Een oude voetbalspreuk uit de mond van een grijzende voetbalkenner (kwam die nu van Johan Cruyff of van Karl Debaene ?) luidt als volgt : hoe meer je wint, hoe dichter je bij een nederlaag komt.
Deze leuze kwam dus spijtig genoeg tot waarheid in onze verplaatsing naar Germinal Beerschot.  We wonnen dit seizoen al matchen waarin we deze zege niet totaal verdienden.  Dan moet je ook kunnen aanvaarden dat je eens matchen verliest waarin je punten verdient.  Een juiste(re) uitslag ware 2-2 of 3-3 geweest, doch een samenloop van omstandigheden (pech, gemiste kansen, gemiste penalty, sterke tegenstander) weerhield ons van een puntje. 
Moeten we in andersmans boezem kijken of het toch maar bij de eigen houden ?
Akkoord : bij de tweede tegengoal spreken we van een buitenspel van minimaal twee meter, waarop de scheidsrechter laconiek en terecht repliceerde met "mijn grensrechter vlagde niet", m.a.w. begrip voor de man die anders een correcte wedstrijd floot : je kan niet alles altijd zien.  De eerste kans van de match was nochtans voor ons : Emile Samyn binnendoor op Torbjorn Deckmyn, doch diens poging ging over.  Een mooie aanval van de Germinallers bereikte hun linkerflank, de daaruitvolgende voorzet werd door Gaethan Lannoo ongelukkig in eigen doel gedevieerd.  Onze reactie kwam er vlug : mooie actie op links van Niels Van Craeyveld, de voorzet werd eerst door Emile Samyn gemist, de voortrollende bal werd door de goed gevolgde Torbjorn Deckmyn echter voorlangs getrapt.  We namen langzaamaan de match in handen en toen sloeg het noodlot nogmaals toe : een thuisspeler in buitenspel trapte de bal tegen de paal, Gilles Muylle wilde de terugkaatsende bal ontzetten doch zag deze tot zijn eigen ontzetting in de eigen winkelhaak vliegen : meteen 2-0 achter.  De daaropvolgende solo van Emile Samyn werd een logische penalty door Maarten Houthoofd omgezet : 2-1. Een prachtige rush van Florian Cavey op links werd afgerond met een al even prachtige voorzet, doch Torbjorn Deckmyn twijfelde tussen hoofd en voeten, en zo belandde deze unieke gelijkmakerskans uiteindelijk over.
Zo eindigde een nochtans snelle en genietbare eerste helft op een 2-1 achterstand, een niet volledig correcte weergave van het spelbeeld.
Na rust werd onze hoop al snel een beetje gedoofd : de plaatselijke paarswitzwarte sneltrein omzeilde de ver uitgekomen Stef Platteeuw en het stond 3-1.  De SV-boys lieten even het hoofd hangen, ook al omdat Emile Samyn voor de eerste keer dit seizoen geen gepast antwoord vond op het ijzersterk verdedigen van zijn gestaltegenoot, de nr "3" van Germinal Beerschot. Pas toen Emile de laatste tien minuten vanop de rechterflank ging acteren kwamen we terug boven water, het leverde ons zelfs een tweede terechte strafschop op toen Emile Samyn gehaakt werd : Maarten Houthoofd's poging werd echter jammer door de grote doelman uit doel gekeild.  De laatste kopjes gingen bijgevolg naar beneden en behalve een kopkans van Florian Cavey konden we niet meer dreigen.  Een spijtige vermijdbare nederlaag met een flinke dosis pech gekruid : het moet ons sterken voor een duidelijke revanche volgende week thuis tegen St Truiden.  Tot slot : een zeer belangrijke mededeling voor de groep en entourage --> zowel verliezen als winnen doe je in groep !!
We verliezen vandaag niet door de drie gemiste kansen voor rust van Torbjorn, niet door de gemiste penalty van Maarten, niet door het ver uitkomen van doelman Stef bij de derde goal, niet door de owngoals van Gilles en Gaethan, niet door de buitenspelflater van de scheids ... neen, we verliezen vandaag gewoon als KSV Roeselare u13 !!