling van 18 km naar Hinterzarten. Hier wordt in de winter geskied en kunnen we ook de schansen bekijken. En nee, de dag daarna was weer geen rustdag, vooral niet voor Marnix die als training maar liefts 4 keer rond het meer liep, goed voor zo'n 24 km. Ik fietste er 3 van mee. En daarna was het toch relaxen hoor, dubbel en dik verdiend.

We vatten stilletjes aan de terugweg aan en overnachten op de camperplaats van Bad Wildbad. Dit kuuroord heeft behalve de prachtige natuur een paar extra troeven. We nemen de Bergbahn naar boven waar we kaartjes kopen voor het Baumwipfelpad. Over een afstand van 1250 m wandel je spiraalvormiggewijs naar boven tot je zo'n 40 meter boven de grond een 360 graden spectaculair uitzicht krijgt. Ook de wildline Hangbrücke is een must. Als je tenminste geen hoogtevrees hebt. 380 meter lang op 60 m hoogte, het bijzonder aan deze hangbrug is dat deze bol staat. Top belevenis. 

Alvorens huiswaarts te keren verblijven we nog even in Neufchateau, Belgische ardennen. We maken hier nog een mooie wandeling en relaxen wat op de camping Spineuse. 

We blikken terug op een mooie vakantie, we zijn dankbaar dat we toch even konden ontsnappen. Sommige mensen lijken niet zo tuk op vakanties in het buitenland. Mijn conclusie : Wel, thuis, of daar, blijf de regels volgen, blijf weg van de massa, is dit nu hier of elders. Ik kan alleen maar zeggen, het heeft deugd gedaan

Rond 14 u namen we de fietsjes om een cachetoer aan te vatten. We maakten een combinatie van verschillende rondjes en die liepen ook langs verschillende fiets-en wandelroutes :  langs de Linieroute, Urbanusroute, en tot aan de bekende Kruiskapel. Het fietsen duurde niet zo lang want één achterband liet het afweten zodat we te voet onze tocht verderzetten. We genoten van de Lokerse Moervaartmeersen en wandelden een stuk van de oude spoorwegroute 77A. En we kwamen zowaar nog een terrasje tegen ook, een zeldzaamheid als je aan het cachen bent. 13 km later waren we terug bij de boomgaard en was het tijd om ons buiten te nestelen met een aperitiefje en een lekkere kaasschotel bij zonsondergang. 

De volgende dag was er meer van hetzelfde. De rest van de route werd afgewerkt en we kwamen pareltjes van caches tegen. Helaas moesten we ook twee regenbuien trotseren en gelukkig bleef het daarbij. 

Even een weetje over de streek ? De "Gezôardeneirs" worden ook wel de blauwbuiken genoemd. Deze spotnaam heeft iets te maken met de vroegere winstgevende visvangst in de Zuidlede, doch thans zijn deze vissen geheel verdwenen door de besmetting van het water. Vooral de "Gezôarse blauwbuik", een soort paling, was ongeëvenaard. In vorige eeuw werd er een bier gebrouwen met de naam "Eksaardse blauwbuik" dit bier is nu het abdijbier Augustijn.

Vandaag stapten we 19 km. De rest van de avond was dan ook verdiende rust.

Zondag hadden we er nog niet genoeg van want voor we naar huis vertrokken reden we nog naar Klein-Sinaai, deelgemeente van Stekene. Deze keer voor nog een heel korte wandeling van 4 km. Marnix had nog een grotere uitdaging voor de boeg want liep daarna van Brugge naar huis terug. Een training voor zijn volgende challenge : de virtuele London marathon. 

Gelukkig koelde het deze nacht wat af en worden we pas om 9u wakker. Na het ontbijt nemen we de fietsjes. Het is nog steeds heel heet, maar door het fietsen krijg je wel wat verfrissing door de wind. Vandaag fietsen we richting Halen, ondertussen geocachend, met een ommetje in domein Heerlijck. We fietsen door de vele fruitgaarden en profiteren als kleine kinderen van de verfrissende watersproeiers. Rond 15u30 zit de tocht erop en blazen we voor de rest van de namiddag en avond uit bij de camper. Slapen is deze nacht een andere koek, pff, het net aangekochte ventilatortje brengt gelukkig een beetje soelaas.

