Op vrijdag reden we door naar de camping in Sault Ste Marie.  Dit is de laatste stad op Canadese bodem vooraleer we terug in Amerika binnen komen.  Bjorn had hier gekozen voor de luxe versie waar we een terras met steentjes hadden, een gas BBQ, schommelstoel en heel wat faciliteiten op de camping.   Spijtig genoeg verbleven we hier maar 1 nacht want de volgende dag reden we Michigan binnen, terug een stapje dichter bij onze thuis.

Met maar een wachttijd van 15 min passeerden we zonder problemen de grens en USA, here we come….Wat een zalig gevoel om terug thuis te komen!   Grote, goed aangelegde wegen, behulpzaamheid, vriendelijkheid, …

 We reden door naar onze laatste activiteit van deze vakantie, nl het kayakken in Lake Superior. 

Hier werden we in bussen naar onze startplaats gebracht waar we vanop het strand met onze kayakboot werden afgeduwd om te genieten van de rotsen langs dit prachtig meer.  Met een tocht van een kleine 3 uur hadden we 10 km afgelegd en vooral genoten de kleurformaties, het blauwe water, de watervallen en de kissing rocks.  De rotsen kunnen enkel vanop het water bekeken worden en deze tocht was dan ook meer dan de moeite waard.   Bjorn mag zich op de borst kloppen voor de variatie die we deze vakantie hadden en vooral een campeervakantie bounds family.  

Na Toronto trokken we richting noorden. En of we niet genoeg sportactiviteten hadden gedaan, werden we ook nog eens getrakeerd op een canoe-tocht van 6 uur met begeleide gids in Algonquinpark.   Dit is het oudste nationale park in Canada. Ik was vooral wat bang voor het lange peddelen en zeker voor de mogelijke dieren die we onderweg al dan niet zouden tegen komen.

Kort voor de middag verzamelden we aan het begin van het Lake Canoe.    Met 2 boten vertrokken we voor een tocht van ongeveer 8 km.   Vanuit dit meer trokken we met de boot over het land om naar Lake Joe te gaan.   Na een halfuurtje peddelen werd het tijd om onze lunch te veroberen, om daarna richting cliff te varen zodat Bjorn, Marcin en Thano van een hoogte van 3 tot 5 meter konden springen.  Gelukkig had Bjorn zijn bril niet aan want anders zou hij nooit zo’n sprong gedaan hebben.

Met het strand in het vooruitzicht was ik vooral heel blij en dan ging het peddelen voor een fluitje van een cent.  Zelfs na zoveel uren peddelen was de energie van Marcin onuitputbaar en bleef hij tetteren in de camper.   Ons bedje heeft die nacht nog nooit zoveel deugd gedaan en iedereen heeft geslapen als een roosje.

Twee dagen hebben we uitgetrokken om Toronto te verkennen.  We namen eerst de hop on hop off bus die ons naar de CN tower bracht.  De omschrijving hiervan is Canadian National tower, die 553 meter hoog is.  Het is de 7de grootste alleenstaande toren in de wereld.   In de toren klommen we in 58 seconden tot een hoogte van 351 meter, waarbij we werden getrakteerd op een adembenemend uitzicht over Toronto.  Dit is een toren die je over de volledige 360 graden kan bekijken.   Niet alleen het zicht trok onze aandacht maar vooral de geuren uit de keuken waar wij dan lekker gegeten hebben en ondertussen de wedstrijd Zweden tegen Ierland hebben bekeken.  In de namiddag zochten we een pub in de buurt zodat we de wedstrijd Italie – Belgie konden bekijken.  Catharina en ik bezochten Lululemon terwijl de jongens hevig supporterden voor de duivels.  Met een nederlaag verlieten ze de pub om onze hoop te vestigen op de wedstrijd van zaterdag 18 juni.  

