Leukemie is een verzamelterm voor een groep van beenmergkankers gekenmerkt door een ontregelde groei van verschillende soorten witte bloedcellen. Afhankelijk van het soort witte bloedcel dat de ziekte veroorzaakt, spreekt men van lymfatische of myeloïde leukemie. Daarnaast wordt er een onderscheid gemaakt in acute en chronische leukemie. Bij chronische leukemie zijn de cellen al meer in normale zin ontwikkeld en verloopt het proces veel trager. Bij Acute Lymfatische Leukemie (ALL) gaan de onrijpe cellen in korte tijd woekeren en verspreiden ze zich in het beenmerg, het bloed en in de lymfevaten en lymfeklieren en kunnen ook andere organen (milt en lever), ook het centraal zenuwstelsel, binnendringen. Bovendien verdringen ze de andere normale bloedcellen.
Het aantal nieuwe gevallen van leukemie per 100 000 inwoners per jaar wordt op 7 à 8 geschat, wat dus in België neerkomt op ongeveer 7 à 800 nieuwe gevallen per jaar. Er wordt een verhoogde kans op bepaalde vormen van leukemie vastgesteld bij personen met het Down syndroom en met afwijkingen in DNA reparatiemechanismen. Bij kinderen tot 14 jaar is leukemie de meest voorkomende kanker. Bij kinderen gaat het bijna uitsluitend om acute leukemie. De ziekte komt iets vaker voor bij jongens dan bij meisjes.
Behandeling kinderen
Zodra de ziekte vaststaat, zal meestal zo snel mogelijk gestart worden met de behandeling. Meer dan de helft van de kinderen met ALL geneest momenteel bij optimale behandeling. De overlevingskans na 5 jaar ligt rond 80%, na 10 jaar rond 70%. De prognose bij meisjes is beter dan bij jongens. Verder is de prognose op het tijdstip van diagnose bij kinderen jonger dan 1 jaar of ouder dan 10 jaar slechter dan bij kinderen tussen 1 en 10 jaar oud. De prognose is ook afhankelijk van het specifieke type ALL en van eventuele genetische of chromosomale afwijkingen. De behandeling verloopt meestal in vier fasen: • Remissie-inductie: door een intensieve chemotherapie probeert men de afwijkende cellen zo veel mogelijk te vernietigen zodat de kanker 'in remissie' gaat, zich als het ware terugtrekt. Tegelijk worden antibiotica worden gegeven om infecties te voorkomen en te behandelen en bloedtransfusies om het aantal normale bloedcellen te verhogen. Meestal duurt deze eerste fase een viertal weken. • CZS-profylaxe: een intensieve chemotherapiekuur, eventueel via rechtstreekse toediening in het ruggenmerg of de hersenen, waarbij men probeert te vermijden dat de abnormale cellen zich in het centrale zenuwstelsel (CZS) verspreiden of om hen te doden indien ze reeds aanwezig zijn in het CZS. • Intensificatie/consolidatie: Het gaat hierbij om een intensieve cytostaticakuur om het effect van de remissie zo optimaal mogelijk te maken. • Onderhoudsbehandeling met lage dosis chemotherapie, al dan niet afgesloten met een intensieve eindbehandeling. Deze is gericht op het uitroeien van nog aanwezige, maar niet aantoonbare leukemiecellen. Deze behandeling zal twee tot drie jaren duren.
Elke heeft Acute Lymfatische Leukemie
(sinds oktober 2009)
27-03-2012
dinsdag 27 maart
Eindelijk. Na 16 uur arbeid in het ziekenhuis is gisteren avond om 20.57 ons Nele en Robin hun zoontje Jayden geboren. De bevalling was zwaar. Jayden had het in het begin heel moeilijk. Hij ademde slecht en had zuurstof nodig om te bekomen. Afgelopen nacht lag hij nog apart met zuurstof, maar deze voormiddag ging het gelukkig veel beter. De kinderarts is nog eens langsgeweest en hij doet het nu goed. Deze namiddag mocht hij eindelijk bij ons Nele op de kamer. Ook voor ons Nele was het lichamelijk een zware bevalling. Het was een hele lange, zware en emotionele dag, maar het resultaat is een prachtig kereltje. Het is echt een heel mooi kindje, maar dat zeggen alle oma's/bomma's/moeke's ... van hun kleinkind denk ik. Foto's volgen snel ... Ons Elke vond het wel leuk, de baby; tot hij begon te wenen, dan hield ze al snel haar oortjes dicht. Maar ze heeft ook veel kusjes gegooid. Ze vond het vooral moeilijk om naar huis te vertrekken, want Nele moest mee zei ze, en dus toen we zonder ons Nele moesten vertrekken was ze boos. Vandaag is dus ons Nele haar eerstje nachtje alleen met haar kleintje, alhoewel kleintje ..., hij weegt 3.545 kg en is 52,5 cm, dus een stevig kereltje. Ons Nele en ook Robin, ze doen het echt wel goed allebei met hun lief kereltje.
Het kleine kereltje laat nog steeds op zich wachten. Ondertussen beginnen we toch allemaal wel zenuwachtig te worden. Zeker ons Nele haar geduld begint echt op te geraken. Ik had niet verwacht dat ze zou uitdragen, maar 20 maart begint nu toch wel erg dichtbij te komen. Ik ben wel content dat ze haar (paas)exames heeft kunnen maken, hopelijk met een goed resultaat, nog afwachten. Met ons Elke gaat het goed. Haar witte boedcellen en/of bloedplaatjes zijn nog wel regelmatig te laag, en dan moeten we weer stoppen met de chemomedicatie, maar dat zijn we ondertussen eigenlijk al wel gewend. Ze reageert nog steeds fel op elke vorm van chemo. Ik had een tijdje geleden al aan de juf gevraagd om toch wat rond het thema baby's te vertellen in de klas, dus ze zijn nu over de baby's aan het leren. Ik weet niet hoe ons Elke gaat reageren op dat kleine kereltje dat steeds bij ons zal zijn en veel aandacht vraagt. We zullen het moeten afwachten. Ze vindt baby's wel lief en ze gooit een kusje naar elke baby die we zien, maar ze mogen niet wenen ... Ze weet ondertussen goed dat er een baby zit in ons Nele haar buik, maar verder beseft ze niet wat dit allemaal gaat betekenen. We gaan er haar zeker zo goed mogelijk bij betrekken en we proberen haar zo goed mogelijk voor te bereiden, maar het is moeilijk. Hopelijk wordt het een braaf kereltje !?! Ik ben vorige week nog eens naar Katleen (mama van Jens*) geweest. We zien elkaar niet zo vaak, maar we begrijpen vaak meteen wat de ander bedoelt en doormaakt. Het schept een band, die alleen kan ontstaan door grotendeels hetzelfde mee te maken. Vaak durf je alleen tegen andere lotgenoten sommige gevoelens te vertellen.
Elke Paesen is geboren op 8 juni 1997. Ze heeft nog een grote zus Nele. Ons Elke heeft het down syndroom. Op 14 augustus '97 heeft ze een zware hartoperatie moeten ondergaan in het ziekenhuis van Leuven. Dit waren bange en moeilijke dagen en nachten, maar uiteindelijk hebben ze alles kunnen oplossen. De volgende jaren na deze operatie is ze eigenlijk bijna niet ziek geweest en is ze opgegroeid tot een lieve, vrolijke meid. Tot ze in oktober 2009 klaagt van moe zijn ...
