Toen ik deze ochtend wakker werd, had ik plannen. Ik zou verder werken aan de berg strijk en het washok wat op orde zetten. Wanneer G. aanstalten maakte om naar de winkel te gaan om wat tuinbenodigdheden te halen, besloot ik om toch mee te gaan. De strijk kon wel even wachten.
In de winkel vond hij niet dadelijk wat hij zocht. Je kent dat vast wel. Gang in, gang uit. Nog voor ik aan de kassa kwam, voelde ik het al en werd boos op mezelf. Uitputting. Wanneer ik bewust koos om ergens naar toe te gaan en ik was moe, dan kon ik er meestal mee om. Het was mijn keuze. Maar nu had ik mijn kostbare energie verspeeld met een zoektocht naar een kruiwagen. Dat voelde toch wel zuur.
Erna wilden we nog iets halen om te eten. Vlug. Tussendoor. Maar het werd een schuifelend gangetje van de auto naar de deur van het winkelcentrum met een ingebouwde radar om een rustplek te zoeken. Ik zag een tafeltje en stuurde man en dochter naar de winkel, terwijl ik me aan het tafeltje installeerde. Koffietime. Onvoorstelbaar hoeveel koffiepauzes ik de laatste tijd al ingelast had. De ultieme oplossing voor rustpauzes wanneer ik moe werd.
Na het winkeluitje moest ik thuis een hele tijd rusten in de zetel. De planning werd aangepast. De strijk kon nog wel even wachten. Mijn mama belde. Ze verveelde zich. En ja, haar medicatie moest nagekeken worden. Op naar het ouderlijke huis. Mijn moeder is langzaam dement aan het worden. Ze heeft wat extra zorg en aandacht nodig. Mijn zus neemt al veel op zich, dus probeer ik ook af en toe te helpen waar ik kan.
Wanneer ik terug thuis kwam, had de vermoeidheid weer toegeslaan. In mijn ooghoek zag ik de klok en ik vroeg me af waar de dag naartoe gegaan was. Morgen zou ik strijken. Hopelijk.
Steeds weer blijf ik verwonderd kijken naar de tijd die voorbij vliegt. Alsof het niets is.
Wie had ooit durven denken, dat de pauzeknop, die ik na de diagnose ingeduwd had, zo lang ingedrukt zou blijven. En geen enkele mens, dokter of toverbol die me kan vertellen hoe lang het nog zal duren.
Gisteren belde ik naar mijn tante. Toen ik eerlijk vertelde dat ik nog heel moe was, kreeg ik het spontane antwoord: 'als het nu nog niet beter is, dan zal dat wel altijd zo blijven'.
Tja, heel confronterend. Maar ergens in mij zit de overtuiging dat er een moment komt dat ik terug op die startknop kan duwen.
Ik heb ondertussen wel al geleerd om beter met de vermoeidheid om te gaan, om mijn energie meer te doseren. Niet te lang rondlopen, niet teveel willen doen en op tijd rusten. Het moeilijke hieraan is om te voorkomen dat de uitputting toeslaat. Want als die er is, duurt het uren voor ik weer een stap kan zetten.
Het draait dus dikwijls rond keuzes maken. 'Wat wil ik zeker doen vandaag. Wat misschien?' En op tijd de knop kunnen omdraaien in je hoofd.
' Wanneer ik naar mijn strijk kijk, dan voelt het alsof ik ''dweil met de kraan open''. Er hangen nog heel wat vakantiekleren geduldig te wachten. De chirokleren van de dochter zijn er al bij komen hangen en de stapel handdoeken wil opgevouwen worden. Ik bedenk dat het 4 weken geleden is dat er gedweild is. G. ziet het probleem niet en wanneer de oudste dochter gestofzuigd heeft, is het probleem ook voor mij al wat minder zichtbaar. Hij zal wel eens dweilen. Later. En ik draai de knop om en ga nog even rusten in de zetel, om erna nog een beetje te strijken. Ik lach en bedenk dat mijn prioriteiten in het leven veel veranderd zijn. Ik lig niet meer wakker van wat stof. Er zijn andere zorgen in de plaats gekomen.'
Meestal voelde het alsof ik alles vanop een afstand bekeek en het zelf allemaal niet goed begreep. En ik zag de emoties verschijnen en weer verdwijnen.
Zo ook toen ik me uiteindelijk nog eens aan het schilderen had gezet. Ik begon met het tekenen van iemand die op een eiland stond. De kleuren er rond kwamen spontaan op het papier. Na een tijdje vroeg ik aan de dochter wat zij er in zag. 'Iemand die aan het verbranden is', was haar antwoord. En ja, onbewust had ik het eiland rood geverfd, en erboven was het ook rood en in de verte was de uitweg, en het mannetje bleef staan.
Hoe symbolisch. Sindsdien kon ik niet meer naar het schilderij kijken. Er kwamen teveel emoties los. Ook ik was aan het verbranden. Ik moest knopen doorhakken en op zoek gaan naar een nieuw leven. Maar ik durfde niet. Ik besefte nu wel beter dat ik van mijn eiland moest geraken. Maar hoe? Of was het nog te vroeg?
