23/10/2005 Winterduathlon Olen 3,4/26,5/3,4 1u48'16" 78/103
21/8/2005 Boerkesjogging Olen 4,2 km 17'37" 14/99
12/8/2005 Limberjogging Herselt 5km 21'42" 73/224
Papa sport en...
andere lotgevallen van de Serneelskes IronMan finisher Frankfurt 2008 in 10u58'26,2"
05-06-2008
2427
2427, that's it. Het magische nummer die mij aan mijn belt zal vergezellen in en om Frankfurt op 6 juli. Hopelijk zal je op 7/7 bij het intikken van dit nummer in de result list een (mooie) tijd gepresenteerd krijgen. Nog 30 dagen en t'is zover!
Thumbs up!
De echte gladiatoren hebben de volgende nummers gekregen: 5 Faris Al-Sultan 11 Chris McCormack 13 Norman Stadler 2204 Yves Robberechts (spijtig genoeg start in de tweede wave) 2589 Edwin van den Bemt
Voor het vertrek op vakantie (stage) nog even een kort verslag van de wedstrijd in Leuven van afgelopen zondag. Eerst de ruwe feiten: 95e plaats op een 200-tal deelnemers, in 4u47:
·2500m zwemmen in 37: waarschijnlijk was het eerder 2200 meter.
·92 km fietsen in 2u40
·18 km lopen in 1u27
Resultaat is niet goed maar ook niet echt slecht, laat het ons erbij houden dat de verwachtingen hoger lagen. Aan de andere kant is een plaats rond de helft best redelijk OK.
Nu het volledige verslag. Even terug verwijzen naar het vorige bericht waarin werd gesproken over het voorgerecht en het niet teveel rekenen. Ik ga mij in de toekomst hoeden voor metaforen en stoute uitspraken want die krijg ik blijkbaar als boemerang terug in mijn gezicht.
Wat betreft het voorgerecht: al tijdens het zwemmen was mijn maag niet OK waardoor ik een redelijk misselijk gevoel had tijden de zwemproef. Alle verwijzingen naar eten waren niet welkom. Ondanks de ongemakken in maag- en darmstreek ben ik toch nog redelijk tevreden van de zwemproef. Al besef ik wel dat de afstand geen 2500m geweest is. Rekening houdend met het aantal deelnemende vissen aan de start, stonden er nog redelijk veel fietsen toen ik de wetsuit inruilde voor mijn wielrennersplunje.
Eenmaal op de fiets begin ik normaal gezien direct bij tanken. Door het misselijke gevoel tijdens het zwemmen heb ik daar maar eventjes mee gewacht. Na een 10-tal minuten dan toch maar gestart met drinken en eten, maar al meteen werd me duidelijk dat alles in mijn maag bleef steken. Geen vertering dus. Vanaf dat moment ben ik dus toch beginnen rekenen (dat gingen we nu net niet doen). Ik nam de beslissing om geen verdere pogingen tot energie-inname te doen en een fietstempo te zoeken dat me zou toelaten door mijn trainingsbasis de wedstrijd in goede orde te beëindigen.
Het fietsen werd dan ook zonder veel branie afgelegd tegen net geen 35km/u. Ik reed de wisselzone binnen met 2 bidons waarvan er nog 1,5 gevuld was en al mijn gellekes netjes aan mn belt. Zonder veel nadenken dan maar in mijn loopschoenen gesprongen en hop weg voor 18 kilometer loopplezier. De eerste twee van in totaal vier ronden gingen nog redelijk netjes, de volgende twee ronden begon de negatieve energiebalans me parten te spelen. Al heb ik in een redelijk constante snelheid de loopproef kunnen beëindigen, van enige versnelling was echter hoegenaamd geen sprake. In het begin van mijn tweede ronde stak Koen Hoeyberghs me voorbij die aan zijn laatste ronde bezig was, man wat ging die snel en soepel. Hij kon nog rustig tegen me praten toen ik vroeg of hij geen trekhaak ter beschikking had, terwijl bij mij precies een wasmachine in mijn maag was genesteld. Ik werd bijna zeeziek van het geklots.
Na 4u47 liep ik moe en met heel wat vragen over de finishlijn. Wat is er aan de hand geweest met mijn maag? Hoeveel sneller had ik kunnen gaan, als ik niet had moeten rekenen? Wat als ik dit voorheb in Frankfurt? Van 1 zaak ben ik echter tevreden, ik blijk een redelijk brede trainingsbasis te hebben gelegd, want deze heeft mij toegelaten de wedstrijd op een redelijk niveau te beëindigen. Als ik dit vorig jaar had voorgehad dan had het gegarandeerd over en out geweest.
In bijlage kan je de hb grafiek nog bekijken van de wedstrijd. Voila nu vrijdag vertrekken we met de familie richting Zuiden om twee dingen te doen: genieten met het gezin en trainen als een beest. Als we terug zijn is het nog twee weken taperen en dan .. (ik ga het niet meer herhalen en ook niet meer over hoofdgerechten spreken).
