Op het prikbord hing al heel lang een briefje met een telefoonnummer. Af en toe keek ik er naar. Ik zou wel eens bellen. Later. De huisarts had me het nummer gegeven toen ik vorig jaar langsging. 'Een assertiviteitscursus zou je goed doen', zei hij. En ik wandelde buiten met het briefje. Nu was de tijd rijp om te bellen. Ik was gemotiveerd om ' een andere, sterke Hanne te creëren'. Move over, here i come!!
Bij de psychologe deed ik mijn verhaal uit de doeken. 'En, o ja, ik heb ook kanker gehad', verkondigde ik langs mijn neus weg, en liet het klinken als iets heel onbelangrijk. Die cursus, die werd daar niet gegeven, maar ze kon me wel persoonlijk begeleiden. Ik liet me overhalen. De eerste stap was genomen.
Ik durfde dit niet aan de grote klok te hangen. Het blijft toch enigszins een taboe. Wat zouden de mensen wel van me denken? Maar eigenlijk is het alleen maar iemand bij wie ik mag vertellen hoe het echt met mij gaat. En die echt naar me luistert. Het voelde goed, daar tussen die 4 muren. Ik durfde daar af en toe mijn masker af te zetten, en dat is al heel wat.
Ik kan het iedereen aanraden. Voorwaarde is wel, dat je je veilig voelt bij die persoon, dat je eerlijk durft te zijn tegen jezelf en de ander. P. stelde de juiste, kritische vragen op het juiste moment, ze liet mezelf nadenken over wat ik deed, dacht, zei,... Ik kreeg nieuwe inzichten, zonder dat ze pasklare antwoorden gaf.
Het was alsof ze met me mee ging op weg, maar ik koos zelf hoe vlug ik stapte en welke richting ik uit ging. Soms dacht ik dat ik stil stond. Soms ging ik vooruit. Stap voor stap.
Voor ik verder ging, probeerde ik eerst even achter mij te kijken. Wat was er nu eigenlijk gebeurd? Het bleef moeilijk om me te realiseren wat ik meegemaakt had. Ik bleef het gevoel hebben dat het over iemand anders ging. Niet over mij.
Misschien was het daarom dat ik geen angst voelde om te hervallen, omdat ik gewoonweg nog niet inzag dat ik ziek geweest was. En toch vond ikzelf en mijn omgeving het bizar dat ik niet bang was. Ik goochelde met cijfers, zocht mijn overlevingskansen op, maar het bijhorende angstgevoel bleef weg.
Ergens wist ik dat die angst zat te wachten. Te wachten tot het moment rijp was om toe te slaan. En dan? Als die angst er dan zou zijn? Was ik dan zoveel beter af ? De angst voor de toekomst nam al voldoende plaats in. Ik kon alleen maar hopen dat de angst voor kanker mij nog even met rust zou laten.
mijn ogen sluitend voel ik je kruipend in mijn bloed zoekend naar een uitweg
Dus toen ik terug bij de gynaecoloog ging voor mijn eerste jaarlijkse controle, was er geen angst te bespeuren. Wel voelde ik me ongemakkelijk, vervelend, gespannen, ...
Na het onderzoek bleek alles in orde te zijn. Ik zat klaar voor zijn bureau, samen met G. Een vragenlijstje in mijn hand die ik afvuurde. Wat was het stadium? Wat zijn mijn overlevingskansen? Wat was er allemaal gebeurd tijdens de operatie?
Bizar hoe ik, maanden na de operatie, naar antwoorden zocht, maar enkel wazige clichés te horen kreeg: 'we geven geen kansen, je moet genieten van elke dag en je daar geen zorgen over maken, vanaf nu enkel vooruit kijken, niet achteruit,...' En door een acuut gebrek aan assertiviteit, verscheen dan enkel een bedeesd lachje op mijn gezicht.