'Ik wil nog niet verder gaan, ik wil in mijn cocon blijven, daar voel ik me het gelukkigst, daar kom ik minder de angst en het verdriet en de boosheid tegen, want die wil ik niet meer. Toen ik tegen de psychologe zei dat ik dacht aan de dood, zei ze me dat ik de rust die ik daar zou vinden, terug moest zoeken op een andere manier . Ik gun me dus de rust die ik nu ervaar. Misschien moet ik eerst verder op zoek gaan naar wie ik echt ben. En mezelf durven en mogen zijn.'
Stap na stap zou ik wel een weg zoeken. Weg van het eiland. Weg van het vuur. in stenengruis en verkalking gedraaid zit je wachtend te dromen van het licht om dan snel je ogen te sluiten en in duisternis te overleven
'Ik word wakker. In mijn hoofd zijn mijn gedachten dadelijk actief en alert. Het is alsof duizend dingen moeten gezegd worden, maar ik kan niet luisteren. Ik probeer ze te negeren en vraag me af hoe ik me voel. Er is al zeker een gevoel van onbehagen. Ik heb me zelf jarenlang aangeleerd om al die vervelende gewaarwordingen van mijn lichaam op de achtergrond te zetten. Dankzij mindfullness maak ik af en toe een bodyscan. Ik ga voorzichtig in gedachten in mijn lichaam om het te voelen. Mijn maag doet raar, mijn hoofd heeft een strakke band, mijn mond is droog en heeft een vieze smaak en mijn lijf voelt zo moe. Het valt wel mee. Mijn gedachten roepen luider en proberen mijn aandacht te zoeken. Ik moet dus zo vlug mogelijk uit mijn bed om afleiding te zoeken.
In de living zie ik mijn cocon klaarstaan. Mijn zetel, mijn zachte deken, de computer en de afstandsbediening van de tv. Ik nestel me. Buiten is het nog donker. Het voelt als een warme verstopplaats. De computer gaat open op verschillende sites. De tv gaat open. Een vaste routine. De gedachten roepen wat minder hard.
Ik moet eten. Ik heb de hele dag honger. Het is een gevecht tussen mezelf en het eten rondom mij, met dank aan de cortisone. Soms heb ik de kracht om er aan te weerstaan, meestal ben ik te moe en geef er aan toe. Met lede ogen zie ik elke dag de wijzer van de weegschaal omhoog gaan.
Ik neem wat koffie en geniet van de warmte, van de smaak. Ik moet eten. Ik wil geen vette slechte dingen eten, maar een gezonde boterham. Ik drink langzaam mijn koffie leeg. Ik voel mezelf rechtstaan en naar de keuken stappen. Het mag niet. Ik neem een stuk taart. Stiekem. Ik voel schaamte en schuld opborrelen, maar de lokroep naar het stukje is groter en wint. Ik prop het in mijn mond. Het geeft een gelukkig, zalig gevoel en ik besef dat ik het hiervoor doe.
Het is 10.00u. Ik moet uit mijn cocon komen en het ontplofte huis opruimen. Ik moet strijken. Ik moet de was opvouwen. Ik moet berichtjes en e-mails sturen. Ik moet.. ik moet zoveel. Maar ik doe niets.Ik ben zo moe.
Mijn gedachten willen duizend dingen zeggen, maar ik luister niet. Even laat ik ze hier de vrije loop. Even maar. Om ze daarna terug te negeren. Ik probeer ze af te leiden en soms trappen ze er in. Dan gaat alle aandacht naar de cijfertjes en lijntjes op internet. En ze zwijgen. Even maar. '
Toen ik terug heel veel pijn kreeg in mijn schouders, stelde de huisdokter voor om cortisonespuitjes te geven. Ik sta daar normaal gezien niet voor te springen, maar liet het toch toe. Het viel me op dat het hierna beter ging op de revalidatie. De huisdokter vroeg zich hierdoor af of mijn lichaam, door aanhoudende stress, misschien zelf te weinig cortisol aanmaakte. Wanneer ik op internet informatie opzocht rond stress, bijnieruitputting en te weinig cortisol, dan viel ik van de ene verbazing in de andere. Wat een herkenning: cyste eierstokken, depressie, angst, voedselintoleranties, huidproblemen.
De dokter schreef me dus een cortisonekuur voor. In de praktijk betekende dit dat ik maanden cortisone nam tot het terug volledig afgebouwd was. Ik had hoge verwachtingen.
Na een tijdje voelde ik toch wel wat veranderen in mijn lichaam. Ik voelde me minder depri (om het met de woorden van mijn 14-jarige dochter te zeggen:), wou rondlopen en dingen doen. Zou het dan toch helpen? De wil om uit mijn zetel te komen was er, maar ik liep al vlug tegen mijn vermoeidheid aan, die nog aanwezig was.
'Ik zit in mijn bad. Ik ben moe, heel moe. Ik neem een stukje zeep in mijn handen, maar wacht nog even om me te wassen. Na een tijdje begint de zeep irritant aan te voelen in mijn hand. Overgevoelig zoals ik ben, voelt het verschrikkelijk aan. Maar ik blijf zitten zoals ik zit. Geen energie om het weg te leggen.'
En toch had ik niet het gevoel van -willen terugtrekken in mijn cocon met een deken over mij- zoals de weken ervoor. Er was iets dat me alert maakte. Het was alsof ik wakker werd uit een droom en ik de wereld rondom mij beter zag. Ik zag het huis en de rommel. Wat een verschil met de voorbije weken. Toen zat ik in mezelf en kon de wereld rondom mij me niet raken. Heel frustrerend allemaal, want ik bleek te moe om veel te doen.
