De langverwachte brief viel in de bus. De brief met de uitnodiging om voor de pensioencommissie te verschijnen. Mijn ziektedagen waren sinds februari op, dus dit was de volgende stap. De commissie zou oordelen 'wat er verder met mij moest gebeuren' :). Een heel bizar gevoel om te weten dat je toekomst in handen ligt van 2 dokters. Wat kon de beslissing zijn?
Er waren 3 mogelijkheden: -ofwel waren ze van mening dat ik terug naar het werk moest -ofwel bleef ik verder thuis en moest na een tijd terug bij hen gaan -ofwel werd ik vroegtijdige gepensioneerd
De dag zelf was ik heel zenuwachtig. Gelukkig had mijn huisarts beslist om met me mee te gaan. Hij wou zo een commissie wel eens van dichtbij meemaken. In de auto vroeg hij wat ik zou vinden van vroegtijdige pensionering.
'Pensioen. Het is een woord dat ik lang probeerde te negeren. Toen ik de eerst keer hoorde van deze commissie, kreeg ik net geen paniekaanval. Het is een lang proces geweest. Eerst kwam het besef: hetzelfde werk is te moeilijk. Daar kwamen heel wat tranen bij, gevolgd door een rouwproces. Dan zocht ik alle mogelijkheden om nieuw werk te hebben. Maar langzaam begreep ik dat dit ook niet mogelijk was. De vermoeidheid, de concentratie en geheugenproblemen, ik slaagde er maar niet in om ze van me af te schudden. En emotioneel waren ook heel wat putten geslagen. Het bleef allemaal een deel van mij, waardoor ik geen opening zag om een nieuw werk te vinden. En ja, ik kwam al wat meer uit mijn cocon, en ja, ik had soms wat meer energie. Maar het bleef maar een fractie van wat ik zou moeten zijn. Zou willen zijn. Die nieuwe weg kwam maar niet uit de lucht vallen. Vroegtijdige pensionering vond ik oorspronkelijk geen optie. Ik was nog zo jong. Ik zou me dan afgeschreven voelen. Ik ben geen type dat huishoudelijk werk als passie heeft. Ik bewonder mensen die dit wel kunnen, maar ik ben anders. Ik heb zoveel voldoening gehad van mijn werk, naast alle stress. Ik kon dat moeilijk loslaten. Telkens ik dacht aan pensioen, begon ik te wenen.'
Ik antwoordde de huisdokter dus dat ik het er moeilijk zou mee hebben, maar ik zou er uiteindelijk wel in berusten. Ik had trouwens weinig keuze.
Na de commissie was het afwachten, want de dokters zelf lieten niets blijken. Pokergezicht.
Enkele weken nadien kwam de uitslag: thuisblijven en terug na 12 maanden. Ik was opgelucht. Op een jaar kon er veel veranderen. Toch?
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
