Uitgestelde wedstrijd : Club Brugge - KSV Roeselare 1-0
Jammer ... jammer ... jammer ... Op het kunstgrasveld van misschien-bijna-kampioen Club Brugge leverde KSVR een "volwassen" prestatie, meer zelfs ... het was nooit de mindere van de thuisploeg. Het begon nochtans slecht ... de scheidsrechter van dienst was niet komen opdagen, er werd een vervanger gezocht (ons supporterslegioen bestond "op een werkdag" hoofdzakelijk uit een "tros" vrouwen ) en uiteindelijk gevonden in blauwzwarte thuismiddens. En toen die bij zijn eerste interventie al onmiddellijk onterecht in het voordeel van Club Brugge wees, begonnen we het ergste te vrezen. Maar niets was minder waar, op een enkele beoordelingsfout na (geen geel of rood voor tackle op doorgebroken Emile Samyn en wel geel voor een minder erge fout van Simon Vandewiele), floot de man een erg sterke wedstrijd, een verademing tussen vele andere "echte" scheidsrechters : chapeau voor zoveel durf en eerlijkheid (de man durfde het zelfs aan op het einde van de wedstrijd 5 minuten extra te spelen om zo het irritante tijdrekken van de thuisploeg te bestraffen). Club Brugge kan dus nog de titel binnenhalen, al vinden we deze ploeg zeker niet de sterkste op de Belgische U13-voetbalvelden : Standard, Genk en Anderlecht zijn wat mij betreft minsten even sterk. De blauwzwarten baseren hun spel iets te veel op hun zwarte spits "Jeremy". Omzeggens iedere kans dat de thuisploeg afdwong kon op het conto van deze spits geschreven worden. De eerste helft een mooie rush op rechts van deze "9", met het hoofd net naast gewerkt en wat later een afzwaaiende bal voorlangs. Maar ook KSVR deed mee in deze eerste helft. De voorgaande confrontaties tegen Club Brugge dwongen we in onze 4-3-3-veldbezetting te weinig kansen af (in de thuismatch zelfs geen enkele), met lef pakten we ze deze keer aan in een 4-4-2 met kronkelspits Emile Samyn naast diepe spits Torbjorn Deckmyn. Het spelsysteem rendeerde, al had dit aardig wat loop- en wroetwerk in petto voor de 2 centrale middenvelders Simon Vandewiele en Maarten Houthoofd. Na een sterke eerste helft zaten zij beiden einde-adem naast elkaar te hijgen tijdens de rustpauze, hun gezicht-rood-van-de-inspanningen toonde hoe diep ze waren geweest. En het had in die eerste helft ook kansen opgeleverd. Emile Samyn werd alleen op weg naar doel gehaakt, Torbjorn Deckmyn blokeerde een uittrap van de Brugse doelman net naast doel, diezelfde Torbjorn strandde oog-in-oog met de keeper op diens reflex, Florian Cavey vergat met links af te werken toen hij alleen voor doel kwam. De 0-0 ruststand had dus gerust een 1-1 kunnen, mogen en moeten zijn. Invallen in een wedstrijd aan dit hoge tempo is nooit makkelijk, deze taak was nu echter weggelegd voor Jean-Thibault Calewaert en Younis Devoldere : en het mag gezegd, ze waren onmiddelijk mee met de debatten. De eerste kansjes na rust waren terug voor Club Brugge, Jeremy (wie anders) probeerde het nu aan de Emile Deltombe-kant en kon die enkel in de eerste drie minuten twee keer zuiver op kracht aftroeven. Zijn pogingen gingen twee keer voorlangs. Stilaan verdween Jeremy en bij deze ook Club wat meer uit de match. We begonnen zowaar weer in onze kansen te geloven. Niels Van Craeyveld kwam net te kort om de thuisdoelman te verschalken, Emile Samyn zag zijn poging ook stranden, Torbjorn Deckmyn en Florian Cavey verschenen ook ei-zo-na alleen voor de ver uitgekomen doelman van Club, die zijn ploeg nu recht hield. En dat voetbal niet altijd zijn eerlijke karaktertrekjes toont werd tien minuten voor tijd bewezen : in een poging om voetballend tot een oplossing te komen werd de bal centraal onderschept, de diepe bal werd door een Brugge'speler overhoeks in doel geplaatst. De naam van de scorende thuisspeler willen we hierbij zelfs niet vermelden, u raadt het waarschijnlijk zelf al. Een domper voor onze stilaan moe gestreden ploeg, maar met de laatste druppels kracht en moed stormden we nog richting een verdiend punt. Enkele kopballen op hoekschop verdienden beter en een ultieme rush van Florian Cavey zag hoe Torbjorn Deckmyn het met een acrobatische retro nog probeerde. Dat Club blij was met de nipte zege, bewezen ze door (jammer genoeg) de laatste minuten de gekende "volwassen truckendoos" open te halen : tijdrekkende vervangingen, plotse kwetsuren, veel getreuzel bij inworpen en vrije trappen. Jammer als je vooral weet dat een miniemenwedstrijd maar 2 x 30 minuten duurt. Maar toch proficiat aan de blauwzwarten voor hun te behalen titel (je wordt ook niet zomaar kampioen), proficiat aan de gelegenheidsscheids en vooral proficiat aan de moedige en ook sterke prestatie van KSVR.
Zeker niet vergeten te vermelden : op zondag 11.04 behaalden onze Shadows een deugddoende en verdiende zege op het veld van het versterkte KV Oostende. Het werd 0-1 na een doelpunt van Jasper Cafmeyer in de aanvangsminuten. Ne ferme proficiat ...
) en uiteindelijk gevonden in blauwzwarte thuismiddens. En toen die bij zijn eerste interventie al onmiddellijk onterecht in het voordeel van Club Brugge wees, begonnen we het ergste te vrezen. Maar niets was minder waar, op een enkele beoordelingsfout na (geen geel of rood voor tackle op doorgebroken Emile Samyn en wel geel voor een minder erge fout van Simon Vandewiele), floot de man een erg sterke wedstrijd, een verademing tussen vele andere "echte" scheidsrechters : chapeau voor zoveel durf en eerlijkheid (de man durfde het zelfs aan op het einde van de wedstrijd 5 minuten extra te spelen om zo het irritante tijdrekken van de thuisploeg te bestraffen).
