23/10/2005 Winterduathlon Olen 3,4/26,5/3,4 1u48'16" 78/103
21/8/2005 Boerkesjogging Olen 4,2 km 17'37" 14/99
12/8/2005 Limberjogging Herselt 5km 21'42" 73/224
Papa sport en...
andere lotgevallen van de Serneelskes IronMan finisher Frankfurt 2008 in 10u58'26,2"
17-09-2008
Atleet af
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens een update gemaakt heb van de gebeurtenissen. Sinds het laatste bericht is er anders weer heel wat gebeurd. Het laatste wapenfeit van het triathleet-seizoen dateert van 3/8/2008. De IM 70.3 in Antwerpen werd een serieuze ontgoocheling. Boven alles blijft van deze wedstrijd mij vooral het ongeluk van Peter De Troch bij. Zijn allereerste triathlon werd hem fataal. Zijn verhaal van die dag blijft nog steeds in mijn hoofd nazinderen.
Voor mezelf betekende de IM niet eens zo'n slechte prestatie, maar wel een martelloop van 21 kilometer met hevige pijn in mijn volledige rechterbeen te wijten aan de beenvliesontsteking waarmee ik al sinds begin van het jaar (of misschien nog wel iets langer) rondloop. Tijdens die wedstrijd werd het voor mij dan ook zeer duidelijk dat het zo niet verder niet kon. De beslissing om eerst verder te laten onderzoeken en tot zolang niets meer verder te doen was dan ook snel genomen en werd vergemakkelijkt door het feit dat Tiny een afspraak maakte voor een echo van mijn been. Op zich was het zelfs niet zo erg om mij hierbij neer te leggen, ik had trouwens het doel van het jaar bereikt op 6/7/08 in Frankfurt.
Ettelijke onderzoeken verder bleek dat de enige remedie een volledige rust van 6 weken zou zijn. Deze periodie loopt dit WE af. Volgende week donderdag staat nog een doktersconsult op het programma en dan hoop ik heel rustig terug te kunnen beginnen. Dat hiermee Viersel en Knokke van de agenda verdwenen vond ik niet zo erg, wat wel veel hartpijn bezorgde was de geplande fietsvakantie naar de Mont Ventoux. De vakantie op zich was schitterend maar de sportieve prestaties werden herleid tot facility management voor de meegereisde fietsers die het er allen trouwens heel degelijk van af brachten. De Ronny klaarde de klus in 2u09', de Gerry in 2u17. Carlos kwam na 2u45 aan op de top. Iedereen haalde zijn objectief. Een dikke chapeau !!!
Nog een verandering voor volgend seizoen zal de aansluiting bij een triathlon club zijn. Na 3 jaar moet het er van komen. Ik ben nog aan het twijfelen tussen Hetric en GETC. We zien wel wat het wordt.
Ik kijk er al naar uit om de planning voor volgend seizoen in elkaar te knutselen...
Bij het schrijven van dit bericht komen de emoties nog steeds bovendrijven. Voor de duidelijkheid I DID IT, of beter gezegd WE DID IT, met dank aan alle supporters ter plaatse en aan het thuisfront en met speciale dank aan mijn allerliefste vrouwke die het even ook niet meer wist na het overschrijden van de finishlijn. Het is een grootse dag geworden met als APOTHEOSE een eindtijd van 10u58'. Het overtreft mijn stoutste verwachtingen, het was fantastisch, het was . (laat maar zitten).
Doordat we zaterdag pas tussen 18h00 en 19h00 onze fiets mochten wegbrengen naar T1, was het LAATSTE avondmaal wat later geworden als ik had gehoopt. Nadat ik terug op de kamer was, de laatste dingetjes nog klaargemaakt zodat de nacht en ochtend rustig zou kunnen verlopen. Toch wou de slaap niet echt komen, ik denk dat ik rond half twee in slaap ben gesukkeld. Wetende dat om 4u25 de wekker afging, niet echt een leuk gevoel. Toch werd ik een minuut of 5 voor de wekker vanzelf wakker. Een klein uurke later zaten we in de auto richting zwemstart. Ik moet zeggen dat we alle drie (Marc, Edwin en ik) de rust over ons hadden. Bij aankomst aan de zwemstart alles rustig in orde gebracht, nog een Duister gesmeekt om mijn banden te helpen oppompen want door de Pitstop die als preventieve gaatjesvuller was aangebracht, had Edwin mij op het hart gedrukt dat er geen lucht uit de tubes mocht ontsnappen. Even later gaan we te water, ik twijfel een beetje of ik links dan wel recht zou gaan liggen. Ik kies voor links.