Na het welgesmaakte aperitiefje in Geel, staat nu zondag het langverwachte voorgerecht op het programma. Met deze wedstrijd over de halve afstand ga ik al wat meer weten of de vele trainingen hun vruchten beginnen afwerpen. Al zijn de gedachten stilaan voor 100% bij Frankfurt, toch heb ik zin in deze wedstrijd. De laatste testen wijzen trouwens ook op een prima mentaal en fysiek conditiepeil. Zondag wordt niet te veel rekenen, gewoon op gevoel proberen een mooi resultaat neer te zetten. Ik ben vooral benieuwd naar de loopproef want de laatste dagen gaat het weer wat minder met de beenblessure.
De IM in Lanzarothe is afgelopen zaterdag uitgedraaid op een ontgoocheling voor Yves en zijn supporters. Het zag er veelbelovend uit tot halfweg het fietsparcours. Daarna ging het een beetje fout met de gezondheid en dan was het snel over en out! Frankfurt betekent nu voor Yves de herkansing, alles of niets. We gaan voor alles!
Sinds 1 januari 2008 werden er meer dan 5000 trainingskilometers afgemaald. Een 125km in het zwembad, 4300 op de fiets en 735 running. Genoeg of niet genoeg om aan te komen in Frankfurt? Dat zal de tijd moeten uitwijzen. Elk uurtje vrije tijd werd aan trainingen gespendeerd, meer zelfs; er werd tijd vrijgemaakt voor meer vrije tijd. Om alsmaar sneller, meer, intensiever, . te kunnen gaan. Dus 1 ding is zeker, wat ook het resultaat zal zijn, we hebben er alles aan gedaan, en meer kan een mens niet doen.
Dit WE wordt trouwens ook een WE om naar uit te kijken. Zaterdag staat Yves aan de start van de IM Lanzarote voor niets minder dan een ticket in Hawaï. Hopelijk lukt het m in Lanza om zijn droom te verwezenlijken en in oktober met de grote jongens te gaan spelen in de dierentuin van Kona. In het andere geval wordt het superspannend in de herkansingsrace die Frankfurt dan zal worden. Maar ik heb er een goed oog in. In Geel oogde hij superscherp, hij gaat er staan nu zaterdag.
Afgelopen zondag stond dan de eerste triathlonwedstrijd van 2008 op mijn kalender. Er stond veel schoon volk aan de start. Afgelopen week waren de trainingen niet afgestemd op de wedstrijd, er werd gewoon doorgetraind met het oog op Frankfurt. Alleen de laatste dag voor de wedstrijd werd er echt rustig aan gedaan. De frisheid aan de start kon maw vermoedelijk beter, maar veel verschil zal het ook niet gemaakt hebben.
Rond 15h25, zon 10 minuten na de start van de dames en veteranen was het de beurt aan ons. Ik had mezelf een rustig plekje uitgezocht op de tweede lijn in de hoop het traditionele startgevecht aan mij te laten passeren. Achteraf bekeken misschien een iets te rustig plekje want al na 100 meter zat ik volledig geïsoleerd waardoor ik de kilometer helemaal alleen heb afgelegd. Profiteren van een goed stel voeten was er dus niet bij. Na een 400 meter kwam ik in mijn ritme en de rest heb ik met een goed gevoel afgewerkt. Na ruim 16 minuten zat het eerste gedeelte erop. Blijkbaar ben ik als 85e uit het water gekomen.
Een trage wissel (wat ook gebruikelijk is) en dan de fiets op voor 45km alles geven. De eerste ronde was wat aftasten en af en toe eens doorpompen, om dan de volgende twee ronden de turbo aan te schakelen. Er zat veel poeder in de benen, het fietsen werd een echte inhaalrace. Een zalig gevoel trouwens. Elke ronde stonden Tiny en de kids me luid toe te juichen, ook dat geeft elke keer een enorme boost. Na het fietsen hing ik op een 71e positie en overall heb ik de 55e tijd gefietst. Een prestatie waar ik zeer tevreden over ben.
De fiets-loopwissel ging een stuk sneller, vlug een tempo zoeken waarvan ik dacht dat ik het 11 kilometer zou kunnen volhouden en dan verstand op nul. Zoals verwacht was de cruise snelheid, door het blessureleed van de afgelopen maanden, nog een 1 of 2 km/u te traag om positie te kunnen houden of nog licht op te schuiven. Maar het goede gevoel van de laatste 2 weken werd wel bevestigd. Geen last van mijn blessure. De hitte speelde me meer parten waardoor de 2e loopronde toch iets trager werd afgelegd. Als 75e liep ik over de streep met een zeer voldaan gevoel.
