Gisteren moest ik op gesprek op school voor mijn zoon. MDO (multidisciplinair overleg).
Daarnaast moest er nog een probleem besproken worden omtrent een meester op de school.
Toen ik aankwam, ik was net op tijd, door het verkeer en de werken in de straat, kwam de mevrouw van de sociale dienst mij al tegen. Onmiddellijk viel ze met de deur in huis dat er problemen waren. Mijn zoon was heel agressief geweest tegen de directrice die een gesprek wou hebben met hem. Hij heeft haar uitgescholden voor slet en dergelijke meer. Door zijn tourette naast zijn autisme en angststoornissen heeft hij een groot arsenaal aan scheldwoorden.
Eigenlijk hadden we de afspraak dat mijn zoon niet werd aangesproken, vooraleer we daarrond afspraken hadden gemaakt, hoe dit aan te pakken. Gisteren werd ik zo een beetje overdonderd met hun verhaal en heb ik hen niet aangesproken van waarom ze dan toch al overgegaan waren tot een gesprek. Dus nog een fout die ze gemaakt hebben.
Ik werd dan boven ingelicht door de hoofdopvoedster en de directrice. Nadien ben ik meegegaan met de directrice om mijn zoon opnieuw uit de klas te halen, voor een nieuwe poging om tot een gesprek te komen. Dit liep echter opnieuw uit de hand. Hij heeft hierbij mij gebeten, geslagen en geschopt. Hij begon ook weer te schelden en weigerde enig contact met de directrice. Men vond natuurlijk dat hij gewoon moest meegaan en luisteren. Een directrice is toch iemand die hoger staat en respect zou moeten afdwingen.
Ik ben dan moeten weggaan omdat ik op gesprek moest voor het MDO.
Het gesprek was al heel zwaar omdat mijn zoon het op verschillende vlakken wel moeilijk heeft. De turnlessen zijn zeer moeilijke momenten, waarin mijn zoon heel wat opstandig gedrag vertoont en ook gedrag dat niet door de beugel kan. De meester gebruikt te pas en te onpas een greep waarin een pijnprikkel wordt veroorzaakt, voor mensen die agressief zijn, om die kalm te krijgen of te kunnen stoppen. Deze techniek kan gebruikt worden in nood, wanneer de persoon een gevaar vormt voor zichzelf en anderen. Het gaat hier wel om kinderen. In plaats van het gedrag aan te pakken door kinderen op te splitsen, dat ze elkaar niet versterken in hun verkeerd gedrag, of door dit te signaleren aan de opvoedsters die dan samen kunnen kijken waar het fout loopt en er iets kunnen aan doen, doet hij steeds hetzelfde en zorgt hij ervoor dat mijn zoon nog agressiever en opstandiger wordt. Schelden hoort er dan ook weer bij. Ook heeft onze zoon al een aantal keer aangegeven dat de meester hen filmt, ook tijdens het omkleden. Dit heb ik op school aangegeven en men heeft dan de leraar aangesproken. Daaruit lieten ze blijken dat dit verzonnen is. Het is al een hele tijd dat onze zoon zeer prikkelbaar loopt en opstandig, zeker als die momenten aankomen. Hij vertelde dit uit het niets, zonder dat wij gericht gingen vragen. Mijn zoon en een ander kind hebben de meester zelfs gezegd dat hij hen niet mag filmen en die deed er dan lacherig over en gaf zelfs opmerkingen, van dan kunnen ze eens zien hoe traag jullie je omkleden en dergelijke meer.
De school dekt dit toe. Ze hebben wel afspraken gemaakt dat hij zijn GSM niet meer mag gebruiken tijdens de lessen. Toen ik alleen was met de hoofdopvoedster, liet ze mij weten dat er nog ouders klaagden over zijn GSM-gebruik, dus wij zijn alleszins niet de enige. Daar sta je dan, als het in de doofpot gestoken wordt.
Na het gesprek, toen het team ontbonden werd, was ik alleen met de hoofdopvoedster om dit allemaal te bespreken en ook over de thuissituatie. We kregen telefoon, dat het gesprek met de directrice helemaal uit de hand is gelopen. Mijn zoon moest wederom in de TAVA, meer dan een uur heeft hij daar gezeten. Hij had een krab in zijn gezicht gekregen door de directrice (onopzettelijk), en dit werd dan afgedaan dat mijn zoon dit zichzelf zou aangedaan hebben in de TAVA. Toen ik thuis kwam met hem, heb ik hem beter bekeken. De krab in zijn gezicht was heel breed en kon niet door hem toegebracht zijn. Zijn nagels waren ook veel te kort om dit te kunnen doen. Wederom een leugen die ze mij hebben opgespeld. Ondertussen is hij zijn vertrouwen volledig kwijt. Ze hebben hem met 4 naar de TAVA gebracht. Hij heeft de directrice gebeten en geslagen, uit angst en verweer.
In de namiddag zou ze het gesprek willen hervatten, maar daar heb ik nee tegen gezegd. Het zou alleen maar de boel erger gemaakt hebben. Hij was zo over zijn toeren. In de TAVA heeft hij dan ook duidelijk aangegeven dat hij beter dood zou zijn, meerdere keren. Waarom hebben ze het zover laten komen.