De dag erna namen we nog even de tijd om een boottocht te maken op Lake Ontario om ons daarna te begeven naar de volgens Canadezen nummer 1 als te bezien, Casa Loma. Het huis werd gebouwd door de entrepreneur Henry Pellat in het jaar 1911 en bestaat uit heel wat kamers.  Volgens mij had hij voor die tijd toch wat grootheidswaanzin en heeft veel mensen bedot.  Na enkele jaren kon hij de woning niet meer aanhouden en werd die verkocht waar ze dit gebouw gebruikten als hotel.  Na een aantal jaren kwam dit domein in handen van de stad die vooral dienst deed als opslagruimte van Engelse stukken voor de 2de Wereldoorlog.  Na de oorlog lieten ze alles verkommeren tot de Kiwani’s het heft in eigen handen namen en de vervallen woning omtoverden tot een prachtig kasteel.

Met pijn in het hart lieten we de Niagara Falls achter ons waar we ons richting Toronto begaven.  De tussenstop die Bjorn hier had voorzien was een kayaktocht van 13 km op de Grand River die vertrok in het stadje Paris.  Bjorn en Thano, Catharina en ik namen plaats in een kayak van 2 personen, terwijl Marcin de tocht alleen aanvatte.

Na het niet zien van verscheidene bezienswaardigheden wegens het te snel kayakken (Marcin wou niet onderdoen voor zijn papa...) arriveerden we een 2 uur 30 minuten later.  Moe en vooral voldaan reden we naar de camper waar we ons ‘s avonds in de Hard Rock café lieten verwennen met een burger en frietjes.

De dag erna hadden we een wandeling langs de wilwaterrivier vlak na de watervallen gepland.  Iedere rivier wordt in een cateregorie onderverdeeld.  Categorie 1 is niet gevaarlijk en categorie 6 is extreem gevaarlijk.  De Niagara rivier loopt van Lake Erie naar Lake Ontario.  Dit vomt ook de grens tussen de provincie Ontario, Canada en de staat New York, Amerika.   Enkele waaghalzen probeerde de rivier te trosteren maar tot op heden heeft niemand dit overleefd.

Kort na de middag namen we de boot die ons dicht bij de watervallen brachten.  Gelukkig kregen we ook een regenbescherming want dit hadden we meer dan nodig.  Zelfs de bescherming kon niet verhinderen dat de kledij nat werd.  We hadden het gevoel dat typisch Belgisch weer baas over ons werd.   Na het kieken van de nodige foto’s bracht de boot ons terug naar drogere horizonten.  

Bjorn had nog de moed om een fietstocht  langs de Niagara rivier van 60 km aan te vangen maar wij verkozen om op de camping te blijven en nogmaals het zwembad aan te doen.  De temperaturen waren de voorbije dagen serieus de hoogte ingegaan en verkoeling konden we meer dan ooit gebruiken.

De Niagara Falls zijn niet te omschrijven met 1 woord.  De falls op Canadese bodem bestaan uit 2 delen.  De meest gekende is de Horeshoe falls en is 671 meter lang en valt 60 meter naar beneden   Aan de andere kant kan je ook de Amerikaanse falls zien maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de Canadese. 

Op alle mogelijke facetten hebben we die bezocht.  Eerst  behind the scenes, waar we al een eerste indruk kregen van de kracht waarmee dit water naar beneden komt.  Deze watervallen worden ook gebruikt om elektriciteit op te wekken. 

Nadat we al een beetje nat waren geworden werden we kregen we via een 3D cinema wat meer inzicht over het ontstaan hiervan.   Tijdens deze info werden we meegezogen door het verhaal en ook door de pracht van fauna en flora die er langs die rivier en te zien is.  ‘s Avonds worden de watervallen verlicht met verschillende kleuren en diegene met de kleuren van de regenboog vonden wij het mooist.  Met nog een uurtje wachten, werden we getrakteerd op een schitterend vuurwerk waarbij we de laatste bus richting camping namen.

Het zuidelijkste punt van Canada is Point Pelee.  Dit is een national park gelegen aan Lake Erie, in de staat Ontario.   Hier werd het echter terug tijd om de fietsen van de camper te halen en te genieten van de pracht van bomen, planten en dieren.  Het laatste stuk moesten we echter te voet doen maar het uitzicht hier was adembenemend.   Het is ten strengste verboden om in dit meer te zwemmen wegens het vedrinkingsgevaar.  De onderstroom is hier heel sterk en in 2003 is er helaas een dode gevallen.

