De volgende dag stond Mackinaw eiland op het programma.  Dit is een eiland waar geen gemotoriseerde voertuigen worden toegelaten en die alleen bereikbaar is met een boot. Behoorlijk uniek dus naat Amerikaanse normen.  Bjorn had voorzien dat we onze fietsen mee hadden en dus reden we hiermee dit eiland rond.  Niet iedereen gebruikt fietsen want het meest populaire vervoermiddel hier is paard en kar.

Dit eiland is een echt pareltje en we verkenden eerst de binnenstad.  Hier trok vooral de telefooncel de aandacht van Catharina en werd ze natuurlijk hierbij gefotografeerd.  De jongens konden vooral het veel klimwerk op de rotsen bekoren.   Met hongerige maagjes namen we plaats in een bar waar we onze frietjes in een minimum van tijd verorberden en daarmee konden we het tweede deel van onze fietstocht aanvatten.  In de namiddag reden we de 12 km rond het eiland en Thano was vooral blij toen hij het eindpunt in zicht kreeg.

Met een heuse rit van 7 uur voor de boeg en met een korte nacht achter de rug, vertrokken we ruimschoots op tijd.  Tijdens de rit werden we meermaals getrakteerd op een regenbui en bidden we vooral dat onze vakantie niet in het water zou vallen. Ons eindpunt was de Mackinac City maar vooraleer we hier stopten, had Bjorn een verrassing in petto en stopten we in Mystery spot.  Dit is een attractie waar wordt beweerd dat de wetten van zwaartekracht en natuurkunde niet van toepassing zijn.   Bij de eerste kennismaking in dit huis is het vooral misselijkheid die opkomt.  Hier halen ze allerhande trukjes uit om je te doen twijfelen en vooral Marcin had het hier bijzonder naar zijn zin.   Tijdens de laatste rit reden we nog over de bekende brug, Mackinac Bridge.  Deze brug is 8.068 meter lang en verbindt Macikinac City met St Ignace.  Deze werd geopend in het jaar 1957.

Maanden voorbereiding door Bjorn waren aan deze dag vooraf gegaan en dankzij de gouden tips van Johan en Nancy, belooft dit een prachtvakantie worden. Voor het eerst in ons leven huurden we een RV (recreational vehicle),  in Belgische termen een mobilhome om onze tocht van 16 dagen aan te vatten. Veel gelijkenissen met de Belgische versie was er evenwel niet, want het exemplaar dat we voor de reis op de kop getikt hebben is liefst 9,1 meter lang…

Op zaterdag 4 juni was het tijd om deze camper af te halen maar vooraleer we konden vertrekken, speelde Thano nog 2 voetbalwedstrijden in zijn thuistornooi van Tonka United, waar ze verdiend ook winnaar werden. Omstreeks 14 u was de camper gepakt en gezakt en off we went …   De eerste stop bracht ons naar een camping in Hayward,  Wisconsin.  Deze plaats is door ons al redelijk gekend aangezien we hier al talrijke weekends doorbrachten in de cabin van onze vrienden Kevin en Lori. Onderweg namen we nog even de tijd om te stoppen voor een ijsje in de Burnett factory.  Wisconsin is vooral gekend als de staat van dairy (zuivel).

Vooral het bed boven de chauffeur en medepassagier was de favoriete plaats van de kinderen.   Hier konden ze spelletjes spelen, fims bekijken,…   Mama en papa konden genieten van het eerste glaasje wijn waar we klonken op de komende vakantie. De meeste van onze kampeerplaatsen waren geboekt via de organisatie KOA (campground of America).  Deze bieden heel wat activiteiten aan en vooral WIFI.  Bleek heel belangrijk te zijn want zo kon Marcin toch nog het Europees kampioenschap voetbal volgen!