En af en toe kwam het verdriet en de angst onverwachts terug piepen. Alsof ik ooit kon denken dat mijn dagelijkse pilletje al het verdriet van de voorbije maanden kon doen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik moest zelf lachen wanneer ik mijn lied weer zong. 'I don't wanna hurt no more'. Ongelooflijk hoe mijn gemoed zo kon veranderen, zonder dat ik er controle over had.
Een lichtflits of was het een illusie? was het een droom? of alleen maar hoop? even knipperen en ik zag enkel de vertrouwde duisternis, maar de hoop was gebleven en nestelde zich dicht bij mij
Terug van vakantie. En terug heel wat illusies armer.
Omdat ik vorig jaar zo genoten had van de vakantie, en bijna weende toen ik afscheid moest nemen van mijn huisje - en verbergplek voorde wereld- had ik verwachtingen gecreëerd voor deze vakantie. Ik keek uit naar de zon, naar de rust, naar genieten en alle zorgen thuis laten.
Op de heenreis kregen we al af te rekenen met files, omleggingen en een eigenwijze gps. Toen we uiteindelijk op onze bestemming toekwamen was ik helemaal op. Normaal kan ik er van genieten om het vakantiehuisje op orde te zetten. Organiseren, alles een plaatsje geven, een kommetje zoeken om het fruit in te leggen... Nu dus niet. Ik ben dadelijk gaan rusten op de zetel. Noodgedwongen moesten de anderen de volgende dagen alleen op stap. Af en toe ging ik mee, om daarna weer uitgeput op de zetel gaan liggen. Na enkele dagen kon ik pas genieten van het mooie zicht op de bergen en het meer. Maar toch voelde ik al dadelijk aan dat het niet hetzelfde zou zijn als vorig jaar.
Gelukkig viel het de tweede week beter mee. Mijn spierpijn verbeterde en ik genoot van het slenteren in de smalle straatjes in de gezellige dorpen. Het kookboek en het yogaboek mogen terug ongeopend mee naar huis. Misschien worden ze volgend jaar wel gebruikt.;)
Morgen vertrek ik met mijn gezin op vakantie! Ik probeer alle zorgen thuis te laten en te genieten van de rust en de zon :). Eind juli kom ik terug op deze blog!
Geniet van elk zonnig moment in jullie leven en koester het!
De oncologe vond dat het tijd werd om een jaarlijkse controle te doen. Een volledige scan van het lichaam. Het was alweer meer dan een jaar geleden sinds de diagnose gesteld werd. En toch voelde het niet zo. Wanneer ik terugkeek dan zag ik eigenlijk een grote warboel. Een grote kluwen van garen die ik maar niet ontrafeld kreeg. Er was zoveel gebeurd in dat ene jaar.
De week voor de bewuste scan kwam een collega op bezoek. Zij was èèn van de weinige mensen die echt naar me luisterde. Het was ook heel gemakkelijk voor mij om me bij haar echt te tonen wie ik was, met mijn verdriet. Ik durfde te wenen en vertelde mijn angsten. Nadien voelde ik me wat beschaamd, maar ik moet ook bekennen dat het me goed deed.
Diezelfde week kreeg ik ook meer last van mijn adem. Ik voelde ook wat druk en pijn op mijn borst. En ja, de dag voor de scan kwam het angstmonster plots weer tevoorschijn en greep me onverwacht bij de keel. Het spuwde gedachten als: 'het is zover', 'uitzaaiingen', 'longkanker', en ik liet me meedrijven op de golven van angst. Ondertussen probeerde ik heel fel om boven te blijven. En net als de vorige keer lukte het me na een tijdje om alles weer mooi achter het scherm te duwen en opgelucht adem te halen.
De dag zelf probeerde ik terug op automatische piloot door te komen.
Eerst stapte ik naar de onco-afdeling, daar moest ik wachten, dan vlug 'poortje' laten spoelen voor ik naar de scan ging. Daar eerst een papje drinken, op de scantafel, product in poep ( heel vervelend :ç), dan infuus in arm, product erin, en onder de scan. Het was een heel emotionele dag: het wachten, de scan, de geuren, de spanning,..
Ik stapte naar buiten, ademde heel diep in en uit en ging weer naar huis. En dan was het wachten. Als ze die week niet belden, was alles in orde. Gelukkig kon ik alles in een vat stoppen en zat het deksel er goed op, zodat ik er die week niet teveel kon aan denken.
In november gingen we, naar jaarlijkse gewoonte, een week naar een bungalowpark. Meestal was dit een gezellige periode, maar nu vond ik er niets aan. De kinderen hadden hun studieboeken mee, of gingen naar het zwembad, G. ging wandelen. En ik had mijn zwarte bril mee. :) Ik miste mijn afleiding, internet, tv. Ik miste mijn vertrouwde omgeving. Het denken kreeg vrij spel. Zo ook over mijn toekomst. Hoe moest het nu verder?
