Voetbal is en blijft een vreemd spelletje. Ons ploegske staat nu niet bekend als vlotscorend (we hadden er tot nu toe amper 19 gescoord in pakweg 13 wedstrijden). Charleroi stond weliswaar laatste maar had enkel al een 11-1 nederlaag als zwaarste weten te incasseren. En plots leken onze spelers in de eerste 30 minuten bloed(lees:doelpunten)ruikende monster(tje)s. Een ruststand van 9-0 lijkt onwaarschijnlijk, maar we deden het, om dan jammerlijk genoeg na rust terug te hervallen in oude gewoontes. Maar deze keer is het hen meer dan vergeven. Uiteindelijk dus 11-0 in een wedstrijd die er nooit ene was. Een eerste kansje in seconde 30 werd nog gemist maar uiteindelijk vielen de goals in hoog tempo. We proberen samen te vatten, en kunnen eigenlijk simpel beginnen. Na 17 minuten stond het 6-0 en dat door twee "hattrickende" spelers : Dirk-Jan Dewaegemaeker en Victor Landuyt. Zoals in een pingpongmatch wisselden ze elkaar mooi af : 1-0 DJ (pass van Maurits Vanhoutte) / 2-0 Victor (kopbalassist Arthur Devos) / 3-0 DJ (oprukken Joren Van Poucke) / 4-0 Victor (pass Maurits VH) / 5-0 DJ (gelost schot van diezelfde Maurits) / 6-0 Victor (oprukken Henri Verduyn). De 7de treffer kwam er na een corner van Milan Gillewy, binnengewerkt door Thiemen Desendre. 8-0 werd het toen Hasse Colpaert mooi Arthur Devos aanspeelde, die knap scoorde. Rusten deden we met 9-0 na een zoveelste rush van Henri Verduyn, binnengeplaatst door Hasse Colpaert. Een monsterscore aan de rust en dan nog waren niet alle kansen doelpunten : Thiemen trapte een (serieus) gat in de lucht, Hasse Colpaert besloot met een doelpoging-van-dicht het CrossCup-parcours te verkennen en Henri Verduyn vond troost in een doelpoging tegen de paal. Na rust waren ze ofwel moegescoord, ofwel hadden ze medelijden met de uiterst sportieve en sympathieke bezoekers. De kaap van 10 leek er zelfs niet meer in te zitten, want de spelers verlengden de pauze met 15 minuutjes : na rust hadden we geen kans tot scoren meer tot in minuut 47. Toen bereikte Amyitis Anne middenvelder Maurits Vanhoutte die na een "wandelingetje" de 10-0 binnenknalde. De slottreffer kwam er na een deviatie van invallersdoelman Julien van Volcem, afgewerkt door Dirk-Jan Dewaegemaeker. Een deuggdoende zege en vooral misschien een stimulans tot meer goals : volgende week op bezoek bij het stugge(re) Boussu-Dour.
Deze wedstrijd niet "live" meegemaakt en toch heb ik het gevoel deze match gezien te hebben. Immers hetzelfde scenario als voorgaande weken. Een (veel) beter voetballend zwartwit team dat spijtig genoeg het jaar-verschil-nadeel niet in de uitslag kan vervormen. We melden verder een sterke prestatie van doelman Arthur Staelens. Het tegendoelpunt van KSVR was van de voet van Michiel Vandromme. Er resten de Rikkie-boys nog twee matchen om hun beter voetbal om te zetten in een klinkende en zeer zeker hardbevochten en verdiende zege. Misschien volgende week al op het veld van FC Izegem.
Emiel Wheaton begint slechts woensdag terug lichtjes te lopen. Matthias Maeyaert is pas deze week begonnen met voltijds trainen en dueleren. Jarne Vanderhaeghe is nog steeds herstellende van zijn blessure. Kjell Boedt is op weekenduitstap en tot slot is Artur Tyvaert roodgeschorst.
Bijgevolg zijn enkele spelers "dubbel" geselecteerd (voor beide matchen).