Als afsluiter willen we nog naar het Provinciaal domein Het Vinne in Zoutleeuw. Dit zou moeten het grootste natuurlijke binnenmeer van Vlaanderen zijn. Helaas blijkt dat het hele meer werd drooggelegd voor organisch materiaal te verwijderen. Zo kan het meer op langere termijn weer een prima biotoop blijven voor waterdieren-en planten. Pech voor ons dus en nog meer pech volgt. Bij aanvang van de terugweg barst een regen-en onweersbui los. Even schuilen we nog in een bushokje maar we zijn dan al doorweekt. Zuipnat komen we weer bij de camper terug waar er gelukkig nog droge kleren wachten. Tijd om terug te keren naar de drukte van de kust.

Bij aankomst op de camping zetten we tafel en stoelen buiten en beginnen met de lunch. Daarna was het plan om aan een geoart toer te beginnen op zo'n 5 km van de camping. Het is echter bloedheet, ze spreken dat dit de warmste dag van het jaar kan worden, en nog voor we echt kunnen beginnen, ben ik vooral al uitgeput. Marnix heeft minder last, maar we besluiten de toer te laten voor wat het is en keren terug. We komen nog langs een grote visvijver en kunnen er iets fris drinken. Later op de camping spenderen we vooral onder de luifel en is het even chillen. We sluiten de dag af met een gezellige barbecue. Even lijkt het alsof het begint te regenen maar op wat klank en lichtshow na in de verte, blijft het verder droog. Het belooft een warme nacht te worden.

En dat was het. Pas rond half zes begint het wat af te koelen en worden de temperaturen wat minder. Na het ontbijt nemen we de fiets en rijden even de grens met Frankrijk over. In het bos 'Le forêt de Bon-Secour' maken we een mooie wandeling rond het kasteel. De caches stellen niet veel voor en worden al een hele tijd niet meer gevonden. We besluiten het ook maar zo te laten. Als we rond zijn, picknicken we op een boomstam en maken een nieuw plan. Dichtbij zien we op de kaart de Etangs de Chabaud-Latour liggen. We maken een ommetje en kunnen mooi rond de meren fietsen. We zijn daarna vlugger dan gedacht terug in Bernissart en daar rijden we nog even op de Ravel van lijn 78A. Zo kunnen we toch nog een paar smileys op deze dag toevoegen en komen we onverwacht een mooi stukje natuur tegen met bloeiende heide en geel duinenzand. We hebben de rust weer verdiend en genieten nog na bij de camper.

Voor we naar huis terug vertrekken, fietsen we nog even naar les Marais d 'Harchies. Dit prachtige natuurgebied het grootste met riet begroeide gebied van Wallonië. Zeker de moeite eens waard als je van rust en stilte en de natuur houdt. We wilden er nog een uitje aan vast breien maar deze keer lukte het plannetje net niet. Op de terugweg, zo'n 5 km in Peruwelz wilden we nog een wandeling in de boomtoppen doen, je weet wel, zo'n gemaakt parcours. Maar bij aankomst was het net sluitingstijd en een uurtje wachten zagen we niet direct zitten. Richting kust dan maar, naar onze grotere bubbel terug.

Terug bij Fons hadden we nog net tijd om ons te wassen en konden we aanschuiven op het ruime terras van het Sparhof. Wat anders drink je hier dan een Picon natuurlijk. Na een tijdje kregen we onze plaats toegewezen binnen in het restaurant en genoot Marnix van een lamskroontje en ik van een gepekeld varkenshaasje. Een Irish Coffee en een Moelleux maakten het plaatje compleet. Het is meegenomen dat je daarna na 100 meter wandelen in je bedje kunt kruipen.