Dit blijkt achteraf een slechte keuze te zijn want het duurt tot twee minuten na het startschot vooraleer ik over de startlijn kan passeren en deftig kan beginnen zwemmen. Maar so what, geen stress, gewoon genieten en mijn ding doen. Al snel zit ik in mijn normale tempo en kan ik redelijk ongehinderd de eerste lus volbrengen. De tweede lus volgt zonder veel problemen en al snel kunnen we aanmeren om T1 binnen te lopen. Ik kijk nog even op mijn Polar. 1u04. Wat een zwemprestatie, in mijn stoutste dromen had ik weleens 1u06 in mijn hoofd.
Mooie start dus om het fietsen te beginnen. Na een rustige wissel gaan we de fiets op voor 180 km. Al snel vlammen ze me langs alle kanten voorbij. Ik blijf echter rustig en fiets gewoon verder op hb, de dag zal nog lang genoeg duren. De eerste ronde wordt zeer regelmatig gefietst, op de hellingen is het kicken door de aanmoedigingen van het overtalrijke publiek en de opzwepende beats. Op het einde van de eerste fietsronde haal ik Edwin bij. Die was mij voorbij gefietst tijdens mijn bezoek aan de TOI TOI een paar kilometer daarvoor. Al snel komt Edwin mij terug voorbij. Ik laat wijseljk begaan om mijn eigen tempo verder te fietsen. Ik zal m niet meer terugzien tenzij achter de finishlijn J. Na 120 kilometer krijg ik een klein dipje, even wat extra vocht en eten en al snel ben ik dat weer te boven. De laatste 15 fietskilometers gebruik ik om nog wat rustiger te gaan fietsen, anticiperend op de marathon die nog op mij ligt te wachten. Als ik over een tijdsmarker rij, denk ik aan de supportersaan het thuisfront die via IRONMANLIVE mijn wedstrijdevolutie aan het volgen zijn. Ons moeder zal bij ieder tussenpunt een beetje geruster worden. Ik zit af en toe ook aan den Yves te denken. Zou hij het halen, gaat hij zijn droom waarmaken?
De fiets-loopwissel gaat zeer vlug en de beentjes voelen nog goed. Ik zie bij het binnenrijden Marc weglopen en kort daarna Edwin. Die mannen zijn kei goed bezig! Ik kies er bewust voor om de eerste van 4 ronden van 10,5 kilometer heel traag af te leggen. Mijn hartslag blijft mooi onder controle en het loopt vlot. Na een kilomter of 10 beginnen de darmen wat op te spelen en nog 5 kilometer verder besluit ik dan maar nog eens een TOI TOI op te zoeken. Als ik na een minuut of 5 terug vertrek lijkt het alsof ik ook wat lactaat heb achtergelaten, ik kan een veel hoger tempo lopen waardoor ik de tweede ronde, ondanks de sanitaire stop bijna even snel afleg als de eerste. Die tempoverhoging bekoop ik cash in de derde ronde (gebrek aan marathonervaring zeker; ik heb immers nog nooit een marathon gelopen). De derde ronde is echt zwoegen geblazen, ik besluit één van de hellingen even omhoog te wandelen en we vechten ons er door. Ik zie ronde per ronde Marc en Edwin verder weglopen. Wat zijn die een wedstrijd bezig Elke ronde zie ik TIny staan wat telkens weer een boost geeft om verder te zetten. Al die trainingsarbeid van mijn kant en opofferingen langs haar kant, mogen niet voor niets zijn geweest. Tussen kilomter 33 en 38 is het echt zwoegen en bijten, maar we bijten door. Op kilomter 38 zie ik TIny nog eens staan. Ik stop even, ze zegt me met een brede glimlach dat ze me zal zien aan finish. Ik begin het te beseffen, IK GA FINISHEN!!! Tot ergernis van mijn schoonvader kap ik nog snel een half liter flesje water van 1,5 euro over mijn hoofd J. Ik kijk nog eens op mijn horloge en besef dat als ik doorzet een tijd onder de 11uur nog mogelijk is. De laatste 500 meter zijn echt kicken. Een onbeschrijflijk gevoel, de aanmoedigingen, de boost. Het is allemaal zo overweldigend. Ik loop onder de finishboog door haal mijn medaille en stap richting athlete garden. Een stuart vraagt me of ik alleen kan stappen, NO PROBLEM, en dan zie ik HAAR. Mijn vrouwke heeft zich een weg gebaand door de menigte om op de eerste rij te staan bij de nadarhekken. We vliegen elkaar in de armen, even moeten alle emoties de vrije loop. No way I did it, WE did it. Dit nemen we mee voor de rest van ons leven.
Daarna stap ik verder naar de recovery garden. Ik zie Edwin en Marc zitten die beiden een schitterende tijd gerealiseerd hebben. Ook zij zijn supercontent. Yves is net voor Edwin over de finish gelopen, de hele marathon met krampen in beide benen. Wat een doorzettingsvermogen, een echte IRONMAN! Helaas heeft hij zich niet kunnen kwalificeren .