De hartslaggrafiek toont ook aan dat ik mooi gedoseerd heb, met een steeds stijgende curve naar het einde toe. Ik ben tevreden van mijn conditiepeil. Geel heeft als aperitief een zoete smaak nagelaten. Op 1 juni staat met de halve van Leuven het voorgerecht geprogrammeerd om dan op 6 juli met veel appetijt het hoofgerecht te consumeren in Frankfurt. Ik heb er ontzettend zin in .mmmm. Maar ondertussen nog veel bokes eten.
Dit weekend heb ik de laatste inschrijvingen en overschrijvingen voor de wedstrijden van 2008 uitgevoerd. Daarmee zijn de wedstrijden ingepland en is de kalender volgeboekt.
Het seizoen zal er als volgt uitzien:
·11/5: Geel kwart triathlon
·1/6: Leuven halve triathlon
·6/7: Frankfurt IronMan
·3/8: Antwerpen IM 70.3
·30/8: Viersel sprint triathlon
·3/9: Knokke: kwart triathlon (als ik ingeschreven geraak)
Deze week is een rustweek nadat de afgelopen 5 weken het volume verder is opgevoerd. Er staan nu nog twee blokken van 3 weken +1 rustweek op het programma en dan zitten we in de laatste week voor Frankfurt. De wedstrijden van Geel en Leuven gelden puur als voorbereiding, er zal geen onderbreking in het trainingsschema voorzien worden. Slechts 1 doel dit jaar: aankomen in Frankfurt!!! Al de rest moet wijken.
12/04/2006, tijdens een mooi zonnig dagje verlof besluit ik een lange fietstocht te maken als voorbereiding op het eerste triathlonseizoen dat nakende is. Die dag stop ik met een zeer voldaan en heel vermoeid gevoel na 92 km mijn tocht. Op de kilometerteller staat een gemiddelde van 25,8, op de hartslagmeter een gemiddelde pols van 152. Afgelopen zaterdag 12/04/2008 was dezelfde intentie aanwezig: een lange fietstocht. Het resultaat: na 6u30 stonden er 180 km op de teller, 1300 hoogtemeters en de helft van de tijd beuken tegen windkracht 4. Met een gemiddelde pols van 140 reed ik de garage binnen, absoluut niet kapot. Dit noemt men trainingseffect.
Er is echter ook minder goed nieuws: mijn blessure aan mijn been is nog steeds niet opgelost. Lopen kan, lang lopen kan ook maar intensief lopen (boven 12km/u) lukt absoluut niet! Het doel is nu om de afstand in de benen te krijgen, de snelheid telt op dit moment niet meer mee.
Nog 110 dagen en het is zover: de langste dag in Frankfurt! Ondertussen zijn de looptrainingen hervat en is de blessure onder controle. Nog niet helemaal weg, maar wel genoeg onder controle om terug sessies van 2 uur en meer te kunnen afwerken. Het is nu alert zijn en goed verzorgen. Deze week is weeral een rustweek na een blok van 3 weken, dat betekent een uur of negen sporten aan een relatief lage intensiteit. Gisteren werd afgesloten met 16 uur training. Zelfs na die 16 uur had ik niet echt een vermoeid gevoel. Ik ga mij deze week dus serieus moeten inhouden om mij aan de rust te houden.
Vorige week zondag werd de winterduathlon van Geel Bel (Beneluxkampioenschap) afgewerkt. Als 114e en na 1u20'17" kwam ik over de streep. Niet slecht maar ook niet echt goed, al had ik het lopen gereserveerd gestart om mijn been te sparen. Ik had echter meer verwacht van het biken. Die korte afstand en inspanning staat natuurlijk haaks op de long distance voorbereiding voor Frankfurt en dat kon ik ik ook voelen tijdens de race. De (zeer) intensieve prikkel, met een gemiddelde hb van 174, is leuk meegenomen om de lange trainingen met relatieve lage intensiteit te doorbreken.
Na lang wachten is hij eindelijk gearriveerd. De fiets zal niet meer kunnen gebruikt worden als excuus voor slechte fietsprestaties. Le nouveau Ridley est arrivé. En hij mag er zijn.
%%%FOTO1%%%
Het is een full carbon geworden met een Campa Record titanium groep. Het neusje van de zalm dus. De carbon ULTRA BORA wielen eronder maakt het plaatje compleet. We kunnen weer even freaken. Hopelijk gaat dat weer een paar procenten schelen.
Na enkele mislukte looppogingen, toch maar professionele hulp gezocht. Blijkbaar is er sprake van ontstoken botvlies met vorming van littekenweefsel. De eerste injectie in het ontstoken gebied is achter de rug. Er zullen er waarschijnlijk nog een paar volgen. Ondertussen mag ik 6 dagen niet lopen (tot donderdag). De dag na de injectie was voor mij een eerste pijnvrije dag sinds een aantal weken. Als ik er zo over terugdenk heb ik te lang de blessure willen negeren, willen denken dat het vermoeidheid was en verder niets aan de hand, dat het wel zo over zijn na de relatieve rustweek. Ondertussen besef ik dat er meer aan de hand is. De sportarts heeft mij alleszins verzekerd dat hij het onder controle zou krijgen en oplossen. Ik hoop nu dat het snel achter de rug zal zijn en de looptrainingen weer kunnen aangevat worden.
