Ja jongens,

Ik ben alweer laat met het plaatsen van blogberichten, waarvoor mijn gemeende verontschuldigingen. De moed om te beginnen schrijven lijkt steeds verder weg te drijven, dus wordt het tijd dat ik deze terug vastgrijp.

Vandaag heb ik me, met een heerlijke groene appel, gezet aan de computer om jullie een nieuw bericht voor te schotelen.

Woensdag 20 oktober (ja hoor, voor mijn blog gaan we terug in de tijd) begaf ik me terug naar school, met La Paz nog in mijn gedachten. Het gedacht dat ik nog maar even naar school moest gaan deed echt deugd. Op school vroeg iedereen waar ik in godsnaam uit had gehangen (‘Eva, jij bent te lui om naar school te komen, maar ik zou het in jou plaats ook wel doen meisje!’) Noem me maar lui, ik vind het geweldig school te skippen. ‘s Middags moest iedereen van AFS naar Interpol gaan om opnieuw wat beweging in ons visum te krijgen. Na Interpol zijn we met z’n allen naar mij thuis gegaan om ons rond de tafel te zetten en reisplannen te maken. Het werd een hele kalender, met voor elke maand een reis, die we hopelijk uit kunnen voeren.

Vandaag kreeg ik te horen dat Louisa, onze meid, voortaan niet meer bij ons komt werken. Het is al een aantal keer zo geweest dat ze vroeger vertrekt en later aankomt dan er is afgesproken. Aangezien we het altijd druk hebben thuis (zeker met mijn twee gehandicapte broertjes) vond de mama dat het genoeg was. Ze wil iemand met verantwoordelijkheid, iemand op wie ze kan rekenen, en vandaar dat het agentschap een nieuwe meid gaat zoeken. (Ze hebben hier een hele organisatie/agentschap met potentiële ‘meiden’)

Donderdag stonden we om 8.30 klaar om bloed te laten trekken in het ‘ziekenhuis’. Omdat we vroeg klaar waren en nog niet echt zin hadden ons op de schoolbanken te storten besloten we rustig te ontbijten bij iemand thuis. Resultaat? Toen we op school aankwamen restte ons slechts een uurtje les, waardoor de tijd eens snel voorbij ging.

‘s Middags ging ik eten bij Marieke thuis en van daaruit naar de ‘Relieve’. Relieve is een fotostudio waar alle laatstejaarsstudenten uit Cochabamba foto’s laten trekken voor het jaarboek. Aangezien ik vorige week een Spaanse tekst in elkaar moest puzzelen, kan mijn foto er toch niet bij ontbreken, toch? Gekleed in een felblauwe-met witte kraag- toga en bijpassende hoed (de naam ontglipt me) kon ik me laten vastleggen op camera. De fotograaf was me er eentje; voor hij foto’s nam werd mijn haar goedgelegd en mijn gezicht in de juiste richting geduwd om vervolgens in een verkrampte houding een geforceerde tandpasta-smile te tonen. Maar het is gelukt, ik sta in het jaarboek !

Omdat de griep was uitgebroken (vrij tot zeer overroepen) moesten we vrijdag niet naar school gaan. Na een hele dag luieren (we doen hier ook niets anders) hadden we zin om, ‘s avonds, na Cartys, een nieuw discotheekje te ontdekken. Het werd Chupitos, een kleine maar gezellige discotheek, 18+ en gratis inkom.

Zaterdag werd ik vroeg uit bed gehaald door de mama; het was International Day op de school van mijn broertjes en België was ook van de partij! Dat België hier dan toch ergens bekend is verbaasd me echt. Op AISB (American International School Bolivia) werden 28 landen tentoongesteld in kleine kraampjes met typisch eten en/of drinken. België was niet veel soeps, aangezien niemand wist wat typerend was aan ons land. Samen met de gastmama hebben we gesmuld van Peru, Taiwan, Paraguay, Uruguay, Afrika, Zwitserland, Italia, China, Korea, Venezuela, Nieuw-Zeeland, … Je kan het al raden, we hebben (nog maar eens) veel te veel gegeten…

(Diegene die geïnteresserd zijn, twee kilo extra heeft zich een weg tot bij mij gevonden)

Zondag was het barbecue op het dakterras van Jorik en net zoals de barbecue’s ten huize Ekeren hadden we te veel eten. De zon straalde over Cochabamba, we hadden muziek, het vlees lag op de barbecue, … START! Eten! Het werd een eetfestijn tot en met, waar we allemaal van genoten hebben.