Nu is het nagenieten van de schitterende prestatie. Ik heb al heel veel zin in de volgende training, maar nu toch even wat rustiger aan.
Groeten en nogmaals heel veel dank aan alle supporters,
Nu zondag is het dan eindelijk zo ver; mijn deelname aan de IM Frankfurt. Uren van training en opoffering, van zowel mij als de familieleden heeft het gekost. Nogmaals dank hiervoor trouwens !!!! De harde trainingsarbeid is achter de rug, wat nu niet is zal niet meer komen. De kwestie is nu om kalm te blijven en de opbouw die gebeurd is in optima forma (ttz goed uitgerust) te benutten op zondag. Waar ik mij eind vorige week en afgelopen WE nog redelijk moe voelde, is dit sinds gisteren helemaal weg. Het vermoeide gevoel heeft plaats gemaakt voor een gevoel van frisheid en onoverwinnelijkheid. Ik hoop deze gemoedstoestand te kunnen vasthouden en zo met veel vertrouwen aan de start te staan op zondagmorgen. Hopelijk zit er iets moois aan te komen.
Voor de geïntresseerden, zondag kan de wedstrijd live gevolgd worden via www.ironmanlive.com . Als je daar nummer 2427 intikt wordt je mee doorheen mijn wedstrijd gezogen J.
Vandaag is "the big day". Ons Tiny is jarig. Happy birthday lieve schat. Geniet van deze dag, schuif de zorg en het werk even door en laat ons een leuke feestje bouwen onder de Zuiderse zon met de mensen die jij graag ziet en die jou ook zo graag hebben.
De meeste zo niet alle berichten op deze blog gaan over MIJN trainingen, MIJN wedstrijden, MIJN blessures, MIJN MIJN MIJN.... Het afgelopen jaar is er enorm veel tijd gespendeerd aan trainingen en voorbereiding op... Gedurende al die tijd was mijn vrouwke er voor mij en voor de opvang van de kinderen. Zonder een vrouw die hier mee gaat achter staan en mij de kans gunt om mijn droom te realiseren, is zo'n IM in combinatie met werk en gezin gewoonweg niet realistisch. Bedankt om dit mogelijk te maken en maak er vandaag JOUW dag van.
2427, that's it. Het magische nummer die mij aan mijn belt zal vergezellen in en om Frankfurt op 6 juli. Hopelijk zal je op 7/7 bij het intikken van dit nummer in de result list een (mooie) tijd gepresenteerd krijgen. Nog 30 dagen en t'is zover!
Thumbs up!
De echte gladiatoren hebben de volgende nummers gekregen: 5 Faris Al-Sultan 11 Chris McCormack 13 Norman Stadler 2204 Yves Robberechts (spijtig genoeg start in de tweede wave) 2589 Edwin van den Bemt
Voor het vertrek op vakantie (stage) nog even een kort verslag van de wedstrijd in Leuven van afgelopen zondag. Eerst de ruwe feiten: 95e plaats op een 200-tal deelnemers, in 4u47:
·2500m zwemmen in 37: waarschijnlijk was het eerder 2200 meter.
·92 km fietsen in 2u40
·18 km lopen in 1u27
Resultaat is niet goed maar ook niet echt slecht, laat het ons erbij houden dat de verwachtingen hoger lagen. Aan de andere kant is een plaats rond de helft best redelijk OK.
Nu het volledige verslag. Even terug verwijzen naar het vorige bericht waarin werd gesproken over het voorgerecht en het niet teveel rekenen. Ik ga mij in de toekomst hoeden voor metaforen en stoute uitspraken want die krijg ik blijkbaar als boemerang terug in mijn gezicht.
Wat betreft het voorgerecht: al tijdens het zwemmen was mijn maag niet OK waardoor ik een redelijk misselijk gevoel had tijden de zwemproef. Alle verwijzingen naar eten waren niet welkom. Ondanks de ongemakken in maag- en darmstreek ben ik toch nog redelijk tevreden van de zwemproef. Al besef ik wel dat de afstand geen 2500m geweest is. Rekening houdend met het aantal deelnemende vissen aan de start, stonden er nog redelijk veel fietsen toen ik de wetsuit inruilde voor mijn wielrennersplunje.
Eenmaal op de fiets begin ik normaal gezien direct bij tanken. Door het misselijke gevoel tijdens het zwemmen heb ik daar maar eventjes mee gewacht. Na een 10-tal minuten dan toch maar gestart met drinken en eten, maar al meteen werd me duidelijk dat alles in mijn maag bleef steken. Geen vertering dus. Vanaf dat moment ben ik dus toch beginnen rekenen (dat gingen we nu net niet doen). Ik nam de beslissing om geen verdere pogingen tot energie-inname te doen en een fietstempo te zoeken dat me zou toelaten door mijn trainingsbasis de wedstrijd in goede orde te beëindigen.