Ondertussen probeer ik de conditie te onderhouden met fiets- en zwemsessies. Ook zal zou de marathon op 20/04 in Antwerpen geen probleem zijn, ik denk er ernstig over na om deze te skippen en in de plaats een lange duathlon (Horst) te doen.
Maar first things first, eerst de blessure oplossen.
.... maar pijn in mijn voet heeft mij weerhouden mijn voorziene loopsessie van 1,5uur af te werken. Het begon allemaal twee weken met een onschuldige pijn vlak naast mijn rechterscheenbeen. Vorige week bleek uit een voetscan dat mijn voetafwikkeling niet optimaal verloopt en dat de pijn bijna 100% zeker daar van voorkomt. Er werden aanpassingen aan de zool van mij rechterschoen gedaan. Het bleek een wondermiddel te zijn; ik kon deze week meteen weer volledig pijnvrij lopen. Tot gisterenavond mijn voet na een half uur lopen een verkrampt gevoel gaf. Deze morgen kon ik moeilijk stappen bij het opstaan, nadat het wat losgestapt was ging het beter. Daarom vandaag toch maar terug begonnen om te kijken wat het zou geven. Maar helaas, na 15 minuten en veel pijn ben ik teruggekeerd. De vraag is nu natuurlijk wat er in mijn voet aan de hand is: * Zijn er spieren en pezen verstijfd door de aangepaste voetafrolling die de zool teweegbrengt? Dit zou betekenen dat het gewoon om aanpassingsproblemen gaat en alles binnen enkele dagen vergeten zal zijn. * Heb ik tijdens de pijn in mijn scheenbeen een compensatiebeweging uitgevoerd waardoor bepaalde pezen/spieren geïrriteerd zijn geraakt? Ook dit zal dan weer wel weg gaan denk ik daardat ik deze compensatie nu niet meer uitvoer. *Is er effectief meer aan de hand en gaat het bijvoorbeeld om een overbelastingskwetsuur die los staat van de pijn in mijn scheenbeen? In dit geval zou het probleem wel eens langer kunnen aanslepen.
Ik ga beginnen met een paar dagen niet te lopen en te kijken wat dat geeft. Mocht het binnen enkele dagen nog hetzelfde zijn dan moet ik op zoek naar een goede dokter... Ondertussen wordt er maar wat meer gefietst en gezwommen. In elk geval, de eerste hindernis in de voorbereiding naar Frankfurt is een feit. We blijven er alleszins vollen bak in geloven....
Na de zalige rust in de week van Oudjaar is de eerste grote periode in de voorbereiding op de IM Frakfurt afgesloten. De basis zou moeten gelegd zijn. Nu hopen dat de fundering sterk genoeg is om op verder te bouwen. Vorig jaar kreeg ik tijdens een inspanningstest te horen dat ik een sterk huis had maar dat de fundamenten op niets trokken, met andere woorden mijn prestaties konden wel door de beugel maar ik zou door het ijs zakken. Daarom heb ik nu de nodige tijd genomen om te proberen die fundamenten wel degelijk te maken. Gedurende 3 maanden werd enkel en alleen extensief getraind. Ik ben benieuwd naar het resultaat.
Ondertussen zit ik weeral in de tweede week van een 3 weken opbouwend blok. De bedoeling is vanaf nu is op de degelijke basis de uithouding te gaan uitbreiden. Dit betekent dat er geregeld een bloktraining in intensieve zone tussen zit. Hogere hartslagen dus, maar nog steeds een stuk onder overslagpols. Het zijn pittige trainingen, vooral de fietstrainingen stellen de nodige eisen aan de spiertjes.
Gisteren heb ik mij ingeschreven voor de winterduathlon in Geel Bel. Ik was eerst van plan dit jaar geen winterduathlon mee te doen, maar de goesting is te groot en periode tot Frankfurt nog lang...
Ondertussen is Tiny ook serieus aan het sporten geslagen; de LSD trainingen kunnen nu samen afgelegd worden en dat is natuurlijk heel plezant. Wat de kinderen daarvan vinden kan je zien op de foto.
Ondertussen loopt het derde en laatste blok van basis-uithouding training op zijn eind. Ik zit nu in de derde en laatste week, volgende week is een recup week en dan starten we met de volgende reeks. Vanaf dan zal de focus nog steeds liggen op basistraining maar zullen er ook wat maar intensieve prikkels tussen zitten.