Maandag ging de laatste week les van start. Eigenlijk kan ik het geen les meer noemen; wanneer ik aankwam op school werden de twee eerste lesuren ingelast als examen, waardoor ik niets anders kon doen dan met mijn duimen draaien. I-pod in de oren, hoofd op de bank en luisteren maar. Maandag, dinsdag en woensdag waren dezelfde liedjes. Gelukkig zijn er nog de vriendjes en vriendinnetjes die school even beu waren, anders waren deze dagen een marteling.

Dinsdag trof ik een sympathieke vrouw in mijn badkamer, onze nieuwe meid. Cynthia is 31 jaar, heeft 6 jaar in Spanje gewerkt als huishoudster, heeft daar ook haar vriend gevonden, heeft geen kinderen, is altijd vrolijk en kuist het huis geweldig! Ook is ze streng tegenover mijn kleine broertjes, waar ik wel blij om ben aangezien ze niet echt opgevoed zijn..

Ik denk dat ik met Cynthia een goede relatie kan opbouwen, in tegenstelling tot de lieve maar zwijgende Louisa. Voor sommige betekent zo’n band niets, maar ik vind het belangrijk om met Cynthia een band op te bouwen.

Woensdag ging ik na school naar Berdien. Met haar familie is het serieus misgelopen, en omdat het beter was dat ze er zo snel mogelijk weg was, moest ik haar komen helpen inpakken. Toen de koffers ingepakt waren en een droog afscheid volgde, mocht ze bij mij intrekken tot er een nieuwe familie gevonden was. Toch altijd raar, het veranderen van gastgezin, omdat het soms van de ene dag op de andere (zonder dat je het ziet aankomen) kan gebeuren.

Zo, ik heb nog een typisch Boliviaanse gebeurtenis om te melden, maar deze verdient een apart blogvakje!

06-11-2010 om 22:52 geschreven door Eva

Ik ga naar La Paz en ik neem mee:

• Pyjama, ondergoed, broek, rokje
• Massa’s truien, een prachtige sjaal en jas
• Met verf bekladde All-Stars
• Tandenborstel en andere
• Geld, paspoort en een busticket van Bs43
• Komkommer, cornflakes, brood, graantjes
• Niet te vergeten, ons goed humeur !

Om 7.30 zaten we met z’n 5 (Jorik,Berdien,Marieke,Maren en ik) in de bus, klaar om te vertrekken. Toen we vertelden dat we met de bus zouden reizen verklaarde iedereen ons gek, en misschien hadden ze zo hun redenen. De heenreis verliep vrij vlot, en qua meereizigers ook. We hadden zitplaatsen, een voorraad eten en ramen die we konden openschuiven. Na 15 minuten onderweg te zijn, stormden er echter 10-tallen (welriekende) cholita’s op de bus die met vetomringende sandwiches, gefrituurde of gemuteerde kip, stomende bakjes vlees, kauwgom, koekjes, drinken en fruit verkochten. En met stormden bedoel ik ook echt stormden, het zorgde voor een oncontroleerbare drang om te lachen. (-‘’PAPAJA PAPAJA !’’-) Na 10 minuten konden we verder, ditmaal zonder verkopers. In de helft van onze reis, wanneer de bergen van Cochabamba al ver achter ons lagen, hielden we een plaspauze. We stapten uit de bus en kwamen in een straatarm dorpje terecht waardoor een grote baan lag. Overal bedelende kinderen/volwassenen, hongerige honden en ook de wc was iets om niet over terug te denken. De geur kwam ons al tegemoet toen we uit de bus stapten, ik hoef er geen tekening bij te maken … Gelukkig konden we na 20 minuten de bus weer op, konden we onze voorraad al wat aanslagen en wachten op onze eindbestemming. Om 16u reden we een gigantische stad binnen, gelegen middenin de Bergen en op zo’n 3000m hoogte. We waren er, La Paz. Daar bracht de gastpapa van Marieke ons naar onze slaapplaats voor de komende dagen: een kamer boven/achter Wist’upiku (bekende restaurantketen waarvan de naam in Quechua ‘scheve mond’ betekent. De oprichter heeft dynamiet in zijn gezicht gekregen, waardoor zijn mond scheef stond. Vandaar de naam.) Wist’upiku ligt in het centrum naast Plaza Murillo, waar de president woont. Om in onze kamer te komen moesten we door de winkel, vervolgens door de keuken, en tenslotte door een stoffige ruimte de trap nemen. We hadden matrassen, lakens, een douche (met koud water) en een toilet; meer moet dat niet zijn, zeker als we er niets voor hoefden betalen. Na ons geïnstalleerd te hebben trokken we erop uit om eten te gaan zoeken. Het werden hamburgers van 5Bs, een waar feestmaal om onze drie maanden in Bolivia te vieren.

