Zoals aangegeven in de vorige posts, stond ik zondag aan de start van de triathlon in Brasschaat. Deze wedstrijd gold voor de beteren onder ons tevens als EK op de lange afstand. Ik was ingeschreven voor de recreatieve wedstrijd (ieder zijn niveau J). In totaal stonden er zondag een 500-tal atleten aan de start, met ruim 200 deelnemers aan de recreatieve. De organisatie was piekfijn en de sfeer in het park, waar het lopen plaatsvond, ronduit fantastisch.

Voor mezelf had ik deze wedstrijd uitgekozen als eerste piekmoment (een tweede piek is voor Antwerpen op 5/8). Na alle hersenspinsels en visualisaties die vooraf de revue gepasseerd zijn de afgelopen week, stond ik rustig en vol zelfvertrouwen aan de start van wat; na het fiasco op de halve van Antwerpen vorig jaar en na een volledige winter van trainingen en een paar  voorbereidende wedstrijden op de kortere afstand; voor mij gold als  “DE” ultieme test.

Kort na twaalven en vlak na de start van het EK weerklonk de blaffer en waren we weg om de twee toerkes van 1500m zwemparcours te verorberen. Ik kwam meteen in een onderhoudend tempo waarvan ik wist dat ik dit 3000m zou kunnen volhouden. Na wat gewring aan de eerste boei kon ik mij redelijk handhaven in een groepje. De tweede ronde kon ik nog wat versnellen (althans dat was mijn gevoel). Na ruim 54 minuten kon de metamorfose van zwemmer naar wielerterrorist beginnen. Bij het uitlopen van de wisselzone realiseerde ik mij dat ik mijn bril was vergeten. Nog even twijfels of ik terug zou lopen en dan toch maar beslist om zonder bril voor de 80km te vertrekken. De eerste 5 kilometer  waren de beentjes niet al te best, maar dan kwam ik er door. Zoals vooraf voorgenomen werd gedurende 80 km mijn snelheid bepaald door mijn hartslag. Na een kilometer of 15 groeide het besef dat ik was opgestaan  met een goeie set benen. Gedurende 2 uur en een kwart en aan een gemiddelde van 35,6 heb ik genoten van elke duw op de trapper. Naar het einde van de fietsproef sloop er toch nog wat onzekerheid in het koppeke om het lopen aan te vatten. Het positieve gevoel dat tijdens het fietsen was opgebouwd, drukte deze onzekerheid echter meteen terug de kop in.

In de fiets-loopwissel rustig de tijd genomen om droge sokken aan te doen en dan op weg voor de 20km. De eerste kilometer had ik last van een verkorte ademhaling maar ik wist meteen dat dit zou verdwijnen en wat mij nog meer verheugde was dat mijn benen nog super aanvoelden. De eerste ronde van 6,7 kilometer werd afgelegd in 30 minuten rond. Stilaan bekroop mij een gevoel van ongeloof en euforie. In het begin van de tweede ronde moest ik mezelf echt terug met mijn 2 voeten op de grond zetten om mezelf niet voorbij te galopperen. De tweede ronde werd afgelegd in dezelfde tijd. Elke ronde stonden de supporters op post om me een hart onder de riem te steken. Ook zij zagen dat het goed zat. Zelfs onze twee kleine deugnieten waren elke ronde aan het gieren van het lachen als papa passeerde en gekscherend over hun bol wreef.  De derde en laatste ronde begonnen de spiertjes wat tegen te pruttelen maar niet van die aard dat ik mijn tempo er door moest laten zakken. Nog snel het derde rode en verlossende armbandje ophalen en zelfs een laatste versnelling zat er nog in. In een voor mij verbluffende looptijd van 1u32 en een totaaltijd  van 4u 46’ liep ik de finish binnen. Tot vandaag kan ik amper geloven dat ik deze tijd heb kunnen realiseren. Dit geeft een ongelooflijke boost voor de komende periode.

26-06-2007 om 00:00 geschreven door juppeke