Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
24-05-2014
Filmopname voor iktic..
Ik heb mij ingeschreven om mee te doen aan een promotiefilmpje voor de tourette awarenessday op 7/6. De opname ging vandaag door op 23/5/2014. Ik keek er naar uit. Het fibrobeest heeft mij wel te pakken een aantal dagen en ik zie er van af. Maar niets weerstond mij om op deze zonnige dag mijn moed bijeen te rapen en naar de set te gaan. De locatie was wel tot drie maal toe gewijzigd van locatie door onoverkomelijke omstandigheden, wat ik begrijp, na nader uitleg gevraagd te hebben. Ik kwam toe in De vooruit in Gent en moest in de Domzaal zijn. Ik met mijn krukken vond geen lift en moest helemaal tot de bovenste verdieping en dna nog een verdiep langs een andere trap omhoog zien te geraken. Op elke trap, twee per verdiep, vier verdiepen en dan nog eens twee trappen, moest telkens stoppen en rusten en verder trachten te geraken. Ik was goed op tijd en had de tijd dat ik nog wat te vroeg was gebruiken om al de trappen te overmeesteren. Het waren mooie trappen, een mooi uitzicht onderweg als ik over de reling eens naar beneden keek. Ik dacht, dit is een oud gebouw... Hier is geen lift... I.p.v. het eens te gaan vragen, maar nee, te trots en te nieuwsgierig en onwetende hoever ik omhoog moest, pffffff...
Toen ik aankwam in de zaal zag ik een mooie karakteristieke zaal met heel autenthieke elementen in. Het was een soort gymzaal, maar heel oud, met een plankenvloer, toestellen vanuit de jaren van toen. Ringen... Zo mooi... Ik was verliefd op de locatie. ik werd heel vriendelijk ontvangen door drie vrouwen. Moeder en dochter en een vriendin. Alledrie mensen die tourette kennen van dichtbij, hun kind of op professioneel vlak, of als vriend van. De mannen van de filmopname waren om een broodje. Even later, na geproefd te hebben van de lekkere cake, en wat te drinken te krijgen, kwamen ze terug. Ik kreeg een licht laagje fond de teint op mijn gezicht en hals gesmeerd, anders zie ik er te wit en te vermoeid uit op beeld. Ik was de eerste aan beurt, de mannen legden mij uit wat de bedoeling was en lieten mij geluidsfragmenten horen van vocale tics. Ik moest die geluiden ook maken en mijn eigen inbreng aan motorische tics doen. Wat op zich niet moeilijk was, want ik heb zelf ook tics en mijn zoontje ook. In mijn familie zijn er meerdere met tics langs mijn moeders kant. Ze filmden mij vanaf verschillende afstanden, zodat ze mijn gezicht van dichtbij hadden en mijn lichaam erbij van verschillende plaatsen. Het duurde twee keer vijf minuten en dan nog eens een tweetal minuten. We waren met verschillenden die telkens dezelfde opdracht zouden krijgen. De mannen van de opname gaan dan de fragmenten monteren op de geluidstics van het geluidsfragment dat 1 min. 20 duurt. Dus nu is het afwachten wat het resultaat is, ik ben benieuwd.
Om naar beneden te gaan, hebben ze mij naar de lift geleid. Ik was pompaf en blij tegelijk. Ik vond het een leuke ervaring. Ik was niet zenuwachtig. Het deed eens deugd om buiten te komen en eens uit mijn ziekte te kunnen treden.
Thuisgekomen kwam de pijn heel doordringend door en tot op dit moment is het nog even hard aanwezig. Ik heb wel al een paar uurtjes op bed gelegen, totaly uitgeput en heb wat kunnen slapen. Het fibrobeest blijft mij pakken en ik ben zo moe.