Het derde blokje is redelijk goed verlopen. Week 1 (week van 10/12) was goed voor 16h15min training. Week 2 stonden er 16h45 min op het tellertje. Deze week zullen we uitkomen op 17 à 18 uur. Dit is een extra part time job erbij. Om een idee te geven hoe zon weekje eruit ziet hierbij even een bondige schets:
Maandag 24/12: zwemmen Wezenberg van 7h00 tot 8h30. Wegens Kerstavond enz. voor de rest niets. (dagtotaal 1,5 uur)
Dinsdag 25/12: Kerstmis, niets kunnen doen
Woensdag: 26/12: ochtendloop van 6h15 tot 8h15, gepland was een fietsrit van 3 uur, de kindjes hebben daar een stokje voor gestoken. Het is dus bij de 2 uur lopen gebleven (dagtotaal2uur)
Donderdag 27/12: ochtendloop van 6h15 tot 8h15, s middags zwemmen Wezenberg van 11h45 tot 13h15, svonds ergometer van 20h45 tot 22h15 (dagtotaal 5uur)
Vrijdag 28/12: ochtendloop van 6h15 tot 8h15, s middags NIET zwemmen wegens STAKING (gepland 1,5 uur), svonds ergometer van 20h45 tot 22h45 (dagtotaal 3,5uur)
Zaterdag: s middags lopen van 13h45 tot 15h00 (dagtotaal1h15min)
Zondag: ochtend zwemmen Netepark van 9h30 tot 10h00, s namiddags fietsen van 13h00 tot 17hàà (4,5 uur).
Weektotaal: 17uur 45 min. Ondertussen is er gewoon gewerkt op maandag, donderdag en vrijdag.
Doordat het accent deze weekop het lopen lag en de aanzienlijke kwantiteit, heb ik redelijk vermoeide spieren (vooral bovendijen). Toch heb ik er een zeer goed gevoel bij.
Ondertussen is er ook nog een nieuwe (oude) fiets besteld. Tegen 10/1 januari zou hij moeten arriveren. Een complete Ridley tijdritfiets. Met die hoge carbonvelgen erop wordt dat volop freaken. 06/07/08 wordt hopelijk een hoogdag !!!
Het voornemen om wekelijks een update te geven van de trainingprestaties in de aanloop naar IM Germany is tot nog toe niet zo geslaagd. Zonder enig bericht zit mijn eerste blok van 3 weken er al op. Momenteel is er voor mij dan ook een rustweek. Voorlopig gaat alles goed. Week 1 was er een van 10 uur training, week 2 12 uur en vorige week stonden er 15 uur op het programma. Dankzij het Allerheiligen weekend ben ik erin geslaagd de geplande trainingen te volbrengen.
Deze week ligt het accent op recupeatie, met een viertal uur zwemmen en een forse vermindering van de loop- en fietssessies. Tot begin januari 2008 zal er uitsluitend aan de basis gewerkt worden. Volgende week beginnen we dan weer aan een blok van 3 weken die iets meer kwantiteit bevat als de eerste 3 weken opbouw.
Stilaan voel ik me sterker en fitter worden, het is nodig want fietsmakker Gerry steekt in een uitstekende conditie.
De weg is nog lang en gelukkig maar want ik zal de tijd nodig hebben .
Zoals ik in vorige post heb aangegeven (ik weet het, ik kan er niet over zwijgen) vandaag 15/10 is mijn officiële kick off voor de voorbereiding van de IM volgend jaar in Frankfurt. De goesting is groot en wordt met de dag zelfs nog groter. Gisterenavond nog eens zitten lezen op de website van de organisatie in Frankfurt; ik kreeg er al gelijk zenuwen van.
Ik ben vandaag begonnen aan een blok van 3 weken opbouw, deze week een tiental uren training en zo oplopend naar 15 uur in week 3 om dan vervolgens te consolideren in een rustweek.
Om iedereen die geïntresseerd is, te laten meevolgen heb ik beslist om wekelijks een overzichtje te publiceren van de uitgevoerde trainingen. Zo stond er vandaag een zwemtraining en een looptraining van elks 45 min op het programma, deze werden (kwestie van goed te starten) nauwkeurig uitgevoerd.
Het besef dat er nog veel getraind moet worden is er alleszins, zeker als je ziet dat mijn compagnons voor Frankfurt (Yves en Edwin) gisteren op hun dooie gemak de marathon van Brussel lopen in een tijd tussen 3u30 en 3u45. Het meest verrassende nieuws van afgelopen week kwam ook uit die hoek: Den Yves gaat voor een jaartje sabatical om zich volledig te storten op de triathlon en zo een kwalificatie af te dwingen voor Kona 2008. Ik hoop echt dat hij het haalt, het zal moeten gebeuren in Frankfurt. Dat gaat het allemaal nog veel spannender maken natuurliijk
Knokke 5/9 was voor mij de afsluiter van het tri seizoen 2007. Al een aantal weken geleden dus, alleen de belangrijkste items van die dag zijn nog top of mind, de rest is reeds herleid tot vage herinnering. Toch even de belangrijkste punten op een rijtje:
Ik heb veel kou geleden voor en na de wedstrijd en bij het te water gaan (brr )
Bangelijke organisatie en sfeer
De grote vorm was verdwenen, de hoop om toch nog eens te pieken was er wel, al na 5 km fietsen werd duidelijk dat dit er niet meer in zat.