De rust was nodig om de volgende dag een fietstocht aan te vatten. Menig coureur komt hier die heuvels bedwingen, wij met onze minifietsjes kunnen hier natuurlijk niet aan tippen. Er waren stukjes die we te voet moesten afleggen, maar de Zwarte en Rode berg hebben we toch maar mooi opgefietst! Hier en daar konden we ook wat caches oppikken en we breiden er ook nog een wandeling aan op de Rode berg. We waren redelijk vroeg bij de camper terug, waar we nog wat buiten konden lezen. De regen kwam uiteindelijk rond 19 u waardoor we de apero en het avondmaal binnen moesten nuttigen. Een yahtzee was de afsluiter en ja bravo voor Mx, twee spelletjes winnen op één avond!

Op zondag werden we in Brugge verwacht om het verjaardagsfeestje van Kaitlynn mee te maken. De kleine meid werd 6, proficiat!

Na een rustige nacht maken we ons klaar voor het tweede deel. Deze keer fietsen we meer langs landelijke wegen, in de omgeving van Nazareth, Asper, Semmerzake,..De omgeving is mooi, licht heuvelend en rustig. Opnieuw vinden we heel wat caches. Deze keer moeten we wat langer zoeken om een terrasje te vinden, maar het is dan ook de moeite waard. In een prachtige binnentuin eet ik een heerlijke Dame-Blanche, Marnix drinkt er een Maredsous. We fietsen opnieuw langs de fietsostrade terug naar Gavere. Daar kunnen we uitrusten in het zonnetje met 39 km op de teller. De apero nuttigen we buiten, rond half acht , gaan we meer uit noodzaak , naar binnen om te eten. 

Op zondagmorgen vertrekken we naar Brugge, waar we nog een etentje met mama meepikken in de Zotte Mutse.

Na een rustige nacht en een lekker ontbijt, werden de kuiten ingesmeerd voor een stevige wandeling. De missie van de dag : cache nr 6000 vinden. Heel zonder slag of stoot ging dit niet want we hadden heel wat DNF's te noteren (did not found). Maar uiteindelijk slaagden we wel en ging de wandeling verder langs een GR route, door bossen, door mooie dalen, kleine dorpjes, ... Veel caches vonden we niet maar dit keer kon het de pret niet bederven. Het weer was goed, niet meer zo heet als de voorbije dagen, maar behalve een klein vlaagje bleef het droog. Het laatste stuk wandelden we langs de oevers van het meer om uiteindelijk na zo'n 16 km terug op het domein van Val Joly te belanden. De beentjes waren content om even te kunnen rusten en na een verfrissing en wat proviand in te slaan in het winkeltje, brachten we de resterende tijd door bij de camper. De felle wind joeg ons uiteindelijk wel naar binnen.

Op zondagmorgen namen we de fiets naar het nabijgelegen dorp Liesien. Je zou je hier mispakken want het was meer dan vals plat. Na 4 km vatten we een wandeling aan, zo mooi hadden we het ons niet voorgesteld. Het was rustig wandelen langs een oude spoorwegbedding, we kwamen kleine meertjes tegen, een pittoresk dorpje,... Na 8 km waren we terug bij het beginpunt, en konden we de eindspurt inzetten.

Batterijtjes weer opgeladen!

Maar dan, het fantastische nieuws van de Veiligheidsraad. Vanaf 8 juni mochten we weer een beetje verder dan ons kot. Andere vormen van twijfel kwamen nog op onze weg. Na maanden warm en zonnig weer, kwamen er toch wat regenwolken in zicht. Was dit de spelbreker? Of was het de veel belangrijker uitslag van de halfjaarlijkse controle die Marnix net moest ondergaan die ons parten zou spelen? Deze was tot onze grote opluchting super positief maar daar stond wel een 3 weken durende behandeling tegenover. Gevolg daarvan zijn grieperige en pijnlijke toestanden. Maar de wil om te vertrekken was bij Marnix groter dan de ongemakken en met de belofte dat we het rustig aan zouden doen en daarom op een camping gingen staan, speelde ik het spel gewillig mee.

