Gisterenavond kwam onze zoon veel later thuis dan gewoonlijk met de bus. Het noodweer en de hevige regenval zorgde voor veel vertraging onderweg. Toen hij thuis kwam was hij moe en zijn eerste vraag was of ik rijst, worst en appelmoes had klaargemaakt. Dit is een gerecht dat hij heel graag lust en dit geeft hem ook rust, zeker na zo een dag met spanningen. Jammer genoeg voor hem had ik dit niet klaargemaakt. Ik zei dat we eitjes gingen eten, want we hadden veel eieren gekregen. Hij kreeg zijn eerste woede-uitbarsting en was nog maar een halve meter binnen aan de voordeur. Zijn jas, schoenen en schooltas vlogen in het wilde weg. Hij ging tekeer en repte zich naar de zetel, stampvoetend en het speeksel vloog uit zijn mond van razernij.
Hij wilde 'iets lekkers' eten. Ik gaf hem een tweetal alternatieven, maar daar had hij geen oren naar en zijn antwoord was telkens 'NEE!!'.
Ik liet hem met rust om te bedaren, want ik weet uit ervaring dat als ik er op in ga of teveel praat, hij nog bozer en agressiever wordt. Elk woord is een extra prikkel die hij niet meer aankan op zo'n moment.
Een beetje later begon hij weer over het eten. Ik zei dat wat ik wilde klaarmaken voor hem, maar opnieuw werd hij razend en begon hij met dingen die in zijn buurt lagen te gooien. Zucht
Hij bleef maar doordrammen, maar ik probeerde zelf rustig te blijven en hem te laten uitrazen in de hoop dat hij weer zijn kalmte vond. Toen mijn man thuis kwam, kloeg die dan ook nog eens dat er geen eten was, jawel, ik had enkel zijn eitjes nog niet gebakken omdat ik niet wist wat hij wou en omdat ik het liever versgebakken op tafel zet. Die wou dan ook geen eieren en wou eierkoek maken. Niet echt een hoofdgerecht, maar enfin. Ik had al tiramisu gemaakt als dessert, dus hij had zeker geen klagen. Dus twee mannen in huis die over hun theewater waren, gezellig :(
Mijn man maakte dan zelf zijn eierkoek en liet de keuken achter alsof er een orkaan in gepasseerd was. Ik zei niets, want als mijn man onder stress zit, is het beter dat ik stil ben en niet teveel zeg.
Mijn zoon vroeg of we al gegeten hadden, dat had ik ervoor al gezegd en ik bevestigde dit nog eens. Opnieuw werd hij heel boos. Ik zei dat hij met papa kon mee eten, maar dit wou hij dan ook niet, want het eten was niet lekker en niet volgens wat er in zijn hoofd zat. Dus kwam hij niet uit zijn zetel. Plots kreeg hij een ingeving en wou hij saroma maken. Ik zei dat hij mocht, op school had hij ook al warm gegeten, dus maakte ik er geen drama van. Hij wou 1 liter maken. Toen ik zei dat er maar 1 doosje in de garage op het rek stond (voor 1/2liter), was dit weer een error in zijn hoofd. Hij werd opnieuw boos en brulde, weende, schopte, stak zich weg onder zijn deken, werd verbaal agressief. Ik zei dat hij er toch kon maken en met 1/2 liter ook al heel wat had. Normaal maken we 1 liter voor hem en mijn man, dus voor hem alleen is een halve liter wel oké, vond ik. Toch was mijn argumentatie niet voldoende. Na een tijdje kwam hij weer tot bedaren en wou hij alsnog zijn saroma. Ik zei hem dat hij het zelf mocht klaarmaken. Ik had er geen zin meer in om hem te helpen na al zijn tirades. Terwijl hij dit doet, zit hij een tijdje niet op de tablet. Hij verzamelde zijn gerief en had een klopper te kort voor in de mixer. Ik hielp hem zoeken, maar vond hem ook niet. Ik zei het tegen mijn man, dan pas zei hij dat hij ze gebruikt had. Hij liet ons eerst een kwartier zoeken, terwijl hij wist dat hij ze genomen had. Dit vond ik toch ook niet leuk, want mijn zoon was weer in alle staten. We hebben ze afgewassen en de saroma gemaakt. Daarna zat hij in de zetel en wou hij onze hond steeds bij hem hebben. Maar onze hond wou liever bij mij liggen, ik was rustig en hij was te nerveus en onze hond voelt dat en ligt liever waar het rustig is. Ik zei dat tegen mijn zoon, waarom onze hond hem niet opzocht. Hij begreep het wel, maar toch lukte het hem niet om kalm te worden. Hij deed er alles aan om zo dicht mogelijk bij de hond te liggen. En roepen naar de hond, boos zijn tegen de hond, haar bij hem trekken en telkens liep ze weg en kwam ze bij mij. Ik vond het voor hem ook niet leuk, maar een hond voelt de spanning. Op de duur begon hij dan tegen zijn zus zich boos te maken, want hij was zo gefrustreerd door de hond dat hij het op iemand moest uitwerken. Ik was het zo beu dat ik de kinderen naar de badkamer stuurde om hun tanden te poetsen. Dit was voor hem een alarmbelletje dat hij te ver ging. Ik gaf hem nog 1 kans om na het tandenpoetsen nog wat rustig in de zetel te proberen zitten, anders moesten ze vroeger in bed. Dat laatste kwartier heeft hij het uitgehouden. Toen ze alledrie in bed lagen, ik was beneden, hoorde ik geroep en gestamp boven. Hij was zich weer aan het ergeren in de zussen die nog aan het praten waren. Opnieuw over zijn toeren. Bij hem is het altijd in extremen. Hij kan heel rustig zijn, maar plots heel opvliegend. Het was een woelige avond, vermoeiend. Als ik bedenk dat hij alle dagen naar huis komt na school, dan hoop ik dat avonden zoals gisteren niet een dagdagelijks tafereel worden, want dan gaan we terug naar vroeger. Ik heb nood aan evenwicht en rust 's avonds, geen continue spanningen en frustraties. Duimen maar.
|
