Wat een weekend...pffff
Het liep echt uit de hand met mijn zoon.
Zondag was echt erg en gevaarlijk geworden.
In de voormiddag had hij paardentherapie. Dit was heel laagdrempelig en met veel fysiek contact met de paarden. Mijn zoon loopt heel moe en heeft weinig energie. Ik had de coach al ingelicht over de week die eraan vooraf ging en zo kon ze erop inspelen.
Erna thuis wou hij op de trampoline zijn sprong oefenen die hij geleerd had van in de zorgboerderij. De zussen en papa waren erbij gekomen. Mijn zoon wou dat de zussen op de rand gingen staan, zodat hij zijn sprong kon doen. Maar de zussen hadden daar duidelijk geen zin in en papa liet hen begaan. Mijn zoon helemaal opgedraaid aan het geraken, heel controlerend en eisend geworden, hoe en waar ze moesten staan. Uiteindelijk liep het fout af en is hij van de trampoline gegaan. We gingen eten. Mijn zoon wou niet eten, was nog boos. Hij wou iets doen met mij terwijl de meisjes naar de klj gingen in de namiddag. Alles wat ik voorstelde was niet goed. Dan wou hij naar het trampolinepark, maar dat was elk uur volzet, behalve een moment, maar die konden we niet meer halen, want het was al binnen het half uur. Dit heb ik verzwegen en toonde dat alles volzet was. Mijn zoon nog bozer en hij geloofde mij niet. Na heel wat boosheid is hij naar zijn kamer getrokken. Papa ging voordat hij vertrok naar zijn werk, niet veel later erbij. Hij zei dat 'niemand hem graag zag' en hij ging naar zijn werk. Mijn zoon was helemaal over zijn toeren erdoor. Daar zat ik dan met een kind dat al het gevoel heeft dat 'niemand hem graag ziet' , 'dat iedereen van hem wegloopt', dat 'hij niet meer wil leven'... Ontroostbaar. Uiteindelijk kwamen we op het idee om samen carting te gaan doen, als er plaats was. We konden gaan, een leuk moment met mijn zoon alleen. 1 op 1 was er geen probleem. Hij genoot en was fier op zijn prestaties. Thuis gekomen, was hij helemaal op, dat plezier kost hem zoveel energie, ik merk dit ook bij de borgboerderij. Hij geniet, komt tot rust, maar nadien een grote meltdown. De meisjes kwamen een uur later thuis van de klj. Hij begon tegen hen te zagen en opmerkingen te geven. Zijn jongste zus vroeg of hij nog eens op de trampoline wou. Maar hij HAAT haar en reageerde niet op haar vraag. Hij wil nog liever dat ze dood is, zo erg is zijn gevoel ten opzichte van haar. En hij is moordlustig naar haar toe ook.
Toen hij plots zag dat de zussen aan het springen waren, was hij boos, ... ale ze zijn aan het springen en ze zeggen mij niets... Ik zei hem, dat zus het reeds gevraagd had, maar hij er niet op reageerde. Hij antwoordde: Maar ja, het was niet A..
Hij ging meespringen. Al gauw kwam het tot woordenwisselingen. De meisjes gingen dan maar bij hun nichtje, de buur, gaan spelen. Hij kwam achter en ging daar mee spelen,... maar daar liep het ook al heel snel fout. Hij wou meespelen in een spel dat ze vaak spelen, maar de regels waren te moeilijk voor hem en hij begon zijn regels te maken en te eisen dat ze die regels volgden. Op de duur begon hij de bal steeds naar straat te gooien, te schelden,... Hij is terug naar huis gekomen, helemaal boos. Hij had alle schuiframen gesloten, de garagedeur op slot gedaan, zodat zijn zussen niet meer binnen konden. Hij sloot hen gewoon buiten. Na een uurtje kwamen ze terug en konden ze niet binnen. Toen ik hen wou binnen laten, was het helemaal een slagveld. Hij vloog mij aan omdat ik hen binnen liet, schuimbekkend... Hij stampte en schopte naar de meisjes, beet mij, duwde zijn jongste zus terug naar buiten. De oudste kon binnen en zij deed de garagedeur open, zodat zus binnen kon.
Hij was zo kwaad op haar dat hij haar aanviel. Zij verdedigde zich en kon hem wegduwen. Toen kreeg hij mij in het vizier en viel hij mij aan. Ik schermde mij af door afstand te maken met een armlengte, maar hij greep mijn arm en beet er in. Als een leeuw ging hij tekeer..
Hij ging erna naar de zetel en greep de hond bij zich, hele hardhandig.
Ik was niet veel later eventjes in het waskot, 1 ruimte naast de living en plots hoorde ik een plof en onmiddellijk erna geschreeuw. Mijn zoon had een 2L fles naar zijn jongste zus gegooid en die belandde op haar achillespees. Die kwam zeer hard aan als je weet welke afstand de fles heeft overbrugd (6-7m). Ze heeft er al pijn in, omdat ze heel vaak op haar tippen loopt. Ze kon er niet op stappen. Ik moest haar beschermen, en grote zus ging broer met diezelfde fles aanvallen, geschrokken van wat hij deed. We zaten in een gevecht. Hij scheldde, sloeg rond zich heen. Zus gooide de fles dan in de zetel. Ik probeerde hen tot bedaren te brengen en terwijl was ik de jongste zus aan het troosten, ze was helemaal over haar toeren.