Het weekend van 15 en 22 april was ik telkens terug te vinden in Chicago en waren er zeker geen mannen toegelaten.  Het eerste weekend vlogen we met Tessa, Judith en Liesbeth naar Chicago.  Hier slenterden we wat langs de straten, bezochten we een museum,  …  Op tijd en stond maakten we ook tijd voor drankje en vooral om culinair te gaan eten.   Een weekend om nooit meer te vergeten en voor herhaling vatbaar naar andere oorden in de USA.  Hiervan zijn geen foto’s voor publicatie vatbaar…

Het weekend daarna keken we vooral uit naar de Belgische vrienden die bij ons op bezoek zouden komen.   Heidi en Petra beslisten om ook de oversteek te maken naar ons thuisfront.  Vooraleer we richting Minnetonka reden maakten we eerst nog de binnenstad van Chicago onveilig…

Catharina en ik vertrokken tijdig op vrijdagmorgen waar we nog een korte tussenstop maakten in de outlet winkel van Wisconsin Dells.   Rond 16 u kwamen we ruimschoots op tijd aan in de luchthaven van Chicago waar we onze vrienden verwelkomden en ons richting downtown begaven.

Vooraleer we onder de wol kropen namen we de tijd om nog een hapje te gaan eten in de Eataly, waar ik vooral heel wat flessen Limoncello heb gekocht .

Fris en monter (alhoewel)  … starten we met de scavenger hunt in Chicago.  Dit was ook voor ons een nieuwe manier om de binnenstad te verkennen.  We kwamen langs de belangrijkste plaatsen, kunstwerken, the bean, the pier, …   Met al heel wat stappen op de teller konden we de overige dagen wat minder sportief zijn.

Op zondag reden we richting Minnetonka waar Bjorn zorgde voor een heerlijke maaltijd en waar het vooral tijd was om bij te kletsen.  De week is zomaar voorbij gevlogen en daarvan probeerden we hen zoveel mogelijk van Minneapolis te tonen.  Het shoppen, the mall of America, downtown, … mocht natuurlijk ook niet ontbreken.   Tijdens hun verblijf hadden we ook al het triestige nieuws gekregen dat Prince is gestorven en brachten we nog een laatste groet aan zijn thuis (Paisley Park).   Terwijl wij in Chicago vertoefden had Thano een sleepover bij Lode (Belgische familie), waarvoor een dikke merci.

Marcin en Bjorn hadden hun gading gevonden in het mountainbiken en als kers op de taart zijn ze een wedstrijd gaan bijwonen van Minnesota United FC.   Ze hadden een leuk boys weekend achter de rug en Marcin vond het een topper.  Bijna een volledige dag alleen de aandacht van papa krijgen.

Op zaterdagmorgen geland en op zaterdagavond 2 april reden we al terug richting luchthaven.  Bjorn vertrok namelijk voor een korte periode richting Europa.   De week erop zouden we elkaar op vrijdag ontmoeten in Kansas City want Marcin had hier een tornooi.

Op vrijdag 8 april zwaaiden we Catharina uit die voor het weekend bij haar vriendin bleef logeren en wij hadden een rit van 6 uur voor de boeg richting Kansas City.  ’s Avonds genoten we van een team dinner waar ook Bjorn nog een graantje kon van mee pikken.

Op zaterdag en zondag maakten we ons klaar om 2 wedstrijden te spelen en hierbij hebben maakten we het tot de finale.  Met spijt hebben we deze verloren op penalty’s.   Met een gelukkig gevoel reden we terug naar Minnetonka waar we omstreeks middernacht aankwamen.

’s Morgens vroeg waren we al vroeg uit de veren om Graceland te bezoeken.   Daar was het echter al een drukte van jewelste en moest Bjorn toch al gauw een halfuurtje aanschuiven om onze tickets te bemachtigen.   Het aanschuiven was echt de moeite, bij het vertrek kregen we allemaal een Ipad en koptelefoon in onze handen waar we de rondleiding in zijn huis in het Nederlands konden volgen.  We kwamen vooral heel wat zaken over hem te weten en Graceland is tot op heden nog steeds intact gebleven zoals hij het bij zijn dood achterliet en trekt jaarlijks nog miljoenen bezoekers.  Het begin van onze toer startte door de woning waarna we verder werden geleid naar een deel waar opnames werden opgenomen.  Daarna maakten we kennis met zijn ranch om vervolgens door te gaan naar de plaats waar vooral de aandacht werd bevestigd op de films die hij heeft gespeeld.  Door de jaren heen speelde hij mee in 35 films waarvoor hij per film ongeveer 1 miljoen dollar mocht opstrijken, hiermee schonk hij heel wat geld aan goede doelen.    In het laatste bijgebouw werden we getrakteerd met opnames van zijn concerten en zagen we talrijke singles aan de muur hangen.  Als laatste brachten we een groet uit aan het graf van Elvis.  Niet alleen Elvis ligt hier begraven maar ook zijn ouders en grootmoeder die hem nauw aan het hart lagen.

