Ja jongens,

Ik ben alweer laat met het plaatsen van blogberichten, waarvoor mijn gemeende verontschuldigingen. De moed om te beginnen schrijven lijkt steeds verder weg te drijven, dus wordt het tijd dat ik deze terug vastgrijp.

Vandaag heb ik me, met een heerlijke groene appel, gezet aan de computer om jullie een nieuw bericht voor te schotelen.

Woensdag 20 oktober (ja hoor, voor mijn blog gaan we terug in de tijd) begaf ik me terug naar school, met La Paz nog in mijn gedachten. Het gedacht dat ik nog maar even naar school moest gaan deed echt deugd. Op school vroeg iedereen waar ik in godsnaam uit had gehangen (‘Eva, jij bent te lui om naar school te komen, maar ik zou het in jou plaats ook wel doen meisje!’) Noem me maar lui, ik vind het geweldig school te skippen. ‘s Middags moest iedereen van AFS naar Interpol gaan om opnieuw wat beweging in ons visum te krijgen. Na Interpol zijn we met z’n allen naar mij thuis gegaan om ons rond de tafel te zetten en reisplannen te maken. Het werd een hele kalender, met voor elke maand een reis, die we hopelijk uit kunnen voeren.

Vandaag kreeg ik te horen dat Louisa, onze meid, voortaan niet meer bij ons komt werken. Het is al een aantal keer zo geweest dat ze vroeger vertrekt en later aankomt dan er is afgesproken. Aangezien we het altijd druk hebben thuis (zeker met mijn twee gehandicapte broertjes) vond de mama dat het genoeg was. Ze wil iemand met verantwoordelijkheid, iemand op wie ze kan rekenen, en vandaar dat het agentschap een nieuwe meid gaat zoeken. (Ze hebben hier een hele organisatie/agentschap met potentiële ‘meiden’)

Donderdag stonden we om 8.30 klaar om bloed te laten trekken in het ‘ziekenhuis’. Omdat we vroeg klaar waren en nog niet echt zin hadden ons op de schoolbanken te storten besloten we rustig te ontbijten bij iemand thuis. Resultaat? Toen we op school aankwamen restte ons slechts een uurtje les, waardoor de tijd eens snel voorbij ging.

‘s Middags ging ik eten bij Marieke thuis en van daaruit naar de ‘Relieve’. Relieve is een fotostudio waar alle laatstejaarsstudenten uit Cochabamba foto’s laten trekken voor het jaarboek. Aangezien ik vorige week een Spaanse tekst in elkaar moest puzzelen, kan mijn foto er toch niet bij ontbreken, toch? Gekleed in een felblauwe-met witte kraag- toga en bijpassende hoed (de naam ontglipt me) kon ik me laten vastleggen op camera. De fotograaf was me er eentje; voor hij foto’s nam werd mijn haar goedgelegd en mijn gezicht in de juiste richting geduwd om vervolgens in een verkrampte houding een geforceerde tandpasta-smile te tonen. Maar het is gelukt, ik sta in het jaarboek !

Omdat de griep was uitgebroken (vrij tot zeer overroepen) moesten we vrijdag niet naar school gaan. Na een hele dag luieren (we doen hier ook niets anders) hadden we zin om, ‘s avonds, na Cartys, een nieuw discotheekje te ontdekken. Het werd Chupitos, een kleine maar gezellige discotheek, 18+ en gratis inkom.

Zaterdag werd ik vroeg uit bed gehaald door de mama; het was International Day op de school van mijn broertjes en België was ook van de partij! Dat België hier dan toch ergens bekend is verbaasd me echt. Op AISB (American International School Bolivia) werden 28 landen tentoongesteld in kleine kraampjes met typisch eten en/of drinken. België was niet veel soeps, aangezien niemand wist wat typerend was aan ons land. Samen met de gastmama hebben we gesmuld van Peru, Taiwan, Paraguay, Uruguay, Afrika, Zwitserland, Italia, China, Korea, Venezuela, Nieuw-Zeeland, … Je kan het al raden, we hebben (nog maar eens) veel te veel gegeten…

(Diegene die geïnteresserd zijn, twee kilo extra heeft zich een weg tot bij mij gevonden)

Zondag was het barbecue op het dakterras van Jorik en net zoals de barbecue’s ten huize Ekeren hadden we te veel eten. De zon straalde over Cochabamba, we hadden muziek, het vlees lag op de barbecue, … START! Eten! Het werd een eetfestijn tot en met, waar we allemaal van genoten hebben.

Maandag ging de laatste week les van start. Eigenlijk kan ik het geen les meer noemen; wanneer ik aankwam op school werden de twee eerste lesuren ingelast als examen, waardoor ik niets anders kon doen dan met mijn duimen draaien. I-pod in de oren, hoofd op de bank en luisteren maar. Maandag, dinsdag en woensdag waren dezelfde liedjes. Gelukkig zijn er nog de vriendjes en vriendinnetjes die school even beu waren, anders waren deze dagen een marteling.