'Ik lig in het bad en denk na. Het werk in de klas was te zwaar. Misschien lukt het wel nooit meer om er terug te gaan. Maar wat kan ik dan doen? Gewoon thuis blijven schrikt me af. Een winkel beginnen? Schilderen? Misschien kan ik dingen maken en deze dan via internet verkopen? Allerlei ideeën vliegen door mijn hoofd. Enthousiast ga ik terug bij G. en vertel mijn nieuwe plannen. Hij zet me terug met 2 voeten op de grond en bekijkt alles rationeel. Niet haalbaar, te vermoeiend,... Waarschijnlijk heeft hij wel gelijk, maar toch ben ik ontgoocheld, boos, verdrietig. En blijf toch hopen.'
Ik probeer een droom te vangen, een droom in een wolk, maar ik durf niet goed. Wat als de droom onuitvoerbaar blijkt en nog meer teleurstelling meebrengt? En toch is er een beetje nieuwsgierigheid. Hoe zou de droom er uitzien? Ik staar naar de wolk en besef dat hij waarschijnlijk leeg is. Hij moet nog gevuld worden met ideeën, gedachten en verlangens die diep in mij verstopt zitten. Deze moeten eerst opgegraven worden, groeien en dan pas kan ik ze in een wolkje zetten. Maar ik durf niet. Ze zullen zo onmogelijk lijken dat ze nog zwaarder zullen wegen dan de angst voor morgen. En dus, verstop ik me terug. Ik laat me dragen door de tijd, zonder plannen, zonder dromen, enkel nu zoek ik de warmte en zachtheid van mijn cocon op.
een sprankel hoop, warmte wil er uit, maar durft niet branden angst voor wat er komen kan en het vuur blijft hangen en wacht
Telkens ik me afvroeg hoe het met me ging, moest ik even nadenken. Ik wist het niet, het zat verborgen. Wanneer ik dan diep in mezelf keek, wist ik wel vlug hoe het met me gesteld was. Mijn ogen brandden, mijn adem stokte, mijn spieren spanden zich op. Ik verstopte alles weer vlug en ademde weer verder alsof er niets aan de hand was. En zocht vlug afleiding voor mijn gedachten. En wist dat het er nog steeds was.. En 's avonds, in mijn bed, viel met de afleiding ook de verbergplek voor mijn verdriet en angsten weg en onbewust kwam ik weer in mijn lichaam. En ik kon niets meer verstoppen. En de gedachten kregen vrij spel.
'Ik doe het licht aan en zoek de spelblaadjes. Sudoku, binaire spelletjes, alles wat mijn gedachten kan bezighouden. Ik kijk even naar links en hoop dat G. niet wakker wordt van het licht. Het is 0.05u. Na een tijdje word ik slaperig. Ik leg vlug mijn blad weg, en hoop dat ik voldoende moe ben om in slaap te vallen. En hoop dat ik mijn gedachten om de tuin geleid heb. Na 10 minuten ben ik terug klaarwakker en vliegen de gedachten door mijn hoofd. Ik zucht en doe het licht weer aan. En probeer het nog een keer.'
als de avond valt dan valt het gelaat en alle sporen verdwijnen stil
Muziek was en is heel belangrijk voor mij. Bij speciale periodes in mijn leven was er meestal een lied dat er bij hoorde. Zo had ik ook een lijflied tijdens deze 'kanker'periode. Telkens ik een dipje had, werd de muziek opgezet. Soms tot groot ongenoegen van het gezin :) De tekst draag ik graag op aan mijn leven:
ik en mijn leven
We're breaking things we can't repair and none of us will take the blame No, nothing can be done this time All the memories that we've made I've threw them all away There's no need to talk it over
Don't let me get you down Let's just move on I am setting you free
'Cause I don't wanna (be)hurt no more No, I don't wanna make you go through one more rainy day No, I don't wanna hurt no more Strange enough I always knew I'm taking off today Don't wanna hurt no more
The darkness you left in my soul And do we know how much we've lost? Will the moon be shining as bright as before? And as I'm singing this song the tears well up in my eyes And I will always wonder why I will never have the life I wanted Now I'm letting it go
'Cause I don't wanna hurt no more No, I don't wanna make you go through one more rainy day No, I don't wanna hurt no more There's not much more to say 'Cause it's too late now I won't hurt no more
So I wait 'til morning comes You made it clear that it has been only pain loving me The things that we won't do for love I am setting you free
'Cause I don't wanna hurt no more I don't wanna make you go through one more rainy day No, I don't wanna hurt no more Strange enough I always knew I'm taking off today
Wanneer mensen bij me langs kwamen, probeerde ik soms nog de schijn op te houden. Ook als mensen belden vonden ze dat ik 'goed' klonk. Maar wat kon ik anders doen? Het was zo moeilijk om mezelf te tonen.
Mijn energie had een grote duik genomen naar beneden. Ik had mezelf teveel uitgeput tijdens de terug-naar-het-werk-week. Ik was op! Ook toen ik naar de revalidatie ging, viel me op dat ik een stuk minder kon dan in augustus. Ik probeerde de oefeningen te doen zoals vroeger, tot ik in tranen moest stoppen. Het ging niet. De kinesiste paste de opdrachten aan.