Het fietsen werd dan ook zonder veel branie afgelegd tegen net geen 35km/u. Ik reed de wisselzone binnen met 2 bidons waarvan er nog 1,5 gevuld was en al mijn gellekes netjes aan mn belt. Zonder veel nadenken dan maar in mijn loopschoenen gesprongen en hop weg voor 18 kilometer loopplezier. De eerste twee van in totaal vier ronden gingen nog redelijk netjes, de volgende twee ronden begon de negatieve energiebalans me parten te spelen. Al heb ik in een redelijk constante snelheid de loopproef kunnen beëindigen, van enige versnelling was echter hoegenaamd geen sprake. In het begin van mijn tweede ronde stak Koen Hoeyberghs me voorbij die aan zijn laatste ronde bezig was, man wat ging die snel en soepel. Hij kon nog rustig tegen me praten toen ik vroeg of hij geen trekhaak ter beschikking had, terwijl bij mij precies een wasmachine in mijn maag was genesteld. Ik werd bijna zeeziek van het geklots.
Na 4u47 liep ik moe en met heel wat vragen over de finishlijn. Wat is er aan de hand geweest met mijn maag? Hoeveel sneller had ik kunnen gaan, als ik niet had moeten rekenen? Wat als ik dit voorheb in Frankfurt? Van 1 zaak ben ik echter tevreden, ik blijk een redelijk brede trainingsbasis te hebben gelegd, want deze heeft mij toegelaten de wedstrijd op een redelijk niveau te beëindigen. Als ik dit vorig jaar had voorgehad dan had het gegarandeerd over en out geweest.
In bijlage kan je de hb grafiek nog bekijken van de wedstrijd. Voila nu vrijdag vertrekken we met de familie richting Zuiden om twee dingen te doen: genieten met het gezin en trainen als een beest. Als we terug zijn is het nog twee weken taperen en dan .. (ik ga het niet meer herhalen en ook niet meer over hoofdgerechten spreken).
Na het welgesmaakte aperitiefje in Geel, staat nu zondag het langverwachte voorgerecht op het programma. Met deze wedstrijd over de halve afstand ga ik al wat meer weten of de vele trainingen hun vruchten beginnen afwerpen. Al zijn de gedachten stilaan voor 100% bij Frankfurt, toch heb ik zin in deze wedstrijd. De laatste testen wijzen trouwens ook op een prima mentaal en fysiek conditiepeil. Zondag wordt niet te veel rekenen, gewoon op gevoel proberen een mooi resultaat neer te zetten. Ik ben vooral benieuwd naar de loopproef want de laatste dagen gaat het weer wat minder met de beenblessure.
De IM in Lanzarothe is afgelopen zaterdag uitgedraaid op een ontgoocheling voor Yves en zijn supporters. Het zag er veelbelovend uit tot halfweg het fietsparcours. Daarna ging het een beetje fout met de gezondheid en dan was het snel over en out! Frankfurt betekent nu voor Yves de herkansing, alles of niets. We gaan voor alles!
Sinds 1 januari 2008 werden er meer dan 5000 trainingskilometers afgemaald. Een 125km in het zwembad, 4300 op de fiets en 735 running. Genoeg of niet genoeg om aan te komen in Frankfurt? Dat zal de tijd moeten uitwijzen. Elk uurtje vrije tijd werd aan trainingen gespendeerd, meer zelfs; er werd tijd vrijgemaakt voor meer vrije tijd. Om alsmaar sneller, meer, intensiever, . te kunnen gaan. Dus 1 ding is zeker, wat ook het resultaat zal zijn, we hebben er alles aan gedaan, en meer kan een mens niet doen.
Dit WE wordt trouwens ook een WE om naar uit te kijken. Zaterdag staat Yves aan de start van de IM Lanzarote voor niets minder dan een ticket in Hawaï. Hopelijk lukt het m in Lanza om zijn droom te verwezenlijken en in oktober met de grote jongens te gaan spelen in de dierentuin van Kona. In het andere geval wordt het superspannend in de herkansingsrace die Frankfurt dan zal worden. Maar ik heb er een goed oog in. In Geel oogde hij superscherp, hij gaat er staan nu zaterdag.
Afgelopen zondag stond dan de eerste triathlonwedstrijd van 2008 op mijn kalender. Er stond veel schoon volk aan de start. Afgelopen week waren de trainingen niet afgestemd op de wedstrijd, er werd gewoon doorgetraind met het oog op Frankfurt. Alleen de laatste dag voor de wedstrijd werd er echt rustig aan gedaan. De frisheid aan de start kon maw vermoedelijk beter, maar veel verschil zal het ook niet gemaakt hebben.