Vol enthousiasme vertrokken we naar Grimbergen, slechts 115 km ver. Net na sluitingstijd kwamen we aan, dus besloten we eerst een korte wandeling naar het centrum te maken en een kleinigheidje te eten. Ook dat was eeuwen geleden, het leek alsof we terrasjes doen niet echt misten, maar het voelde toch zo goed aan daar buiten in het zonnetje te genieten. Rustig aan gingen we terug naar de kleinschalige camping waar we incheckten en ons plaatsje uitkozen. Daarna was het toch tijd dat Marnix even de rust nam en dat was dan ook de trend voor de rest van de namiddag en avond. We bleven onder de luifel zitten toen het lichtjes begon te miezeren en pas rond 20 uur moesten we naar binnen toen het wat meer begon te regenen. Ondanks de niet zo'n goede weersvoorspellingen bleef het bij een paar donderslagen en wat regen. 

De volgende morgen konden we ontbijten onder een stralend blauwe hemel. Na een heerlijke douche in het kraaknette sanitaire gebouw, vertrokken we met de plooifietsjes naar Meise, op zo'n 5 km. Wat is het hier mooi en groen en dat op zo'n korte afstand van de hoofdstad! Rustige fietswegen tussen bossen, langs riviertjes, ... dit is niet voor niets de groene gordel. Tussen 11u30 en 12 u mochten we onze e-tickets aan de ingang van de plantentuin laten scannen. Zo gaat dat tegenwoordig in Coronatijd. Het is aanpassen in alles maar het is heerlijk dat je zo rustig kan rondlopen. Wat is dit park groot en zijn er zo'n variatie aan planten te ontdekken. Ook de kunstroute viel in de smaak. Het slenteren maakte ons hongerig en dorstig en in de Oranjerie namen we een stukje taart. Daarna waren we nog meer onder de indruk van de serres, die allerlei biotopen voorstelden. Prachtig. Dit is een aanrader en kost slecht 7 euro per persoon. We fietsten daarna op het gemakje terug naar de camping waar we telefoon kregen van vrienden Mark en Sandra dat ze op weg waren naar ons. Ze hebben voor de eerste keer een camper gehuurd en zouden pas de dag erna vertrekken. Maar dit was een fijne verrassing. We hadden een prachtige avond met apero en bbq en konden buiten blijven zitten in t-shirt tot half twaalf. Dit is toch zo veel leuker dan die virtuele aperitieven die we hadden via skype. 

Na nog een ontbijt samen, verplaatsten wij onze Fons naar de parking even buiten de camping en namen afscheid. Zij kunnen hun avontuur starten, wij besluiten nog,even een klein cacherondje te fietsen. Dit bracht ons op de top van de heuvels rond Grimbergen zodat we een mooi uitzicht kregen op de skyline van Brussel en het Atomium. De veldbloemen maakten het plaatje af. 

Een rustige rit naar huis was de afsluiter van dit mooie weekend

Ik sluit af met de beginnende woorden : Eindelijk!

Hopelijk houden we het allemaal veilig en gezond en kunnen we straks nog meer van dit goeie leven proeven

Goed nieuws van de dokter, Marnix werd weer goedgekeurd voor de komende drie maanden. Dat moet gevierd worden met een weekendje weg met onze Fons. Ook dichtbij ben je er even uit, dus deze keer werd de bestemming Watten. Er is daar een hele mooie aan te raden camperplaats. Gratis, met voorzieningen, en rustig gelegen met zicht op het kanaal de Aa of zicht op het vijvertje. De vrijdagmorgen is er markt in de hoofdstraat waardoor we even moesten omrijden, maar we waren net te laat om dit nog mee te pikken. Vanaf de camperplaats kan je te voet naar De Blockhaus van Eperlecques, een bunker uit de tweede wereldoorlog, nu te bezoeken als een museum. We lieten deze links liggen want het langverwachte zonnetje was eindelijk van de partij, waardoor we liever buiten genoten van de natuur en het nabije bos. De wandeling in het bos was bij aanvang mooi te doen. Maar net op het punt dat terugkeren eigenlijk geen zin meer heeft, werd het echt een slijk en modderboeltje. Hier en daar was het echt je weg zoeken om de diepste modderbaden te ontwijken, en soms kon je niet anders dan er toch maar zien door te geraken. Achteraf zagen we pas het infoblaadje met de vermelding dat het bos eigenlijk was afgesloten... We lieten daarna Fons nog even voor wat hij was en besloten nog even tot de moulin van Watten te stappen. Na zo'n slordige 11 km genoten we nog even van het zonnetje, vanuit de camper en met open deuren met zicht op het vijvertje. Heerlijk. 