Dinsdag trof ik een sympathieke vrouw in mijn badkamer, onze nieuwe meid. Cynthia is 31 jaar, heeft 6 jaar in Spanje gewerkt als huishoudster, heeft daar ook haar vriend gevonden, heeft geen kinderen, is altijd vrolijk en kuist het huis geweldig! Ook is ze streng tegenover mijn kleine broertjes, waar ik wel blij om ben aangezien ze niet echt opgevoed zijn..

Ik denk dat ik met Cynthia een goede relatie kan opbouwen, in tegenstelling tot de lieve maar zwijgende Louisa. Voor sommige betekent zo’n band niets, maar ik vind het belangrijk om met Cynthia een band op te bouwen.

Woensdag ging ik na school naar Berdien. Met haar familie is het serieus misgelopen, en omdat het beter was dat ze er zo snel mogelijk weg was, moest ik haar komen helpen inpakken. Toen de koffers ingepakt waren en een droog afscheid volgde, mocht ze bij mij intrekken tot er een nieuwe familie gevonden was. Toch altijd raar, het veranderen van gastgezin, omdat het soms van de ene dag op de andere (zonder dat je het ziet aankomen) kan gebeuren.

Zo, ik heb nog een typisch Boliviaanse gebeurtenis om te melden, maar deze verdient een apart blogvakje!

06-11-2010 om 22:52 geschreven door Eva

Ik ga naar La Paz en ik neem mee:

• Pyjama, ondergoed, broek, rokje
• Massa’s truien, een prachtige sjaal en jas
• Met verf bekladde All-Stars
• Tandenborstel en andere
• Geld, paspoort en een busticket van Bs43
• Komkommer, cornflakes, brood, graantjes
• Niet te vergeten, ons goed humeur !

Om 7.30 zaten we met z’n 5 (Jorik,Berdien,Marieke,Maren en ik) in de bus, klaar om te vertrekken. Toen we vertelden dat we met de bus zouden reizen verklaarde iedereen ons gek, en misschien hadden ze zo hun redenen. De heenreis verliep vrij vlot, en qua meereizigers ook. We hadden zitplaatsen, een voorraad eten en ramen die we konden openschuiven. Na 15 minuten onderweg te zijn, stormden er echter 10-tallen (welriekende) cholita’s op de bus die met vetomringende sandwiches, gefrituurde of gemuteerde kip, stomende bakjes vlees, kauwgom, koekjes, drinken en fruit verkochten. En met stormden bedoel ik ook echt stormden, het zorgde voor een oncontroleerbare drang om te lachen. (-‘’PAPAJA PAPAJA !’’-) Na 10 minuten konden we verder, ditmaal zonder verkopers. In de helft van onze reis, wanneer de bergen van Cochabamba al ver achter ons lagen, hielden we een plaspauze. We stapten uit de bus en kwamen in een straatarm dorpje terecht waardoor een grote baan lag. Overal bedelende kinderen/volwassenen, hongerige honden en ook de wc was iets om niet over terug te denken. De geur kwam ons al tegemoet toen we uit de bus stapten, ik hoef er geen tekening bij te maken … Gelukkig konden we na 20 minuten de bus weer op, konden we onze voorraad al wat aanslagen en wachten op onze eindbestemming. Om 16u reden we een gigantische stad binnen, gelegen middenin de Bergen en op zo’n 3000m hoogte. We waren er, La Paz. Daar bracht de gastpapa van Marieke ons naar onze slaapplaats voor de komende dagen: een kamer boven/achter Wist’upiku (bekende restaurantketen waarvan de naam in Quechua ‘scheve mond’ betekent. De oprichter heeft dynamiet in zijn gezicht gekregen, waardoor zijn mond scheef stond. Vandaar de naam.) Wist’upiku ligt in het centrum naast Plaza Murillo, waar de president woont. Om in onze kamer te komen moesten we door de winkel, vervolgens door de keuken, en tenslotte door een stoffige ruimte de trap nemen. We hadden matrassen, lakens, een douche (met koud water) en een toilet; meer moet dat niet zijn, zeker als we er niets voor hoefden betalen. Na ons geïnstalleerd te hebben trokken we erop uit om eten te gaan zoeken. Het werden hamburgers van 5Bs, een waar feestmaal om onze drie maanden in Bolivia te vieren.