Hij bleef wild rond zich heen slaan en schoppen. Ik had ondertussen al een sms gestuurd naar zijn mentor, dat het echt wel uit de hand liep en gevaarlijk werd. De meisjes waren bang en ik had ook schrik gekregen van hem. Die blik, die woede, die kracht.
Ze belde mij.. Ik deed mijn relaas, de meisjes hadden zich ondertussen opgesloten in de badkamer. Hij was ondertussen in de zetel met de hond, tegen zich aan geknepen.
Na mijn gesprek, ging de mentor overleggen met de coördinator, en ze belde mij terug. Ze zou langskomen. Wat ik wel apprecieerde, want het liep uit de hand en ik wist het ook eventjes niet meer. Zo bijten en schoppen en slaan. Brullen, schreeuwen...
Toen ik terug in de living kwam, hitste hij terug op, de meisjes waren bang omdat hij ons hondje zo vastnam en stampte, en dichtkneep.. .Dat beestje moest er ook aan geloven.
Ik stuurde hem naar boven om daar te kalmeren, want allemaal samen in 1 ruimte was teveel. Hij nam de hond mee, met zijn armen rond de keel geknepen van de hond. Mijn jongste dochter helemaal in paniek. Ze hyperventileerde en verstijfde helemaal. Toen de hond jankte ben in naar boven gelopen, beneden hoorde ik twee dochters wenen en in paniek zijn. Ik eiste dat hij de hond los liet. Het beestje kon eindelijk vrij rondlopen. Hij veranderde weer in een klein monster.
Uiteindelijk ging hij in de zetel. Ik maakte het eten klaar, ik at met de meisjes en liet hem in de zetel zitten, hij had apart eten, en ik zorgde er bewust voor dat hij niet direct mee aan tafel kon. Ondertussen was zijn mentor gearriveerd. Hij was boos dat ze er was, maar hij hield zich rustig, weggestopt onder zijn deken... hij zei, constant dat 'ga weg' en hield zijn vingertje omhoog.
Zij bleef er gewoon naast zitten, en liet hem .. Ondertussen konden wij eten. Als zijn eten klaar was, riep ik hem aan tafel, in eerste instantie wou hij niet, omdat zijn mentor er was. Maar ze verzekerde dat ze bleef zitten in de zetel. Uiteindelijk ging hij aan tafel (na eerst te zeggen dat hij zichzelf ging uithongeren...)
Ik ben dan bij de mentor gaan zitten en praatte met haar. Hij is snel van tafel gegaan en naar zijn kamer getrokken.
Dan is hij ineens naar de badkamer gegaan en ging hij in bad, zich zetten weken. Toen hij eruit kwam, was ze er nog steeds en dit vond hij allesbehalve. Voor mij en de zussen was het wel een steun op dat moment.
Toen ze naar boven moesten, is zij naar huis gegaan. Eens in bed begon hij opnieuw te schreeuwen en te schelden. Hij schopte mij weer en riep dat hij zelfmoord ging plegen.
Ik ben naar beneden gegaan en hoopte dat hij zou stil vallen. Na een tijdje bonken en roepen, is hij ook stil geworden. Toch had ik er wel de schrik in dat hij door het venster zou springen, ...
' s Avonds kwam mijn man thuis en ging hij bij de kinderen. De meisjes vertelden het dat het moeilijk was geweest en vertelden flarden van het gebeuren.
Hij kwam naar beneden en zei: ' ik hoor dat het hier interessant geweest is'... Ik zei erop van ja, ... Hij begon dan direct mij te beschuldigen dat het allemaal mijn schuld was... dat ik mijn zoon veel te veel toegeef en dat hij daardoor zoveel verslechtert.... Ik zei, je weet niet wat er allemaal is gebeurd ... Hij begon nog meer te schelden en ik klapte dicht... Ik kon er geen woord tussen brengen. Ik voelde mij niet begrepen en zeker niet gehoord. Hij was er niet bij geweest en heeft de impact niet gevoeld en heeft de gevaren niet gezien. Het was gemakkelijker om te oordelen en zijn zeg te doen. Ik zat daar, als een geslagen hond in de zetel... Ik ben dan uiteindelijk naar mijn bed gegaan. De rust was er pas om 22u, een kwartier later hoorde ik zijn verdict... . Na een hele dag onrust en bemiddelen, was dit er teveel aan.
Ik heb anderhalf uur kunnen slapen en erna niets meer. Liggen woelen, liggen nadenken, heel het scenario herhaalde zich in mijn hoofd. Ik ben dan naar de zetel gegaan, een poging om daar terug in slaap te kunnen vallen,... niet dus. Uiteindelijk in de infrarood cabine gegaan, daar kon ik ontspannen. Slapen heb ik niet meer gedaan. Dan gedoucht en naar mijn werk gereden, ik had de vroege. Daar aangekomen, had ik niet veel nodig om in tranen uit te barsten... Mijn collega's vingen mij op en zorgden ervoor dat ik ander werk kon doen, want ik kon zo niet onder de mensen komen in de verzorging.
Het weegt door....
|