Zaterdagochtend wachtte het toeristenbusje (we moesten toch eens de tourist uithangen) ons op. We gingen naar Chacaltaya en vervolgens naar Valle de La Luna. We vertrokken in het centrum van het centrum, reden de stad uit, reden door kleinere (en steeds schrijnendere) dorpjes en begonnen tenslotte aan een trip op smalle weggetjes doorheen de bergen, dalen, valleien en riviertjes. 3uur later (en hoger) kwamen we aan aan Chacaltaya, ooit het hoogste skigebied (5400m) en nu een toeristenactiviteit vanwege de opwarming van de aarde. Het uitzicht was prachtig, maar we hadden HET van het nog niet gezien. Hiervoor moesten we ons begeven aan een kleine beklimming, die door de hoogte waarop we ons begaven vermoeiend was en ons op onze adem pakte. En toen was het zover, we bereikten de top, het hoogste punt waar we ons naartoe konden begeven. Het uitzicht was overweldigend: overal bergen, valleien, wat sneeuw en niets op te merken dat nog maar in de buurt kwam van een menselijke activiteit. Ik werd er stil van, en op dat moment overviel een straal geluk me. Ik denk dat Chacaltaya het hoogtepunt (je kan het zelfs letterlijk nemen) van mijn leven was; een ervaring om nooit meer te vergeten, om met een lach terug aan te denken. Na Chacaltaya bracht de bus ons naar Valle de la Luna, een landschap gelegen in de stad dat zijn naam aan erosie te danken heeft. De erosie heeft dit stuk landschap namelijk zo ‘aangetast’ dat het vergeleken kan worden met en maanlandschap, en het dus een ware toeristische locatie is. Ook wij, samen met onze nieuwe braziliaanse vriend (Henrique Iglesias) die alleen door Peru, Chili en Bolivia trok, vonden het de moeite om te bezoeken. Na thuis aangekomen te zijn, en een pizza te hebben gegeten, was het tijd voor LaPaztok, een festival in het stadion van La Paz. Muziek? Elektro (die langdradig maar catchy was), Drum and Bass en waanzinnige, om op los te gehen, GOA. Om 5.30 vielen we uitgeput maar voldaan in ons bed, het was een dag om U tegen te zeggen.

Zondag = rustdag. Na een ‘uitgebreid’ ontbijt, een koude douche en getreuzel zijn we wat gaan rondhangen aan de Plaza Murillo (vol met duiven! Wat die beesten overal ter wereld doen snap ik ook niet...) Ondertussen was het 17u en moesten we op zoek naar eten, want om 18u zou Cristian (de jongen uit La Paz die vorig jaar in Antwerpen woonde) ons komen ophalen. Toen hij uit de auto stapte was het heel raar, maar geweldig, om hem terug te zien. De laatste keer dat ik hem gezien had was op het voetbalveld in het park van Ekeren, en nu was het in Bolivia. Hij nam ons mee naar zijn huis, waar hij ons verwelkomde met 2 blikjes Jupiler, 1 Stella, 1 Westvlieteren en pure chocolade van Cote d’or. Ik denk dat onze avond niet meer stuk kon, een fris pintje in de hand en wat chocolade om op te smullen. We hebben de hele avond over België, de politiek in Bolivia (waar ik later meer over vertel, want het is hier serieus aan het mislopen in Bolivia) en ervaringen gepraat. Om half 1 sprongen we opnieuw in de taxi en kropen we in ons bed.

