Geven de frituren in Schaarbeek meer waar voor hun geld ? Of kunnen de mama's van onze spelers iets minder koken ? Feit is gewoon dat de tegenstander van zaterdag bestond uit een aantal ferm uit de kluiten gewassen kleurlingen. De twee centrale verdedigers, de rechtsachter en de centrale middenvelder van de ploeg deden zelfs Andreas en Kenneth (onze twee torens) "omhoog kijken". Niet dat deze mastodonten wereldvoetballers waren (verre van), maar door hun macht & kracht hebben ze toch ontegensprekelijk een voordeel. En laat net dit soort tegenstanders voor onze ploeg in principe een probleem vormen : ook in de aanvangsminuten bekeken we ze met iets te veel angst en schrik in de ogen. Gaandeweg kregen we echter in de gaten dat we voetballend zoveel sterker waren dan hen. Alessandro Beel en Louis Callens kwamen beiden oog in oog met hun doelman, doch overhaasting, in een perfect "huwelijk" met onze schandalige grasmat, zorgden ervoor dat hun poging naast of over ging. Twee pogingen van Arne Naessens gingen net naast, een poging van Andreas Hemelaere werd door een Schaarbeekse Boom afgeblokt en Louis Callens werd onterecht "afgevlagd" (aflevering 1). Aan de rust dus 0-0, daar waar we duidelijk een voorsprong verdiend hadden. Eigenlijk speelden we met gans de ploeg een aardige pot voetbal, ondanks een paar storende factoren (krachtvoetbal van de bezoekers en een -ik blijf het herhalen- schandalig veld). Na rust bleven we de betere ploeg en vooral geduldig zoekend naar een goal die "moest" vallen : al werden eerst pogingen van Louis Callens, Andreas Hemelaere en Alessandro Beel door pech & doelman gestopt. Eénmaal diende Bert Knockaert te ontwaken uit zijn vroege winterslaap, doch Bert zorgde met deze redding ervoor dat we niet onverdiend achterkwamen. Louis Callens werd nogmaals onterecht op buitenspel betrapt (aflevering 2). Dan maar alles-op-alles met een dubbele spits en omvorming tot 4-4-2. Simon Verlinde werd ingebracht als tweede spits, nadat hij in de eerste helft brutaal werd aangetrapt "van-achteren". De oververdiende goal viel er tenslotte tien minuten voor tijd : een hoekschop van Louis Callens werd door Alessandro Beel aan de tweede paal binnengekopt. Komisch eigenlijk dat je net in een wedstrijd tegen een "torenhoge" verdediging erin slaagt op corner te scoren Het zorgde voor bevrijding binnen de zwartwitte troepen want Schaarbeek werd nu helemaal weggespeeld. Andreas Hemelaere (centraal, samen met Arthur Geldhof, bezig aan een keigoede partij) zorgde na een achteruittikker van Simon Verlinde met een grondscherend schot voor de geruststellende tweede goal. De score kon zelfs nog opgelopen hebben na een redding van de doelman op een schot van Louis Callens en een poging van Guanitto Werbrouck voorlangs. Een zege die enerzijds ruimschoots verdiend was en die anderzijds gelukkig nog steeds aantoont dat techniek en "voetbal" primeert op macht, kracht en gestalte.
