Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
18-11-2016
medicatie
Onze zoon neemt terug medicatie. Niet zonder grondige overwegingen en zeker niet eenvoudig om het dan ook aangebracht te krijgen bij onze zoon. Het heeft 4 dagen geduurd vooraleer hij een eerste keer zijn medicatie echt innam. Ervoor was hij enorm agressief en had hij heel veel weerstand. Hij was duidelijk ook angstig. Want het is weer iets nieuws dat hem werd opgelegd. Ondertussen zijn we bijna een week verder en wordt de medicatie stilaan opgebouwd. Onze zoon blijft weerstand bieden, maar neemt ze uiteindelijk wel. Bij mij lukt het veel moeilijker dan bij de papa. Ik moet hem al zoveel dingen opleggen zoals huiswerk, zijn persoonlijke hygiëne, het tanden poetsen, het gebruik van zijn iPad, de maaltijden,... en ga zo maar door. Ik moet ook de meeste crisissen opvangen thuis, omdat ik ook het meeste met de kinderen bezig ben. De invloeden van de zussen hebben ook een grote impact op zijn gedrag. Bij de kinderpsychiater hebben we deze moeilijkheden besproken. We hebben beslist om het geven van de medicatie aan de papa over te laten bij het ontbijt en niet meer 's avonds. Het geeft zoveel spanning op voorhand en het bedtijd-gebeuren schuift volledig op erdoor. 's Morgens vindt hij het ook niet leuk, maar eens ingenomen, moet hij er de rest van de dag geen spanning meer voor opbouwen. Het ging zodanig ver dat onze zoon mij begon te haten, mij niet meer wou aanraken, ik kreeg geen knuffel of kus meer (wat zo al veel moeite vraagt), alleen maar tegendraadse antwoorden en agressie naar mij toe. Voor mij valt er die spanning toch wat van af. Want het vreet energie, al die spanningen. Ik heb de laatste anderhalve maand heel veel problemen met mijn maag en darmen, steeds diarree, met zware opstoten. Mijn lichaam laat weten dat de stress teveel is momenteel. Ondertussen heb ik meer naar mijn lichaam leren luisteren. Wat niet wil zeggen, dat ik op tijd de rem erop kan zetten. Ik loop heel emotioneel, slaap heel slecht en dat is eigenlijk niet goed. De zorgen rond onze zoon heeft duidelijk een impact op mijzelf. Ik moet ook de andere twee hun problemen oplossen en mijn man 'dragen'. Er schiet maar weinig tijd en energie over om eens aan mezelf te denken. Ik ben dat al zo lang gewoon dat ik de touwtjes in handen moet nemen en alle brandjes moet blussen. Voor mijn gezin is dit allemaal maar normaal, dat mama het oplost. Weinig begrip als ik het eventjes niet meer kan. Ik hoop dat onze zoon zijn medicatie goed aanslaat en niet teveel bijwerkingen heeft ervan. Zodanig dat hij het weer meer ziet zitten, wat meer draagkracht krijgt en hij wat meer rust in zijn hoofd heeft erdoor. Als hij zich goed voelt, voel ik mij ook beter. Alsof ik iedereen zijn energieveld opzuig. De vele prikkels komen zo vol en zo tegelijk binnen.