Bij de psychologe 'viel' ik tijdens het gesprek in de put, die ik normaal goed dicht kon houden. Ik liet even los, stopte met vechten en liet de tranen stromen. Het vroeg heel veel kracht om uit die put te komen. De psychologe hielp me hierbij.
en morgen zal alles weer hetzelfde zijn en zal mijn adem nog steeds weer beginnen alsof er nooit iets anders geweest is en ik zal weer verder gaan met leven terwijl ik langzaam sterf en de adem zal gewoon verdergaan zonder nadenken en zonder te weten hoe moeilijk het is
Ze liet me ook inzien dat ik meestal goed wist hoe het met me ging en wat ik nodig had, wanneer ik echt durfde te voelen. Daarboven zaten de ventjes te discuteren: die met opgestoken vingertje, en die die alles goed wou doen voor zijn omgeving. Dus vanaf dat moment probeerde ik meer bij mijn gevoel te rade te gaan. En zoeken wat ikzelf en mijn hart zei. Vroeger keek ik vooral naar wat anderen wilden. Dit was dus een stap vooruit. :)
En daar zat ik terug. Weer thuis. Zonder toekomstperspectief. Ontgoocheld in mezelf en de wereld. Ik probeerde te voorkomen dat ik vooruit keek, want daar zat enkel een gapende leegte.
De psychologe omschreef het als een rouwperiode: de Hanne van vroeger met mogelijkheden en dromen was er niet meer. Ik moest haar loslaten, want ze kwam nooit meer terug.
Bij de huisarts weende ik mijn tranen. Ik liet me overhalen om antidepressiva te nemen. Ik stond er niet achter. Ik vond dat ik enkel tijd en ruimte nodig had voor mijn verdriet. De dokter dacht dat het me zou helpen, me zou ondersteunen. Onder lichte dwang ging ik akkoord. Ik was al blij dat ik bij hem terechtkon en dat hij me wou helpen.
Toen ik enkele jaren terug bij een voedingsdeskundige ging voor mijn voedselintoleranties, had ze me ook L-tryptofaan voorgeschreven. Deze stof speelt een rol in ons lichaam en heeft invloed op stemming, zelfvertrouwen, slaap, emotie, ... Ik nam het dagelijks, en ik voelde me er sterker door. Dit mocht evenwel niet samengenomen worden met antidepressiva, dus moest ik er nu mee stoppen. Was het nu daardoor, of door de antidepressiva, of door wat er gebeurd was, maar na een tijdje vloeide mijn kracht weg.
'Ik heb altijd de moed gehad om verder te gaan. Om aan mezelf te werken. Maar nu is het over. ik heb het punt bereikt waar bij ik opgeef. Ik wil nu alleen nog rust. Ik wil niet meer vechten. Nu probeer ik alleen te zijn. Ik probeer een hele dag door om niet te denken, om niet in een vat te komen. Ik zoek mijn vertrouwde bescherming op. Als ik in bad lig, probeer ik net onder de waterspiegel te gaan liggen. Daar is er rust. In de zetel en in mijn bed omwikkel ik me met een zacht deken. En ik laat de tijd zijn werk doen.'
Maandag 3 september ben ik gestart. Donderdag 6 september ben ik s middags ingestort. Ik ben beginnen wenen, uren lang, ik beefde over mijn hele lijf, ik kon met moeite praten. Ze hebben me naar huis gevoerd en ik wist, dit komt nooit meer goed. Enerzijds had ik een vreselijk gevoel: ik wist, als ik hier nu buiten stap, kom ik nooit meer terug. Een gedachte die me helemaal overstuur maakte. Wat nu? Mijn plan was mislukt! Wat gaat er gebeuren, hoe ziet mijn toekomst eruit.
Anderzijds was ik opgelucht. Er kwam weer rust. Het was een verschrikkelijke week: ik was doodmoe, ik at bijna niet meer, ik sliep bijna niet meer, er was een constante brandende bol in mijn lijf aanwezig. Ik miste de drive, kon niet mee met plannen, onthouden, organiseren. Ik was terug op de trein gestapt, maar ik hing er achteraan te bengelen. Ik wou er niet afstappen, maar ik ben er uiteindelijk afgevallen! Ik voelde me gebroken.
Ik zag de kanker als een manier om mijn leven een nieuwe wending te geven, een nieuwe weg in te slaan, maar ik vond de weg niet. Ik ben dus nu op zoek, maar weet niet wat ik zoek en of ik het ooit zal vinden.
Ik draai mezelf in een cocon van verdriet en wil mijn vleugels openslaan maar val in het diepe zwart Ik reik naar het onbekende en zoek naar het begin maar moet eerst dit einde vinden Ik kan mijn tranen net ontwijken en zoek naar mezelf door een waas van angst En stilletjes wentel ik me in onzekerheid wachtend op het licht
Voor ik terug mijn nieuwe start nam in september, stond er nog een reis naar Italië op het programma. Een tiental jaren geleden zag er onze vakantie heel wat anders uit. We maakten met het gezin lange wandelingen en waren heel actief. Toen ik meer last kreeg van astma en vermoeidheid, werd het schema al wat aangepast. De jaren voor de operatie was ik al zo vermoeid, dat ik meestal in het huisje bleef. Ook nu had iedereen een verschillend vakantieplan. We kozen een huisje aan het water, zo kon G. wandelen, de kinderen konden in het water en ik rustte in en rond het huisje. Jarenlang stond mijn werk, kinderen en huishouden op de voorgrond en was er niet veel ruimte voor andere bezigheden. De laatste maanden was het dus echt zoeken wat ik zoal kon doen. Thuis was ik meestal bezig met de computer: internet, spelletjes spelen,... en de tv. Die waren er niet op vakantie. Dus moest ik op zoek naar nieuwe interesses. Ik vond een kookboek van Pascal Naessens. Omdat het pure koken me wel aansprak, nam ik dit zeker mee. Ernaast ook een yogaboek, houtskool om te tekenen, veel tijdschriften, spelletjesboeken zoals sudoku en de mindfulness boek en cd's. Ik was er klaar voor.