Nadien had ik terug een gesprek en kwam het erop neer dat mijn zoon plots uit de klas werd gehaald voor dit gesprek, zonder aankondiging, waar hij wel duidelijkheid in nodig heeft. Hadden ze dit wel gedaan, was het gesprek misschien beter verlopen. De directrice had 'toen' tijd, dus moest het op dat moment gebeuren.... ZUCHT
Na heel wat heen en weer overleggen, heeft de mentor van mijn zoon hem tot bij haar genomen en kort wat afspraken gemaakt, in mijn bijzijn. Mijn zoon was een vodje, helemaal leeggezogen en helemaal over zijn toeren. Ondertussen was ik daar al 4 uur aanwezig, voor een gesprek dat normaal 50 minuten duurt. Het was de moeite niet meer om huiswaarts te keren, dus moest ik in de buurt blijven om dan na schooltijd mijn zoon te kunnen afhalen. Ikzelf was ook helemaal op, overprikkeld, bezorgd, volgestampt met informatie die ik ondertussen wat geordend heb. Ik moest gisterenavond nog nachtdienst doen. Ik was op, echt op en moest dan nog starten. Gelukkig was er een collega die mij eventjes heeft opgevangen voordat ik van start kon gaan. Ik moest ontladen. De hele nacht ben ik dan ook nog eens geplaagd geweest met hardnekkige maagkrampen en nadien ook nog darmkrampen, echte kolieken. Ik moest mij in bepaalde houdingen zetten en stellen om niet van mijn stokje te vallen. De secundaire waak was niet echt behulpzaam en verwachtte dat ik ook nog haar werk ging doen. Ik heb toen duidelijk gezegd dat ik dit niet kon, dat het een zeer drukke nacht was en ik heel veel controles moest doen en heel veel medicatie moest toedienen allemaal op hetzelfde moment. Gelukkig was de algemene waak wel medelevend en die kwam mij bijstaan, ze zag ook dat ik ziek was. De secundaire heb ik niet gezien, spontaan, maar alleen als ik haar opbelde omdat ze mij moest komen helpen, omdat mijn badge niet meer werkte. Dan zou zij nog doodleuk mijn badge gaan laten valideren, terwijl dit mijn taak was en zij mijn afdeling moest bewaken. Ze had er duidelijk geen zin in. En toen ik boven kwam, zei ze dan ook nog eens dat ik al goed opgeschoten was met mijn controles en ik geen hulp meer moest krijgen. Ze is altijd zo, onze dienst moet maar zijn plan trekken, het mag bij ons als het ware ontploffen en dan nog laat zij ons zitten, bij ons is het dan ook nooit druk in haar ogen. Deze nacht was ik ergens wel blij dat ze niet teveel langskwam, want zij doet niet anders dan zagen en klagen en overdrijven, alsof zij de enige is die werkt en alsof zij jouw dienst heeft staande gehouden. Alleen maar commentaar geeft zij. Ik had dit deze nacht niet nodig, mijn vat was al meer dan vol en ik voelde mij echt wel ziek.
Mijn zoon had het heel moeilijk gisterenavond en was wel opgelucht dat wij, zijn mama en papa, hem geloven. Hij viel als een kaartenhuisje ineen. Hij klampte zich aan mij vast en liet mij niet meer los, ik mocht niet gaan werken van hem, hij wou mij dicht bij hem. Toch moest ik met pijn in mijn hart vertrekken en hem achterlaten, terwijl ik het liefst van al bij hem wou zijn en hem de bescherming bieden die hij dan nodig had. Het is niet niets wat hij gisteren allemaal heeft meegemaakt, de angsten die hij heeft doorstaan, de trauma-ervaringen die hij hierbij heeft opgelopen. Daarnaast heb ik ook met hem afgesproken dat hij wel iets zal moeten doen om zich te excuseren tegenover de directrice voor zijn gedrag tegenover haar. Ik laat zijn gedrag ook niet toe, maar als mama zie ik ook hoe hij lijdt onder zijn autisme.
De school heeft dit ook duidelijk aangegeven dat hij heel hard lijdt onder zijn autisme, het staat hem heel fel in de weg. Men gaat ook een nieuwe therapie proberen, want sociaal-emotioneel is hij heel moeilijk te bereiken. Later, zal hij anders heel vaak in de problemen komen in het dagelijks leven. Schorsingen, ontslagen, in een gevecht terecht komen, ... Daarin moeten we hem begeleiden en opvangen, hem dingen aanleren, zodat hij zichzelf beter onder controle kan leren houden.
Zijn leerstoornissen zijn nu des te meer duidelijker, wat ik al heel vroeg al heb gesignaleerd, werd gisteren nog maar eens bevestigd.
Het is een klein angstig vogeltje die zich in een pantervel verstopt.
Hopelijk brengt de vakantie wat rust in zijn lijfje en in zijn hoofd. Na de vakantie moet hij terug op gesprek bij de directrice voor duidelijke afspraken. Hopelijk verloopt het deze keer rustiger.
Een bezorgde mama
|
