Op een mooie zonnige dag zou het genieten moeten zijn. Van de kleine dingen, de tuin, het plezier, van zoveel dingen. Maar dat is buiten die ontzettende pijn en uitputting gerekend. Misselijk tot en met, wederom opgestaan. De zenuwpijn verspreid zich over mijn lichaam. Oncontroleerbare schokkende bewegingen en spiersamentrekkingen. Zitten en staan is een opdracht op zich. Ik heb deze voormiddag mijn vader bezocht met de kinderen, omwille van Pasen. Kort, maar het lukte nog net. Ik had ook het plan om mijn meter te bezoeken, voor haar verjaardag, een paar weken geleden. Dit kon ik niet nog langer uitstellen. Daar werd de pijn steeds erger en erger, het was uitputtend. Toen mijn meter dan nog heel gerichte vragen ging stellen over de verbouwingen in spe, kon ik niet meer. Daarvoor hoefde in niet echt meepraten in het gesprek, er was nog iemand op bezoek daar.
Ik moest naar huis. Toen er nog volk binnen kwam, was het voor mij echt teveel, nog meer prikkels. Ik kon niet meer volgen en kon de pijn niet meer beheersen.
Buiten sprak mijn meter mij nog eens aan. Ze zag dat het niet ging. Ik moest mijn tranen bedwingen. Nee, het ging niet. Na al die tijd constant pijn en uitputting, bereikt een mens ook wel eens zijn breekpunt.
Ik ben thuisgekomen en naar mijn bed gegaan. Ik kon niets meer. Ik moest bekomen en kracht opdoen om daarna eten op tafel te kunnen toveren. De energie en kracht ontbreekt mij.
Ik vind het zo frustrerend. Normaal zou ik op zo'n dag vroeg opstaan en een toertje gaan lopen. Daarna zorgen voor broodjes in de oven en versgeperst fruitsap. Dingen doen met de kinderen. In de namiddag zou ik in de tuin van alles doen. Een actieve dag zou het worden, daar kan ik zo van genieten.
Maar, dit is nu helemaal anders geworden, de laatste jaren. Af en toe, lukt het mij om iets te kunnen doen en dan geniet ik enorm, kan ik een glimlach toveren op mijn gezicht en in gans mijn lichaam. Ik wil die glimlach terug, die spontaniteit, het levendige in mij.
Vandaag is zo'n dag dat ik niets kan doen, buiten afzien en proberen zoeken naar een leefbare houding. Een dag waarbij de momenten tot genieten heel kort van duur zijn. De energie is opgeslorpt tot cooping van pijn en de minimale noodzakelijkheden.
Deze namiddag heb ik bed en zetel afgewisseld. Twee keer ben ik naar buiten geweest om de zonnestralen te voelen, de zuivere lucht in te ademen, de tuin te zien veranderen, om te bewegen, om de kinderen te zien spelen,... Daarna weer strike, maar dit kunnen ze mij niet meer afpakken.
Het is nu al een paar weken dat alle energie zo uit mijn lijf wordt gesleurd en de pijn zo overweldigend aanwezig is.
Ik zie het liever anders.
Ik heb zoveel dromen en ideeën voor nu en in de toekomst. Mijn wil is groot, maar kan niet ingewilligd worden zoals ik het graag zou hebben.
Al was het maar half zo veel, van wat ik zou willen, ik zou al heel blij zijn. Maar zelfs dat lukt nog niet, wat enorm frustrerend is. Voor iemand die normaal zo energiek is, nooit te stoppen is, waarbij niets teveel was, die altijd klaar stond om anderen te helpen,.... Is dit een hele opdoffer.
Op dagen dat het 'doenbaar' is, wanneer ik nog iets kan betekenen, kan ik het beter relativeren, maar nu, is het zwaar.
Nu heb ik het meeste nood aan een knuffel, liefde, iets spontaans, ...
Mijn lijf laat mij in de steek. De zenuwpijn is niet te harden, zo verspreid over mijn lichaam.
Ik hoop dat er snel betere dagen komen. Ik wil er meer kunnen zijn voor mijn kinderen.
Liever een paar breuken, die na een paar weken weer genezen.
Op naar betere dagen.....
|
