23/10/2005 Winterduathlon Olen 3,4/26,5/3,4 1u48'16" 78/103
21/8/2005 Boerkesjogging Olen 4,2 km 17'37" 14/99
12/8/2005 Limberjogging Herselt 5km 21'42" 73/224
Papa sport en...
andere lotgevallen van de Serneelskes IronMan finisher Frankfurt 2008 in 10u58'26,2"
17-09-2008
Atleet af
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens een update gemaakt heb van de gebeurtenissen. Sinds het laatste bericht is er anders weer heel wat gebeurd. Het laatste wapenfeit van het triathleet-seizoen dateert van 3/8/2008. De IM 70.3 in Antwerpen werd een serieuze ontgoocheling. Boven alles blijft van deze wedstrijd mij vooral het ongeluk van Peter De Troch bij. Zijn allereerste triathlon werd hem fataal. Zijn verhaal van die dag blijft nog steeds in mijn hoofd nazinderen.
Voor mezelf betekende de IM niet eens zo'n slechte prestatie, maar wel een martelloop van 21 kilometer met hevige pijn in mijn volledige rechterbeen te wijten aan de beenvliesontsteking waarmee ik al sinds begin van het jaar (of misschien nog wel iets langer) rondloop. Tijdens die wedstrijd werd het voor mij dan ook zeer duidelijk dat het zo niet verder niet kon. De beslissing om eerst verder te laten onderzoeken en tot zolang niets meer verder te doen was dan ook snel genomen en werd vergemakkelijkt door het feit dat Tiny een afspraak maakte voor een echo van mijn been. Op zich was het zelfs niet zo erg om mij hierbij neer te leggen, ik had trouwens het doel van het jaar bereikt op 6/7/08 in Frankfurt.
Ettelijke onderzoeken verder bleek dat de enige remedie een volledige rust van 6 weken zou zijn. Deze periodie loopt dit WE af. Volgende week donderdag staat nog een doktersconsult op het programma en dan hoop ik heel rustig terug te kunnen beginnen. Dat hiermee Viersel en Knokke van de agenda verdwenen vond ik niet zo erg, wat wel veel hartpijn bezorgde was de geplande fietsvakantie naar de Mont Ventoux. De vakantie op zich was schitterend maar de sportieve prestaties werden herleid tot facility management voor de meegereisde fietsers die het er allen trouwens heel degelijk van af brachten. De Ronny klaarde de klus in 2u09', de Gerry in 2u17. Carlos kwam na 2u45 aan op de top. Iedereen haalde zijn objectief. Een dikke chapeau !!!
Nog een verandering voor volgend seizoen zal de aansluiting bij een triathlon club zijn. Na 3 jaar moet het er van komen. Ik ben nog aan het twijfelen tussen Hetric en GETC. We zien wel wat het wordt.
Ik kijk er al naar uit om de planning voor volgend seizoen in elkaar te knutselen...
Bij het schrijven van dit bericht komen de emoties nog steeds bovendrijven. Voor de duidelijkheid I DID IT, of beter gezegd WE DID IT, met dank aan alle supporters ter plaatse en aan het thuisfront en met speciale dank aan mijn allerliefste vrouwke die het even ook niet meer wist na het overschrijden van de finishlijn. Het is een grootse dag geworden met als APOTHEOSE een eindtijd van 10u58'. Het overtreft mijn stoutste verwachtingen, het was fantastisch, het was . (laat maar zitten).
Doordat we zaterdag pas tussen 18h00 en 19h00 onze fiets mochten wegbrengen naar T1, was het LAATSTE avondmaal wat later geworden als ik had gehoopt. Nadat ik terug op de kamer was, de laatste dingetjes nog klaargemaakt zodat de nacht en ochtend rustig zou kunnen verlopen. Toch wou de slaap niet echt komen, ik denk dat ik rond half twee in slaap ben gesukkeld. Wetende dat om 4u25 de wekker afging, niet echt een leuk gevoel. Toch werd ik een minuut of 5 voor de wekker vanzelf wakker. Een klein uurke later zaten we in de auto richting zwemstart. Ik moet zeggen dat we alle drie (Marc, Edwin en ik) de rust over ons hadden. Bij aankomst aan de zwemstart alles rustig in orde gebracht, nog een Duister gesmeekt om mijn banden te helpen oppompen want door de Pitstop die als preventieve gaatjesvuller was aangebracht, had Edwin mij op het hart gedrukt dat er geen lucht uit de tubes mocht ontsnappen. Even later gaan we te water, ik twijfel een beetje of ik links dan wel recht zou gaan liggen. Ik kies voor links.