Het was een zalige tijd. Ik probeerde zoveel mogelijk alle problemen en gedachten thuis te laten. Buiten enkele recepten uit het boek en een paar yogasessies buiten op de mat, werden de nieuwe 'hobby's' nog niet echt veel beoefend. De energie ontbrak nog dikwijls, maar ik kon wel genieten van de rust en het warme weer. Soms was het natuurlijk frustrerend: bij een uitstap naar een dorpje was ik steeds op zoek naar bankjes. Desnoods ging ik op de grond zitten, als ik maar kon rusten. Terug in het vakantiehuisje kon ik geen stap meer verzetten. Maar toch probeerde ik enkele keren mee te gaan.
Ik maakte ook een lijstje met aandachtspunten voor mijn nieuwe schooljaar. Ik zou alles anders aanpakken en stress geen kans geven
- Voldoende tijd rekenen en nemen, zodat stress minder vlug langskomt - Meer tijd nemen voor het hier en nu , voor de kinderen - Echte pauze nemen, tijd nemen om te eten, meditatie - Tijd nemen voor collegas - Mezelf zijn en vertrouwen hebben in wat ik kan en doe - Genieten van elk moment
De laatste avond heb ik met tranen in de ogen afscheid genomen van Italië. Ik was bang. Bang om terug op de oude weg te gaan. Bang dat het niet zou lukken.
Ik lees heel graag. Altijd al gedaan. Dus liet ik G. de eerste week na de operatie boeken meebrengen. Ik dacht: ' nu heb ik tijd genoeg om te lezen'. Maar het lukte niet. Na enkele zinnen wist ik niet goed meer wat ik juist gelezen had, waar ik zat, laat staan dat ik de personages uit mekaar kon houden. Al die tijd bleef ik volhouden en probeerde ik het opnieuw. Ik probeerde hulpmiddeltjes zoals lijstjes waar ik alles opschreef en kaartjes die ik steeds een regel verder schoof.. ,maar het bleef moeizaam gaan. Het was iets wat ik ook regelmatig hoorde bij andere kankerpatiënten: concentratieproblemen.
Ik had het ook moeilijk wanneer ik meerdere dingen tegelijk moest doen. Geen idee of dit ook een restverschijnsel kon zijn van operatie of chemo.
Ik leg alles op de rolband in de supermarkt. Het is mijn beurt al en de winkelierster staat ongeduldig te wachten. Ik voel de stress door mijn lijf gieren en probeer wat vlugger uit te laden. De vrouw achter me ziet het gebeuren en zegt lachend: 'doe maar rustig hoor'. Ondertussen ben ik aan het denken: ik moet mijn winkelkaart nog nemen, mijn bonnetjes afgeven, een kartonnen doos nemen,.. De winkeljuffrouw haalt me uit mijn overpeinzingen: 'u mag een gratis opbergdoosje nemen omdat u 2 stuks gekocht hebt.' Ook dat nog, maar ik denk aan de dochter, die dit wel leuk zou vinden, en ga op zoek. De mevrouw achter me zegt nog vlug: 'doe maar op je gemak hoor! ' Ik vraag me af of het zo fel aan me te zien is. Nadat ik het doosje gevonden heb, ga ik vlug een kartonnen doos halen om mijn boodschappen in te leggen. Ondertussen is bijna alles al afgerekend en begin ik na te denken dat de blikken best eerst in de doos gaan. En de chips laatst. Ik zucht even en gooi er maar alles in, ondertussen vragend of ik nog wat extra geld kan afhalen. Daar sta ik dan: met mijn kaartjes, geld, portefeuille in de hand, me afvragend wat ik nu allemaal nog moet doen. Mijn denken blokkeert. Ik leg alles gewoon op de doos en stap zo naar de auto. En verwonder me er weer over hoe zoiets simpel als winkelen, zo moeilijk geworden is. Voorlopig blijf ik maar even weg uit een winkel! ;)
Wat wel lukte was bladeren in tijdschriften en kleine stukjes lezen. Ik kreeg roddelboekjes van vrienden, en was weer helemaal mee :) In de bibliotheek nam ik ook boeken mee over kanker en voeding. Ik wilde niet zomaar alles geloven, maar het viel me toch op dat dezelfde voedingsmiddelen in verschillende boeken vernoemd werden: groene thee, kolen, broccoli, kurkuma, ui, bessen ... Boeiend vond ik ook het boek 'Eten tegen kanker - Dr. Richard Beliveau en Dr. Denis Gingras' dat een duidelijk overzicht gaf met recepten erbij. Door mijn voedselintoleranties was het niet altijd mogelijk om alles te eten, maar toch probeerde ik enkele dingen in mijn dagelijkse voedingsgewoontes te stoppen. Zoals mijn moeder steeds zei: doet het geen goed, het kan ook geen kwaad!