Den Edwin eindigde twee minuten voor mij waardoor de onderlinge confrontaties van dit jaar in zijn voordeel zijn beslecht.
Volgende jaar gaan we hier terug proberen aanwezig te zijn.
Terugblikkend op het afgelopen seizoen komen steeds twee zaken terug. Het absolute hoogtepunt was de prestatie in Brasschaat waar ik echt ben verschoten van mijn vormpeil. Het absolute dieptepunt was de afgang in Antwerpen waar ik heb opgegeven in de eerste kilometers van het lopen.
Ondertussen is er al een deugddoende vakantie met de ganse familie achter de rug . Een weekje Zuid-Spanje met de kindjes, voor hen de eerste keer op het vliegtuig. Ze vonden het spannend en plezant. Ons myrthe vertoonde wel hevig verzet tegen het vastgespen van de gordels, onze Jarne toonde zich een volleerd zakenreiziger!
Na de vakantie was er wat motivatiemoeheid maar ondertussen kriebelt het al terug serieus om er tegen aan te gaan. Maandag 15/10 start officieel de voorbereiding van seizoen 2008. Alles staat in het teken van 1 objectief: het volbrengen van een volledige IM in Frankfurt op 6/7/8. Het wordt dus een winter van veel kilometers en sporturen.
Naar Frankfurt toe heb ik de aanloop ingedeeld in 3 periodes van 12 weken. Ik heb dan vanaf 15/10 tot 6/7 nog 3 weken reserve om wat kleine blessures en ziektes op te vangen. In elke periode zullen er wat andere accenten gelegd worden maar de meeste aandacht zal natuurlijk gaan naar de basisuithouding.
Afgelopen zondag stond voor mij de 1/8 van Viersel op het programma. Zon sprint vind ik altijd heel leuk om te doen. Geen of weinig speciale voorbereiding, geen stress en geen taktiek; gewoon een dik uur vollen bak gaan, alles open en zien waar de kar strandt. Afgelopen zondag was het nog eens mijn weer. Ondanks de triestige zomer, waren de afgelopen twee wedstrijden (Aarschot en Antwerpen) steeds af te werken onder een stralende zon en bij tropische temperaturen. Zondag was het eerder bewolkt en een twintigtal graden. Ideaal!
Vorig jaar scoorde ik hier met een 32e plaats op een 150 deelnemers mijn beste prestatie van het jaar. Dit jaar stonden er 250 deelnemers op de inschrijvingslijst, deze rangschikking herhalen zou dus moeilijk worden. Ik had me voorgenomen vooral te proberen mijn tijd te verbeteren met meer dan 3 minuten. Die 3 minuten zijn de 150 meter die er korter moest gezwommen worden dit jaar. Richttijd werd afgestemd op 1u08, alles daaronder zou schitterend zijn, alles daarboven ..
Ik ging als één van de laatsten in het water en was nog aan het inzwemmen in de andere richting toen het startschot al klonk. Start volledig gemist, dus. Voordeel hiervan was dat ik rustig mijn baan kon kiezen en zoveel mogelijk hindernissen vermijden. Uiteindelijk werd het een zalige zwemkoers. Ik heb niet één keer moeten worstelen en het werd een echte inhaalrace. Ik lag al in de laatste rechte lijn toen de eerste het water verlieten. Uiteindelijk kwam ik als 44e uit het water na een kleine 11 minuten.
Vlug de fiets op, 53*15 kiezen en katoen geven. Snelheid lag steeds rond de 38km/u met pieken tot 43km/u. Was er geen scheidsrechter geweest die mij even van de kaart bracht over stayergeneuzel, dan ik nog een half minuutje sneller gefietst. Het enige wat mij wat verontrustte was een hb van boven de 170. Wat zou dat geven tijdens het lopen?Uiteindelijk zat na een 33-tal minuten het fietsonderdeel erop. Na de wissel zag ik dat er 45 minuten opzaten. Nog 23 minuten de tijd om onder 1u08 te eindigen. Dat zag er dus goed uit.
De eerste 1,5 kilometer van het lopen was lastig. Hoge hb en zware ademhaling. Daarna ging het steeds beter. Ik voelde ook dat ik gestaag mijn tempo kon opdrijven. Ik haalde wat voorgangers in, mensen die in mijn spoor aansloten moesten al gauw de rol lossen. Uiteindelijk liep ik net geen 20 minuten over de 5 kilometer. Voor het eerst slaag ik erin om meer dan 15km/u gemiddeld te lopen in een wedstrijd. Na 1u0450 zit alles erop. Een schitterende prestatie met een 29e plaats. Al is deze wedstrijd helemaal niet te vergelijken met de halve van Antwerpen, toch geeft dit resultaat me een boost en is de wrange nasmaak eindelijk verdwenen.