Wat een groot talent en spijtig dat hij op zo’n jonge leeftijd is gestorven.  Zowel Catharina, Marcin als Thano hebben genoten en veel geleerd uit dit bezoek.

In deze rondleiding brachten we niet alleen een bezoek aan Graceland maar ontdekten we dat Elvis ook een verzamelaar was van auto's en moto's. Heel wat oude modellen stonden hier tentoon gesteld.   Op weg naar zijn privé-jet was de Elvis radio fans aan het interviewen en konden die een prijs mee naar huis nemen.  Over de ganse wereld stromen mensen hier naartoe.

 Na Graceland bezochten we de Sun studios.  Dit is tot op heden een van de bekendste studio’s,  waar  heel wat bekende artiesten hun platen hebben genomen.  We spreken niet alleen over de good old days (Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Roy Orbison, U2) rekenen,  maar ook de hedendaagse artiesten vinden hun weg hiernaar toe.    In de opnamestudio mochten we even plaats nemen achter de microfoon die heel wat artiesten al in hun handen hadden genomen.  Tot op heden is deze studio nog actief.  

We kregen maar niet genoeg van de muziek en bij deze hadden we ook een bezoek een de fabriek gepland waar ze de Gibson gitaar maken.  Volgens de experts worden deze nog steeds manueel gemaakt maar daar hadden we echter onze twijfels hierover…   Vooral Bjorn, Marcin en Thano voelden het kriebelen en mochten ook even de gitaar in de hand nemen en wat noten uitbrengen.  De gitaren legden we echter snel terug toen we de kostprijs hiervan zagen…

Op de laatste avond van deze reis pikten we ook nog een wedstrijd van de MBA mee.  Voor slechts 25 dollar per ticket.   De basketbalwedstrijd was tussen een team van Canada (Toronto) en de Grizzly Bears.  Vooral Bjorn had oog voor de mooie dames die dansten tijdens de pauzes. We hebben terug een ongelooflijk avontuur achter de rug en kijken uit naar de volgende vakantie die ons richting Canada zal sturen.

Tijdens de 10-daagse rondreis had ik vooral uitgekeken naar de eindbestemming Memphis.  Het jaar dit Elvis is gestorven was tevens mijn geboortejaar en deed me vooral vaak mijmeren aan de muziek die mijn ouders een tandje luider zetten als Elvis op de radio werd gedraaid.

Vooraleer we Graceland bezochten stopten we nog even in zijn geboortedorp Tupelo.  Een huis met slechts 2 kamers en helemaal geen comfort en zeker geen Wifi zoals we vandaag gewoon zijn. Op zijn elfde kreeg hij zijn eerste gitaar waardoor Elvis de passie voor muziek heeft ontdekt.  Op zijn dertiende verhuisden ze richting Memphis waar hij stierf in 1977 wegens langduring medicijngebruik.

De stad is ook gekend voor een uitgebreid assortiment oldtimers waarbij ook een Belgische wagen te vinden was.  Een korte tussenstop werd hier dan ook in het museum gemaakt.

Tijdens de eerste avond in de muziekstadje brachten we een bezoek aan Beale Street.   Deze straat vind zijn start aan de Mississippi River en is ongeveer 3 km lang.   Overdag valt hier weinig te beleven maar ’s avonds kan je je ogen de kosten geven aan de vele blues bands die hier buiten spelen.  

Galveston was dan ook de laatste stad die we bezochten om van hieruit door te rijden naar New Orleans.  Vooraleer we de stad binnen reden, maakten we nog even een ommetje om een suikerrietplantage ‘Laura’s plantation’ bekijken waar er tot 1977 met slaven werden gewerkt.   Hier kregen we vooral heel wat informatie over de familie Duparc die hier heel wat jaren de scepter zwaaide.   Vooral voor mij was dit een eye opener dat slavernij nog bestond tot een goeie 40 jaar geleden.  

