Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
21-05-2014
Het fibrobeest heeft mij weer goed te pakken :((((
Gisteren heb ik de hele dag in mijn bed gelegen, moe, uitgeput. Tegen de avond begon de pijn feller te worden. Het onweerachtig weer doet er geen deugd aan, aan mijn lichaam.
Vandaag Een slechte dag.
Deze morgen werd ik wakker geblaft door mijn hondje, ze was zottekes aan het spelen. Ik stond eventjes op, het was 8u, dan kon ik de kinderen nog eens zien voordat ze naar school vertrokken. Mijn man was er ook om te komen ontbijten. Toen ik uit mijn bed kwam voelde ik direct dat ik niet standvastig was. Zelfs met mijn krukken was het moeilijk om mij te verplaatsen. Ik zwalpte naar de tafel. Emmelie zei me dat de hond van mijn schoonzus gestorven was gisterenavond. Heel jammer, maar het was een oude hond geworden en ze had kanker, 14j.
Toen ik aan tafel zat kon ik het niet houden van de pijn in mijn schouders en armen en in mijn bekken tot aan mijn voeten. Elk vezeltje in mijn pezen en spieren deed pijn (nu nog steeds). Ik vertelde het aan mijn man. De pijn verergerde maar steeds. Mijn hondje blafte weer en ik zei dat ze niet mocht blaffen. Ze kwam mij halen. Ze was haar balletje kwijt. Ik probeerde het balletje te nemen van onder de kast Dit was een hels moment voor mij, de pijnscheuten brandenden met scherpe messteken door mijn ledematen. Het trok naar mijn nek en hoofd. Ik had veel moeite om weer recht te geraken, ik riep het uit van de pijn. Mijn Hondje, Tina, was super content dat ze haar balletje terug had. Ik moest mij bedwingen om niet te wenen. Kort nadat ik het balletje probeerde te nemen, kreeg ik een beklemmend gevoel aan mijn borstkas. Ik kon bijna niet meer ademen. De spieren trokken zodanig samen dat mijn borstkas en buikspieren in een soort van kramp kwamen. Een akelig gevoel!! Ik zei het tegen mijn ventje en hij zei dat ik best weer in mijn bed zou kruipen. Ik deed mijn best om er te geraken. Ik moest een paar keer stoppen met stappen, want ik moest naar adem snakken. Eens dat ik in mijn bed geraakte, moest ik mijzelf tot rust proberen krijgen. Ik begon te hyperventileren. De pijn overheerste en de beklemming ging niet over. Na een tijdje goed op mijn ademhaling te letten en te tellen, begon ik tot rust te komen. De beklemming verminderde. De pijn bleef aanhouden. Ik heb toch nog wat kunnen slapen, het is heel vermoeiend allemaal. Nu heb ik nog steeds enorm veel pijn, maar ik bijt op mijn tanden. Ik moet proberen eten op tafel te krijgen, want straks komen mijn kinderen thuis van school en ze zullen grote honger hebben. Vandaag is het rijst met appelmoes en worst, het is woensdag. Er is niet veel werk aan, maar voor mij is het een grote inspanning geworden. Vroeger deed ik het in een wip en deed ik ondertussen nog verschillende andere dingen. Nu is het doseren, ik kan zolang niet altijd aan het fornuis staan, het put mij uit. pfff.. ik heb het al een halve dag volgehouden, hoe zal de rest van de dag zijn???
