In september 2008 werd mijn leven abrupt omgegooid door het slechtnieuws-gesprek die ik had met de neuroloog. Mijn ma werd opgenomen met allerlei klachten en symptomen die ik over haar had samengebundeld. Toen de neuroloog mij opbelde nadat hij de foto's gezien had van de hersenscan, vertelde hij mij dat mijn moeder onmogelijk nog kon leven met wat hij gezien had, dat het een wonder was, dat ze nog steeds rechtop liep. Haar hersenen waren zodanig oedemateus dat de druk in haar hoofd veel te groot was. Hij wees erop dat ze een sterke madam was. Mijn ma kreeg de diagnose kanker, ze had een kwaadaardig gezwel in haar hoofd.
D.m.v. Cortisone konden de dokters de enorme zwellingen reduceren. Toen ze een biopt namen van de tumor zagen ze dat het ging om de IV-gradige glyoblastoma multiforme. Een zeer zeer agressieve hersentumor, die heel verweven zit tussen de hersenen. Mijn ma had dan nog de extra pech dat de tumor op een te moeilijke plaats zat. Ze kreeg chemo en bestraling, maar dat was enkel maar om te proberen een verlenging te breien aan haar leven. Men sprak niet over de kwaliteit van het leven en men kon er geen tijd op kleven, hoelang ze het zou rekken. Want eigenlijk was ze al lang dood geweest volgens de neuroloog.
Het werd een vrij intensieve en intense periode van verdriet, blijdschap, .... Een zware maar ook een mooie periode hebben we met twee handen aangenomen en opgeleefd tot de laatste seconde. We werden heel close, pa, ma, de broers en de zussen. We zijn altijd open en eerlijk geweest. Onze kinderen hebben deze periode ook elke dag meegemaakt. Ze zagen meme vermageren, verdikken, haar haar uitvallen, ... Dat ze moest gevoed worden, dat ze moest gewassen worden,... Elke stap achteruit hebben ze gezien.
Ma heeft zich heel sterk gehouden voor ons, voor zichzelf en voor onze pa. Haar verjaardag vieren was ook dubbel. Blij dat ze nog haar verjaardag haalde, verdriet dat ze besefte dat het haar laatste was.
Ma is beginnen selecteren in haar bezoek dat ze kreeg, het was heel duidelijk voor ons als er iemand welkom was of niet. Ma is op heel korte tijd achteruit gegaan fysiek, ze werd links verlamd, kreeg hevige spasmen in haar hals, werd incontinent, verloor haar spraak, verloor de kracht om te schrijven, moest haar gene afstaan om gewassen te worden,...
De feestdagen kwamen in aantocht, voor ons een dubbele periode, het werd een periode van afscheid nemen. Haar zo zien aftakelen was al heel confronterend op zich.
vanaf 12 november kon ze niet meer op en af de trap, sindsdien zorgden we voor een bed in de living beneden. De stap naar een toiletstoel was groot, die naar pampers nog groter.
Haar lichaam verzwakte en dat zag ik aan de decubituswondjes die ze kreeg. Ze lag al op een alternerende matras. De thuisverpleegster kwam ondertussen al drie keer per dag, in het begin deed ik het met mijn pa, maar de technische handelingen werden te moeilijk voor hem, ik opteerde voor de thuisverpleegster, hij stemde erin toe, mijn ma was in het begin weerbarstig, tja, altijd gewoon om alles zelf te kunnen.
De middag van Kerstavond gleed ze in een coma, ze kreeg terminale koorts die opliep tot 43°C.
Ze lag steeds kletsnat van het zweet, ze droogde letterlijk uit. De 10kg die ze bij was, was op die laatste dagen allemaal weg, vel over been schoot er nog van over. Mijn ma begon van binnenuit te rotten, met eau de cologne verdoezelde ik de doordringende geur. Haar huidskleur veranderde. Op tweede Kerstdag voelde ik dat dit haar laatste dag werd. De extremiteiten waren ijskoud, de scherpte kwam in haar gezicht en bij het verpamperen zag ik de eerste tekenen van de lijkvlekken. Alleen haar hart sloeg nog, hetzij onregelmatiger, voor de rest een onderbroken ademhaling, waarbij de onderbrekingen langer en langer werden.
Om 16u47 is mijn ma dan gestorven. De kindjes die altijd alles gevolgd hadden, waren er nu ook bij. Ze hebben meme nog net een zoen kunnen geven.
Ons ma heeft voor drie geleefd, altijd gezorgd voor een ander. Zij was de moeder Theresa uit de buurt.
Ik zal haar altijd blijven missen, ze heeft een speciaal plekje in mijn hart. Ze is onvervangbaar.
Moederdag blijft dubbel, maar dat zijn andere dagen net zo goed. Ik geniet van de herinneringen. Ik ben bang om haar te vergeten.ze was een echte mama, meme, dochter, moederkloek...
|