Zaterdagochtend wachtte het toeristenbusje (we moesten toch eens de tourist uithangen) ons op. We gingen naar Chacaltaya en vervolgens naar Valle de La Luna. We vertrokken in het centrum van het centrum, reden de stad uit, reden door kleinere (en steeds schrijnendere) dorpjes en begonnen tenslotte aan een trip op smalle weggetjes doorheen de bergen, dalen, valleien en riviertjes. 3uur later (en hoger) kwamen we aan aan Chacaltaya, ooit het hoogste skigebied (5400m) en nu een toeristenactiviteit vanwege de opwarming van de aarde. Het uitzicht was prachtig, maar we hadden HET van het nog niet gezien. Hiervoor moesten we ons begeven aan een kleine beklimming, die door de hoogte waarop we ons begaven vermoeiend was en ons op onze adem pakte. En toen was het zover, we bereikten de top, het hoogste punt waar we ons naartoe konden begeven. Het uitzicht was overweldigend: overal bergen, valleien, wat sneeuw en niets op te merken dat nog maar in de buurt kwam van een menselijke activiteit. Ik werd er stil van, en op dat moment overviel een straal geluk me. Ik denk dat Chacaltaya het hoogtepunt (je kan het zelfs letterlijk nemen) van mijn leven was; een ervaring om nooit meer te vergeten, om met een lach terug aan te denken. Na Chacaltaya bracht de bus ons naar Valle de la Luna, een landschap gelegen in de stad dat zijn naam aan erosie te danken heeft. De erosie heeft dit stuk landschap namelijk zo ‘aangetast’ dat het vergeleken kan worden met en maanlandschap, en het dus een ware toeristische locatie is. Ook wij, samen met onze nieuwe braziliaanse vriend (Henrique Iglesias) die alleen door Peru, Chili en Bolivia trok, vonden het de moeite om te bezoeken. Na thuis aangekomen te zijn, en een pizza te hebben gegeten, was het tijd voor LaPaztok, een festival in het stadion van La Paz. Muziek? Elektro (die langdradig maar catchy was), Drum and Bass en waanzinnige, om op los te gehen, GOA. Om 5.30 vielen we uitgeput maar voldaan in ons bed, het was een dag om U tegen te zeggen.

Zondag = rustdag. Na een ‘uitgebreid’ ontbijt, een koude douche en getreuzel zijn we wat gaan rondhangen aan de Plaza Murillo (vol met duiven! Wat die beesten overal ter wereld doen snap ik ook niet...) Ondertussen was het 17u en moesten we op zoek naar eten, want om 18u zou Cristian (de jongen uit La Paz die vorig jaar in Antwerpen woonde) ons komen ophalen. Toen hij uit de auto stapte was het heel raar, maar geweldig, om hem terug te zien. De laatste keer dat ik hem gezien had was op het voetbalveld in het park van Ekeren, en nu was het in Bolivia. Hij nam ons mee naar zijn huis, waar hij ons verwelkomde met 2 blikjes Jupiler, 1 Stella, 1 Westvlieteren en pure chocolade van Cote d’or. Ik denk dat onze avond niet meer stuk kon, een fris pintje in de hand en wat chocolade om op te smullen. We hebben de hele avond over België, de politiek in Bolivia (waar ik later meer over vertel, want het is hier serieus aan het mislopen in Bolivia) en ervaringen gepraat. Om half 1 sprongen we opnieuw in de taxi en kropen we in ons bed.

Maandag, onze laatste dag, werden we om 8.30 verwacht aan het toeristenbusje. Dit keer reden we naar Tiwanaku, een van de oudste (3000jr) en belangrijkste ruïnes van een inca-beschaving uit Bolivia, die verder stond dan ik had kunnen denken. Doordat de Spanjaarden er lang geleden verschrikkelijk veel meegenomen hebben, schiet er niet veel meer over van hun ooit zo rijke cultuur/beschaving. Wel werd ons uitgelegd hoe het er vroeger uitgezien zou moeten gezien hebben. Dat ze ver stonden, en veel afwisten van astrologie/'technologie/... werd me meteen duidelijk. Voorbeeld: in de muren van de ruïnes hadden de inca’s een soort ‘microfoon’ uitgevonden; een gat in de muur in de vorm van een oor, waardoor je moest praten, om zo de hele massa aan te spreken. Je moet er maar op komen.

‘s Middags konden we met een rammelende maag lama naar binnen werken; heerlijk, mals en sappig vlees. Wanneer we terugkeren naar La Paz wil ik dit zeker nog eens eten. Terug ‘thuis’ aangekomen, en al wachtend op onze pizza, sloegen we een babbeltje aan met twee Hollanders en een Brit, die op rondreis in Zuid-Amerika waren. Altijd leuk om met nieuwe mensen te praten, en wat verhalen uit te wisselen. ('Zo moedig seg, op jullie 18 jaar een vertrouwd land verkennen. Toen ik jullie leeftijd had speelde ik nog met de Lego!')

Dinsdag, na ons ontbijt, was het tijd om onze koffers te pakken (zeg maar alles erin te duwen/proppen/frommelen) en een grote kuis te houden in ons stekje. Voor we naar de bussen terugkeerden wouden we nog even de kerk aan de Plaza Murillo bezoeken. De terugreis kostte ons Bs20, omdat we ons ticket niet op voorhand gekocht hadden; we hadden goede plaatsen, dus zeker voor herhaling vatbaar! Wat me wel opviel was dat er op de terugreis veel, hoe zeg ik het, onhygiënischere mensen zaten. De raam was (voor mij en de andere AFS'ers) verplicht om open te blijven, omdat sommige medereizigers hun bijdrage aan de frisse lucht deelden.. Achja, ook dit is Bolivia. Om 22u waren we thuis, en kon ik tevreden  in bed kruipen.

La Paz, het was de moeite, maar ik denk dat dat meer dan duidelijk was.

26-10-2010 om 03:30 geschreven door Eva