Thibaut Vansteenkiste - Julien Van Volcem Amyitis Anne - Joren Van Poucke - Brent Verbrugge - Robbe Van Loo - Arthur Devos Milan Gillewy - Henri Verduyn - Dirk Jan Dewaegemaeker - Hasse Colpaert - Thiemen Desendre Victor Landuyt - Casey Devoldere - Maurits Vanhoutte
Laat ons dit "slecht aflopend" verslag beginnen met een zeer positieve noot : het is werkelijk een plezier om de ploeg van Rik Decramer aan het werk te zien. Elke week met goed spel (lees "beter voetbal dan de opponent") , overduidelijk karakter en vechtlust en moedig strijdend, tegen een tegenstander die door het leeftijdsverschil probeert onze jongens te overbluffen met "power". Ook zo deze week in de thuismatch tegen Luingne. Een ploeg die drie bepalende spelers had : een SS'er centraal achterin (stoer en snel), een boomlang "manneke" voorin en een "brave man" in scheidsrechtertenue (in deze tijd van het jaar wordt de term "brave man" vaak gebruikt voor Sinterklaas, maar geschenken deelde deze oude rakker allerminst uit aan de thuisploeg). De lange spits van de bezoekers had in normale omstandigheden ALTIJD met ROOD moeten "bezwartepiet" worden, maar de lakse scheidsrechter liet dit bij drie omstandigheden telkens na. Zo torpedeerde hij eerst doelman Thibault Vansteenkiste, deed vervolgens nadrukkelijker hetzelfde met Brent Verbugge (die zich aan de schouder blesseerde) en tot slot "derde keer, goede keer" trapte hij Pieter Specenier van het veld. De spits met beenhouwerstoekomst bleef echter op het veld staan en lukte meteen ook de gelijkmaker (net voor rust) en was ook betrokken bij de oh-zo-onverdiende winning goal. Verder had de scheidsrechter ook last van "trage oogjes" : dat zijn gezichtsveld minder rap reageert dan de snelle benen van Henri Verduyn kan een mens nog begrijpen, maar zeker in 3 à 4 gevallen werd Henri onterecht afgefloten voor buitenspel. Jammer dat een man zo bepalend kan en vooral mag zijn!! KSVR verdiende deze wedstrijd dus duizend keer te winnen. Het schoot goed uit de startblokken met snelle infiltraties van snelheidsduivels Henri Verduyn, Michiel Vandromme en Artur Tyvaert. Eén van deze aanvallen leverde een zeer mooie openingstreffer op : Artur Tyvaert sneed de rechterflank open en zijn teruglegger werd door Hasse Colpaert mooi in de draai binnengewerkt. KSVR bleef drukken en Henri Verduyn kon tot drie maal toe een bijkomend goaltje scoren (jawel de scheids liet hem driemaal doorspelen ), maar afwerken was er deels door pech niet meer bij. Ondertussen had Luingne bij zijn eerste kans de gelijkmaker gescoord (eerder was Thibaut Vansteenkiste zeer attent op enkele afstandsraketten van de bezoekers). Na rust was het spelbeeld nog duidelijker, slechts één ploeg dacht aan aanvallen en voetballen. Een bal van Henri Verduyn werd van de lijn gered, een splijtende rush van Jelle Depoortere werd door Hasse Colpaert net naast getrapt, er was nog een bal die op de lijn verwerkt werd en de doelman stopte nog pogingen van Michiel Vandromme en Artur Tyvaert. En net zoals vorige week bewees de voetbalsport zijn bittere (onlogische) waarheid : op de tweede kans van de wedstrijd kon Lowingen de winninggoal scoren. De thuisploeg kon letterlijk en figuurlijk zijn wonden likken, maar mag met meer dan opgeheven hoofd het strijdtoneel verlaten. Iets wat we de scheids bijlange niet gunnen ...
), maar afwerken was er deels door pech niet meer bij. Ondertussen had Luingne bij zijn eerste kans de gelijkmaker gescoord (eerder was Thibaut Vansteenkiste zeer attent op enkele afstandsraketten van de bezoekers). Na rust was het spelbeeld nog duidelijker, slechts één ploeg dacht aan aanvallen en voetballen. Een bal van Henri Verduyn werd van de lijn gered, een splijtende rush van Jelle Depoortere werd door Hasse Colpaert net naast getrapt, er was nog een bal die op de lijn verwerkt werd en de doelman stopte nog pogingen van Michiel Vandromme en Artur Tyvaert. En net zoals vorige week bewees de voetbalsport zijn bittere (onlogische) waarheid : op de tweede kans van de wedstrijd kon Lowingen de winninggoal scoren. De thuisploeg kon letterlijk en figuurlijk zijn wonden likken, maar mag met meer dan opgeheven hoofd het strijdtoneel verlaten. Iets wat we de scheids bijlange niet gunnen ...