Toen ik thuis kwam kreeg ik berichtjes van mijn werk, met de vraag hoe het geweest was. 'Alles was goed', antwoordde ik. Iedereen op het werk was enthousiast, als was dit een scharniermoment. Zo had ik het nog niet bekeken. Wanneer was het magische moment dat ik me 'genezen' voelde? Ik wist het niet. Hun enthousiasme begon aanstekelijk te werken. Ik kreeg een instant-vrolijk gevoel en sloeg figuurlijk een bladzijde om.
De kanker, operatie en de chemo hadden me meer door mekaar geschud dan ik verwacht had. Ik was moe, had geen energie, sloot me op in mijn cocon op mijn eiland. De nieuwe ballonnetjes die ik in het ziekenhuis had gemaakt werden 1 voor 1 doorprikt wegens niet haalbaar. En ik die dacht dat ik gewoon even die kanker moest aanpakken om daarna, als herboren, een andere weg in te slaan. Zo eenvoudig bleek het niet. Ik keek rond, en er was nog steeds geen nieuwe weg te zien.
Ik had nog maar 1 optie: terug op de oude weg. Terug naar mijn oude werk. Ik had geen keuze. Ik maakte terug een nieuw plan: ik zou bij een psychologe gaan, ik zou via 'rekanto' sporten met lotgenoten, ik zou mindfulness gaan volgen. In september zou ik halftijds gaan werken. Het moest. Van mezelf. Ik wou mijn leven terug. En ik stond recht, hoofd omhoog en ging weer verder. Of terug.
ik zit op een vlot en laat me drijven de wind bepaalt mijn richting ik maak me klein en onzichtbaar en zoek houvast niet wetend waar ik eindigen zal
De chemo was eindelijk voorbij. Wekenlang ging alle energie naar de ongemakken die erbij hoorden. Hoofd omhoog en we gingen ervoor. Nu dit alles achter de rug was, voelde ik me kwetsbaar en alleen.
Plots was daar 'het zwarte gat'.
Het was alsof het vliesje nu mocht verdwijnen. Ik moest niet meer sterk zijn. De tranen stroomden en bleven stromen. Ik kon niet meer stoppen. Niet wetende waar het vandaan kwam en waar het zou eindigen. De kinderen begrepen het niet goed. De omgeving begreep het niet goed. Alles was nu toch voorbij?
Op internet vond ik gelukkig gelijkaardige verhalen. Tijdens de behandeling er sterk doorgaan, nadien in een put vallen.
Was het omdat ik mijn emoties teveel verstopt had en ze nu eruit mochten? Was het omdat ik nu weer in de realiteit stond en verder moest met mijn leven? Was het omdat ik nog steeds geen nieuwe weg gevonden had?
Na enkele dagen stopte de tranenstroom. Maar ik bleef apathisch. Jarenlang zat mijn hoofd vol met plannen, onthouden, lijstjes maken. Zelfs tijdens de chemo bleef mijn hoofd op volle toeren draaien. Nu was hij leeg.
Ik stopte met denken, ik stopte met over mijn grenzen te gaan of deze steeds te voelen, ik duwde de pauzeknop nog wat harder in. Ik maakte van mijn cocon een eiland. De mensen vonden het zielig, en probeerden het te begrijpen, maar 1 voor 1 gaven ze het op. Je zag ze denken: 'nu mag je weer opstaan en verdergaan'. En het werd heel eenzaam op mijn eiland.
Soms bleef ik in mijn cocon in het midden van mijn eiland zitten en verstopte me voor de mensen. Soms keek ik in de lucht en kon genieten van de zon, ik durfde niet te veel rond te kijken of te denken aan de uitzichtloze situatie waarin ik zat. Soms ging ik even aan de rand staan, en keek verlangend naar het diepe water, dat rust uitstraalde, maar springen, dat durfde ik niet. Ik stopte met denken over de toekomst, want die zag ik niet. Nog niet.
Tranen in mijn lijf stromend pompend zoekend naar een uitweg om langzaam rood te kleuren van verdriet
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
