Al van dag 1 dat ik mijn pijnklachten meldde bij Yves, ik kon het niet meer verbergen, toonde hij zijn bezorgdheid.
Ik mocht wat vroeger stoppen met x
werken of er eens effe tussenuit. Hij moedigde mij aan om nog die laatste weken te proberen doordoen, want het was nog druk en eigenlijk kon hij mij nog niet missen.
dat was voor ik stopte met werken.
Toen ik helemaal niet meer kon, bleef hij mij steunen, dit terwijl hijzelf nog een tandje bij moest steken op het bedrijf en in het huishouden, want dit moest ik ook laten varen, omdat het niet meer ging. Al heel snel werd ik een afhankelijke i.p.v. de drijvende motor van het gezin.
toen ik werd opgenomen, wisten we niet hoelang dit zou duren, dit was nog een extra voor hem. Er werd familiehulp opgestart, want alles alleen doen, begon sterk door te wegen.
6 maanden ben ik volledig opgenomen, daarna nog een drietal maanden ben ik in dagtherapie blijven komen. Ik kampte naast mijn fibromyalgie en cvs en ASS ook met een majeure depressie.
Al die tijd bleef hij doorgaan, zorgde hij voor de kinderen, deed hij met hen boodschappen, ging hij met hen om kleren, naar het pretpark,....
Dit waren allemaal nieuwe dingen voor Yves, ervoor deed hij dit nooit, alleen. Hij deed het, kon het en deed het zelfs heel goed ook. Tijdens mijn opname belde hij me vaak, hoe hij bepaalde gerechten moest klaarmaken. Door veel te kunnen oefenen, leerde hij bij en werd hij een echte huisvader en leerde hij zijn rol als papa op een andere manier opnemen.
Tot op de dag van vandaag blijft hij zich taken op zich nemen, hij is dingen graag beginnen doen, hij heeft zijn ogen open gedaan en heeft meer dan beseft dat er naast werken er nog een leven is.
Ik ben trots op hem, ik hou van hem. De veerkracht die hij had, was enorm. Dit terwijl hij een bedrijf moest draaiende houden, moest denken aan de toekomst, moest aanvaarden dat zijn vrouw invalide is geworden,...
Woorden te kort, ik kan hem niet genoeg bedanken!
door de hulp en steun van vrienden en familie heeft hij dit kunnen blijven doen. En hij deed het gewoon. Vaker zouden mannen hun vrouw laten zitten en geen begrip tonen. Ikke, ik heb een goeie vast!
|