Maandag, onze laatste dag, werden we om 8.30 verwacht aan het toeristenbusje. Dit keer reden we naar Tiwanaku, een van de oudste (3000jr) en belangrijkste ruïnes van een inca-beschaving uit Bolivia, die verder stond dan ik had kunnen denken. Doordat de Spanjaarden er lang geleden verschrikkelijk veel meegenomen hebben, schiet er niet veel meer over van hun ooit zo rijke cultuur/beschaving. Wel werd ons uitgelegd hoe het er vroeger uitgezien zou moeten gezien hebben. Dat ze ver stonden, en veel afwisten van astrologie/'technologie/... werd me meteen duidelijk. Voorbeeld: in de muren van de ruïnes hadden de inca’s een soort ‘microfoon’ uitgevonden; een gat in de muur in de vorm van een oor, waardoor je moest praten, om zo de hele massa aan te spreken. Je moet er maar op komen.

‘s Middags konden we met een rammelende maag lama naar binnen werken; heerlijk, mals en sappig vlees. Wanneer we terugkeren naar La Paz wil ik dit zeker nog eens eten. Terug ‘thuis’ aangekomen, en al wachtend op onze pizza, sloegen we een babbeltje aan met twee Hollanders en een Brit, die op rondreis in Zuid-Amerika waren. Altijd leuk om met nieuwe mensen te praten, en wat verhalen uit te wisselen. ('Zo moedig seg, op jullie 18 jaar een vertrouwd land verkennen. Toen ik jullie leeftijd had speelde ik nog met de Lego!')

Dinsdag, na ons ontbijt, was het tijd om onze koffers te pakken (zeg maar alles erin te duwen/proppen/frommelen) en een grote kuis te houden in ons stekje. Voor we naar de bussen terugkeerden wouden we nog even de kerk aan de Plaza Murillo bezoeken. De terugreis kostte ons Bs20, omdat we ons ticket niet op voorhand gekocht hadden; we hadden goede plaatsen, dus zeker voor herhaling vatbaar! Wat me wel opviel was dat er op de terugreis veel, hoe zeg ik het, onhygiënischere mensen zaten. De raam was (voor mij en de andere AFS'ers) verplicht om open te blijven, omdat sommige medereizigers hun bijdrage aan de frisse lucht deelden.. Achja, ook dit is Bolivia. Om 22u waren we thuis, en kon ik tevreden  in bed kruipen.

La Paz, het was de moeite, maar ik denk dat dat meer dan duidelijk was.

26-10-2010 om 03:30 geschreven door Eva

Dag allemaal, het wordt steeds moeilijker blogberichten wekelijks op het internet te plaatsen.

Ik doe mijn best, enjoy!

Maandag 11 oktober staat in Bolivia bekend als ‘dag van de vrouw’, met gevolg ik van een aantal felicitaties kreeg. Op school werd ik op het matje geroepen bij de directeur, gevolgd door ‘ooeehh-gebrul’ door de rest van de klas. Natuurlijk had ik niets verkeerd gedaan (jullie kennen me ondertussen toch al wel), neen, ik kreeg de opdracht een tekstje voor het jaarboek schrijven. Hierin moet mezelf voorstellen, wat ik in Bolivia doe, en vooral wat ik vond van ‘Anglo Americano’. (eliteschool, snobs, lange dagen, saaie lessen Engels, …) Niets hiervan zal verschijnen in het jaarboek, en wel met een belangrijke reden: Ook al was het soms saai op school, toch heb ik hier een aantal goeie vrienden gemaakt. Deze tekst, die jullie ongetwijfeld voor jullie neus geduwd zullen krijgen, zal vergezeld worden door mijn prachtige foto. Fijn om in het jaarboek te verschijnen, heerlijk nostalgisch.

Ook werd nog maar eens bewezen hoe volwassen de promo ’10 wel is. Vandaag werden er prijzen uitgedeeld die doorheen het ganse jaar verdiend konden worden; volgens traditie wint de promo altijd, maar dit jaar was hier geen sprake van. Resultaat ? Een staking van 1.5uur, wenende meisjes, agressieve jongens en luid protest tegen jan en alleman.

Dinsdag vertrokken de gastoudjes naar Cobija voor het feest van een heilige (waarvoor Ada deze maand paars gekleed loopt) tot en met donderdag. Op school werd er een wedstrijdje georganiseerd: om ter snelst een zak popcorn naar binnen werken, vastgelegd (hoe kan het ook anders, Facebook is leven…!) op camera. Iemand kreeg de opdracht zijn trui te vullen met zakken, zo binnen te sluipen in de klas, om vervolgens de zakken door te geven. Na drie wedstrijdjes werd er toch maar beslist te stoppen, aangezien de popcorn er bij sommige bijna uitkwam.’s Avonds was het tijd om mijn broertjes groenten te laten eten. Na 1 hapje besloot Wilfredo (4jr) in tranen uit te barsten en zijn eten op de grond te spuwen.