Met de nodige geschiedenis in ons achterhoofd werd het tijd om richting New Orleans aan te komen.  Daarbij reden we onmiddellijk door naar ons hotel waar de kinderen zich naar hartenlust konden uitleven in het zwembad terwijl wij genoten van een plaatselijke apertief  “The Hurricane’.   Na de nodige uren te vertoeven in het zwembad moesten de hongerige maagjes gestild worden en worden we naar een plaatselijk restaurant doorgestuurd,  waar we volop hebben van genoten.

Dag 1 in New Orleans stond in het teken van het verkennen van de stad.  Dit kon natuurlijk het best via de scavenger hunt, diegene die we ook in Dallas hadden gedaan.   Die bracht ons natuurlijk terug op verrassende plaatsen, kunstwerken, …  Voor ons sprong er een kunstwerk in het oog en dat was deze ter herinnering van de Holocaust.  

Hierna mochten we de tram nemen richting French Quarter, deze is vooral gekend als Vieux Carre.   Dit is de oudste buurt in New Orleans sinds het ontstaan hiervan.   Dit deed ons vooral terug denken aan de plaatselijke markten in Frankrijk.  We smulden hier van heerlijke appel beignets!  In de namiddag zetten we onze zoektocht verder, waarbij we passeerden in de straat waar zich heel wat pubs bevinden.  De kinderen keken hun ogen uit van het aantal dronken mensen die daar al rond liepen en zeker en vast van het taalgebruik.

 Op de tweede dag namen we de tijd om het museum van de tweede wereldoorlog te bezoeken.  Dit nam meer tijd in beslag dan we zelf hadden gepland.  We brachten hier een volledige dag in door en leerden vooral de Aziatische kant van de oorlog kennen.  Met een bagage vol en vooral veel tijd om hierover na te kaarten stapten we terug richting hotel.  De volgende dag hadden we terug een lange rit voor de boeg want we wilden namelijk eindigen in Memphis, de stad die Elvis Presley ademt.

Aangezien de rit van korte duur was, namen we nog even de tijd om te genieten van de talrijke accomodaties die het hotel had.  Marcin en Thano hun aandacht viel gauw op het basketbalveld, terwijl Bjorn de kok van dienst was en de BBQ uittestte.

Na het vullen van de hongerige maagjes werd het tijd om een korte tussenstop in Houston te maken.  Bjorn had een stop bij het mooiste stadspark voorzien die we met de fiets bezochten.  Aangezien het een mooie lentedag was, waren zo goed als alle fietsen verhuurd.  De laatste 2 exemplaren waren een tandem waar Bjorn en Marcin samen fietsten, waarbij ik Catharina achteraan op de fiets nam.  Met enig bezwaar en met lood in de benen vatten we de fietstocht aan.   De bloemenpracht, de kuntswerken, … mogen er echt wel wezen en wij hebben ondertussen onze conditie terug wat aangescherpt.

Niet alleen verkenden we de natuur maar in Houston vinden we ook het Space Center terug.  Dit center werd in het jaar 1992 geopend en trekt jaarlijks talrijke bezoekers aan.  Er hangt hier zowel echt als nagebouwd ruimtemateriaal.  Vooral de Boeing met de Space Shuttle is een echte eye catcher die natuurlijk ook kan bezocht worden.  Ook de controlekamer die gebruikt wordt in o.a.  Apollo 13 hebben we gezien.  Deze wordt niet meer actief gebruikt maar dient enkel om toeristen in rond te leiden.  De controlekamer die tegenwoordig in gebruik is, is niet voor publiek toegankelijk. 

Na een goeie 4 uur werd het tijd om de buitenlucht op te snuiven en reden we richting Galveston.  Dit is een eilandstad die bij ons vooral gekend staat van de orkaan Ike die er in 2008 passeerde en die er de stad onder water zette.  Van deze waterellende was er gelukkig niets meer te merken en zijn we gaan kijken naar een pyramide waar ze het regenwoud met zijn pracht en praal hebben nagebootst.  De massa’s dieren die er rond vlogen of die we konden bekijken waren zeker een streling voor het oog.