Rond 15h25, zon 10 minuten na de start van de dames en veteranen was het de beurt aan ons. Ik had mezelf een rustig plekje uitgezocht op de tweede lijn in de hoop het traditionele startgevecht aan mij te laten passeren. Achteraf bekeken misschien een iets te rustig plekje want al na 100 meter zat ik volledig geïsoleerd waardoor ik de kilometer helemaal alleen heb afgelegd. Profiteren van een goed stel voeten was er dus niet bij. Na een 400 meter kwam ik in mijn ritme en de rest heb ik met een goed gevoel afgewerkt. Na ruim 16 minuten zat het eerste gedeelte erop. Blijkbaar ben ik als 85e uit het water gekomen.
Een trage wissel (wat ook gebruikelijk is) en dan de fiets op voor 45km alles geven. De eerste ronde was wat aftasten en af en toe eens doorpompen, om dan de volgende twee ronden de turbo aan te schakelen. Er zat veel poeder in de benen, het fietsen werd een echte inhaalrace. Een zalig gevoel trouwens. Elke ronde stonden Tiny en de kids me luid toe te juichen, ook dat geeft elke keer een enorme boost. Na het fietsen hing ik op een 71e positie en overall heb ik de 55e tijd gefietst. Een prestatie waar ik zeer tevreden over ben.
De fiets-loopwissel ging een stuk sneller, vlug een tempo zoeken waarvan ik dacht dat ik het 11 kilometer zou kunnen volhouden en dan verstand op nul. Zoals verwacht was de cruise snelheid, door het blessureleed van de afgelopen maanden, nog een 1 of 2 km/u te traag om positie te kunnen houden of nog licht op te schuiven. Maar het goede gevoel van de laatste 2 weken werd wel bevestigd. Geen last van mijn blessure. De hitte speelde me meer parten waardoor de 2e loopronde toch iets trager werd afgelegd. Als 75e liep ik over de streep met een zeer voldaan gevoel.
De hartslaggrafiek toont ook aan dat ik mooi gedoseerd heb, met een steeds stijgende curve naar het einde toe. Ik ben tevreden van mijn conditiepeil. Geel heeft als aperitief een zoete smaak nagelaten. Op 1 juni staat met de halve van Leuven het voorgerecht geprogrammeerd om dan op 6 juli met veel appetijt het hoofgerecht te consumeren in Frankfurt. Ik heb er ontzettend zin in .mmmm. Maar ondertussen nog veel bokes eten.
Dit weekend heb ik de laatste inschrijvingen en overschrijvingen voor de wedstrijden van 2008 uitgevoerd. Daarmee zijn de wedstrijden ingepland en is de kalender volgeboekt.
Het seizoen zal er als volgt uitzien:
·11/5: Geel kwart triathlon
·1/6: Leuven halve triathlon
·6/7: Frankfurt IronMan
·3/8: Antwerpen IM 70.3
·30/8: Viersel sprint triathlon
·3/9: Knokke: kwart triathlon (als ik ingeschreven geraak)
Deze week is een rustweek nadat de afgelopen 5 weken het volume verder is opgevoerd. Er staan nu nog twee blokken van 3 weken +1 rustweek op het programma en dan zitten we in de laatste week voor Frankfurt. De wedstrijden van Geel en Leuven gelden puur als voorbereiding, er zal geen onderbreking in het trainingsschema voorzien worden. Slechts 1 doel dit jaar: aankomen in Frankfurt!!! Al de rest moet wijken.
12/04/2006, tijdens een mooi zonnig dagje verlof besluit ik een lange fietstocht te maken als voorbereiding op het eerste triathlonseizoen dat nakende is. Die dag stop ik met een zeer voldaan en heel vermoeid gevoel na 92 km mijn tocht. Op de kilometerteller staat een gemiddelde van 25,8, op de hartslagmeter een gemiddelde pols van 152. Afgelopen zaterdag 12/04/2008 was dezelfde intentie aanwezig: een lange fietstocht. Het resultaat: na 6u30 stonden er 180 km op de teller, 1300 hoogtemeters en de helft van de tijd beuken tegen windkracht 4. Met een gemiddelde pols van 140 reed ik de garage binnen, absoluut niet kapot. Dit noemt men trainingseffect.
Er is echter ook minder goed nieuws: mijn blessure aan mijn been is nog steeds niet opgelost. Lopen kan, lang lopen kan ook maar intensief lopen (boven 12km/u) lukt absoluut niet! Het doel is nu om de afstand in de benen te krijgen, de snelheid telt op dit moment niet meer mee.
