Sinds lange tijd kamp ik met constante pijn en hevige vermoeidheid.
De pijn is soms zo doordringend dat het geen leven meer is. Ik heb periodes gehad dat ik mezelf van kant kon maken, om van die helse pijn vanaf te kunnen zijn. De liefde voor mijn gezin en de steun van enkelingen op het juiste moment hebben mij kunnen weerhouden van mijn wanhoopsdaden. Ik heb verschillende kansen gehad, ik heb het geprobeerd, ik ben tegengehouden en heb mij zelfs laten isoleren, zodat ik niets zou kunnen doen. Ik heb diep gezeten, het werd een uitzichtloze situatie voor mij.
Ik ben mij beginnen snijden... Ik zorgde voor andere pijn, zodat ik eventjes uit dat gevoel kon kruipen. Ik was eventjes verdoofd, op dat moment, ... Ik sneed, bleef snijden... Het bloed verspreidde zich, het parelde op op mijn huid, het verdeelde zich over de verschillende wonden. Ik zag niet meer waar ik reeds had gesneden, door de hoeveelheid bloed die het bedekte. Het bloed druipte op de grond. Ik voelde mij goed, op dat moment, ik had ergens controle over, dit kon ik beheersen. De wonden werden dieper en dieper. Sommige moesten gehecht worden. Andere met steristrips werden ze opgelapt, maar eigenlijk was hechting nodig, maar ik wilde niet naar het ziekenhuis. Anders zouden ze me daar opnemen, ik was niet gek... Ik wist gewoon geen uitweg meer...
Alle dagen ben ik in mijn hoofd bezig, mij te snijden. Het werkt verslavend, alleen is het niet met pillen. Het begint met een sneetje,... Het vermeerderd met grote sneden, krassen, katers,.. Wonden opnieuw openmaken... Ik weet het, het was/is niet ok.
De pijn kwam ook telkens terug, eens ik uit de transe van snijden kwam. Littekens blijven ook achter. Sommige zijn al verdwenen of vallen niet meer op, maar er zijn littekens die niet meer zullen verdwijnen. Ik ben er niet trots op, ik schaam me zelfs. Maar ik wil het niet meer verstoppen, deels om mezelf een halt toe te roepen, deels om aan te tonen dat het zonder hulp niet lukt en ook om andere mensen te doen inzien dat het niets uithaalt.
In tegendeel, het is ook gevaarlijk. Ik weet het. Ik heb het nog moeilijk, de gedachte om mezelf te snijden komt meermaals op in mijn hoofd. Er proberen niet aan te denken is ook moeilijk.
Ik ben nog steeds bezig met leven en dood. De pijn blijft overheersend aanwezig. Moest ik mijn gezin, mijn kindjes niet gehad hebben, dan was mijn leven al lang beeindigd. Maar misschien ook weer niet, want ik weet niet hoe mijn leven zonder kinderen er uit ziet.
Ik heb al veel meegemaakt en gezien in mijn leven. Euthanasie is ook iets waar ik achter sta. Dit is ook een optie die ik in mijn achterhoofd achter hou. Ik wil niet leven als een plant, ik wil niet dement rondlopen en een last zijn voor anderen. Maar ik wil ook niet levenslang pijn lijden met een lange IJ. Het breekt een mens, mentaal en fysiek. Ook al voel ik mij momenteel mentaal sterk staan, ik denk er toch over.
Maar momenteel moet ik er zijn voor mijn kinderen. Zij houden mij recht. Ik geniet van mijn kinderen. Zij zijn mijn steun en toeverlaat.
Leven met intense pijn... Ik wens het niemand toe. Het belemmert u in wat je doet.
|