Met nog een laatste fotoshoot op de stoel reden we richting strand.  Wat als mooi wordt omschreven in de boeken was voor mij een van de tegenvallers.  Heel wat vuilnis werd door de strandbezoekers gewoon acher gelaten waar we dit door de zee werd meegesleurd.  Na een halfuurtje hielden we het daar voor bekeken en staken we de voeten onder tafel waar we konden genieten van lekker eten en een mooie zonsondergang.

Na 2 dagen werd het tijd om onze reis verder te zetten in Texas.   Met spijt namen we dan ook afscheid van het mooie Dallas.  Om de rit niet al te lang te maken had Bjorn een tussenstop voorzien bij de Natural Bridge Caverns, die pas in 1960 werden ontdekt.  

De toer kan je enkel begeleid volgen waarbij de nodige uitleg wordt gegeven.   De vochtigheidsgraad binnenin is 99% waardoor het ook heel klem aanvoelt.  De gemiddelde temperatuur is 20 graden.   Tijdens deze tocht werden op heel wat pareltjes getrakteerd, met als hoogtepunt een open plaats ter grootte van een voetbalveld gevuld met allemaal stalactieten en stalagmieten. 

Nadat we de nodige info hadden opgesnoven werd het voor de kids tijd om wat actiever bezig te zijn.  Hierbij konden ze zich volop uitleven op een klimparcours, wat natuurlijk niet zo avontuurlijk is als die in Europa want ja, in de USA moeten we nu éénmaal rekening houden met heel wat safety rules.  Die werd het jammer niet toegelaten om hun clip zelf te verhangen…

Met nog een uurtje voor de boeg reden we naar San Antonio.  Deze stad is vooral gekend door zijn River Walk en de Alamo.  De River walk voelde net aan zoals Venetië, waar er langs het water kan gewandeld worden, lekker gegeten, geshopt en onnoemelijk veel pubs te vinden zijn.  Heel wat bruggetjes doen dienst al oversteek waar er vlot van de ene naar de andere kant kan gewandeld worden.   De gondels zijn talrijk op het water aanwezig en maken dit, voor mij toch, als één van de romantische plaatsen in de USA.

Alamo is een toeristische trekpleister, dit is een katholiek missiegebouw dat diende als centrum voor de Texaanse Onafhankelijkheidsbeweging. 

Ook snoven we niet alleen cultuur op maar werd er ook een pretpark bezocht.  Deze keer bezochten ze Six Flags in San Antonio, waar vooral Marcin en Thano hun hartje ophaalden.  Gelukkig hadden we geen al te lange rit meer voor de boeg en kropen we tijdig onder de wol…

De conditie werd de vorige avond serieus aangescherpt.  De jongens begonnen met poolen, om zich daarna uit te leven op het basketbalveld en omdat ze er maar niet genoeg van kregen zijn ook nog het zwembad ingedoken.  En of ze getraind waren om de wandeling aan te vatten.

’s Morgens leerden we via een online zoektocht de binnenstad van Dallas kennen.   Onze zoektocht startten we bij het station waar we onmiddellijk een aantal vragen mochten beantwoorden.  Deze zoektocht bracht ons bij de belangrijkste bezienswaardigheden in Dallas.  We passeerden bij de drukkerij ‘The Dallas Morning News’, stadhuis, kunstwerken, het appartement waar de president werd vermoord, …

Voor bezoekers aan de United States zeker een aanrader en heel leuk om met kids te doen.  Niet alleen de zoektocht was leuk, ook mochten we niet vergeten om allerlei leuke foto’s te maken!

Bij het einde van de zoektocht werd het tijd om een verplaatsing met de wagen te maken en reden we naar Fort Worth.  Deze stopplaats is vooral gekend als de stad van de cowboys en waar je de sfeer nog kan opsnuiven van het echte Amerikaanse Westen.

In een lokaal museum werd er vooral veel aandacht besteed een de prijzen die werden gewonnen met rodeo!  Blijkbaar the place to be.  Wij hadden vooral oog voor de koetsen en vroeger alle goederen met kar en paard werden rond gebracht.  Ondertussen was de temperatuur al aardig gestegen en werd het tijd om ons te verwennen met een ijsje.  In de late namiddag werden de stieren nog naar hun rustplaats gebracht en dit door de lokale bevolking, die door heel wat kijklustigen werd bijgewoond.

