Een hele uitdaging om aanwezig te zijn op het lentefeest voor onze zoon en ook wel voor mezelf.
Mijn zoon had het al heel moeilijk om te vertrekken. Hij moest een anderhalf uur aanwezig zijn in een volle zaal met mensen en kijken naar het optreden van zijn zus en de andere feestelingen.
Eerst stonden we buiten aan de deur te wachten. De deuren zouden opengaan om 15u45. Uiteindelijk was het pas om 15u55. Toen we stonden te wachten werd hij nog eens aangesproken door de vriendin van mijn pa. Zij goedbedoelend en lief proberen zijn, maar dat pakt niet uit bij hem. Het is beter om hem gerust te laten, zeker op zo momenten wanneer hij al vol spanning zit die hij niet meester is. Mijn pa sprak haar aan om het zo te laten en hem gerust te laten. Ik gaf nog een woordje uitleg aan haar, zodat ze zich niet schuldig moest voelen. Ze kent hem niet en weet niet hoe ze best reageert tegenover hem.
Toen we binnen mochten gaan, zochten we een plekje. Hij kon bij ons zitten, want apart was geen optie. Grote zus en de grootouders zaten op de niet voorbehouden plaatsen.
Men zou om 16u stipt beginnen, wat ook al niet zo was, het werd 16u15. Onze zoon had ondertussen al verschillende opmerkingen gegeven over het tijdstip. Ook over de beamer die niet goed meer werkte, over de mevrouw die achter hem zat en steeds zijn stoel vast nam. Over het gelach van de vrouw twee stoelen verder naast die dame achter hem. Over de kindjes die steeds van plaats wisselden, over de professionele fotograaf die volgens hem niet professioneel was. Over de mensen die foto's trokken, terwijl op het scherm stond dat men geen foto's mochten trekken. Tijdens het optreden gaf hij ook steeds opmerkingen over het licht, over het geschater, over die ene die schel floot zonder verwittigen, over de muziekkeuze van de feestelingen, toch geen '10000 luchtballonnen', en ja hoor het was van dat. Helemaal overstuur, verschillende huilbuien verder, kwam het einde van de voorstelling. Geen seconde te vroeg!! Dan kon hij niet snel genoeg de uitgang vinden, maar werden we nog eens tegengehouden door de directrice en moesten we eerst nog onze stoelen aan de kant zetten. Allemaal veel te veel voor dat ventje. Op weg naar het restaurant in de auto was hij helemaal razend en kon hij niets verdragen. Elke aanraking, blik of woord deed hem boos worden, agressief, en sneerde hij met vuile woordenschat. Pffff dan moest het feest nog komen. Ik had er al voor gezorgd dat het eten aan hem aangepast was en ik had hoorntjes mee voor zijn ijsje, want een kinderijsje in een kom eet hij niet. Hij heeft daar veel cola's gedronken, tegen onze principes, maar dit gaf hem een beetje controle over zichzelf op sommige momenten. De overdosis suiker deed erna ook wel zijn uitwerkingen. Buiten zag ik dat hij wel momenten had dat hij zich amuseerde. Toch had hij het ook daar heel moeilijk. Mijn oudste dochter vertelde mij dat hij heel veel boos werd en dat hij ambetant deed op het springkasteel. Zucht
Later op de avond zat hij in de zetel daar en zat hij naar een film te kijken op de tablet. Een beetje cocooning. Maar, door het babbelen en het achtergrondlawaai, kon hij niet goed horen wat hij wilde horen. Dus weer frustratie en geroep. Helemaal uitgeput was hij. Op zondag hebben we dan een echte rustdag voor hem ingelast, zodat hij de prikkels kon verwerken. Er kon toch niets aangevangen worden met hem. Hij heeft het weer overleefd. Hij heeft ook flinke momenten gehad en hij heeft gegeten. Hij is mee geweest, al een hele grote opgave voor hem. Dus ik ben wel fier op hem, dat hij heeft volgehouden, hoe moeilijk dat het ook soms was.
Hij had ook veel tics, hij slaat zichzelf vaak op de borstkas, kraakt met de vingers, draait met de polsen, strekt zijn armen verschillende keren na elkaar, balt vuistjes, maakt grimassen, schraapt zijn keel, snuift, kucht, maakt geluidjes, tict dingen aan, klotst met de buik, knijpt zijn billen, slaat met zijn hoofd, spreidt zijn vingers en scheldt.
|
