De laatste dagen heb ik veel last van zenuwpijnen. Mijn nachtrust wordt er ook door verstoord. Ik word heel vaak wakker en moet zoeken naar een nieuwe houding, waarna ik weer elders meer pijn krijg of een lichaamsdeel slaapt en zwaar aanvoelt. Ik krijg ook spasmen op plaatsen waar ik niet wist dat ik daar zo'n heftige spasmen kon krijgen en waar ik niet zomaar kan weg-stretchen zoals bij een kuitkramp of zo. Gisteren kreeg ik plots weer zo'n spasme, terwijl ik op een stoel zat, naast mijn man, tegenover een verkoper in een keukenzaak. Ik zat te kronkelen op mijn stoel, probeerde het niet te laten opvallen, maar mijn man had het gezien, dat er iets was. Nu ja, ik kon daar niet zomaar weg en er zeker niet over spreken, van och, ik heb een kramp, daar.... Op die plek....
Ik heb het al een aantal keer gehad op die specifieke plek en meestal gebeurt het meerdere keren na elkaar als het op een dag opkomt. Gelukkig heb ik het niet dagelijks voor daar.
Het bleef maar duren, gelukkig waren we aan het einde gekomen van ons contact daar en moesten we nog een paar dingen zien in de toonzaal, waardoor ik eens van houding kon veranderen.
Daarna moesten we nog naar Antwerpen. Het was eventjes over, maar na ongeveer tien minuutjes in de auto, was het weer van dat... Ik had dan wel meer de vrijheid om die kramp aan te pakken, of toch pogingen te ondernemen.
Het is een spasme-aanval die lang kan duren en niet ophoudt na een paar minuutjes. Het situeert zich binnen in mijn bekken, ergens in de streek van mijn vagina en anus, naar binnen toe, binnenin mijn kleine bekken, ook de bekkenbodemspieren doen dan mee. Het hele zitvlak doet pijn. De zitknobbels en de aanhechtingen er aan doen enorm veel pijn. Daarop krijg ik ook zenuwpijn die uitstraalt, vooral in mijn rechter been en bekken. Ik probeer dan manueel mijn spieren op te rekken, ik moet duwen tegen mijn schaambeen, en de andere beenderen. Moeilijk om het hier allemaal technisch uit te leggen. Het is niet gemakkelijk, pijnlijk en misschien wel grappig om er een voorstelling van te maken. Het doorstaan is wel iets minder grappig, dit kan ik getuigen. Ik wil dan alleen maar van die pijn afgeraken, het zweet breek mij uit.
Daarna heb ik nog vier keer op die plek spasmen gehad gisteren. Vandaag alweer twee.
Zou het nu zijn omdat ik zaterdag gezwommen heb? Want daarna kon ik geen weg met de zenuwpijn die nog meer opzette. Ook het vochtige weer doet geen goed.
Ik ben gaan zwemmen, om mijn spieren te versterken, om te bewegen, om energie op te bouwen. Ik heb altijd graag gezwommen en heb het goed gekunnen. Nu verloopt het moeilijker en moet ik meer doseren. Maar, dit weerhoudt mij niet om te blijven bewegen, want dat is belangrijk. Na het zwemmen heb ik een uurtje in de infrarood cabine doorgebracht. Dit was nodig, mijn spieren verkrampten en de zenuwpijn was niet te harden. Met mijn TENS alleen kon ik deze zenuwpijn niet coopen. Mijn hondje kwam mij vergezellen in de cabine, leuk, ze houdt ook van de warme temperatuur.
Mijn hele rechterhelft van mijn lichaam deed enorm veel pijn, veel meer dan de linkerhelft. Een scherpe pijn, snijdend, stekend, op sommige plaatsen branderig, hier en daar prikkelende onderdelen.
Heel vermoeiend is het, uitputtend, moeilijk om te omschrijven. Moeilijk om te zien aan de buitenkant, die er perfect uitziet.
Ik wil vooruit en blijf vooruitdenken. Ik wil de pijn mijn leven niet laten beheersen. Na gisteren en eergisteren, ben ik vandaag wel een wrak en kan ik bijna niets doen. Een paar activiteiten, die inhoudelijk niet zwaar lijken, geven wel een grote weerslag achteraf.
Ik heb nog zoveel doelen. Wellicht zal niet alles verwezelijkt kunnen worden, maar ook met een kronkelweg geraak je op een doel af. Zonder die doelen, is er ook geen hoop.
|