Dit blijkt achteraf een slechte keuze te zijn want het duurt tot twee minuten na het startschot vooraleer ik over de startlijn kan passeren en deftig kan beginnen zwemmen. Maar so what, geen stress, gewoon genieten en mijn ding doen. Al snel zit ik in mijn normale tempo en kan ik redelijk ongehinderd de eerste lus volbrengen. De tweede lus volgt zonder veel problemen en al snel kunnen we aanmeren om T1 binnen te lopen. Ik kijk nog even op mijn Polar. 1u04. Wat een zwemprestatie, in mijn stoutste dromen had ik weleens 1u06 in mijn hoofd.
Mooie start dus om het fietsen te beginnen. Na een rustige wissel gaan we de fiets op voor 180 km. Al snel vlammen ze me langs alle kanten voorbij. Ik blijf echter rustig en fiets gewoon verder op hb, de dag zal nog lang genoeg duren. De eerste ronde wordt zeer regelmatig gefietst, op de hellingen is het kicken door de aanmoedigingen van het overtalrijke publiek en de opzwepende beats. Op het einde van de eerste fietsronde haal ik Edwin bij. Die was mij voorbij gefietst tijdens mijn bezoek aan de TOI TOI een paar kilometer daarvoor. Al snel komt Edwin mij terug voorbij. Ik laat wijseljk begaan om mijn eigen tempo verder te fietsen. Ik zal m niet meer terugzien tenzij achter de finishlijn J. Na 120 kilometer krijg ik een klein dipje, even wat extra vocht en eten en al snel ben ik dat weer te boven. De laatste 15 fietskilometers gebruik ik om nog wat rustiger te gaan fietsen, anticiperend op de marathon die nog op mij ligt te wachten. Als ik over een tijdsmarker rij, denk ik aan de supportersaan het thuisfront die via IRONMANLIVE mijn wedstrijdevolutie aan het volgen zijn. Ons moeder zal bij ieder tussenpunt een beetje geruster worden. Ik zit af en toe ook aan den Yves te denken. Zou hij het halen, gaat hij zijn droom waarmaken?
De fiets-loopwissel gaat zeer vlug en de beentjes voelen nog goed. Ik zie bij het binnenrijden Marc weglopen en kort daarna Edwin. Die mannen zijn kei goed bezig! Ik kies er bewust voor om de eerste van 4 ronden van 10,5 kilometer heel traag af te leggen. Mijn hartslag blijft mooi onder controle en het loopt vlot. Na een kilomter of 10 beginnen de darmen wat op te spelen en nog 5 kilometer verder besluit ik dan maar nog eens een TOI TOI op te zoeken. Als ik na een minuut of 5 terug vertrek lijkt het alsof ik ook wat lactaat heb achtergelaten, ik kan een veel hoger tempo lopen waardoor ik de tweede ronde, ondanks de sanitaire stop bijna even snel afleg als de eerste. Die tempoverhoging bekoop ik cash in de derde ronde (gebrek aan marathonervaring zeker; ik heb immers nog nooit een marathon gelopen). De derde ronde is echt zwoegen geblazen, ik besluit één van de hellingen even omhoog te wandelen en we vechten ons er door. Ik zie ronde per ronde Marc en Edwin verder weglopen. Wat zijn die een wedstrijd bezig Elke ronde zie ik TIny staan wat telkens weer een boost geeft om verder te zetten. Al die trainingsarbeid van mijn kant en opofferingen langs haar kant, mogen niet voor niets zijn geweest. Tussen kilomter 33 en 38 is het echt zwoegen en bijten, maar we bijten door. Op kilomter 38 zie ik TIny nog eens staan. Ik stop even, ze zegt me met een brede glimlach dat ze me zal zien aan finish. Ik begin het te beseffen, IK GA FINISHEN!!! Tot ergernis van mijn schoonvader kap ik nog snel een half liter flesje water van 1,5 euro over mijn hoofd J. Ik kijk nog eens op mijn horloge en besef dat als ik doorzet een tijd onder de 11uur nog mogelijk is. De laatste 500 meter zijn echt kicken. Een onbeschrijflijk gevoel, de aanmoedigingen, de boost. Het is allemaal zo overweldigend. Ik loop onder de finishboog door haal mijn medaille en stap richting athlete garden. Een stuart vraagt me of ik alleen kan stappen, NO PROBLEM, en dan zie ik HAAR. Mijn vrouwke heeft zich een weg gebaand door de menigte om op de eerste rij te staan bij de nadarhekken. We vliegen elkaar in de armen, even moeten alle emoties de vrije loop. No way I did it, WE did it. Dit nemen we mee voor de rest van ons leven.
