Enorm teleurgesteld ben ik in bepaalde personen. Hoe achterbaks en manipulatief die kunnen zijn. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik doe zoveel inspanningen voor hen en dit wordt niet gezien, niet geapprecieerd.
Wat ik nu echt nodig heb is steun, een luisterend oor, een goeie knuffel, een schouder die mij eventjes opvangt.
Ik doe niet anders dan GEVEN. Mijn energie geraakt ook op he.
Momenteel moet ik er zo hard zijn voor mijn zoon, die het heel moeilijk heeft. Hij weent heel veel, spreekt heel vaak uit dat hij niet meer wil leven. Op school schreeuwt hij het uit: 'Beseffen jullie nu nog niet dat ik niet meer wil leven'. Hij trekt het niet, hij ziet af. Ik heeft hem al mijn warmte. Hij mist mij zegt hij steeds. Zelfs thuis, terwijl ik aanwezig ben en hij ziet me niet, komt hij ineens naar mij toe en weent hij, zegt mij te missen, hij slaapt slecht, ook 's nachts komt hij vaak naar beneden, huilend.
De momenten dat ik alleen ben, ween ik stiekem, het is zo hartverscheurend om hem zo te zien lijden. Hadden we maar een soort van knop of directe oplossing om hem te kunnen helpen.
Het is zwaar.
Elke dag ben ik ermee bezig, ook 's nachts...
Het gaat niet uit mijn gedachten.
Ik ben altijd blij om hem dan eens te zien lachen of genieten op sommige momenten, het geeft mij dan moed, ik denk dan, het gaat weer wat beter, maar niets is minder waar... hij valt zo snel weer. Ik blijf hem mijn liefde tonen, ik blijf hem ondersteunen. De zussen begrijpen het niet en denken dat hij zich aanstelt, ... De oudste denkt dat ik de andere twee voortrek, dat is niet zo, ik moet er meer energie in steken, dat wel. De oudste laat het niet toe, dat ik haar graag zie en het beste voor heb met haar.
Mijn oudste is liever boos tegen mij, ziet niet in wat ik allemaal doe en wil niet begrijpen waarom ik eens zeg dat er iets niet kan.
ik ben moe
|
