Bedoeling was om het weekend te starten met het afhalen van de trouwringen. Die pasten uitstekend maar waren helaas nog niet gegraveerd. Maar niet getreurd, die halen we wel op een andere keer. Via Kortrijk reden we richting Ronse. Door allerlei wegenwerken en omleidingen moesten we wat zigzaggen tussen de werken in, maar toch arriveerden we rond de middag aan het zwembad van Ronse. Daar zijn 4 gratis mobilhomeplaatsen, afgesloten door een slagboom waar je een code kan van krijgen bij het zwembadpersoneel. De redder van dienst deed de slagboom direct open en kwam ons daarna hartelijk begroeten. Een pluim voor het personeel dus ! En een mooi initiatief van de stad Ronse. Met een stralende zon als gezelschap trokken we naar 't centrum, met een wandelbeschrijving in de hand gedownload van reisroutes.be. Deze wandelroute liet ons alle mooie plekjes van Ronse zien : de Hoge Mote waar het infokantoor gevestigd is, het Bruulpark en het Must , een museum voor textielnijverheid waar een oud weefgetouw buiten staat, de kerk van St-Hermes met de beroemde crypte. De crypte was gesloten maar we konden even rondlopen in de kerk waar het merkwaardigste 'het schrijn van St-Hermes' was. Het meest eigenaardige is de houten balk met haken. Het is te zien als je met je rug naar het schrijn staat. Krankzinnigen werden hier, na het baden in de crypte, vastgebonden, een ganse nacht, in het aanschijn van het schrijn van de Heilige Hermes. Een beetje een enge gedachte. Terug naar buiten dan maar. In Ronse kun je je vergapen aan de vele art-deco en art-nouveau huizen. En nu komt de quiz-vraag : hoe is het mogelijk om het stationsgebouw van Brugge in Ronse te zien? Wel, het station van Ronse  komt van Brugge ('t Zand aan het Concertgebouw) en was het eerste stationsgebouw (1841) in België. Toen het Brugse station te klein was en Ronse dringend een nodig had werd dat van Brugge steen voor steen afgebroken en hier opnieuw opgebouwd (1881). Het werd gerestaureerd in 1989 en 2001.

Zo leert een mens ook nog eens wat bij é. We vervolgden onze weg door smalle fabriekssteegjes en kwamen uiteindelijk op de Grote Markt terecht. Tijd om een hapje te eten, op het terras met een zalige temperatuur. Een mens zou er even een beetje lui van worden. Maar nee , hup het vervolg van de wandeling, nog wat caches oppikken en op de grote baan dichtbij Fons nog wat boodschappen doen. Ik was een beetje bluts gelopen. De rust deed goed en de avond brachten we door met een drankje, wat hapjes en een spelletje yahtzee.

De volgende dag was al even zonnig. De fietsen werden losgemaakt en vertrokken richting Elzele in de provincie Henegouwen. Niet ver, maar de weg er naartoe was oh zo bergop. Niet zo steil maar zo lang, er leek geen eind te komen aan die helling. Mijn longen deden er letterlijk pijn van. En ik was niet alleen, het was een beetje doodgaan... Haha, we konden er uiteindelijk wel mee lachen. Eenmaal een beetje op adem vertrokken we voor een 8 km lange wandeling met de bedoeling een 20 tal caches op te pikken. Elzele of Ellezelles ligt in het hart van 'Pays des Collines' en ligt net over de taalgrens. Elzele zelf is een vrij groot dorp, dat vooral op folkloristisch gebied furore heeft gemaakt. Zo wordt er een heuse Heksensabbat gevierd .Nog een weetje : Het hoofd boven de deur van het infocentrum komt je allicht niet onbekend voor? De Britse detectiveschrijfster Agathie Christie liet haar held Hercule Poirot uitgerekend in Ellezelles ter wereld komen.

Alle caches werden vlot gevonden en voor we de terugweg aanvatten (die was gelukkig niet zo lastig) warmden we ons nog even op bij de plaatselijke middenstand. Het zonnetje was ondertussen verdwenen en al gauw voelde je de kilte vallen. Terug in Ronse gingen we er nog ene drinken op de markt, in het beschermde café Local Unique. De inrichting is nog steeds zoals het in 1925 werd aangekocht. Spiegels, zitbanken en twee grote opvallende faïence tegeltableaus. Eentje daarvan is met zicht op Ronse. Santé of schol, al eender, Frans en Nederlands worden hier vlotjes door elkaar gebruikt. De avond was weer zo voorbij en ik kon lekker smullen van een wok met garnaaltjes gemaakt door mijn schat.

De zondagmorgen was heel wat grijzer en af en toe viel er wel een druppel. Na het ontbijt en het opruimen reden we nog een 10 tal km verder om daar nog een cachewandeling te doen in de bossen rond de Koppenberg. De gps had kuren, of was er gewoon een slechte satelietontvangtst? Geen nummer 4 en geen bonus. Jammer maar helaas. Het uitzicht was er niet minder mooi om, alhoewel we net een beetje te vroeg waren om de boshyacintjes in bloei te zien.

We hebben er weer eens van genoten.