Vroeger was het heel opvallend aanwezig, de rigiditeit rond het dragen van kledij. Van alles was niet juist of zat niet goed. De sokken moesten juist zitten aan de tenen, even hard en even hoog opgetrokken. De t-shirts moesten blauw zijn, etiketjes moesten weg, de broek moet 'juist' aanspannen,... De kleren moesten juist zitten, op een bepaalde manier aangetrokken worden en op de juiste volgorde die hij in zijn hoofd had en daarbij moest het juiste gezegd worden.
gaandeweg leerde ik zijn grillen kennen en kon ik weten wat hij graag had en wat niet.
Ik begon kleren te kopen die hij graag zag en waarvan ik wist dat hij die zou dragen.
Naar de kleerwinkel gaan was nooit aan hem besteed. Laat staan kledij passen. Dus moest ik kleren kopen en hopen dat het goed zat.
Er is een periode geweest dat hij weinig problemen maakte, deels omdat ik kocht wat hij wou en hij leerde ook bij. Daarnaast leerde ik hem om zichzelf aan te kleden. Hij heeft wel zijn hulpmiddelen nodig en de nodige sturing. Soms moet ik nog wel helpen. Hij kiest wat hij draagt. Soms is het moeilijk en is de kast een ravage, inclusief de kamer die bestrooid ligt met kledingstukken die hij een voor een tegenkwam, maar niet 'juist' waren.
Ondertussen merk ik alweer een tijdje dat hij opnieuw kieskeuriger wordt op vlak van kleren. Hij wil geen gekleurde broeken dragen, zo mooie, hippe kleuren... Nee, gewoon de blauwe jeans, niets anders. Maar zelfs dit wordt moeilijk. Dan zijn het de knopen die niet goed zijn, of hij krijgt het niet goed los, of het duwt niet juist op zijn huid. Het wordt moeilijk, als hij al niet wil passen op voorhand. Zijn jas heeft hij gekozen op internet, lekker thuis, niet in de winkel waar hij veel teveel prikkels ervaart, maar ook de weg heen en terug is teveel voor hem,...ook wel een beetje saai voor een jongen.
Zijn irritante kousen hebben nu plaats gemaakt voor de korte sokjes. T-shirts kopen moet ik nu heel bewust doen, rekening houdend met zijn gevoel en idee. Truien weigert hij meer en meer te dragen, hij draagt ze af en toe wel, omdat hij het moet van mij. Ik kan noet overal in meegaan. Verder draagt hij sportieve gilets met capuchon.
Zijn schoenen zijn versleten, het gaat nog, maar hij is aan andere toe, een hele opgave. Ik moet hem zover zien te krijgen om eens mee te gaan. Vroeger kocht ik ze vaak op voorhand in de afslag, maar nu heeft hij een leeftijd waarbij hij zijn eigen smaak heeft en dus best ook mee kiest, anders draagt hij ze niet.
De opvoedster viel het blijkbaar ook op, want ze sprak mij er over aan.
Het moet heel juist zijn in zijn hoofd, rond zijn lijf en in zijn gevoel. Als het niet klopt, dan blijft het liggen of zwiert hij het daar. Hij kan er ook agressief van worden. Toch kan ik niet 100% er in toegeven, want er zullen nog wel dingen komen, waarbij hij niet de keus zal hebben.
|