In de vooravond had  Bjorn een verrassing voor iedereen in petto.  Aangezien we 16 jaar getrouwd zijn had hij een reservering gemaakt bij een fondue-restaurant.  Iedereen genoot met volle teugen van de kaas-, vlees- en chocoladefondue.  En ik kreeg als beloning ook nog een stukje taart cadeau.

Met een tevreden gevoel reden we richting hotel om daarna onze tocht verder te zetten naar San Antonia.  Vooraleer we hier overnachten maakte we een tussenstop bij grotten.  Maar daarover meer in het volgende bericht.

Al een aantal maanden was Bjorn bezig met de voorbereiding, planning en boeking van de plaatsen die we zouden bezoeken in de staten Texas, Tennessee, Louisana en Mississipi.  Ons vertrek stond op dinsdag 22 maart gepland.  Met een vlucht van een goeie 3 uur zijn we in Dallas aangekomen.  Deze stad ligt in Texas en is de op één na grootste stad van de staat.  De stad is niet alleen gekend wegens de serie maar op 22 november werd hier president John F. Kennedy vermoord.

 Met hongerige maagjes probeerden we op aanraden van Catharina de hamburgerketen In-N-Out uit.  Veel keuze was er echter niet maar de burgers smaakten overheerlijk.  Na onze maaltijd werd het tijd voor ons eerste bezoek waarvoor we richting Southfork reden.  Bij onze kinderen niet zo gekend maar voor mij bracht het vooral jeugdsentiment naar boven.

We maakten eerst wat tijd om in de souvenirshop rond te kuieren om daarna aan de begeleide toer te beginnen.  Er werd ons wat korte uitleg gegeven in de woonkamer van de familie, waarbij Bjorn trots poseerde bij de bar waar heel wat whisky werd gedronken.  Na de introductie mochten we de keuken, slaapkamers, badkamers van de familieleden bezichtigen.

Met nog een laatste foto aan de voorkant van het huis werd het tijd om ons richting hotel te begeven.  Daar kregen wij vooral nieuws te horen van de bomaanslagen die op dat moment in België hadden plaats gevonden.  Als eerbetoon voor ons thuisland was de verlichting in bepaalde hotels in de Belgische 3-kleuren.

Dit jaar was voor ons toch wel een echte milde winter.   De temperaturen waren niet zo koud en naar mijn mening veel te weinig sneeuw.  Enkel een goeie 6 weken en de kwaliteit was niet om over naar huis te schrijven. 

Deze sneeuw was vooral belangrijk omdat Bjorn, Marcin en Thano vooral wilden oefenen voor een langlaufwedstrijd waaraan ze zouden deelnemen tijdens het eerste weekend van maart.   Thano had al 7,5 km in de benen en was klaar om deel te nemem aan de wedstrijd van 10 km.   Op vrijdag 4 maart vatten we de tocht naar Michigan aan.    Met enige vertraging wegens sneeuwstorm kwamen in het hotel aan waar we door onze vrienden werden getrakteerd op een biertje en de kids op pizza.

Al op het ochtendgloren waren Thano en Marcin er als de pinken bij om zich klaar te maken voor de wedstrijd.   Met volle goesting vertrokken ze naar de start waarbij Marcin als een raket snelheid pakte om Bjorn en Thano achter zich te laten.  Catharina en ik maakten ons ondertussen klaar om richting finish af te zakken om de deelnemers aan te moedigen.   Net op tijd zagen we al onze vrienden en familie over de finish glijden.    Na afloop konden we de tijden opvragen en genieten van een broodje en een drankje. 

Op het menu ‘s avonds konden we natuurlijk niet laten om een hamburger met frietjes te nemen wat ook wel mocht aangezien er heel wat calorieën waren verbrand.  Spijtig genoeg namen we op zondag terug afscheid van de wedstrijd in Calumet, maar de beloning thuis was des te groter door het maken van poffertjes.