Alle 6 weken moet ik eraan geloven. Terug naar het ziekenhuis om mijn 'poortje' te laten spoelen en mijn tumormarkers na te kijken. Elke keer weer een heel pak emoties die langskomen.
Eerst en vooral moet ik de dagen ervoor doorkomen. Soms lukt het me redelijk goed om alles te verdringen. Daar ben ik ondertussen een echte kei in geworden. Soms vergeet ik het zelfs, tot grote verbazing van G. , en besef ik het pas de avond ervoor. Maar dan word ik wel plots heel onrustig.
De dag voor de controle kwam er al enkele keren een angst naar boven, waarvan ik het bestaan niet kende
'Mijn buik is dikker. Ik neem de lintmeter en meet het na: buikomtrek is 92 cm. Onlangs was het 88 cm. En plots wist ik: het is terug. De kanker is daar weer'. Ik kan niet meer goed denken. Mijn maag zit toe, ik word onrustig. Ik loop heen en weer op zoek naar rust in mijn gedachten en in mijn lijf. G. neemt een aperitief, ik doe mee. Ik zou alles doen om het gevoel weer weg te krijgen. Maar het helpt niet. Ik probeer, zoals in de mindfulness aangeleerd, te voelen wat er binnenin gebeurt en ik voel angst. Ik doe mijn ademoefeningen. Het duurt even, maar na een tijdje kruipt de angst weer weg en blijft er enkel een down gevoel over: vlug wenen, niets doen, gebogen rondlopen. En de dag erna zit alles weer mooi achter het vliesje, en ben ik er alweer helemaal gerust in. Alles komt goed!'
Wanneer ik in de onco-gang kom, krijg ik heel wat flashbacks. Raar hoe vooral geuren je weer in het verleden kunnen brengen. De verpleegsters, het aanprikken, de 'babbeltjes' met oude bekenden en de bijhorende verhalen. Ik probeer het allemaal over mij te laten komen. We leerden er een koppel kennen. Ze babbelt voluit over de kanker van haar man. Hier, in deze omgeving, probeer ik mij ervan af te sluiten. Ik voel de orkaan zitten en doe mijn best om hem er niet uit te laten. Er zijn hier teveel nare herinneringen.
Dan volgt het gesprek met de oncologe. 1 voor 1 gaat ze langs bij de zeteltjes, waar iedereen zit te wachten. Toen een vrouw iets verkeerd zei, lachte ze met haar en keek lachend rond op zoek naar publiek. Ze blijft nooit lang staan. Wanneer ze bij mij komt moet ik meestal vlug zijn om iets te kunnen vragen. Meestal stel ik 1 vraag per keer. Soms laat ze me niet eens uitspreken. Ik heb er meestal geen goed gevoel bij. Gelukkig was G. steeds bij mij. Hij bevestigde mijn gevoel. Het lag niet aan mij.
Het ziekenhuisbezoek zit vol met vervelende associaties. Daarom probeer ik ook leuke verbindingen te maken: koffie en speculoos. :) Iets om naar uit kijken. Iets om het een beetje aangenamer te maken.
Thuisgekomen moet ik eigenlijk gespannen wachten. Wanneer er een telefoontje komt, betekent dit dat de uitslag niet goed is. Hoor ik niets, dan is alles goed. Maar ook dit stop ik achter het scherm. Af en toe schiet het me te binnen. Ze hebben niet gebeld.
Oorspronkelijk waren er vooral 'longpatiënten' aanwezig op de revalidatie. Maar al vlug was er een band met enkele mensen: iedereen had er tijd voor een babbel. Er waren vooral oudere mensen aan het werk op de toestellen. Ik hoorde soms hartverscheurende verhalen: een man wachtte op nieuwe longen, maar had niet veel tijd meer, een vrouw was van de trap gevallen, een man had maar 1 been....
Voorlopig was ik de enige oncopatiënt. Later zou er ook een groepje opgestart worden voor mensen met kanker. Daar keek ik al naar uit: contact met mensen die hetzelfde meemaakten miste ik wel.
Omdat ik veel problemen had met mijn schouder, was er ook een behandeling bij de kinesiste voorzien met warmtekussen erna. Dat was zalig. En dan een uur op de toestellen. Het was heel intensief: 3 keer per week was ik er 2 uur, daarna was ik soms te moe om naar de auto te stappen en 's avonds kwam ik niet meer uit de zetel, maar ik had het ervoor over. Samen met de kinesiste werd vastgelegd op welke toestellen ik zou oefenen en hoelang. Voor mij stond de fiets, de loopband, de zitcross en het buikspiertoestel klaar. Het grote voordeel was dat ik het op mijn tempo kon doen. Ik rustte veel tussendoor en soms deed ik maar 2 toestellen. Maar dat was geen probleem. Om erna wat tot mezelf te komen, ging ik telkens een koffie drinken in de cafetaria. Dat had ik verdiend. ;)
Heel trouw ging ik elke keer daar naartoe. Het was de laatste strohalm waar ik me aan vastklampte. Ik voelde na een tijdje wel wat beterschap, maar als ik heel eerlijk tegen mezelf was, zou ik gezien hebben dat het onvoldoende was om terug te starten. Toen mijn zus me in augustus vroeg of ik het huishouden kon doen, of zelfs al een uur na mekaar iets doen, zonder te moeten rusten, was het antwoord 'neen'. Maar ik wou zo graag terug naar mijn werk. Terug een normaal leven hebben.