Op zaterdag stond er een recordpoging op het programma. Het doel was ons dagrecord caches vinden te verbreken, dit op deze grote Powertrail. Met de fietsjes vertrokken we rond half elf en vlotjes werden de eerste binnen gehaald. Helaas was deze toer niet meer wat hij geweest was, vele potjes waren doorweekt, kapot, of niet te vinden. Daardoor werd het toch nog spannend of we het gingen halen. Uiteindelijk klokten we af op 79 caches, doel bereikt dus. Helaas was het na de middag wat grijs en kouder geworden. Een aperitiefje in de zon zat er niet meer in, het werd dan maar een koffietje met een koekje en de verwarming hoog. 

Zondag stond er nog een looptraining op de planning van Marnix. Er restte ons dus nog enkel lekker uit te slapen, te ontbijten en alles klaar te maken voor vertrek. 

Op de laatste dag van het oude jaar, of was het toen al de eerste dag van het nieuwe, werd er tussen het feesten door bij goeie vrienden Sandra en Mark plannen gemaakt voor een weekendje weg. We lieten er geen gras over groeien want twee weken later was alles al in kannen en kruiken : verlof goedgekeurd, hotel geboekt en activiteiten voorzien. Alleen nog aftellen en vorig weekend was het zover. Chauffeur van dienst Markstje kwam ons om 10 uur stipt afhalen en bracht ons vlot tot in Spa, waar we een hotelkamer met bijhorend appartementje geboekt hadden bij Sol Cress. Alvorens in te checken namen we het liftje vanop de berg naar het stadje beneden. Aangezien het dan al een stuk na de middag was namen we bij de aperitief een tapasplankje, de mannen proefden van het lokale Bobelientje biertje.  Daarna volgden we de pijltjes op de grond voor een 3 km lange stadswandeling, zo kwamen we bij de meest fotogenieke plaatsen van de stad. De lift bracht ons daarna terug naar boven, waar we ons eerst konden installeren in het Clementine gebouw. We hadden er twee kamers naast elkaar gelegen, met elk onze eigen badkamer, en via de gemeenschappelijke hall konden we de trap naar beneden nemen waar we een keuken en living tot onze beschikking hadden. Zo konden we de meegebrachte drankjes koel houden en 's avonds gezellig nog wat napraten. Het hele hotelgebeuren kon je een beetje nonchalant noemen, wat tot een aantal hilarische momenten leidde. Ondanks het begin van de krokusvakantie was er ook heel weinig volk aanwezig. Als je bedenkt dat we met zo'n 15 personen in de eetzaal zitten waar normaal zo'n 100 man kan, voelt het soms wel heel leeg aan. Maar , gezelligheid maak je zelf natuurlijk, en op het eten was er niet veel aan te merken, niet verfijnd, maar zeker meer dan genoeg. 

Op zaterdag was er een activiteit in het pakket begrepen, niet dat er iemand aan de receptie op de hoogte was, wat, waar of hoe, maar toch werd er een telefoontje gedaan en konden we vertrekken naar Val de Wanne, zo'n 20 km verder. Er was keuze en eigenlijk geen keuze dus werd het een downhill tocht door het bos op een soort step met dikke banden. Er werd wat meewarig gekeken naar de oudjes met een blik van 'zouden jullie dit nou wel doen' maar ondanks onze eigen bedenkingen en twijfels lieten we ons niet kennen, zetten we onze helm op en na een verkennend rondje op de parking, lieten we ons bergafwaarts afzakken. Hier en daar werden de remmen wat aangetrokken zodat het toch niet te snel zou gaan, maar we kwamen heelhuids het bos door. Fier op onszelf bekwamen we achteraf met een drankje in de aprèsski hut, weer klaar voor het volgende avontuur. Niet zo spectaculair, maar toch was het volgende bezoek aan de waterval van Coo, voor een paar van ons pure nostalgie. Neem daarbij nog een treinritje door het bos waar we herten, lama's, wolven, dingo's en geitjes konden spotten, en zo waren we helemaal de toerist aan t uithangen. Een paar lachbuien lagen steeds op de loer.