Volgende week woensdag 5/9 komt alweer de laatste triathlon voor 2007 eraan in Knokke. Eindigen is schoonheid is de boodschap. Ik voel me er alleszins klaar voor.
DE hoogmis van het jaar kondigde zich veelbelovend aan. 5/8 Marc Herremans Classic Antwerpen stond al sinds vorig jaar vet rood omcirkeld in mijn agenda. MHC zou mijn absolute piek worden voor 2007. Spijtig genoeg is het allemaal even anders gelopen. Wat de climax van het jaar moest worden, is uitgedraaid op een zware ontgoocheling. Na 3 kilometer lopen was opgeven de enige optie.
De eerste donderwolken verschenen het weekend ervoor aan de einder. Heel het weekend plat op de zetel en verticaal op en over pot met een virale maag- en darminfectie. Afgezien van het feit dat ik gehoopt had nog wat stevige trainingen te doen, was er echter geen reden tot paniek. Nog tijd genoeg voor recup en terug bijvullen van de bezinetank. De hele week die erop volgde voelde ik me echter futloos en somber. In die mate zelfs dat ik tot zaterdag twijfelde of deelnemen wel de juiste keuze was. Uiteindelijk dan toch maar de knoop doorgehakt en richting antwerpen.
Den Edwin en den Yves stonden mij al op te wachten aan de inschrijvingshal. Rustig alles klaargemaakt en richting zwemstart vertrokken. Bij de tewaterlatingkwam de nodige ongerustheid piepen. 870 atleten in een smalle zwemgeul, dat staat garant voor de nodige watercatch! Ik schrok er dan ook niet van dat ik na 100 meter mijn zwembrilleke verloor door een keiharde stamp op mijn kinnebakkes. Wat zijn die zwemstarts toch leuk Uiteindelijk kwam ik nooit in mijn ritme en was het wriemelen en spartelen van begin tot einde. Bijkomend was een oprispende maag een niet zo welkome gast. Ik was dan ook aangenaam verrast om toch nog als 300e uit het water te komen. Een voor mij normale positie. Blijkbaar hadden ook de anderen de nodige KOs uitgedeeld en mogen ontvangen.
Vlug de fiets op dan maar. Het fietsen ging redelijk goed. Ik had meer kracht dan ik had durven hopen. Door de tropische temperaturen ook het hoofd erbij houden en veel drinken zodat de vochtbalans op orde blijft. Op einde van mij eerste bidon, begon het mij op te vallen dat mijn maag vol bleef. Blijkbaar was er geen vertering waardoor al het vocht in mijn maag bleef staan. Vanaf het moment dat ik dat besefte, heb ik constant met een dilema gezeten: toch drinken omdat het weer dit noodzakelijk maakte of niet meer drinken om mijn maag wat te ontlasten. Ik heb dan maar voor iets tussenin gekozen. Uiteindelijk heb ik tijdens het fietsen hier relatief weinig hinder van ondervonden, al maakte ik mij ongerust over het lopen en die onrust nam alleen maar toe naarmate de loopproef dichter kwam. Uiteindelijk realiseerde ik een 265e fietstijd. Hierover mag ik best tevreden zijn.
Dan maar heel rustig gewisseld tussen fietsen en lopen. Bij het start van het lopen viel het me op hoe fris de spiertjes nog voelden. Een halve kilometer verder begon mijn volle maag echt op te spelen. Steken langs beide zijden en een maag die volledig blokkeerde. Elke schok bij het neerkomen gaf helse pijnscheuten. Toch zet je dan nog even door, hopen op beterschap, doorbijten, afzien, hier heb je een gans jaar voor getraind. Na 3 kilometer zat er niets anders op dan de handdoek te gooien, geen andere keuze.
Een zware krak in mijn zelfvertrouwen en motivatie zijn het gevolg. Ik moet dit allemaal nog eens goed laten bezinken, lessen uittrekken voor de toekomst ook. Gelukkig kan ik mij optrekken aan de goede prestaties in Geel, Hamme, Brasschaat en Aarschot. Ik wil deze miskleun nu snel rechtzetten in de volgende wedstrijd; op 26/8 in Viersel. Ondertussen ontbreekt mij de zin om de trainingen te hervatten. Van de week nog niet teveel uitgespookt. Vanavond nog eens goed de bloemekes buiten zetten met vrouw en zonder kinderen en dan vanaf morgen er toch maar terug tegen aan.CU.
De powertriathlon van Aarschot zit er sinds zondag ook op. Vorig jaar heb ik hier mee gedaan met het kleine broertje van de power, de plastriathlon. En ook toen was het heet, een stuk in de 30 graden. Afgelopen zondag was het ook van dat. Helemaal niet mijn weer, vooral tijdens het lopen heb ik hier last van, niet zozeer van de warmte maar wel van de drukkende zon. Ik had dus mijn twijfels. Bij het naar ginder rijden, kreeg ik nog een berichtje van Jef Geys: <<Laat het weer je bondgenoot zijn en niet je tegenstander, denk aan je vochtopname>>. Ik weze gewaarschuwd en nam me voor om hier extra aandacht aan te besteden, dus nog snel een extra bidon gevuld en leeggetutterd tijdens de reis naar Aarschot. Kwestie van te starten met een volle tank.