Woensdagavond kwamen Jorik,Marieke en Berdien naar hier voor een filmavond. Eentje met pizza, bier, broodpudding, pringles (die we wegens een walgelijk doordringende geur –vervaldatum 2008- toch niet hebben opgegeten) De film die we allemaal schitterend vonden was American History X.

Iedereen bleef slapen in mijn bed. Dit lukte tot ik uit bed viel en besloot in het bed op zolder te gaan ronken. Als ontbijt hadden we bokes in de pan, pannekoeken, fruit en yoghurt. ‘s Avonds werd ons het nieuwe AFS-comite van Cochabamba voorgesteld; een stel oude, lieve vrouwtjes die een echte organisatie proberen rechtzetten.

Toen ik thuiskwam werd het tijd om mijn zak te pakken, de reis kwam nu wel heel dichtbij.

Nieuwsgierig naar onze hoogtepunten?

23-10-2010 om 21:14 geschreven door Eva

Ik ga ervoor, volgend blogbericht!

Ik heb heel wat in te halen, en ben blij jullie weer lectuur voor te schotelen :)

Maandag moesten we eindelijk, naar Interpol om nog eens beweging te zetten in de regeling van ons visum. We moesten allerlei papieren invullen met onze naam, woonplaats in België en Bolivia, geboortedatum en zelfs kleur van ogen/haar en gewicht. (hoewel ik hier waarschijnlijk al wel ben bijgekomen, schreef ik toch mijn oude gewicht; ik moet mezelf toch nog in de waan houden zeker ;))

Woensdag bestond 'Centro Cultural Anglo Americano' 49 jaar, en dat moest gevierd worden. Toen ik aankwam op school moesten we ons per jaar & per geslacht verzamelen voor het podium, waar meneer de directeur in zijn beste uniform klaar stond een toespraak te houden. Na zijn diepgaande toespraak, waren ook de leekrachten Engels aan beurt, alsook een aantal leerlingen die dansten. Na de 'viering' waren we verplicht af te sluiten met het volkslied van Bolivia en Anglo Americano. Wanneer dit gezongen wordt, worden er altijd 2 leerlingen naar voren geroepen die de vlag van Bolivia en Anglo Americano (ja, de school heeft een vlag!) op te hijsen. De 'beste studenten' krijgen dit privilege altijd en mogen deze o zo belangrijke taak op zich nemen. Misschien moet ik me toch maar eens achter de computer zetten om het Boliviaans volkslied van buiten te blokken, want ik voel me meer en meer een buitenstaander als we dit lied moeten zingen (en dit wordt zo vaak gezongen) Zelfs de kleinsten van de school krijgen de 'lyrics' in hun hoofd gestampt om uit  volle borst en met trots mee te kunnen zingen.

Vrijdagochtend werd er op het nieuws een nieuwe wet voor Bolivia aangekondigd: de Wet omtrent Racisme. Vanaf nu is het verboden om mensen uit te maken voor 'cholita, cholo, indio, negro,...' alsook er andere regels zijn (die ik me niet herinner) Deze wet is er niet door stemming gekomen, neen, Evo Morales heeft deze wet ingevoerd zonder een stemming te houden. Ook de oppositie kreeg geen kans om zijn stem/mening te laten horen. (Lang leve de democratie in België...) De mama is hier niet blij om, ze vindt dat Bolivia op weg is naar totalitarisme en denkt dat het binnekort zover is dat we zelfs onze eigen mening niet meer mogen uitspreken. De persoonlijke mening wordt ingesnoerd door Evo Morales, die nog tot 2025 aan de macht zal blijven. Ik weet te weinig over het land en de president, dus kan niet goed zeggen wat er juist aan het gebeuren is. Wel geef ik mijn gastouders gelijk; Bolivia is een onstabiel land, en als Evo Morales alles gedaan krijgt wat hij wil zal het land misschien nog onstabieler worden.

Op school ging ik over op een nieuw experiment: Wat gebeurt er als ik mijn koptelefoon opzet in de klas? Resultaat: leerkracht kijkt, zegt niets en geeft verder les. Gevolg: een nieuwe bezigheid in de klas.