Op zondag was er alweer een zware storm op komst. Grote buitenactiviteiten waren niet aan te raden. Een binnenactiviteit dan maar met op de terugweg een bezoek aan de grotten van Remouchamps. Tijdens een wandeling en een ondergrondse boottocht kwamen we meer te weten over het ontstaan van de grot en de aanwezige stalachmieten/tieten. Na nog een (voor) laatste teugsje ter plaatse, reden we terug naar huis. We sloten het weekend af met een lekkere spaghettie van de kok van dienst  Marnix. 

Thx friends, voor ons veilig heen en terug te brengen, voor de lachpartijen, de gesprekken, het gezelschap,...

Eindelijk, een weekend vrij en mooi weer voorspeld! Geen twijfelen deze keer. Er werd al wat huiswerk gemaakt in de wintermaanden, een camperplaats met het nodige cachewerk in de omgeving werd vlug gevonden. We trekken richting Maredsous, zo'n 200 km van hier, waar we terecht kunnen op een mixparking van de abdij. Blijkbaar kan het daar erg druk zijn, maar in deze wintermaand hebben we zelfs keuzestress : parkeren we hier, nee, een beetje verder,...? Als dit kleine euvel van de baan is, eten we nog een sandwichke en trekken we de wandelschoenen aan voor een wandeling van 6 km. Niet alle caches worden even vlot gevonden en daarom wordt het toch nog flink doorstappen om binnen te zijn voor het donker. Het is hier een heel mooie omgeving en er is een stralend blauwe hemel. Vitamientjes worden gretig geabsorbeerd. Ook voor de niet-cachers onder jullie, vertrekken tal van uitgestippelde wandelingen vanop de parking. Pas rond 18 u zijn we terug bij Fons, net te laat om het bezoekerscentrum binnen te kunnen. Maar, we hebben alles bij de hand, drank, hapjes en een avondmaal. Gelukkig maar, want behalve de winkel van de abdij, waar je brood, bier, kaas, jam, en een paar likeuren kunt kopen, is de middenstand niet vertegenwoordigd in dit kleine gehuchtje. 

Het wordt een rustige nacht. Op zaterdag hebben we meer daguren te vullen en we hebben dan ook de grotere toer van 13 km op de planning. Deze gaat door een tunneltje, langs een Ravel, over een heuvelrug, door de bossen en door de velden. Ook deze keer hebben we onze handen vol met de schatten te zoeken en we moeten zowaar soms even puzzelen om verder te kunnen. Vandaag is het wat meer bewolkt maar we kunnen toch picknicken op een bankje. Enkele lokale bewoners bespieden ons vanachter hun gordijntjes. Zien we er zo verdacht uit? We schieten goed op en rond 17 uur zijn we terug. Deze keer kunnen we nog binnen in de brasserie en nemen we een degustatieplank met de verschillende soorten Maredsousbieren en een stukje kaas. Het smaakt, maar voor mij komen deze kleine pintjes wel een beetje zwaar aan. Of ligt het aan het beladen gesprek dat we voeren , over dat verschrikkelijke ventje K, die ons overal achtervolgt? Ik wou dat ik eens hard kon roepen : laat ons gerust, laat ons genieten, ga weg. Helaas,... na nog een aperootje in Fons en het avondeten ben ik doodmoe en kruip vroeg onder de wol. 

Rond 6 uur 's morgens begint er al een beetje wind op te komen. Een zware storm die de naam Ciara krijgt, is onderweg. We nemen kort nog even een frisse neus en besluiten dan huiswaarts te keren. Het wordt een turbulente rit terug, met stevige rukwinden. Maar Marnix houdt Fons goed in bedwang. We komen veilig thuis en parkeren hem onder zijn huisje. De opkuis kan wachten. Wij gaan tevreden terug in ons grotere huis binnen en dromen alweer van de volgende rit.