 Na dit punt reden we door naar de camping bij Niagara Falls, waar we eerst dankbaar gebruikt maakten van het zwembad ter verkoeling.   Na het verorberen van de lekkere BBQ maaltijd namen we het openbaar vervoer om ons te begeven naar de Niagara Falls,  Dit stond nog op mijn bucket list van plaatsen die ik zeker nog wou bezichtigen voor onze terugkeer richting Roeselare.

Detroit staat vooral bekend om zijn auto-industrie.  Aangezien we beide liefhebbers zijn van de Ford wagens werd het dan ook tijd om de Ford fabriek in Detroit te bezoeken. De stichter van de fabriek is Henry Ford, die was een Amerikaanse industrieel die heel gepassioneerd was door techniek.  Zijn eerste job als ingenieur werkte hij bij Edison die de lamp bedacht.  Maar zijn grote droom was nog steeds het maken van een auto en die droom verwezenlijkte hij in 1896.  Daarna probeerde hij zijn wagens te verkopen maar met zijn eerste 2 bedrijven boekte hij geen groot success.

De kentering kwam er in 1903 met zijn bedrijf Ford Motor Company waar hij eerst het model A uitbracht.  Toen werden de auto’s nog door 1 persoon gemaakt en was dit volgens Ford nog te kostelijk.  Daarom bracht hij de lopende band in voege.  Dit versnelde het proces aanzienelijk om auto’s te maken waardoor ook de kostprijs verminderde en de efficientie hiervan steeg.  Voor het eerst spraken we hier over massaproductie.

Tijdens de tour bezochten we eerst de fabriek waar het model F150 wordt gemaakt.  Hier mochten er helaas geen foto’s van worden genomen, maar zeker de moeite waard voor een bezoek. De tweede helft bestond uit een museum waar de verscheidene tendensen van auto’s, treinen, games, interieurs, … werden tentoon gesteld.  Hiermee sluiten we ons hoofdstuk in the United States af en rijden we door naar Canada.  

Detroit is de grens tussen Amerika en Canada.  Maar vooraleer we de grens bereikten reden we we met de camper door de tunnel of trees.   Zijn startpunt ligt in Harbor Springs   Aan de ene kant kan je genieten van een prachtig uitzicht op Lake Michigan terwijl de andere kant vooral een zicht biedt op de vakantiewoningen.   Deze weg is volgens Amerikanen nauw (volgens Belgen ruim)  en is heel bochtig.  Dit deed ons een beetje denken aan het rally rijden.   In de herfst biedt dit zeker een mooi zicht want dan is het kleurenpalet duizend keer mooier.  In de meeste vakantiemagazines wordt dit heel hoog gerankt.

 Deze weg vervolgden we tot de Sleeping Bear Dunes.  Dit zijn duinen van 56 km lang en behoorlijk hoog.  Onze conditie werd ondertussen aangescherpt en vol moed begonnen we aan onze klim.   Marcin bereikte als eerste de finish met Thano en Bjorn in zijn kielzog.  Catharina en ik deden het op een rustiger tempo maar we behaalden ook de top.  Hier werden we helaas niet getrakeerd op een biertje maar op het mooie uitzicht die we hadden op Lake Michigan.  De boys waren nog niet moe genoeg en stopten nog enkele kilometers verder terwijl Catharina en ik terug afdaalden en genoten van de stilte in de camper.

Na de nodige inspanning volgde de nodige ontspanning.  Hierbij reden we iets verder naar het stadje Frankenmuth.   Dit is een typisch Duits aanvoelend stadje dat tevens de grootste kerstmisshop van Amerika heeft.  Dit ontbrak niet op onze to do lijst en Catharina en ik voelden ons al volledig in kerstmisstijl. Na de nodige aankopen reden we naar een Duits restaurant waar we genoten van schnitzel, witte pens, … en vooral een goed Duits biertje.   Bij de aankomst in de camping was het tijd om ons bedje op te maken en te gaan slapen.