's Avonds gingen we, hoe kan het ook anders, weer naar onze Cartys. Na er een uurtje te hebben vertoefd werden we uitgenodigd door de vrienden van iemand om mee naar hun huis te gaan. 'Het huis is niet zo ver, en we zullen jullie hierna thuis afzetten'. Bon, we stapten in de auto en kwamen een halfuur later aan in niemandsland. Het huis was een huis zonder ramen, met amper licht en muziek. Het lag helemaal buiten de stad, en op een berg. We beseften pas hoe ver we waren toen we 'El Cristo' (normaal dichtbij) zagen. Een klein lichtgevend stipje in de verte, zo zag hij eruit. Na een gezellige verderzetting van de avond werden we gelukkig veilig en wel terug gebracht naar de bewoonde wereld.

Zaterdag had de mama haar best gedaan lekker te koken. De papa kwam thuis en zijn ex-schoolmaatje kwam eten. Eigenlijk begin ik meer en meer te ontdekken/beseffen dat ik in een, hoe zeg ik het, klassieke Boliviaanse familie terecht ben gekomen. Mijn gastmama had haar eerste kind op 16-jarige leeftijd, is denk ik (geen zekerheid!) op die leeftijd getrouwd, is nu huisvrouw en doet alles voor mijn gastpapa. Zij maakt de kinderen klaar, Louisa (de meid) doet de was en het huishouden, de mama maakt het eten klaar en zorgt voor de rest. De papa werkt en brengt het geld binnen, zet zich aan tafel wanneer het geserveerd wordt en gaat weer van de tafel wanneer hij gedaan heeft met eten. Soms is er een kleine wil in mij om te zeggen 'He jij papa, zo'n moeite is het nu ook weer niet om je bord weg te zetten, toch?' maar dan denk ik 'neen, dit is de cultuur, dit is de man in huis, ik mag hier niet op ingaan'. En dat doe ik ook niet; ik ruim braafjes de tafel af om hierna wat te helpen met de afwas (als Louisa dit niet moet doen) 's Avonds ging de papa naar een reünie van zijn school (de school waar ik nu zit) om na 30 jaar zijn klasgenoten terug te zien.

Zondag (een paar dagen geleden, ik begin late blogberichten in te halen!) was het vergadering bij mij thuis voor de eerste trip. Vrijdag 15/10/2010 om 8u 's morgens vertrekt de bus naar La Paz, waar we met 5 uit AFS Cochabamba naartoe reizen. Dinsdag keren we, onvermijdelijk uitgeput, terug naar huis. Na toestemming te hebben gekregen van de gastoudjes en AFS, moeten we nu beginnen met alles te beginnen regelen. We reizen met de maatschappij ' Trans Copacabana S.A. ' , een veilige busmaatschappij die ons 90Bs aanrekent om heen en terug te reizen. Reizen naar La Paz duurt een 8-tal uur en wanneer we hier aankomen worden we door een vriend uit de familie van Marieke (uit Sint Nijs) opgehaald om gebracht te worden naar ons huisje. Ons 'huisje' is een kamer ter grootte van de tv-kamer in Ekeren, met 1 twijfelaar, 1 matras, 1 toilet en 1 douche. Dat het een avontuur wordt, is zeker. Dat het enorm grappig gaat zijn om hier te verblijven, is ook zeker. In La Paz zelf willen we een aantal dingen bezoeken, de AFS'ers uit La Paz terug zien, en de feestjes eens uittesten. Er is namelijk een drum and bass feestje in La Paz, dat we zeker niet willen missen. (3 maanden geen feestje met zulke muziek, ik ga losgehen als ik die beat in mijn oren hoor suizen)

Op zich gaat het al leuk worden omdat we alles in alle vrijheid kunnen doen. Ook is het de eerste trip die we gaan maken, waardoor iedereen enorm enthousiast is en niet meer kan wachten te vertrekken.

Zondag heb ik ook voor de eerste keer geskyped met de familie in Ekeren.Heel raar om iedereen in (bijna) levende lijve terug te zien. Wel plezant om iedereen (including de katten en de cavia's) terug te zien/spreken. Het lijkt echt lang geleden dat ik nog in Antwerpen heb rondgedwaald, maar dat is het eigenlijk ook.