Nog 110 dagen en het is zover: de langste dag in Frankfurt! Ondertussen zijn de looptrainingen hervat en is de blessure onder controle. Nog niet helemaal weg, maar wel genoeg onder controle om terug sessies van 2 uur en meer te kunnen afwerken. Het is nu alert zijn en goed verzorgen. Deze week is weeral een rustweek na een blok van 3 weken, dat betekent een uur of negen sporten aan een relatief lage intensiteit. Gisteren werd afgesloten met 16 uur training. Zelfs na die 16 uur had ik niet echt een vermoeid gevoel. Ik ga mij deze week dus serieus moeten inhouden om mij aan de rust te houden.
Vorige week zondag werd de winterduathlon van Geel Bel (Beneluxkampioenschap) afgewerkt. Als 114e en na 1u20'17" kwam ik over de streep. Niet slecht maar ook niet echt goed, al had ik het lopen gereserveerd gestart om mijn been te sparen. Ik had echter meer verwacht van het biken. Die korte afstand en inspanning staat natuurlijk haaks op de long distance voorbereiding voor Frankfurt en dat kon ik ik ook voelen tijdens de race. De (zeer) intensieve prikkel, met een gemiddelde hb van 174, is leuk meegenomen om de lange trainingen met relatieve lage intensiteit te doorbreken.
Na lang wachten is hij eindelijk gearriveerd. De fiets zal niet meer kunnen gebruikt worden als excuus voor slechte fietsprestaties. Le nouveau Ridley est arrivé. En hij mag er zijn.
%%%FOTO1%%%
Het is een full carbon geworden met een Campa Record titanium groep. Het neusje van de zalm dus. De carbon ULTRA BORA wielen eronder maakt het plaatje compleet. We kunnen weer even freaken. Hopelijk gaat dat weer een paar procenten schelen.
Na enkele mislukte looppogingen, toch maar professionele hulp gezocht. Blijkbaar is er sprake van ontstoken botvlies met vorming van littekenweefsel. De eerste injectie in het ontstoken gebied is achter de rug. Er zullen er waarschijnlijk nog een paar volgen. Ondertussen mag ik 6 dagen niet lopen (tot donderdag). De dag na de injectie was voor mij een eerste pijnvrije dag sinds een aantal weken. Als ik er zo over terugdenk heb ik te lang de blessure willen negeren, willen denken dat het vermoeidheid was en verder niets aan de hand, dat het wel zo over zijn na de relatieve rustweek. Ondertussen besef ik dat er meer aan de hand is. De sportarts heeft mij alleszins verzekerd dat hij het onder controle zou krijgen en oplossen. Ik hoop nu dat het snel achter de rug zal zijn en de looptrainingen weer kunnen aangevat worden.
Ondertussen probeer ik de conditie te onderhouden met fiets- en zwemsessies. Ook zal zou de marathon op 20/04 in Antwerpen geen probleem zijn, ik denk er ernstig over na om deze te skippen en in de plaats een lange duathlon (Horst) te doen.
Maar first things first, eerst de blessure oplossen.
.... maar pijn in mijn voet heeft mij weerhouden mijn voorziene loopsessie van 1,5uur af te werken. Het begon allemaal twee weken met een onschuldige pijn vlak naast mijn rechterscheenbeen. Vorige week bleek uit een voetscan dat mijn voetafwikkeling niet optimaal verloopt en dat de pijn bijna 100% zeker daar van voorkomt. Er werden aanpassingen aan de zool van mij rechterschoen gedaan. Het bleek een wondermiddel te zijn; ik kon deze week meteen weer volledig pijnvrij lopen. Tot gisterenavond mijn voet na een half uur lopen een verkrampt gevoel gaf. Deze morgen kon ik moeilijk stappen bij het opstaan, nadat het wat losgestapt was ging het beter. Daarom vandaag toch maar terug begonnen om te kijken wat het zou geven. Maar helaas, na 15 minuten en veel pijn ben ik teruggekeerd. De vraag is nu natuurlijk wat er in mijn voet aan de hand is: * Zijn er spieren en pezen verstijfd door de aangepaste voetafrolling die de zool teweegbrengt? Dit zou betekenen dat het gewoon om aanpassingsproblemen gaat en alles binnen enkele dagen vergeten zal zijn. * Heb ik tijdens de pijn in mijn scheenbeen een compensatiebeweging uitgevoerd waardoor bepaalde pezen/spieren geïrriteerd zijn geraakt? Ook dit zal dan weer wel weg gaan denk ik daardat ik deze compensatie nu niet meer uitvoer. *Is er effectief meer aan de hand en gaat het bijvoorbeeld om een overbelastingskwetsuur die los staat van de pijn in mijn scheenbeen? In dit geval zou het probleem wel eens langer kunnen aanslepen.