Bij het uitpakken van het materiaal kwam ook den Edwin al snel aan samen met de Bart en de Jan van zijn club. Allemaal toffe gasten waardoor de sfeer en ambiance er meteen in zit. Fietsend naar de start in Rotselaar langs de oevers van de demer, een stuk van het parcours dat we nadien in tegenovergestelde richting zouden afleggen. Tijdens het naar de start rijden, zat de wind tegen, dat viel dus mee voor de wedstrijd...
Al snel stonden we op het strand klaar voor de start. Mijn eerste vliegende start, altijd weer afwachten wat dat geeft. Na elke rond moesten we ook een stukje over land lopen. Gedurende de twee kilometer heb ik mijn tempo goed strak kunnen houden. Ik ben zeer tevreden van mijn zwemprestatie, de eerste keer dit jaar trouwens. Ook de wissel ging een pak sneller als in Brasschaat, al liep ik wel even een verkeerde gang binnen in het park. Gelukkig kon ik ergens onder door kruipen zodat ik toch nog snel bij mijn fiets was.
In het begin van het fietsen had ik last van flanellen benen. Die meewind die ik verwacht had op de demerdijk, bleek ook niet echt mee te zitten. Ik was dan ook blij dat die aanloopstrook van 12 km achter de rug was en we aan de drie plaatselijk ronden van 16km konden beginnen. Die 16 km bestaat eigenlijk uit gene meter plat. Constant op en af met zoals ik had verwacht oprapen en inhalen op de heuvels, en ingehaald worden op de bergaf. Uiteindelijk stond er een gemiddelde van 33,6 op de teller. Ik had hier, gezien het parcours vooraf voor willen tekenen. Te meer omdat ik voelde dat de krachttraining van de afgelopen weken zijn vruchten begint af te werpen.
Ook de loopwissel ging redelijk al zat ik weer in een verkeerde gang! De start van het lopen was een fiasco, niet door slechte benen maar doordat ik mijn gellekes niet in mijn heupgordel kreeg. Ik denk dat ik zeker een minuut of 5 aan het sukkelen ben geweest, dat moet volgende keer anders. Ik zag plots nog een clubtrui langs de kant van de weg staan. René was tot in Aarschot gefietst. Snel een wederzijds knikje en verder... Bij het eerste tussenpunt in de eerste ronde stond er een reporter die enkele namen van "echte goden" door de luidsprekers knalde en het publiek er terloops op wees dat het loopparcours nog zwaarder is dan het fietsparcours. Altijd tof om te horen en om de moed erin te houden als er nog 15km moeten afgelegd worden. Al snel kwam ook hier de eerste heuvel eraan, echt klefferen om boven te geraken. Jezus, moet ik hier 3 keer boven geraken !!! Tijdens de tweede loopronde kroop de zon even achter de wolken en meteen kon ik wat gas bijgeven, echt ongelooflijk wat een verschil dat geeft. De laatste ronde nog wat cola en een gelleke en dan volle gas binnenlopen. Uiteindelijk kwam ik als 108e over de streep in 3u45'.
Even later kwam ook den Edwin binnengespurt, leeg maar voldaan. Na wat fruit en sportdrank vroeg hij me of we aan de overkant in de zon gingen staan wat hij had het koud... Ik moet nog steeds vragen of dat gemeend was .
Nog drie weken tot Antwerpen, mij absolute hoofddoel voor dit jaar. Ik hoop dat ik de conditie kan aanhouden en als het even kan nog wat verbeteren. Al moet ik eerlijk toegeven dat mijn seizoen al meer dan geslaagd is!
Na het weekend stond een kudde briesende en stampende triatleten op de hete savanne om genadeloos toe te slaan. Het doel was duidelijk; een inschrijving bemachtigen voor de Ironman in Frankfurt voor 2008. De nevositeit die dit teweegbracht op de server van ironman.de heeft bij mij ook zn sporen nagelaten. Onder tijdsdruk kon de beslissing niet langer uitgesteld worden. Die nam nog toe toen ik zag dat eerwaarde Edwin (die het hele spel in gang heeft gestoken in mijn hoofd) al op de competitors list stond. Ik heb dan maar even alle twijfels laten varen en gedaan wat moest gedaan worden.
Exact 1 jaar of 366 dagen van vandaag zal ik aan de start staan van mijn eerste IronMan wedstrijd, die plaatsvindt op 06/07/08. Vanaf het najaar kunnen de trainingen beginnen, eerst gaan we nog genieten van de wedstrijden die deze zomer op het programma staan.
.