Eva

13-10-2010 om 21:39 geschreven door Eva

Wel wel, het is gelukt.

27 september 2010: Een zeer gelukkige verjaardag aan mezelf, ik werd 18 !

Volgens mijn gastouders was dit de dag waarop ik volwassen werd, en zou alles wat ik verkeerd deed bestraft worden. Geweldig vooruitzicht, hoewel ik mezelf na deze drie maanden niet volwassen(er) voel dan ik was/niet was in België.

Om 8u moest ik aan het stadion staan, omdat alle scholen in Cochabamba daar de kans kregen een toespraak van hun 'goede vriend' Evo Morales bij te wonen Daar vlogen een aantal me in de nek en kreeg ik ontzettend veel kussen en verjaardagswensen; ze waren het niet vergeten. ik was gelukkig. Terug thuis kwamen mijn gastouders met een speciaal kadootje naar huis: ik kreeg een paar oorbellen en een ketting in zilver en met een lila-achtig steentje genaamd 'Bolivianita'. Dit is een steentje dat men enkel in Bolivia kan verkrijgen en daarom vonden mijn gastouders dit een gepast kado. '' Zo hopen wij dat je ons nooit zal vergeten, je boliviaanse familie ''. ik was ontroerd. 's Avonds, na een hele middag koken/klaarzetten met de AFS'ers, begon het feest. In tegenstelling tot wat ik dacht doken er zo'n 35 mensen op die m'n verjaardag mee wilden vieren. Er waren broodpudding, pannekoeken, broodjes, groentjes, koekjes, chipjes en natuurlijk de onmisbare verjaardagstaart. Hier moest ik, volgens Boliviaanse traditie, in bijten waarna een aantal m'n hoofd hierin duwden. Hierna volgde wat muziek, wijn, bier en andere sapjes. Verjaren aan de andere kant van de wereld, het was geslaagd.

Na twee dagen niksen, luieren op school, was het tijd voor donderdag. En naar die dag keken we uit, want Jasper (uit Turnhout) zou vanuit Tarija naar Cochabamba komen. Toen hij aankwam was het tijd om al onze wilde verhalen uit te wisselen; het waren er veel. Heel plezant om eens verhalen te horen vanuit een andere stad, hoe het leven daar is, hoe de familie is en hoe hij zich daar al heeft geamuseerd deze tijd.

Ook vrijdag hadden we onze dag met Jasper gepland en toen hij 's avonds terug weg moest gingen wij naar Cartys, ons (intussen) vertrouwde stekje, waar we onze avond hebben doorgebracht.

Zaterdag zouden Judith en ik voor haar ouders en mijn gastmama (de papa zat in Cobija) koken; wortelsoep, aardappelgratin, bloemkool in witte saus en worst. Na een hele middag zwoegen en zweten (of is het zweten en zwoegen? ik vergeet zelfs de Nederlands spreekwoorden!) kregen ze allemaal een heerlijk maaltje op hun bord.

Zondag belde m'n neef (Darwin) of ik geen zin had om iets te gaan drinken voor mijn verjaardag; ik werd tenslotte toch maar 1 keer 18! Natuurlijk had ik hier zin in, en nadat hij me kwam ophalen hebben we uren rondgereden door Cochabamba met wat muziek op de achtergrond. We zijn naar overal en nergens gereden, naar plaatsen die ik nog nooit gezien had, om tenslotte ergens iets te gaan drinken. Onderweg heb ik ook m'n eerste Boliviaanse auto-race meegemaakt. Een auto (lijkend op een afschuwelijk speelgoedautootje met allerlei tekeningen) maakte een grollend geluid naar de auto van Darwin, waarop hij antwoordde met een al even vreemd grollend geluid. Tijd om te racen, tussen alle auto's door, om tenslotte in stijl (en snelheid) te winnen. Mijn neef was weer gerustgesteld, zijn ego was weer gestreeld. Hoewel ik er goed mee overeen kom, zijn er sommige dingen waarmee ik niet om kan gaan. Zijn racisme tegenover de 'niet blanken' en de manier waarop hij geweld promoot. Het zit hier vastgeroest in de cultuur om met vechten respect te krijgen van iedereen. En vechten, dan bedoelen ze ook echt slagen tot er iemand neervalt. Integratie in Bolivia of niet, met vechten krijgen de bolivianen toch geen respect van mij..

