Fibromyalgie heeft mijn leven enorm veranderd.
Fibromyalgie is een levensgezel geworden of moet ik zegen een levensgesel!!
Ik heb al een grote weg afgelegd van pijn. Als ik terugkijk dan zijn mijn eerste pijnen begonnen in 2006- 2007. Toen begon het met zenuwpijnen in beide armen. Ik ben toen ook geopereerd in maart en mei 2007 aan beide handen voor carpel tunnel.
De zenuwpijnen zijn nooit weggegaan, wel verminderd in hevigheid kort erna, maar ik bleef zinderingen overhouden en branderige pijn, soms steken en soms continu. Eigenlijk is dit altijd gebleven, tot nu
Tussendoor kreeg ik zenuwpijn in mijn kaakgewrichten en gans mijn mond deed pijn, precies of ik had in elke tand tandpijn. Maar er was geen gaatje te vinden. Ik had ontstoken kaakzenuwen. Ik heb zo 8 maanden continu met die pijn gelopen in 2008. Daarna had ik later nog van die opstoten, maar het bleef geen 8 maanden duren. De mond- en kaakspecialist zei dat ik teveel mijn kaken opeenklem en daardoor mijn zenuwen en kaakgewrichten overbelast. Hij zei dat ik een tic had en dit steeds doe. Ik was er mij totaal niet van bewust, nu wel, ik probeer het tegen te houden, maar het is sterker dan mezelf. Later kwam er dan de zenuwpijn bij die vanuit mijn rug naar mijn voeten schoot. Alle soorten pijnen heb ik al gekend. Schietend, naalden, messteken, branderig, doffe pijn, scherpe pijn, constante pijn, hevige pijn, slapend gevoel, tintelingen, afklemmend gevoel,
Soms pijn dat ik gewoon niet met woorden kan omschrijven.
Maar dat ging weg en weer.
Stilletjes aan begon spierpijn en vermoeidheid erbij te komen, maar ik smeet dat altijd achter mij en deed steeds voort, geen stoppen, doordoen.
Als zelfstandige moest ik niet teveel neuten en turnden. Geen tijd, werken, lachen, voortdoen.
In de winter was de pijn aan mijn handen, ellebogen, armen en voeten een moord. Ik zou ze afkappen. Het syndroom van Raynaud. Mijn extremiteiten werden wit, blauw, dood, pijnlijk,
Door weer en wind moest ik mijn werk doen op het land, prei uitrijden. Mijn vingers werden stijf, ik kon ze niet meer plooien, ik had geen voeling meer om te grijpen, dus greep ik met mijn volledige armen en deed voort. De tranen sprongen uit mijn ogen, maar doordoen, ik moest wel.
Ik dans graag, danste graag. 2 februari 2013 was mijn laatste fuif, een foute fuif, maar een heel leuke ervaring, herinnering. Ik ben al van in september 2012 moeten stoppen met mijn spinning omdat ik overal pijn had en ik kon de inspanningen plots niet meer aan de maanden voordien. Ik kon steeds minder en minder. Maar ik had dat in eerste instantie niet echt door. September, oktober, november, december vlogen voorbij en ik had geen enkele keer meer op de spinningfiets meer gezeten. Doch dit was voor mij een enorme uitlaatklep om mijn overtollige energie kwijt te geraken. Ik was vroeger een energiebom, werken, sporten, mijn gezin, mijn tuin, ik deed dat allemaal graag. Als ik maar kon bezig zijn.
Plots na die fuif ging ik veel achteruit, de pijn veralgemeende over gans mijn lichaam. Elk vezeltje, spiertje, gewricht deed pijn, ik kon niet meer. Sport bleef uit, mijn huishouden geraakte niet meer rond, zelfs mijn werk kon ik niet meer volledig doen. Stilletjes aan ging ik vroeger stoppen, later beginnen,
Ik verging van de pijn en uiteindelijk kwam ik tot een uurtje werken en plots kon ik zelfs niet meer naar het bedrijf komen dat de inspanning op de fiets al te vermoeiend was.
Ook als ik naar school reed met de kinderen viel het mij op dat ik vroeger achter hun voeten zat dat ze sneller moesten rijden, want bij mij kan alles niet rap genoeg gebeuren.
Op de duur kon ik niet meer mee en reed ik zo traag dat ik omver viel met de fiets, ik had geen kracht meer.
In de paasvakantie 2013 werkte ik niet meer, ik was helemaal op, kapot van de pijn en DOODMOE.
Mijn emotionele kant was ook op. Ik had zelfmoordgedachten, zo wilde ik niet leven. De pijn doodde mij, ik zou mijzelf wat gedaan hebben. Gelukkig kon ik mijn zus bellen op het moment dat ik echt iets zou doen. Zij heeft mij bijgestaan. Ik lag daar in de zetel helemaal omringd van kussens, dekens om zo zacht mogelijk te liggen. Maar dat was nog onvoldoende. De kinderen waren boven aan het spelen, zich van geen kwaad bewust. Samen met mijn zus heb ik liggen wenen, ik was OP.
Het begin van thuiszitten, niet meer kunnen werken, een ander leven, het nieuwe ik,
Moeilijk om te aanvaarden. Ik zat diep, een majeure depressie had me vast. Kort nadien werd ik opgenomen om te kunnen rusten, om te genezen van mijn depressie.
6 maanden ben ik opgenomen geweest, het was nodig.
Met de nodige professionele hulp en hulp van enkele mensen die mij nauw liggen, ben ik erdoor gesparteld.
De pijn is gebleven, de vermoeidheid ook.
Leven met fibromyalgie en CVS, mijn levensgezel...
|