Het was er nog niet van gekomen maar dit jaar namen we eindelijk deel aan The Loppet.  Dit is een langlaufwedstrijd van 50 km over een aantal meren in Minnesota die overdag plaats vindt.  Deze helse tocht lieten we links liggen dus kozen we voor de gezinsvriendelijke optie van 3.5 km wandelen op de bevroren meren. 

Na 16 u konden we met temperaturen rond het vriespunt deze wandeling aanvatten,   waarbij iedere deelnemer een lichtje rond de nek kreeg.  Het hele traject was verlicht met kaarsen en er waren ook kunstwerken met ijs te bezichtigen.

Veel tijd om ons te vervelen hadden we niet want bijna om de 800 meter werden we wel op iets getrakteerd.  De eerste stop waren er vuurspuwers aan het werk.  Deze vonden de kids niet zo interessant.  De 2de en 3de stop kon hen wel bekoren want daar werden we getrakteerd op warme chocolademelk en ‘s mores.

 Na afloop kregen de volwassenen een biertje aangeboden die hier door een plaatselijke brouwerij wordt gebrouwen.  Na een frisse neus te hebben opgehaald werd het tijd om ons richting Minnetonka te begeven waar we heerlijk smulden van zelfgemaakte sandwiches.

Al enige tijd geleden hadden Petra (nicht Bjorn) en Marc ons al laten weten dat ze een tripje richting Minneapolis hadden geboekt.  Na het lange wachten werd ons geduld beloond en kwamen ze toe met Presidents day.  Op vrijdag was het vooral gezellig bijkletsen en blijven we dan ook tot de late uurtjes plakken.

Vooral Daniel en Amelie hadden uitgekeken om in de sneeuw te kunnen spelen en de weergoden waren hun wel gezind want 10 dagen voor hun komst heerste er hier een serieuze sneeuwstorm.  Op 18 uur tijd is er tussen de 50 en 70 cm gevallen.  We haalden dan ook alles uit de kast om zoveel mogelijk van de winteractiviteiten te genieten.  Sleeën, snowtubing, sneeuwman maken, … is hier allemaal de revue gepasseerd.  Voor ons was het ook genieten want 2 weken later is de sneeuw hier al verdwenen en was dit voor ons de mildste winter die we hebben gehad.

Niet alleen buitenactiviteiten werden er gepland maar ook de volwassenen namen de tijd om een gezelschapspel te spelen.  Voor de gelegenheid hebben we Machiavelli gespeeld die bij veel onze vrienden zal gekend zijn. 

Veel te weinig tijd om bij te praten maar volop genoten van het bezoek kwam hier ook een eind aan.  Mijn bed & breakfast is nu gesloten tot eind april waar we dan de meter van Thano, meter Heidi en Petra Horré mogen verwachten.

De laatste dagen van januari en de eerste week van februari waren voor Marcin een aaneenschakeling van hoogtepunten.  De eerste belangrijke gebeurtenis was het plaatsen van een beugel.  Hier maken ze er een big deal van.   Eerst en vooral dien je 2 keer op consultatie te gaan en alle aspecten (ook de financiële) te bespreken.  Na het nemen van de nodige foto’s, … werd de beugel eindelijk geplaatst.  En om papa wat te plagen heeft Marcin voor de gelegenheid zijn rubberen bandjes in blauw zwart laten kleuren.

Ook in school waren er twee weken na elkaar een activiteit gepland.   Tijdens de maand januari werd er in de graad van Marcin een schrijver van gedichten uitgenodigd die hen hierbij de beginselen leerde.  Vol moed begon Marcin aan het schrijven en werden we iedere avond op een ander gedicht getrakteerd.  Na aantal weken te zwoegen had hij het perfecte gedicht klaar en werden alle ouders uitgenodigd om te luisteren naar de vele gedichten die de leerlingen hadden voorbereid.

Sinds dit jaar heeft Marcin de kans om een instrument te leren spelen en hierbij opteerde hij voor tuba.   Heel wat uurtjes heeft hij hierop al geoefend en konden we week na week de verbeterde versie beluisteren.    In de school was de volledige band aanwezig en werden we een 30-tal minuten getrakteerd op het beluisteren van de nodige songs die een streling waren voor het oor.   Het volgende concert zal doorgaan in mei.  So to be continued.