Eva

13-10-2010 om 21:37 geschreven door Eva

Ik weet het,

mijn blogbericht heeft weer even(tjes) op zich moeten wachten. Mailtjes moeten beantwoord worden, gesprekken moeten onderhouden worden, en natuurlijk is er nog die luiheid om te schrijven ...Vooral dat laatste speelt me te parten, maar ik heb m’n best gedaan er nog eens werk van te maken.

Waar was ik vorige keer gebleven? Oja, Dag van de Student. (we staan ver achter in de tijd) Die dag hadden we geen les, maar moesten we wel naar school komen. Elke klas kreeg de kans zijn acteer en/of danskunsten te tonen, en ook het zesde middelbaar had zijn best gedaan. Rond een uur of 10 verzamelde de promo zich om te dansen (laten we het springen en reopen noemen) op 'Grito Mundial' en 'Waka Waka'. Donald, de jongen die de rol van Shakira op zich nam, deed een performance die me nog lang zal bijblijven.

Omdat er na de dag van de Student een feestje werd georganiseerd, werden we dinsdag vrijgesteld van school. En maar goed ook, want school kan hier saai zijn. Ook al heb ik toffe mensen in mijn klas en wordt er gelachen, is het toch maar je broek verslijten (letterlijk dan) op de schoolbanken. Van de leerkrachten hoef ik niets mee te doen omdat ik het schooljaar ben ingestapt en nog geen perfecte spaanse prater ben, waardoor het op de meeste momenten aftellen is. Maar goed, genoeg geleuterd, geen school! 's Avonds was er een gratis Reggae-concert in het stadion waar we naartoe zijn geweest.

Donderdag vertrok de mama (Ada) naar Cobija om een aantal papieren te tekenen. Ik zou tot en met zaterdag samen met Louisa (onze meid) en mijn broertjes het huishouden overpakken. Louisa zou 's middags koken, ik zou ‘s avonds voor eten zorgen. Eigenlijk was ik heel blij dat Ada en Ciro (de papa) me alleen thuis lieten; dit gaf me echt het gevoel dat ze me vertrouwen, en dat gevoel vind ik dik in orde. Natuurlijk hebben we alle dagen lekker gegeten, hoewel mijn broertjes het iets afgrijselijk vonden groenten op hun bord te zien verschijnen. Donderdag werd het wortelsoep, puree, appelmoes (echte groenten..) en hamburgers. Vrijdag werden er tijdens de les 'moraal' chacha's besteld, een soort empenadas (gefrituurde deegpasteitjes met kip,aardappel,ei,saus,vlees, ... in) die werden opgesmuld terwijl de leraar allerlei Boliviaanse melodietjes uit zijn gitaar toverde.

Zaterdag heb ik bijna een hele dag, samen met Judith, gekookt omdat de oudjes thuis gingen komen. Na een heerlijk (zoutvriendelijk) maaltje gingen we samen naar de Flown, waar we later die avond bekogeld zouden worden met verf. Nietsvermoedend en met ‘deftige’ kleren stapten we onze favoriete discotheek binnen waar iedereen vol groen-en oranje verf hing. Na vijf minuten gingen ook onze kleren en gezicht eraan en werden we bekogeld met groene en oranje verf. Toen de ouders van Judith ons kwamen ophalen zagen we er oogverblindend uit.

Zondag kon ik niet uitslapen omdat we ergens naartoe zouden gaan. Met zowel ons gezin als dat van Jessica reden we de stad uit om een 40-tal minuten later te belanden in de bergen aan een prachtig restaurant. Hier zouden we ‘s middags eten om mijn verjaardag te vieren (maandag werd ik immers ‘volwassen’) Het middagmaal bestond uit heerlijke pindasoep, een buffet met allerlei groentjes/rijst/aardappels/fruit en surubi (Boliviaanse vis die qua smaak en structuur lijkt op zalm) Heerlijk, zeker toen de zon nog eens voor 30 graden zorgde. Toen we net niet verbrand thuiskwamen kwam Jessica helpen met de koekjes voor maandag. Maandag mocht ik van de oudjes een verjaardagsfeestje geven om mijn volwassenheid te vieren.

Omdat jullie waarschijnlijk allemaal benieuwd zijn naar hoe ik mijn verjaardag gevierd heb hier in Bolivia, maak ik er werk van om nu een volgend blogbericht te verwekken!

05-10-2010 om 20:37 geschreven door Eva