Een wedstrijd waarna je als trainer enkel volledig gelukkig zou moeten zijn (laten we euforischerwijze even vergeten dat de enige juiste uitslag eigenlijk een zege voor ons was). Individuele uitblinkers opsommen is gevaarlijk, doch deze keer hadden we er : 13 zelfs. Iedere roeselaarse speler die het paarswitte kunstgras betrad, mag zich een uitblinker noemen, van de doelman tot de diepe spits, van de basisploeg tot de twee schitterende ingevallen wisselspelers. In die mate zelfs dat je je als trainer graag wil excuseren ten opzichte van de spelers die geen 60 minuten op het veld mochten staan. Iedereen verdiende zijn plaatsje op het veld, doch in dergelijke gevallen zijn de voetballogische reglementen bikkelhard. De wedstrijd zelf nu : de jongens motiveren was "easy" : ze waren de blitzstart van Anderlecht vorig seizoen nog niet vergeten toen ze na 2 minuten al 2-0 in het krijt stonden. Ze waren ook vastberaden van besluit om voor de eerste keer dit seizoen punten te pakken tegen een hoger geklasseerde ploeg. En de start was goed, SV speelde met lef en vooral goed samen. Als ploeg boden ze de paarswitte thuisploeg felle weerstand, meer zelfs : de eerste dreigingen waren zwartwit gekleurd. Eén van de herstellende-zieken Emile Samyn miste net wat scherpte om een paar uitbraken in doelrijpe pogingen om te buigen. En een prachtige vrije trap van Florian Cavey plofte op de dwarsligger uitéén, in de herneming twijfelde Torbjorn Deckmyn iets te lang tussen binnenkoppen of binnentrappen. En na een mooie rush van Torbjorn Deckmyn miste Florian Cavey net de op dat moment meer dan verdiende openingsgoal. En de harde wet van het voetbal werd weer waarheid : op de werkelijk enige kans van Anderlecht voor de rust scoorden zij de onverdiende 1-0. nou ja kans ? : zij profiteerden van de enige aarzeling in de verder feilloze Roeselaarse verdediging om met een afstandsschot te scoren. De tweede helft kwam eraan en het vel te vrezen dat de bezoekers een mentale weerbots gingen krijgen van de tegengoal. Niets was echter minder waar, integendeel ... in de ganse 2de helft diende doelman Stef Platteeuw één keer tussen te komen om een diepe bal net buiten zijn rechthoek te ontzetten. Stef's vader had zowaar meer werk tijdens de terugreis op de bus als mannelijke "ba(a)rmoeder" . Roeselaarse begon meer en meer in zijn kansen te geloven. Verdedigend gaven we niets weg, diepe spits Emile Samyn had zijn ziektekiemen aan de paarswitte hemel geschonken en begon scherper en scherper te worden en vooral Simon Vandewiele en Jean-Thibault Calewaert werden steeds meer meester en vooral heerser van het middenveld. Door hun ijzersterke prestatie kon Maarten Houthoofd zich de tweede helft hoofdzakelijk offensief uitleven. Een voorzet van Torbjorn Deckmyn werd door Emile Samyn in de draai op de doelman getrapt, een schot van Jean-Thibault Calewaert dwarrelde naast, Gaethan Lannoo kopt een hoekschop net over. Uiteindelijk viel de meer dan verdiende gelijkmaker dan toch : een zoveelste hoekschop van KSVR (ter vergelijking : Anderlecht dwong er geen enkele af) via Maarten Houthoofd en Emile Samyn scoorde zowaar met het hoofd de gelijkmaker. Onmiddelijk erna waren er nog meerdere kansen op de zege : Gilles Muylle trapte een terugleggen van Emile Samyn over, Emile Samyn schoot een infiltratie van Niels Van Craeyveld net naast en tot slot pandoerde Maarten Houthoofd de ultieme kans op de zege tegen de dwarsligger. Een zeer sterke prestatie van onze jongens die zeker om bevestiging vraagt volgende week tegen Lokeren.
In de derde ronde van de Beker van België trekken we in principe op wapenstilstand woensdag 11.11 naar de buren van onze voorgaande tegenstander Heule KOG STASEGEM.
OP AANVRAAG VAN DE THUISPLOEG WEDSTRIJDAANVANG 17.30 UUR
.