Daarna stap ik verder naar de recovery garden. Ik zie Edwin en Marc zitten die beiden een schitterende tijd gerealiseerd hebben. Ook zij zijn supercontent. Yves is net voor Edwin over de finish gelopen, de hele marathon met krampen in beide benen. Wat een doorzettingsvermogen, een echte IRONMAN! Helaas heeft hij zich niet kunnen kwalificeren .
Nu is het nagenieten van de schitterende prestatie. Ik heb al heel veel zin in de volgende training, maar nu toch even wat rustiger aan.
Groeten en nogmaals heel veel dank aan alle supporters,
Nu zondag is het dan eindelijk zo ver; mijn deelname aan de IM Frankfurt. Uren van training en opoffering, van zowel mij als de familieleden heeft het gekost. Nogmaals dank hiervoor trouwens !!!! De harde trainingsarbeid is achter de rug, wat nu niet is zal niet meer komen. De kwestie is nu om kalm te blijven en de opbouw die gebeurd is in optima forma (ttz goed uitgerust) te benutten op zondag. Waar ik mij eind vorige week en afgelopen WE nog redelijk moe voelde, is dit sinds gisteren helemaal weg. Het vermoeide gevoel heeft plaats gemaakt voor een gevoel van frisheid en onoverwinnelijkheid. Ik hoop deze gemoedstoestand te kunnen vasthouden en zo met veel vertrouwen aan de start te staan op zondagmorgen. Hopelijk zit er iets moois aan te komen.
Voor de geïntresseerden, zondag kan de wedstrijd live gevolgd worden via www.ironmanlive.com . Als je daar nummer 2427 intikt wordt je mee doorheen mijn wedstrijd gezogen J.
Vandaag is "the big day". Ons Tiny is jarig. Happy birthday lieve schat. Geniet van deze dag, schuif de zorg en het werk even door en laat ons een leuke feestje bouwen onder de Zuiderse zon met de mensen die jij graag ziet en die jou ook zo graag hebben.
De meeste zo niet alle berichten op deze blog gaan over MIJN trainingen, MIJN wedstrijden, MIJN blessures, MIJN MIJN MIJN.... Het afgelopen jaar is er enorm veel tijd gespendeerd aan trainingen en voorbereiding op... Gedurende al die tijd was mijn vrouwke er voor mij en voor de opvang van de kinderen. Zonder een vrouw die hier mee gaat achter staan en mij de kans gunt om mijn droom te realiseren, is zo'n IM in combinatie met werk en gezin gewoonweg niet realistisch. Bedankt om dit mogelijk te maken en maak er vandaag JOUW dag van.
2427, that's it. Het magische nummer die mij aan mijn belt zal vergezellen in en om Frankfurt op 6 juli. Hopelijk zal je op 7/7 bij het intikken van dit nummer in de result list een (mooie) tijd gepresenteerd krijgen. Nog 30 dagen en t'is zover!
Thumbs up!
De echte gladiatoren hebben de volgende nummers gekregen: 5 Faris Al-Sultan 11 Chris McCormack 13 Norman Stadler 2204 Yves Robberechts (spijtig genoeg start in de tweede wave) 2589 Edwin van den Bemt