Ik ben moe. Niet zomaar moe, maar echt moe. Het blijft moeilijk om aan anderen uit te leggen hoe dat voelt. Wanneer de moeheid toeslaat kan ik met moeite nog 1 voet verzetten. Mijn benen voelen loodzwaar. Ik heb me steeds voorgehouden dat het er bij hoorde, maar het gaat niet weg. Het hangt rond mij en het wil niet loslaten. Alles lijkt een berg waar ik over moet. Ik dacht dat ik een blad omgeslagen had. Ik dacht dat ik mijn weg gevonden had, langzaam steeds wat verder. En ja, ik voelde ook wel dat er tranen achter mijn ogen zaten, ik voelde ook wel de innerlijke pijn, maar ik negeerde het. Feit is dat ik vandaag volledig uitgeteld ben. Feit is dat ik, nadat ik een boek niet uit de kast krijg, een enorme huilbui krijg. Feit is dat ik stilsta.
En voor de eerste keer twijfelde ik of september zou lukken. Voor de eerste keer twijfelde ik of alles wel in orde zou komen.
Ik zit in een doos. Een vierkante doos. Het plafond is de grens van mijn kunnen. Soms duw ik ertegen en kan ik het een klein beetje verschuiven. Soms is het te moeilijk en vraagt het teveel energie. Dan ga ik gewoon op de grond zitten, en heb ik geen zin om mijn grenzen te voelen. En blijf zitten. En soms, daar op de grond, denk ik dat het allemaal wel meevalt en vergeet ik naar boven te kijken, naar het plafond.
Wanneer ik hierover iets liet vallen bij de oncologe, voelde ik weinig begrip. Ik zag zelfs wat ongeloof. Door mijn nog steeds op de voorgrond staande bedeesdheid, zweeg ik maar weer vlug. Ik wou niet als een aansteller overkomen. Wanneer ik de volgende keer terug vertelde hoe moe ik was, reageerde ze wel. Ze stelde voor om revalidatie te volgen in het ziekenhuis. Een nieuw lichtpuntje? Er stroomde terug hoop door mij. Zo zou het misschien toch nog lukken om in september te starten! ik moet vooruit.
ik moet verder ik moet zoveel van mezelf en vergeet te luisteren naar mijn diepe zelf dat luid roept, maar niet gehoord wordt ik verstop mezelf hopend dat ik me niet meer terugvind
De sterke-Hanne-die-op-mijn-rechterschouder-zat-mee-te-kijken wou verdere stappen zetten. Tijdens het surfen op internet kwam ik 'mindfulness' tegen. Het sprak me dadelijk aan. Leven in het nu, omgaan met emoties,.. Ik las ook dat het gebruikt werd bij mensen met kanker. Mijn interesse was gewekt.
Via de cm was het ook financieel voordeliger dan ik dacht. Ik kon kiezen tussen een groepsles of individuele sessies. Na lang wikken en wegen koos ik voor het individuele. Simpelweg omdat ik mij geremd zou voelen in groep om mezelf bloot te geven. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.
We volgden het werkboek van David Dewulf. Het was soms heel confronterend, maar ook heel leerrijk. Hier en daar kwamen er gekende, maar ook nieuwe inzichten langs die me aanspraken.
-Eerlijk kijken naar je gevoelens, ook als ze onaangenaam zijn. Een slecht gevoel of emotie gewoon laten zijn. Er niet tegen vechten. -Aandacht geven aan het hier en nu. Ik ben teveel bezig met het verleden en de toekomst -Een wereld van gedachten is niet gelijk aan de realiteit. ik maak me teveel zorgen over dingen die nooit zullen gebeuren. -Voortdurend denken, nauwelijks vrede ervaren, stress en angst kunnen zich opbouwen en ons verlammen. -Als je je lichaam negeert die grenzen aangeeft, en toch verder gaat, dan gaat je lichaam op andere manieren moeten duidelijk maken dat je moet stoppen en rusten. -spiraal: op een zelfde situatie reageer je steeds op dezelfde manier vb: spin, schrikken, afkeer, spin weg. Soms is het goed om deze automatische piloot uit te schakelen en anders te reageren op iets wat gebeurt.
Elke dag oefen ik. Het neemt meer tijd in beslag dan ik verwacht had. Maar ik ben gemotiveerd. Ik ben er van overtuigd dat deze cursus me zal helpen om minder te piekeren, mijn gevoeligheid beter in bedwang te houden, mijn angsten te verminderen. Het is moeilijk om rust te vinden tijdens mijn oefeningen, om me op mijn adem te focussen en niet aan allerlei andere zaken te denken. maar het went, en het doet deugd. De bodyscan doe ik het liefste. Lichaamsdeel na lichaamsdeel in gedachten 'voelen'. Hoe voelt het? Is er pijn? Het zorgt dat ik iets meer voeling krijg met mijn lichaam, dat ik sinds de operatie een beetje genegeerd had. 's Avonds gebruik ik de meditatieoefeningen wanneer ik in bed lig. Het maakt 'het slapen gaan' draaglijker. Maar de angst in de ogen kijken en hem binnenlaten in je lichaam, daarvoor is het nog te vroeg. Maar de start is genomen. Hier ga ik mee verder.
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