Ik ga beginnen met een paar dagen niet te lopen en te kijken wat dat geeft. Mocht het binnen enkele dagen nog hetzelfde zijn dan moet ik op zoek naar een goede dokter... Ondertussen wordt er maar wat meer gefietst en gezwommen. In elk geval, de eerste hindernis in de voorbereiding naar Frankfurt is een feit. We blijven er alleszins vollen bak in geloven....
Na de zalige rust in de week van Oudjaar is de eerste grote periode in de voorbereiding op de IM Frakfurt afgesloten. De basis zou moeten gelegd zijn. Nu hopen dat de fundering sterk genoeg is om op verder te bouwen. Vorig jaar kreeg ik tijdens een inspanningstest te horen dat ik een sterk huis had maar dat de fundamenten op niets trokken, met andere woorden mijn prestaties konden wel door de beugel maar ik zou door het ijs zakken. Daarom heb ik nu de nodige tijd genomen om te proberen die fundamenten wel degelijk te maken. Gedurende 3 maanden werd enkel en alleen extensief getraind. Ik ben benieuwd naar het resultaat.
Ondertussen zit ik weeral in de tweede week van een 3 weken opbouwend blok. De bedoeling is vanaf nu is op de degelijke basis de uithouding te gaan uitbreiden. Dit betekent dat er geregeld een bloktraining in intensieve zone tussen zit. Hogere hartslagen dus, maar nog steeds een stuk onder overslagpols. Het zijn pittige trainingen, vooral de fietstrainingen stellen de nodige eisen aan de spiertjes.
Gisteren heb ik mij ingeschreven voor de winterduathlon in Geel Bel. Ik was eerst van plan dit jaar geen winterduathlon mee te doen, maar de goesting is te groot en periode tot Frankfurt nog lang...
Ondertussen is Tiny ook serieus aan het sporten geslagen; de LSD trainingen kunnen nu samen afgelegd worden en dat is natuurlijk heel plezant. Wat de kinderen daarvan vinden kan je zien op de foto.
Ondertussen loopt het derde en laatste blok van basis-uithouding training op zijn eind. Ik zit nu in de derde en laatste week, volgende week is een recup week en dan starten we met de volgende reeks. Vanaf dan zal de focus nog steeds liggen op basistraining maar zullen er ook wat maar intensieve prikkels tussen zitten.
Het derde blokje is redelijk goed verlopen. Week 1 (week van 10/12) was goed voor 16h15min training. Week 2 stonden er 16h45 min op het tellertje. Deze week zullen we uitkomen op 17 à 18 uur. Dit is een extra part time job erbij. Om een idee te geven hoe zon weekje eruit ziet hierbij even een bondige schets:
Maandag 24/12: zwemmen Wezenberg van 7h00 tot 8h30. Wegens Kerstavond enz. voor de rest niets. (dagtotaal 1,5 uur)
Dinsdag 25/12: Kerstmis, niets kunnen doen
Woensdag: 26/12: ochtendloop van 6h15 tot 8h15, gepland was een fietsrit van 3 uur, de kindjes hebben daar een stokje voor gestoken. Het is dus bij de 2 uur lopen gebleven (dagtotaal2uur)
Donderdag 27/12: ochtendloop van 6h15 tot 8h15, s middags zwemmen Wezenberg van 11h45 tot 13h15, svonds ergometer van 20h45 tot 22h15 (dagtotaal 5uur)
Vrijdag 28/12: ochtendloop van 6h15 tot 8h15, s middags NIET zwemmen wegens STAKING (gepland 1,5 uur), svonds ergometer van 20h45 tot 22h45 (dagtotaal 3,5uur)
Zaterdag: s middags lopen van 13h45 tot 15h00 (dagtotaal1h15min)
Zondag: ochtend zwemmen Netepark van 9h30 tot 10h00, s namiddags fietsen van 13h00 tot 17hàà (4,5 uur).
Weektotaal: 17uur 45 min. Ondertussen is er gewoon gewerkt op maandag, donderdag en vrijdag.
Doordat het accent deze weekop het lopen lag en de aanzienlijke kwantiteit, heb ik redelijk vermoeide spieren (vooral bovendijen). Toch heb ik er een zeer goed gevoel bij.
Ondertussen is er ook nog een nieuwe (oude) fiets besteld. Tegen 10/1 januari zou hij moeten arriveren. Een complete Ridley tijdritfiets. Met die hoge carbonvelgen erop wordt dat volop freaken. 06/07/08 wordt hopelijk een hoogdag !!!