Het voetbal is een spelletje waarbij de winnaars juichen en de verliezers treuren. Soms wordt dit vergeten : KSVR won en hoort dus te juichen. We zijn een ronde verder en dat is het belangrijkste. Laat ons eerst en vooral stellen dat Sc Wielsbeke een meer dan stevige tegenstander was : er loopt veel zwakker rond in onze eigen nationale reeks dan deze witgelen. Een betrouwbare doelman zonder foutjes, een secure verdediging en een keigoede cntrale middenvelder !! Lucas Maertens overleefde de opwarming, doch verklaarde zichzelf niet fit genoeg om de wedstrijd aan te vangen. Zelf hadden we terug enkele kansen nodig om de score te openen, al zagen we enkele deftige combinaties via beide flanken. De 1-0 kwam er op een mooie voorzet van de degelijk spelende Toon Lamote, mooi binnengekopt door Simon Verlinde. Wat later een lange rush op rechts van Louis Callens, wiens voorzet door Guanito Werbrouck tegen de paal werd getrapt. In de herneming was Simon Verlinde er echter kippensvlug bij om de 2-0 te scoren. Er volgden nog enkele flankaanvallen en een tweetal rushes "door het hart" van de Wielsbeekse defensie vanwege Andreas Hemelaere, maar de score bleef 2-0 aan de rust. Onmiddelijk bij start van de tweede helft was er een balrecuperatie van Toon Lamote, gevolgd door een lange solo van Louis Callens die de 3-0 scoorde. In plaats van op zoek te gaan naar verdere treffers, werd het spel echter slordiger. Met een mooie boogbal scoorde Wielsbeke zelfs een verdiende eerredder. Meer zelfs : doordat wij vertikten verder verzorgd aan te vallen en zelfs nonchalant begonnen te verdedigen slikten we een tweede tegengoal, zodat er weer spanning in de wedstrijd kwam. Meteen echter het sein om de zwartwitte gaspedaal weer wat harder in te duwen : een actie van Louis Callens op rechts werd door Arne Naessens binnengekopt. 4-2 cijfers en een ronde verder en een warme proficiat voor de goedvoetballende, moedige bezoekers uit Wielsbeke. Nog vermelden dat de wedstrijd startte met een minuut stilte ter nagedachtenis van "Lieve" (de echtgenote van Gilbert). De u13 wenst Gilbert dan ook veel sterkte in deze moeilijke periode !
Feit is gewoon dat de tegenstander van zaterdag bestond uit een aantal ferm uit de kluiten gewassen kleurlingen. De twee centrale verdedigers, de rechtsachter en de centrale middenvelder van de ploeg deden zelfs Andreas en Kenneth (onze twee torens) "omhoog kijken". Niet dat deze mastodonten wereldvoetballers waren (verre van), maar door hun macht & kracht hebben ze toch ontegensprekelijk een voordeel. En laat net dit soort tegenstanders voor onze ploeg in principe een probleem vormen : ook in de aanvangsminuten bekeken we ze met iets te veel angst en schrik in de ogen. Gaandeweg kregen we echter in de gaten dat we voetballend zoveel sterker waren dan hen. Alessandro Beel en Louis Callens kwamen beiden oog in oog met hun doelman, doch overhaasting, in een perfect "huwelijk" met onze schandalige grasmat, zorgden ervoor dat hun poging naast of over ging. Twee pogingen van Arne Naessens gingen net naast, een poging van Andreas Hemelaere werd door een Schaarbeekse Boom afgeblokt en Louis Callens werd onterecht "afgevlagd" (aflevering 1). Aan de rust dus 0-0, daar waar we duidelijk een voorsprong verdiend hadden. Eigenlijk speelden we met gans de ploeg een aardige pot voetbal, ondanks een paar storende factoren (krachtvoetbal van de bezoekers en een -ik blijf het herhalen- schandalig veld). Na rust bleven we de betere ploeg en vooral geduldig zoekend naar een goal die "moest" vallen : al werden eerst pogingen van Louis Callens, Andreas Hemelaere en Alessandro Beel door pech & doelman gestopt. Eénmaal diende Bert Knockaert te ontwaken uit zijn vroege winterslaap, doch Bert zorgde met deze redding ervoor dat we niet onverdiend achterkwamen. Louis Callens werd nogmaals onterecht op buitenspel betrapt (aflevering 2). Dan maar alles-op-alles met een dubbele spits en omvorming tot 4-4-2.
Het zorgde voor bevrijding binnen de zwartwitte troepen want Schaarbeek werd nu helemaal weggespeeld. Andreas Hemelaere (centraal, samen met Arthur Geldhof, bezig aan een keigoede partij) zorgde na een achteruittikker van Simon Verlinde met een grondscherend schot voor de geruststellende tweede goal. De score kon zelfs nog opgelopen hebben na een redding van de doelman op een schot van Louis Callens en een poging van Guanitto Werbrouck voorlangs. Een zege die enerzijds ruimschoots verdiend was en die anderzijds gelukkig nog steeds aantoont dat techniek en "voetbal" primeert op macht, kracht en gestalte. 