Het voornemen om wekelijks een update te geven van de trainingprestaties in de aanloop naar IM Germany is tot nog toe niet zo geslaagd. Zonder enig bericht zit mijn eerste blok van 3 weken er al op. Momenteel is er voor mij dan ook een rustweek. Voorlopig gaat alles goed. Week 1 was er een van 10 uur training, week 2 12 uur en vorige week stonden er 15 uur op het programma. Dankzij het Allerheiligen weekend ben ik erin geslaagd de geplande trainingen te volbrengen.
Deze week ligt het accent op recupeatie, met een viertal uur zwemmen en een forse vermindering van de loop- en fietssessies. Tot begin januari 2008 zal er uitsluitend aan de basis gewerkt worden. Volgende week beginnen we dan weer aan een blok van 3 weken die iets meer kwantiteit bevat als de eerste 3 weken opbouw.
Stilaan voel ik me sterker en fitter worden, het is nodig want fietsmakker Gerry steekt in een uitstekende conditie.
De weg is nog lang en gelukkig maar want ik zal de tijd nodig hebben .
Zoals ik in vorige post heb aangegeven (ik weet het, ik kan er niet over zwijgen) vandaag 15/10 is mijn officiële kick off voor de voorbereiding van de IM volgend jaar in Frankfurt. De goesting is groot en wordt met de dag zelfs nog groter. Gisterenavond nog eens zitten lezen op de website van de organisatie in Frankfurt; ik kreeg er al gelijk zenuwen van.
Ik ben vandaag begonnen aan een blok van 3 weken opbouw, deze week een tiental uren training en zo oplopend naar 15 uur in week 3 om dan vervolgens te consolideren in een rustweek.
Om iedereen die geïntresseerd is, te laten meevolgen heb ik beslist om wekelijks een overzichtje te publiceren van de uitgevoerde trainingen. Zo stond er vandaag een zwemtraining en een looptraining van elks 45 min op het programma, deze werden (kwestie van goed te starten) nauwkeurig uitgevoerd.
Het besef dat er nog veel getraind moet worden is er alleszins, zeker als je ziet dat mijn compagnons voor Frankfurt (Yves en Edwin) gisteren op hun dooie gemak de marathon van Brussel lopen in een tijd tussen 3u30 en 3u45. Het meest verrassende nieuws van afgelopen week kwam ook uit die hoek: Den Yves gaat voor een jaartje sabatical om zich volledig te storten op de triathlon en zo een kwalificatie af te dwingen voor Kona 2008. Ik hoop echt dat hij het haalt, het zal moeten gebeuren in Frankfurt. Dat gaat het allemaal nog veel spannender maken natuurliijk
Knokke 5/9 was voor mij de afsluiter van het tri seizoen 2007. Al een aantal weken geleden dus, alleen de belangrijkste items van die dag zijn nog top of mind, de rest is reeds herleid tot vage herinnering. Toch even de belangrijkste punten op een rijtje:
Ik heb veel kou geleden voor en na de wedstrijd en bij het te water gaan (brr )
Bangelijke organisatie en sfeer
De grote vorm was verdwenen, de hoop om toch nog eens te pieken was er wel, al na 5 km fietsen werd duidelijk dat dit er niet meer in zat.
Den Edwin eindigde twee minuten voor mij waardoor de onderlinge confrontaties van dit jaar in zijn voordeel zijn beslecht.
Volgende jaar gaan we hier terug proberen aanwezig te zijn.
Terugblikkend op het afgelopen seizoen komen steeds twee zaken terug. Het absolute hoogtepunt was de prestatie in Brasschaat waar ik echt ben verschoten van mijn vormpeil. Het absolute dieptepunt was de afgang in Antwerpen waar ik heb opgegeven in de eerste kilometers van het lopen.
Ondertussen is er al een deugddoende vakantie met de ganse familie achter de rug . Een weekje Zuid-Spanje met de kindjes, voor hen de eerste keer op het vliegtuig. Ze vonden het spannend en plezant. Ons myrthe vertoonde wel hevig verzet tegen het vastgespen van de gordels, onze Jarne toonde zich een volleerd zakenreiziger!
Na de vakantie was er wat motivatiemoeheid maar ondertussen kriebelt het al terug serieus om er tegen aan te gaan. Maandag 15/10 start officieel de voorbereiding van seizoen 2008. Alles staat in het teken van 1 objectief: het volbrengen van een volledige IM in Frankfurt op 6/7/8. Het wordt dus een winter van veel kilometers en sporturen.
Naar Frankfurt toe heb ik de aanloop ingedeeld in 3 periodes van 12 weken. Ik heb dan vanaf 15/10 tot 6/7 nog 3 weken reserve om wat kleine blessures en ziektes op te vangen. In elke periode zullen er wat andere accenten gelegd worden maar de meeste aandacht zal natuurlijk gaan naar de basisuithouding.
